Ένας Θεσσαλονικιός σαρώνει στο ρωσικό The Voice!

Ο Γιάννης Κωφόπουλος, ένας Θεσσαλονικιός που αγαπάμε, τόλμησε και κέρδισε τις εντυπώσεις του ρώσικου κοινού.

28 Οκτωβρίου 2020, 9:41 πμ

28 Οκτωβρίου 2020, 9:41 πμ

Τον Γιάννη Κωφόπουλο ή καλύτερα Γιάννη Εις την Πόλην, τον ξέρουμε από τα χρόνια που είχε στα Λαδάδικα το καλύτερο Πολίτικο εστιατόριο που έγινε ποτέ στη Θεσσαλονίκη μαζί με τη μητέρα του, το Εις την Πόλη. Αφού έγραψε ιστορία στη γαστρονομική ιστορία της πόλης έφυγε τα χρόνια της κρίσης στη Μόσχα όπου ζει και εργάζεται.

”Από τα 13 ξεκίνησα να τραγουδάω σε σχολικά γκρουπ. Ροκ, μέταλ και μετά προέκυψε το ρεμπέτικο και η βυζαντινή μουσική. Η καταγωγή από την Πόλη, στην οποία αφιερώθηκα από τα 23 μου, με το Εις την Πόλιν, στα Λαδάδικα, όπου εκτός από την αυθεντική Πολίτικη κουζίνα προσφέραμε επί 10 συναπτά έτη, και ωραίες μουσικές. Είχαμε το μοναδικό προνόμιο να φιλοξενούμε κάθε Παρασκευή και Σάββατο στη μικρή μας σκηνή, αποκλειστικά παραδοσιακούς μουσικούς παίζοντας τραγούδια από την Μικρά Ασία αλλά και από όλη την Ελλάδα. Εγώ αφού σέρβιρα τους πελάτες, τραγουδούσα και έπαιζα κρουστά.” θυμάται ο Γιάννης.

Η εστίαση συμπλήρωνε πάντα την αγάπη του για τη μουσική:

”Για εμένα η εστίαση και η μουσική είναι διττή μορφή έκφρασης. Έμαθα έτσι να εκφράζομαι αφού έκανα το Εις την Πόλιν. Είχα ήδη ξεκινήσει από τα 18 να δουλεύω στην τότε ακμάζουσα νύχτα της Θεσσαλονίκης, σε φοιτητικά κυρίως μαγαζιά. Είχα μόνο μουσικές παρέες. Όταν κατάλαβα ότι δεν θέλω να νιώθω τζουκ μπόξ και πως το τραγούδι για μένα είναι έκφραση και τρόπος ζωής, παράτησα τη νύχτα και προσπάθησα να φτιάξω τον δικό μου χώρο. Στη Ρωσία ήρθα όταν ξεκίνησε στην Ελλάδα η κρίση, όντας ήδη χτυπημένος από πρίν, αποφάσισα να μην ασχοληθώ με την εστίαση και να ρίξω το βάρος στη μουσική. Εδώ, είχα την ευκαιρία, να τραγουδάω και να με ακούν, να ψυχαγωγώ και όχι να είμαι μέρος μιας πολυσύνθετης μορφής διασκέδασης όπως συνέβαινε στην Ελλάδα, στις ταβέρνες και στα μαγαζιά. Εδώ άρχισα να δίνω συναυλίες. Μετά πάλι στην πορεία αναγκαστικά, μπήκα ξανά στην εστίαση.”

Την προηγούμενη εβδομάδα ο Γιάννης βρέθηκε να ερμηνεύει τη Μισιρλού με έναν ξεχωριστό τρόπο στο μεγαλύτερο talent show τη Ρωσίας, το The Voice Russia. Ένα από τα δημοφιλέστερα talent show του κόσμου που παίζεται οκτώ χρόνια, από τον Οκτώβρη του 2012 με τεράστια επιτυχία στη Ρωσική τηλεόραση.

”Δεν είχα σκοπό να πάω σε κάποιο ταλέντο σόου. Επειδή είμαι ξένος και αρκετά δραστήριος, με καλούν σε διαφορες εκπομπές για να παρουσιάζω είτε την Ελληνική μουσική είτε την Ελληνική κουζίνα. Οι Ρώσοι είναι ιδεατά φιλέλληνες και αυτό με βοήθησε ομολογώ πολύ. Στο συγκεκριμένο σόου βρέθηκα μετά από πρόσκληση. Κάποιος από τους μάνατζερ με είδε σε μια συναυλία και με προέτρεψε να στείλω αίτηση. Ένα χρόνο μετά, και αφού ήμασταν κλεισμένοι στο σπίτι, το αποφάσισα. Ήταν το timing τέτοιο, σε άλλη περίπτωση δεν θα είχα ούτε το χρόνο ούτε τη διάθεση, καθώς αυτή η πρώτη εκπομπή απαίτησε πολύ κόπο, άγχος και χρόνο, που σε κανονικη περίοδο δεν θα έδινα. Έκατσε απλά. Ο βασικός όρος ήταν πως θα τραγουδήσω στα Ελληνικά. Από εκεί και πέρα όλα συνέβησαν όπως έπρεπε.”

