Ένα ταξίδι μέσα από τα ημερολόγια εγκλεισμού εικαστικών καλλιτεχνών

Ημέρες εγκλεισμού, σιωπής, αλλά και ενδοσκόπησης και δημιουργίας.

26 Απριλίου 2020, 7:54 πμ

ένα-ταξίδι-μέσα-από-τα-ημερολόγια-εγκλ-585582

26 Απριλίου 2020, 7:54 πμ

Λέξεις-Εικόνες: Νόπη Ράντη

Ημέρες εγκλεισμού, σιωπής, απομόνωσης, απόστασης αλλά και ενδοσκόπησης και δημιουργίας. Ένα ταξίδι μέσα από τα ημερολόγια εγκλεισμού εικαστικών καλλιτεχνών μας.

1. Δημήτρης Καρλαφτόπουλος

Η δημιουργία δεν έχει περιοριστικά μέτρα!

Άποψή μου είναι ότι ο εγκλεισμός, κατά κάποιον τρόπο, συμβαδίζει με την δημιουργία. Αυτό βέβαια έχει κατά πολύ να κάνει με τον τόπο και τις συνθήκες. Σε κάθε περίπτωση , κάθε ευκαιρία να ασχοληθείς με κάτι που αγαπάς δεν πρέπει να μένει ανεκμετάλλευτη.

https://www.facebook.com/mitsos.karlaftopoulos

2. Μίλτος Τσαλικίδης

Μια φορά και ένα καιρό…

Κάπου στο 2020 ήταν ένας υπέροχος πλανητικός οργανισμός που διαγνώστηκε με λοίμωξη του ανώτερου αναπνευστικού.

Δεν θα σχολιάσω πως. Ξέρουμε εμείς… ήμασταν εδώ.

Εσύ που νευρίαζες για… εσύ που ήσουν ακόμα θυμωμένος για… εγώ που το πείσμα μου δεν μ΄άφηνε να δω ούτε αυτά που είχα μπροστά στα μάτια μου.

Είχαμε πληροφορηθεί ή είχαμε παραπληροφορηθεί, δεν έχει πια καμία σημασία.

Το δεδομένο είναι ότι είμαστε 7 δισεκατομμύρια κύταρα του ίδιου νοσούντα πλέον οργανισμού.

Το ερώτημα που γέννησε ο κορονοιός δεν είναι αν θα είσαι με τους καλούς ή με τους κακούς.

Αλλά τι κύτταρο έχεις επιλέξει να είσαι σ αυτόν τον οργανισμό?

Άρρωστο ή μήπως υγιές;

Μην βιαστείς να απαντήσεις…

Κοίταξε μέσα σου, πάρε αγκαλιά εκείνο το κομμάτι σου που μπορεί να κλάψει ακόμη και κλάψε.

Ναι… κλάψε!

Δεν πειράζει να κλάψεις, η γιαγιά μου έλεγε ότι καθαρίζουν τα μάτια με το κλάμα

Ισώς ποτιστεί εκείνο το σποράκι που έχεις καλα σκεπασμένο μέσα σου

και κάνει την δύναμη σου να ανθίσει.

Τελικά έχουμε ατομική ευθύνη να ανθίσουμε.

… και ζήσαν αυτοί καλά κι εμεις καλύτεροι…

https://www.facebook.com/miltostsalikidis https://www.instagram.com/the_under_dog_art/

3. Δημήτρης Αμελαδιώτης

Η συνθήκη της καραντίνας με περιορίζει να δημιουργώ αποκλειστικά στο σπίτι μου, που ευτυχώς είναι κι αυτό μία βάση της καλλιτεχνικής μου δράσης. Πάντα το σπίτι μου είναι μία σταθερά, καθώς ζω σε αυτό από τότε που γεννήθηκα, μεγάλωσα σε αυτό, και στα τελευταία δέκα χρόνια, όπου μένω μόνος μου, έχει μεταμορφωθεί σε ένα εργαστήρι που γεμίζει συνεχώς με πράγματα, ιδέες, πράξεις και έργα ως σημείο κορεσμού.

Η ανάγκη μου, να γεμίζω τον απλωμένο χρόνο μου σε συγκυρία εγκλεισμού, με ωθεί να γεμίζω τον χώρο μου ακατάπαυστα, χωρίς πρόγραμμα και σκοπό. Δεν έχει και λόγο κιόλας, αφού τα πάντα έχουν σταματήσει. Η ολική αυτή παύση μου δημιουργεί πλέον πλήξη, θλίψη, ατονία, μονοτονία, αρρυθμία. Ούτε με συγκινεί, ούτε με συναρπάζει. Ούτε και με βοηθά αρκετά στην προσωπική μου καλλιτεχνική εξέλιξη.

Δεν θεωρώ πως η παύση αυτή δίνει μία ευκαιρία αναψυχής ή ψυχαναλυτικής ενδοσκόπησης, καθώς δημιουργεί ταραχή και αβεβαιότητα.

Η παύση προκύπτει από νομική υποχρέωση και πηγάζει από φόβο της διασποράς του ιού. Δεν είναι προσωπική επιλογή.

Εύχομαι σε μία πλήρη ιατρική διαχείριση του θέματος, μιας και τα έκτακτα νομικά μέτρα προλαβαίνουν σημαντικά μεν την κατάσταση, δεν την λύνουν καθοριστικά δε.

Αρχικά είχα φοβηθεί πολύ. Τώρα με προβληματίζει το από εδώ και μπρος. Η άφιξη του ιού και των επακόλουθων αναγκαίων κατά βάσιν μέτρων δρουν σαν χαριστική βολή στον ήδη δοκιμαζόμενο χώρο της τέχνης ( κι όχι μόνο φυσικά!) από μία πρόσφατη δεκαετή οικονομική και δημοσιονομική κρίση.

Μέχρι νεωτέρας φυλάσσομαι και επιφυλάσσομαι. Εις το επανιδείν το γρηγορότερο δυνατόν…

https://www.dimitrisameladiotis.com

https://ameladiotis.wordpress.com/