Ένα ταξίδι μέσα από τα ημερολόγια εγκλεισμού εικαστικών καλλιτεχνών
Ημέρες εγκλεισμού, σιωπής, αλλά και ενδοσκόπησης και δημιουργίας.
Λέξεις-Εικόνες: Νόπη Ράντη
Ημέρες εγκλεισμού, σιωπής, απομόνωσης, απόστασης αλλά και ενδοσκόπησης και δημιουργίας. Ένα ταξίδι μέσα από τα ημερολόγια εγκλεισμού εικαστικών καλλιτεχνών μας.
Ένα αναπάντεχο ξαφνικό γεγονός , αυτό της επιδημίας, ανέτρεψε την ρυθμισμένη κατά τα άλλα καθημερινότητα αναγκάζοντάς μας να σκεφτούμε πόσο εύκολα αλλάζει το στάτους που έχουμε δημιουργήσει. Εγκλεισμός , κοινωνική απόσταση, απομόνωση και κυρίως αποφυγή της επαφής. Δυσκολεύομαι να κατανοήσω το γεγονός ότι άνθρωπος αποφεύγει να αγγίξει άλλον άνθρωπο. Οι κουβέντες μας περιορισμένες, θαμπές, βγαλμένες από μασκοφόρα πρόσωπα, η χειραψία χωρίς υφή και θερμοκρασία με την παρεμβολή του πλαστικού γαντιού και η αγκαλιά ανύπαρκτη, ένα κενό στον «προστατευτικό» χώρο … Στη διάρκεια αυτής της περιόδου, στη δουλειά μου επανήλθε το θέμα της θάλασσας. Ως αντίβαρο στην στατικότητα και τον περιορισμό που βιώνουμε. Ως μια ρευστή κατάσταση κινούμενη αενάως και ευμετάβλητη όπως και η ζωή. Ως ένα στοιχείο ταυτόσημο της ανοιχτωσιάς και της ελευθερίας της μετακίνησης και των ταξιδιών. Ένα αδιόρατο πλέγμα ορίζει την απόσταση. Το βάθος φωτεινό αλλά χωρίς ορίζοντα γιατί καλύτερα να προγραμματίζουμε τα πιο κοντινά μας πλάνα!
Με την πεποίθηση ότι η Τέχνη πρέπει να παρεμβαίνει σε κρίσιμους καιρούς Επιμένοντας σε ότι αξίζει, ανακαλύπτουμε αυτό που μένει… Ψυχή γεμάτη! Ο covid-19 περιόρισε την ανθρώπινη έκφραση σε λογικά πλαίσια ενώ η τέχνη υπερβαίνει τη λογική και επιμένει στη θεία έμπνευσή της. Αυτή την εποχή δοκιμάστηκαν συνειδήσεις, ακεραιότητα, παιδεία… Είμαι πολύ υπερήφανη που υπήρξαν στη χώρα μου άνθρωποι που σεβάστηκαν παραπάνω από κάθε άλλο τον συνάνθρωπο… Όταν αντίκρισα μάτια τρομαγμένα στο σουπερμάρκετ της γειτονιάς χωρίς ν μπορώ ν κάνω κάτι γι’ αυτό, ομολογώ λύγισα αν και θεωρείται πως είμαι εξαιρετικά αισιόδοξο άτομο. Σε προσωπικό επίπεδο δεν προσπάθησα καν να ομορφαίνω την κάθε μέρα αφού έχοντας περισσότερο χρόνο για ζωγραφική με θέματα επηρεασμένα κατά πολύ φυσικά από τα γεγονότα, έκανα βουτιά στο χρωστήρα με κουπιά μου τα πινέλα… Η μεγάλη δυσκολία η επικοινωνία με τους γονείς μου λόγω ιδιαίτερων καταστάσεων υγείας… Εύχομαι σύντομα να μπορούμε ν αγκαλιάσουμε φίλους αγαπημένους χωρίς να διστάζουμε μήπως αυτή η αγκαλιά γίνει μοιραία για την υγεία τους… Ανυπομονώ να μοιραστούμε νεες δημιουργίες μιας νέας εποχής κ πραγματικά απορώ τι χρώμα να χει άραγε;
Covid art Lockdown
Κατ αρχήν πιστεύω ότι κάθε ενέργεια στο σύμπαν και κατ’ επέκταση στη γη, είναι ουδέτερη. Εμείς επιλέγουμε τι πρόσημο- θετικό ή αρνητικό- θα δώσουμε και πώς θα νοηματοδοτήσουμε την κάθε εμπειρία μας και το πλαίσιο αυτής καθώς και την ποιότητα του αποτελέσματος που θέλουμε να έχουμε από αυτήν.