Ένας Έλληνας λοιπόν μπροστά στους κριτές να τραγουδά ένα μυθικό ελληνικό τραγούδι στα ελληνικά σε ένα ρώσικο κοινό εκατομμυρίων θεατών:

”Γενικά μετείχα μιας ιδιαίτερης προσοχής από την παραγωγή. Ομολογουμένως δεν υπήρξε κάποια αντίστοιχη συμμετοχή σε αυτό το σόου. Πρώτη φορά ακούστηκε τραγούδι στην Ελληνική γλώσσα, έθνικ μουσική και σκηνική παρουσία, δεν είναι εύκολα διαχειριστικό υλικό για αυτούς, αλλά λόγο της ιδιαιτερότητας μου αυτής είμαι ελκυστικό προϊόν)) Οι κριτές με υποδεχτηκαν θερμά. Κάναμε και λιγο πλάκα, καθώς τα Ρωσικά μου ειναι ‘χαριτωμενα’, αλλά η φάση είναι πως μιλησα Ελληνικά με την Πωλίνα. Και αυτό ήταν το κλου. Η Πωλίνα Γκαγκάρινα η οποία και με επέλεξε τελικά, εζησε στην Ελλάδα τα παιδικά της χρόνια, και έχει επαφή με τη γλώσσα και την κουλτούρα. Είναι βέβαια μια ποπ αρτίστα (παρεμπιπτόντως αρκετά καλή τραγουδίστρια) κάτι που δεν μου ταιριάζει ιδιαίτερα οπότε τη συνέχεια μου στο σόου δεν τη βλέπω μακρά, αλλά να σου πω την αλήθεια, αυτό που ήθελα το πήρα. Δεν πήγα σε αυτό το σόου για να μου πουν αν είμαι καλός η όχι, απλά για να πάρω περισσότερη αναγνώριση και παράλληλα να προωθήσω (με φιούζιον ομολογουμένως τρόπο) την Ελληνική μουσική, κάτι το οποίο πίστα υπηρετώ από την αρχή της καριέρας μου στη Ρωσία. Και στην Ελλάδα βέβαια, από τα 23 μου, είκοσι δηλαδή χρόνια τώρα, αυτό έκανα. Προωθουσα την παραδοσιακή Ελληνική μουσική. Είχα όμως αυτή τη φιούζιον διάθεση πάντοτε, και έτσι βρήκα άλλους τρόπους έκφρασης, τους οποίους και τελικά προτιμώ.”

Ανοίγουν άραγε δρόμοι μετά από μια τέτοια συμμετοχή;

