Ελένη, δίδαξέ μας τι θα πει να αγαπάς κάθε ανθρώπινο σώμα!
Στην ασχήμια του ελληνικού Instagram, η loukoumh είναι το βάλσαμο.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Στην ασχήμια του ελληνικού Instagram το account της “loukoumh”- κατά κόσμον Ελένης Κούμη- μόνο ως βάλσαμο μπορεί να θεωρηθεί.
Διότι την ώρα που διασημότητες και μη συνηθίσαμε να ξεδιπλώνουν με μαεστρία την επίπλαστη ομορφιά τους επί οθόνης, ο λογαριασμός της 21χρονης καλλιτέχνιδος είναι εδώ για να μας υπενθυμίζει την αληθινή ομορφιά.
Καταρχάς εκείνη την ξεχασμένη ομορφιά των πραγματικών ανθρώπων και έπειτα του σώματος αυτών, της σεξουαλικότητάς τους, των κοινωνικών φύλων.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Φωνάζουν αλήθειες, που λέτε, τα illustrations της νεαρής και ευτυχώς για όλες και όλους μας αλήθειες που το ελληνικό κοινό άρχισε επιτέλους να αναγνωρίζει.
Γι’ αυτούς λοιπόν τους λόγους και άλλους πολλούς η parallaxi επικοινώνησε με την ταλαντούχα εικονογράφο.
Ιδού όσα η ίδια απάντησε στα ερωτήματα που της τέθηκαν:
Αν σε ρωτούσα ποια είναι η Ελένη, τι θα μου έλεγες;
«Έχω συνηθίσει να αυτοπροσδιορίζομαι μέσω της τέχνης μου και της ιδεολογίας μου. Για αρχή, είμαι ζωγράφος και δηλώνω φεμινίστρια. Αγαπώ την τέχνη απεριόριστα σε όλες τις εκφάνσεις της και πιστεύω πως έχουμε αμοιβαία σχέση.»
Πώς και αποφάσισες να κάνεις σπουδές στην εγκληματολογία αντί σε κάποια π.χ. Σχολή Καλών Τεχνών;
«Το πλάνο ήταν να προσπαθήσω να περάσω στην εγκληματολογία (η οποία με ενδιαφέρει ως πεδίο) και σε περίπτωση που δεν περνούσα, θα έδινα για την Σχολή Καλών Τεχνών, πάλι στο εξωτερικό. Τώρα παίρνω σύντομα πτυχίο. Και σκοπεύω να περάσω Καλών Τεχνών σε ευρωπαϊκό πανεπιστήμιο.»
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Στο λογαριασμό σου στο Instagram δηλώνεις Intersectional feminist/body positive illustrator. Τι σημαίνουν αυτοί οι όροι για όσους δε γνωρίζουν;
«Σκοπός του Intersectional feminism είναι να βοηθηθούν όλες οι καταπιεσμένες ομάδες ανθρώπων. Για παράδειγμα, μια γυναίκα που είναι λεσβία, μαύρη, έχει κάποιου είδους αναπηρία. Η συγκεκριμένη γυναίκα δεν καταπιέζεται κοινωνικά μόνο επειδή είναι γυναίκα, αλλά λόγω του συνδυασμού των παραπάνω. Άρα, μέσω του Intersectional feminism στόχος είναι να αντιμετωπιστούν όλα τα είδη καταπίεσης που εντοπίζονται και ασκούνται σε μία κοινωνία. To Bodypositive movement είναι ένα κίνημα που αποσκοπεί στην εξάλειψη της άσχημης και άδικης αντιμετώπισης των ανθρώπων βάσει των σωματικών τους χαρακτηριστικών ξεκινώντας από το βάρος και τελειώνοντας με την ακμή. Η βασική ιδέα είναι ότι το σώμα ανήκει μόνο στον εαυτό του καθενός και κανένας δεν θα έπρεπε να έχει γνώμη επ’ αυτού.»
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Πότε και πώς άρχισες να εξοικειώνεσαι με αυτούς τους όρους;
«Είναι θέμα κριτικής σκέψης και προσωπικής έρευνας. Έμαθα για τους όρους αυτούς στα 15 μου και αφιέρωσα πολύ καιρό προκειμένου να εμβαθύνω τις γνώσεις μου πάνω στο θέμα. Βοηθάνε και οι σπουδές μου που σχετίζονται πολύ συχνά με το θέμα του φεμινισμού, της συμβολικής θέσης του σώματος στην κοινωνία, της σεξουαλικότητας κτλ.»
