Ένα αντικρουόμενο σύστημα κοινωνικής σαθρότητας και διωγμού των ανθρώπων

Οι παρούσες γραμμές δεν στοχεύουν σε κανένα ιδεολογικό κήρυγμα ούτε ο γράφων προσεταιρίζεται κάποιον κομματικό στρατό. Αντιθέτως το ευτελές αυτό άρθρο εδράζει τους απορρέοντες στοχασμούς του στην καθημερινή τριβή και την προσωπική σκοπιά του κυρίου που βρίσκεται πίσω από τις λέξεις (και δεν είναι ο Αλέξης), πάντοτε υπό την στέγη της μετριοφροσύνης η οποία αναβλύζει ωσάν motivational quote από ανάρτηση στα social media ευπρεπώς ενδεδυμένης νεαρής, που εργάζεται στο εξέχον πόστο της υποδοχής, σε κατάστημα νυκτερινής διασκεδάσεως.

Ένα ντεπόν κερασμένο από εμένα. Πάμε παρακάτω.

Πόσο όμορφη και πολυδιάστατη είναι αυτή η γλώσσα μας. Καμία σχέση με την θλιβερή καθημερινότητα που βαθμιαία ωθεί στον απομονωτισμό της απραγίας και την άτακτη φυγή. Πόσο δύσκολο είναι άραγε να προσπαθείς για το βέλτιστο στη σημερινή έστω wannabe γονυκλινή Ελλάδα;

Σε καθημερινή βάση όλοι μας ακούμε για γνωστούς, συγγενείς και φίλους που μαζεύουν τα συμπράγκαλα τους και το μόνο που αφήνουν πίσω είναι -κακά τα ψέματα- ένα παράθυρο παλιννόστησης. Άνθρωποι μορφωμένοι, τεχνίτες, οικογενειάρχες αλλά και φερέλπιδες νέοι (η λέξη φέρελπις αρέσει στον μικρό μου αδερφό, ο οποίος λέει σώθηκε γράφοντας την στις πανελλήνιες, οπότε την αναπαράγω μπας και αξιωθεί να μάθει και καμιά άλλη).

Και γιατί να κάτσουν όλοι σε μια χώρα όπου τρώει τα σωθικά της; Καθημερινά αναρωτιέμαι, με όλη την αγάπη και την λατρεία που τρέφω για την πατρίδα μου, είναι αρκετή η μητρική γλώσσα, το σπίτι και η καθημερινότητα να κρατήσουν έναν άνθρωπο δέσμιο σε ένα περιβάλλον που καθημερινά βρίσκει ευφάνταστους τρόπους να σε απογοητεύει; Συνεπώς δικαιολογώ όλους όσους αναζητούν μια νέα πατρίδα και συνάμα λυπάμαι που δεν είμαστε ένα κράτος άξιο για να κρατήσει τα παιδιά του εντός της αγκαλιάς του. Και σκοπίμως χρησιμοποιώ πληθυντικό γιατί όλοι είμαστε ηθικοί αυτουργοί της σημερινής κατάστασης. Είτε άμεσα είτε εθελοτυφλώντας σε ένα άτιμο και διαρκώς τροφοδοτούμενο περιρρέον κουβάρι αηδίας που δεν παύει να εκτυλίσσεται.

