Ένα νέο γλυπτό κοσμεί τους αμπελώνες της Επανομής!
Στο κόκκινο του κρασιού, αποτελεί έναν ακόμα λόγο για να επισκεφτεί κανείς το υπέροχο Κτήμα Γεροβασιλείου.
Ο τίτλος του είναι «Φλόγες Ελευθερίας»: Κοσμεί τον περίβολο του υπέροχου κτήματος Γεροβασιλείου. Έργο του εξαιρετικού γλύπτη Γιώργου Τσάρα.
Βασίστηκε στην έμπνευση, τη δημιουργική δυναμική μιας ομάδας που οργανώνεται, συνεργάζεται, και υλοποιεί σε αρμονική συνύπαρξη με τη φύση. Είναι ένα έργο θερμό, οργανικό, λυρικό, δυναμικό, διαπερατό, συμβολικό, διαδραστικό. Στο παιχνίδι του φωτός ανάμεσα στις μορφές. Το χρώμα του παραπέμπει στο χρώμα του κρασιού. Η φόρμα οργανική, βγαίνει από τη γη, σαν το αμπέλι. Μαζί το στοιχείο του ανέμου, όπως διαμορφώνει το μικροκλίμα του αμπελιού.
Ο γλύπτης Γιώργος Τσάρας εξηγεί στην parallaxi τι τον ενέπνευσε για να το δημιουργήσει:
Το έργο αυτό προέκυψε ως ιδέα όταν συμμετείχα σε ένα διαγωνισμό για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Κύπρο. Προέκυψε από την επεξεργασία ενός σχεδίου παραστατικού, το οποίο όμως εξελίχτηκε για ν´ αποδώσει την ιδέα ως οπτικοποίηση των συναισθημάτων που εγείρονται και αποτέλεσε έκφραση μιας γενικότερης σειράς που δούλευε μέσα μου με αφορμή τον Άνεμο.
Θεωρώ ότι τα φυσικά στοιχεία επεμβαίνουν στη ζωή μας περισσότερο απ´ ότι έχουμε συνειδητοποιήσει. Εγώ λοιπόν, το πρότεινα στον Βαγγέλη Γεροβασιλείου γιατί μου το ενέπνευσε η προσωπικότητα του , το έργο και η δημιουργικότητα του καθώς και το τοπίο του Κτήματος στον αμπελώνα.
Θέλοντας δε να το συνδέσω με το πεδίο δραστηριότητας του, το ονόμασα ΑΝΕΜΟΣ από την θαλάσσια αύρα που έρχεται στο Κτήμα και του έδωσα το χρώμα του ερυθρού οίνου. Όμως ο Βαγγέλης, έχοντας υπόψη την αρχική ιδέα και αυτό το σχέδιο, του έδωσε τον τίτλο ΦΛΟΓΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ.
Έχω βαθιά εκτίμηση στους συλλέκτες έργων τέχνης, διότι αγαπούν πολύ την τέχνη, είναι σαν εκείνους τους γονείς που υιοθετούν παιδιά, οι οποίοι θεωρώ ότι κουβαλάνε μία βαθιά αίσθηση αγάπης και συνέχειας η οποία ξεπερνάει την έννοια του βιολογικού γονέα. Επομένως δέχτηκα με μεγάλη χαρά τον τίτλο που έδωσε ο Βαγγέλης διότι ουσιαστικά είναι αυτός που υιοθέτησε το έργο.
Πρόκειται για μία σύνθεση οργανικών μορφών, οι οποίες θεωρώ ότι δημιουργούν μία διαδραστική σχέση με τον θεατή τους λόγω της μορφής τους. Εφτά οργανικά, μεταλλικά στοιχεία, λυρικά στη μορφοποίηση τους που αναδύονται από το έδαφος, όπως ο αμπελώνας, με μία δυναμική κατεύθυνση προς τον ορίζοντα, προς τη θάλασσα που βλέπουμε από το Κτήμα.
Για εμάς που μεγαλώσαμε στη Θεσσαλονίκη μπροστά στον ορίζοντα της θάλασσας, ο Ορίζοντας είναι ένας στόχος, ο προορισμός, το ταξίδι στη ζωή…
Ο Γιώργος Τσάρας γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1951. Σπούδασε Μαθηματικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Γλυπτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (ΑΣΚΤ), από όπου αποφοίτησε με πέντε διακρίσεις, Γυψοτεχνία και Χαλκοχυτική με υποτροφία στην ΑΣΚΤ. Το διάστημα 1986 – 1989 ήταν υπότροφος του ΙΚΥ (Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών) στη Γλυπτική.
Έχει αποσπάσει δεκάδες βραβεία σε Πανελλήνιους Καλλιτεχνικούς Διαγωνισμούς Γλυπτικής και έχει φιλοτεχνήσει περισσότερα από 60 έργα σε αστικούς χώρους με διάφορα υλικά (ορείχαλκο, αλουμίνιο, χάλυβες, πέτρα/μάρμαρο) και διάφορες τεχνικές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έργα του έχουν εκτεθεί σε ατομικές και ομαδικές διοργανώσεις εντός και εκτός των ελληνικών συνόρων.
Έργα του στην Θεσσαλονίκη: «Πύλες», στον εξωτερικό χώρο του Μουσείου Βυζαντινού Πολιτισμού Ανδριάντας του Αριστοτέλη στο Α.Π.Θ. «Το ένα και το άπειρο», έργο 18m με νέον στο Α.Π.Θ. Μνημειο Θρακών / Οικογένεια Βισβίζη, Νέα Παραλία. Πορτραίτα του ζεύγους Βαφόπουλου, Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο. Πέντε επιτάφια γλυπτά στα Κοιμητήρια Αναστάσεως. «Ο Κήπος της Φιλίας και της Δημιουργίας» στο φουαγιέ του Τελλογλείου.
Την περίοδο 2005 – 2008 διετέλεσε Πρόεδρος του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης – Συλλογή Γ.Κωστάκη και του Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης με πλούσιο καλλιτεχνικό και οργανωτικό έργο (εμπνευστής και δημιουργός της Διεθνούς Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, Εικαστικό Πανόραμα κ.ά.).
Στο χώρο της εικαστικής παιδείας εργάζεται δημιουργικά / συστηματικά από το 1982. Διδάσκει Γλυπτική στη Σχολή Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. από το 1991 όπου παραμένει ομότιμος καθηγητής. Ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη.