Tι είναι εκείνο που επιδιώκεις να αποτυπώσεις μέσω των έργων σου;
«Την καθημερινότητα, την ομορφιά των αληθινών ανθρώπων γύρω μας, τις διάφορες οπτικές πάνω στο σώμα, τη σεξουαλικότητα, το κοινωνικό φύλο κτλ.»
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Περίμενες το account σου στο Instagram να έχει τέτοια ανταπόκριση από το ελληνικό κοινό;
«Εξαρχής δεν είχα καθόλου ελληνικό κοινό (πέρα από φίλους/συμμαθητές). Μόνο τον τελευταίο ένα/ενάμιση χρόνο το ελληνικό κοινό έμαθε για μένα. Και με κάνει πολύ χαρούμενη, γιατί φυσικά και ήθελα από την αρχή η τέχνη μου να είναι διαθέσιμη όχι μόνο σε αγγλόφωνο/ρωσόφωνο κοινό. Δεν περίμενα τέτοια ανταπόκριση, αλλά είμαι ευγνώμων γι’ αυτήν.»
Ποια τα σχόλια που λαμβάνεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για τα έργα σου;
«Είμαι ιδιαίτερα τυχερή για το γεγονός ότι βρήκα σχεδόν από την αρχή το κοινό μου, από το οποίο λαμβάνω πολλή αγάπη για τα έργα μου. Δέχομαι πολλά μηνύματα μέσω των οποίων άνθρωποι με ευχαριστούν για τη δουλειά μου, διότι τους εμπνέει και κάνει τη ζωή λίγο πιο ευχάριστη.»
Έχεις βρεθεί ποτέ σε δίλημμα ή και μετανιώσει για κάποιο έργο σου;
«Όχι, δεν έχει τύχει ή τουλάχιστον έχει συμβεί τόσο παλιά που δεν θα το θυμάμαι.»
Έχεις δεχτεί body shaming στο παρελθόν;
«Φυσικά, όπως τα περισσότερα κορίτσια στην εφηβεία τους και όπως οι περισσότερες γυναίκες στην ενήλικη ζωή τους. Είμαι αλλήθωρη, φοράω συχνά γυαλιά, έχω τρίχες, έχω διαφορετικό μέγεθος στήθους. Δεν χρειάζεται κάποιος να έχει συγκεκριμένα κάποιο σωματικό χαρακτηριστικό για να δεχτεί bodyshaming, η κοινωνία θα βρει πάντα κάτι που δεν της αρέσει.»
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Ένα τόσο πολύχρωμο κορίτσι θα έλεγε κανείς πως βλέπει το ποτήρι πάντα μισογεμάτο. Κατά πόσο ισχύει όμως αυτό;
«Ως άνθρωπος που αντιμετωπίζει σοβαρά θέματα άγχους, που για μένα συνεπάγονται κατάθλιψη, κρίσεις πανικού κτλ, δεν θα έλεγα ότι είμαι ιδιαίτερα οπτιμίστρια. Αλλά προσπαθώ, διότι το να πνίγομαι στη μιζέρια και την απαισιοδοξία δεν θα βοηθήσει κανέναν και πρωτίστως εμένα. Από μικρή ηλικία είχα υψηλό βαθμό ενσυναίσθησης με αποτέλεσμα να επηρεάζομαι εύκολα από αρνητικές καταστάσεις. Με πνίγει ιδιαιτέρως το αίσθημα αδικίας. Παρόλα αυτά, ειλικρινά πιστεύω σε ένα καλύτερο μέλλον, όσο δύσκολη κι να είναι η διαδρομή προς αυτό.»
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Στα έργα σου αποτυπώνεται εντόνως μεταξύ άλλων ο έρωτας, η φύση, τα ζώα. Τι ρόλο παίζει στη ζωή σου η συγκεκριμένη τριπλέτα;
«Πιστεύω πως ομορφαίνουν τη ζωή, θα έλεγα πως την κάνουν πιο ονειρική και ανάλαφρη. Δεν είναι απαραίτητο να υπάρχουν ταυτόχρονα στη ζωή, διότι ο καθένας έχει άλλες προτεραιότητες και ανάγκες. Ωστόσο για εμένα είναι ένας όμορφος συνδυασμός, που διεκδικώ να έχω.»