Ο συνήγορος του διαβόλου κραυγαλέα ωρυόμενος υποστηρίζει ότι ήθελεστα και παθέστα: Μια κοινωνία που ασχολείται επί μονίμου βάσεως με το Σουρβάιβορ και πλάθει ήρωες καλά να πάθει. Ε όταν η άλλη επιλογή είναι να κάνει ήρωες όλους αυτούς που μεταχειρίζονται το Σύνταγμα σαν ραπτομηχανή και καθιστούν τον κόσμο παρία, καλύτερα και πιο προτιμητέα τα παζλ και οι ερωτήσεις για το πόσο σεξ μπορεί να κάνει ένα μυρμήγκι. Η υποκουλτούρα της εξαθλίωσης και της ασέβειας των θεσμών δεν γεννήθηκε εν μια νυκτί. Δημόσιοι υπάλληλοι που ενημερώνουν πριν κάνουν έλεγχο στις προσφιλείς σε αυτούς επιχειρήσεις και στον αντίποδα εξαντλούν την αυστηρότητα τους δρώντας ως golden boys απέναντι σε μικρομεσαίους. Αφεντικά που τυχαίνει να πληρώνουν έναν υπάλληλο και νομίζουν ότι σώσανε την οικονομία από την καταστροφή και μπορούν να περιφέρουν την βαρυσήμαντη παρουσία τους με ύφος και απαίτηση δυσανάλογου σεβασμού από αυτόν που οι ίδιοι δείχνουν. Εργάτες που ζημιώνουν επιχειρήσεις επειδή απλά τους δίδεται το νομοθετικό αυλάκι απλά και μόνο γιατί μπορούν να εχθρεύονται το κεφάλαιο. Γυναίκες που δηλώνουν φεμινίστριες αλλά μόνο στα μπλουζάκια καθώς άγονται και φέρονται από το συμφέρον της τσέπης και ενός καλύτερου τραπεζιού σε μπουζουξίδικα. Ομοφυλόφιλοι που μεγαλώνουν μες την καταπίεση και το φόβο ζώντας μισή ζωή λες και εγκλημάτησαν. Πρόσφυγες που θεωρούνται άνθρωποι δεύτερης κατηγορίας επειδή δεν παρέμειναν στα γκρεμισμένα σπίτια τους περιμένοντας να πεθάνουν, λες και οι παππούδες μας δεν ένιωσαν το διωγμό στο πετσί τους. Ακόμη, πόσο δυστυχής η σκέψη γονέων που πασχίζουν με φροντιστήρια και καθημερινό στίβο για να στείλουν τα παιδιά τους στο πανεπιστήμιο ώστε να επαφίεται η γαλούχηση τους σε καθηγητές που αδιαφορούν και η δουλειά τους δεν εξαρτάται από κανέναν; Ή μήπως ένα δαιδαλώδες μιντιακό σύστημα που στα λόγια είναι αδέσμευτο, φιλελεύθερο, πολύχρωμο και δημοκρατικό και στην πράξη αποτελεί την εκάστοτε πλατφόρμα έκφρασης των ίδιων συμφερόντων και του αποκλεισμού της διαφορετικότητας;

Σίγουρα δεν μπορούν όλα τα παραπάνω κοινό τόπο ούτε αποσκοπούν στον εξισωτισμό. Είναι όμως καθημερινά παραδείγματα που μας θλίβουν.

Είναι η γενικότερη κοινωνική κατάρρευση ανεξάρτητο σύμπτωμα της οικονομικής κρίσης; Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;

Ένα κράτος που παλεύει ανάμεσα σε σοσιαλιστικές προφορικά επιδιώξεις μέσα σε ένα απύθμενο καπιταλιστικό γίγνεσθαι είναι η λύση; Όπου πολιτική συνεπάγεται μονάχα όποια μορφή γκεμπελικής σπίλωσης; Όλοι όμως θέλουν να βουτήξουν το δάχτυλο στο μέλι. Και έχει ποικιλίες μελιού για όλους. Κόκκινο, μπλε πράσινο αλλά και μαίλη για φασίστες. Όχι φασίστες, συγγνώμη. Ναζιστές με πατριωτικό προσωπείο που τυχαίνει να σιχαίνονται μόνο τους λαθρομετανάστες, καμιά φορά τους γκέι, ε και καμιά φορά τους Εβραίους. Συμπτώσεις είναι αυτά, μην είμαστε κακεντρεχείς.

Όλα τα παραπάνω τώρα που τα σκέφτομαι συνιστούν ένα παράδεισο. Για τους ταξιδιωτικούς πράκτορες μόνο, που βλέπουν τον κόσμο να φεύγει. Και για τους τουρίστες που φαντάζονται μια χώρα να φλέγεται και ανθρώπους που δεν δουλεύουν και μονάχα διαδηλώνουν γιατί είναι αποτυχημένοι. Αλλά δεν ανησυχώ, από στιγμή σε στιγμή καταφθάνει κονβόι επενδυτών που θα διασώσουν τη χώρα και θα βγούμε στις αγορές δίχως δεκανίκια και πιο δυνατοί από ποτέ.

Ο Αριστοτέλης έλεγε ότι ο άνθρωπος είναι φύσει πολιτικό ζώον.

Εύκολο να πράττει κανείς μέσω της γραφής.

Το αναγνωρίζω.

Πως αλλιώς να προσπαθήσει κανείς για την αλλαγή όταν δεν υπάρχει αξιοκρατία και αναγνώριση των ικανοτήτων, ποιος ο λόγος να πάρεις μια πολιτική στάμπα που θα σε ακολουθεί για χρόνια; Η πολιτική δεν είναι κομήτης. Κάποιοι έχουν ένα όραμα το οποίο θεωρούν ότι είναι σημαντικό να το κρατήσουν ανέπαφο από κατευθυνόμενες σπιλώσεις και άβάσιμες λασπολογίες. Όμως από ότι φαίνεται οι αριβίστες πετυχαίνουν. Οι λοιποί πολλές φορές εγκιβωτίζονται μέσα στο δαιδαλώδες σύστημα και παρακολουθούν τους εκάστοτε κονφερασιέ να εξυπηρετούν και να εξυπηρετούνται.

Δεν πειράζει όμως, 15αύγουστος έρχεται, το μαύρισμα να πάει καλά και έχει ο Θεός.

Α του τα λερ.