Ο Covid- 19 ήρθε για να ταρακουνήσει κράτη, σύνορα, κυβερνήσεις, συστήματα υγείας και ελεύθερη αγορά, συνειδήσεις, προσωπικές φιλοδοξίες και ατομικές ευθύνες και να δημιουργήσει νέα είδη συλλογικότητας, νέους δρόμους ατομικής δραστηριότητας, λιγότερες ή /και νέες προοπτικές εργασίας και επαναξιολόγηση σε πολλά πεδία και επίπεδα προσωπικής, οικογενειακής, οικονομικής, κοινωνικής, διεθνής και παγκόσμιας διάδρασης. Τα θετικά και τα αρνητικά αποτελέσματα αυτής της πρωτόγνωρης κατάστασης τα βλέπουμε ήδη, ενώ πολλά θα συνεχίζουν να ξεδιπλώνονται και να τα συνειδητοποιούμε και μέσα στους επόμενους μήνες και χρόνια. Όπως και να χει, αποτελεί ένα μεγάλο κομβικό σημείο για την ροή της ζωή και της δράσης των ανθρώπων πάνω στην γη όπως την ξέρουμε μέχρι τώρα (πανδημίες άλλωστε είχαν υπάρξει και στο παρελθόν) και αυτό αποτελεί από μόνο του σημείο και ωρίμανσης και συνειδητοποίησης.
Προσωπικά, εξέλαβα την καραντίνα ως δώρο. Σκέφτηκα τι θα μπορέσω να κάνω με τον χρόνο που μού δίνεται και πώς να επαναξιολογήσω καταστάσεις, την σχέση με τον εαυτό μου, σχέσεις με ανθρώπους στην ζωή μου, έθεσα προτεραιότητες και κάποια σχέδια για το κοντινό μέλλον. Πέρασα όμορφα με πολλή μουσική, διαλογισμό και ύπνο, πολλές όμορφες στιγμές με τα παιδιά και κοντινές βόλτες, είχα ουσιαστική επικοινωνία με άτομα της οικογένειάς μου που ζουν μακριά, με φίλους που ζουν μακριά. Συνέχισα την δουλειά μου από το σπίτι με τηλεκπαιδεύσεις και είχα περισσότερο χρόνο να δημιουργήσω και να οργανώσω χώρους του σπιτιού. Υπήρξαν φυσικά και οι στιγμές που ένιωσα πνιγηρή την καθημερινότητα μέσα στο σπίτι καθώς και όλη την τελετουργία με την καθαριότητα. Τώρα που έχει παρέλθει τόσο διάστημα, έχει έρθει η άνοιξη, έχει μετριαστεί ο φόβος του κόσμου, θέλω να πιστεύω ότι όλα θα ανθίσουν ξανά ακόμη πιο όμορφα και με περισσότερη επίγνωση ο καθένας μας για το τι κάνουμε, τι πραγματικά εκτιμάμε και τι πραγματικά είναι ουσιαστικό για εμάς, τι ονειρευόμαστε, τι οραματιζόμαστε, τι επιλέγουμε, πώς αλληλεπιδράμε, σε ποιες αξίες επιμένουμε τόσο με τον εαυτό μας όσο και με τον κόσμο.