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Πώς νιώθεις βλέποντας στο instagram όλα αυτά τα αψεγάδιαστα κορμιά;
«Πλέον δεν με αγγίζουν, αλλά αυτό συνιστά προϊόν της δουλειάς με τον εαυτό μου και με την αντίληψή μου. Ωστόσο, επειδή εγώ δεν επηρεάζομαι σχεδόν καθόλου, δε σημαίνει ότι δεν αντιλαμβάνομαι το πόσο βλαβερό είναι για κάποιους, αν όχι όλους τους ανθρώπους. Θεωρώ πως τα πρότυπα ομορφιάς υπηρετούν τον καπιταλισμό. Σκεφτείτε την κατανάλωση που απαιτείται από ένα άτομο προκειμένου αυτό να φτάσει έστω και λίγο πιο κοντά στο ανύπαρκτο φοτοσοπαρισμένο σώμα που βλέπει επί οθόνης. Και είναι στενάχωρο να βλέπω πόσο επηρεάζεται η προσωπική εικόνα κάποιου από τις συγκεκριμένες προβολές σωμάτων από διάσημους, influencers κτλ. Η ατελείωτη σύγκριση μπορεί να έχει τόσο αρνητικές επιπτώσεις για την σωματική και ψυχική υγεία, ώστε δύσκολα στη συνέχεια μπορεί αυτή να επανέλθει.»
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Πες μας ένα- δυο account στο instagram που ακολουθείς και λατρεύεις χωρίς φόβο και πάθος.
«Έχω πολλά! @frances_cannon, @tina_b_draws, @reesabobeesa, @hellomynameiswednesday, @pete.ey, @octoplum, @aorists, @foliveli, @peomichie, @ggggrimes, @sophiemcpike και άλλα πολλά!»
Πώς ένιωσες ακούγοντας τελευταία για τη μία γυναικοκτονία μετά την άλλη; Σε επηρέασαν οι εν λόγω ειδήσεις καλλιτεχνικά;
«Απέραντη οργή και φόβο. Δεν μπορώ να περιγράψω πλήρως το τι προκάλεσε μέσα μου όλη αυτή η κατάσταση. Το παίρνω πολύ προσωπικά, μέσα μου και πονάω για την κάθε γυναίκα που υπέστη θύμα είτε ενδοοικογενειακής βίας είτε γυναικτονίας. Με εξοργίζει το σύστημα, η κοινωνία στην οποία ζούμε και η οποία επέτρεψε να συμβούν τέτοιες φρικαλεότητες. Ό,τι συνέβη υποδεικνύει την έλλειψη παιδείας, ανθρωπιάς, σεβασμού που ξεκινούν από την οικογένεια, εξελίσσονται στο σχολείο και τη μετέπειτα ζωή. Το μυαλό μου δυσκολεύεται να συλλάβει πώς καταλήξαμε να αντιμετωπίζουμε τις γυναικοκτονίες ως ένα συνηθισμένο κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Θέλω να δω ακόμη περισσότερο κόσμο να θυμώνει με αυτό. Γιατί έχω την αίσθηση ότι δεν αντιλαμβάνονται όλοι πως χάνονται ζωές με τον πιο βίαιο και άδικο τρόπο. Δεν αντιλαμβάνονται πως ο λόγος για τον οποίο πέθαναν αυτές οι γυναίκες ήταν το φύλο τους και η αντιμετώπιση που είχαν λόγω αυτού. Γι’ αυτό, άλλωστε, τονίζουμε ότι πρέπει να χρησιμοποιείται ο όρος γυναικτονία και κανένας άλλος.
Με επηρέασαν τα νέα καλλιτεχνικά, αλλά δυσκολεύομαι να βγάλω αυτόν τον πόνο στο ‘’χαρτί’’. Πρώτη φορά δεν μπορώ να εκφραστώ μέσω της τέχνης μου. Επιλέγω να δημοσιεύω τα νέα όπως είναι χωρίς ζωγραφιές, η εικόνα της σημερινής κατάστασης είναι τόσο φριχτή που τα στατιστικά δεδομένα και ιστορίες αυτών των γυναικών είναι υπεραρκετές για να ανοίξουν τα ματιά για όσα ζούμε.»