”Δεν είναι προσοδοφόρο οικονομικά τουλάχιστον μέχρι στιγμής. Αλλά είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και σίγουρα ‘πληρωνει’ την ψυχή. Το Ρωσικό κοινό είναι καταρτισμένο και διαβασμένο. Στηρίζει την προσπάθεια του καλλιτέχνη φανατικά αν την εγκρίνει, και ακολουθεί τα βήματα του με ευλάβεια τολμώ να πω. Εδώ είχα την ευκαιρία να νιώσω πληρότητα επάνω στη σκηνή, χωρίς να σκέφτομαι παράλληλα άλλες παραμέτρους όπως ο θόρυβος, ο ήχος, η ατμόσφαιρα, ο καπνός, η μυρωδιές της μπριζόλας και άλλα παρόμοια. Αυτό ακόμα και σε εστιατόρια που έτυχε να τραγουδήσω κατά καιρούς. Και βέβαια το σημαντικότερο είναι ότι συνεργάζομαι με κορυφαίους μουσικούς. Και είμαι τυχερός καθώς εγώ δεν έχω τη δική τους κατάρτιση και παιδεία. Με δέχτηκαν για την ιδιαιτερότητα μου, να νιώθω τι τραγουδάω, να κάνω αμανέδες και το ότι ξέρω καλά, εμπειρικά, τραγούδια και μουσικές από όλη την ανατολική Μεσόγειο. Έχω δημιουργήσει σχήματα όπως οι Μεσόγειος, η Μάγκνα Γκρέτσια, οι Ρεμπετικόρ, με γνώμονα πάντα την προώθηση της καλής Ελληνικής μουσικής(δεν πλασαρισα ποτέ την ιδιότητα του διασκεδαστη, αυτή που θέλει τον Έλληνα τραγουδιστή να τους χορεύει όλους στα τραπεζια, αν και μπορώ να το κάνω και μάλιστα καλά), επένδυσα σε αυτό, και νομίζω πως μου βγήκε.Δεν πιστεύω στις προοπτικές που σου δίνει ένα τέτοιο σόου. Μάλλον πιο σωστά θα έλεγα, πως δεν πήγα σε αυτό το σοου, προσδοκωντας να κερδίσω κάποια θέση σε αυτό, η να κάνω καριέρα στη σόου μπιζ. Εδώ τα νούμερα είναι αλλα. Μιλάμε για μια αχανή χώρα, με 140εκ πληθυσμό. Η Μόσχα έχει 20εκ. Οι προοπτικές είναι σίγουρα διαφορετικές από ότι στην Ελλάδα. Ο σκοπός μου ήταν να πάω σε αυτό το σόου, και να έχω μια αξιοπρεπή εμφάνιση τραγουδωντας στη γλώσσα μου, με τον τρόπο που εγώ θέλω. Η Μισιρλού, είναι ένα από τα πλέον γνωστά τραγούδια παγκόσμια. Είναι μια παραδοσιακή αραβική μελωδία η οποία διασκευάστηκε από τον Τέτο Δημητριάδη το 1927(οι πληροφορίες σχετικά με την πατρότητα της Ελληνικής βερσιόν διίστανται) και έφτασε μέσω του pulp fiction να γίνει πασίγνωστη. Για να μπεις σε ένα τέτοιο σόου πρέπει να τραγουδάς hit. Ήταν το μόνο hit, που μπορούσα να σκεφτώ). Αλλά και το μόνο τραγούδι, με το οποίο μπόρεσα τελικά να επικοινωνησω όλα τα επιμέρους μουσικά μου στοιχεία. Τα τελευταία χρόνια λειτουργώ με συμβολισμούς. Στο συγκεκριμένο τραγούδι υπάρχουν πολλοί. Το Κρητικό μαντήλι, το γιλέκο με το συγκεκριμένο άρναμεντ, ο μπαγλαμάς στο χέρι, όλα αυτά, τη στιγμή εκείνη για εμένα είχαν (και έχουν) σημασία και συμβολίζουν κάτι.”

Ο Γιάννης βλέπει μπροστά, πάντα το έκανε και η συμμετοχή ανοίγει δρόμους:

”Εν κατακλείδι, πιστεύω πως η κίνηση μου αυτή, μόνο σε καλό μπορεί να με βγάλει. Ήδη δέχομαι μηνύματα από όλη τη Ρωσία και αν δεν ήταν η πανδημία, ήδη θα έκανα συναυλίες παντού. Είχα να σου πω αυτόν τον κρυφό πόθο, να ταξιδέψω τραγουδώντας αυτή την τεράστια χώρα. Νομίζω τώρα πως αργά η γρήγορα θα εκπληρωθεί ο πόθος αυτός. Επίσης το γεγονός πως με την παρουσία μου αυτή συσπείρωσα τον ντόπιο Ελληνισμό, μου δίνει ιδιαίτερη χαρά. Διάφοροι σύλλογοι και οργανώσεις γράφουν για μένα. Στο βίντεο του τραγουδιού στο youtube, διαβάζω εξαιρετικά σχόλια, λαμβάνω καθημερινά μηνύματα πολύ ενθαρρυντικά, τόσο ώστε να νιώθω πληρότητα, πως τελικά κατάφερα να δείξω, ότι ποτέ δεν είναι αργά, να εκπληρωνεις τους στόχους σου και πότε δεν είναι κακό να κυνηγάς τα όνειρα σου. Ήμουν 39, όταν είπα σε έναν καλό φίλο, πως μέχρι τα 45 θα γίνω ροκ σταρ.Ε νιώθω πως τα κατάφερα, καθώς είμαι 44. Τώρα οι στόχοι αλλάζουν, αλλά η αγάπη για τη μουσική και το τραγούδι παραμένουν σταθερές. Θέλω μέσα στο 21 και εφόσον δεν εκτραπεί τελείως η κατάσταση, να κάνω μια μεγάλη συναυλία παρουσίασης της Ελληνικής μουσικής, με Ρώσους και Έλληνες μουσικούς. Το κυνηγάω χρόνια τώρα. Φέτος είμαι σίγουρος πως θα γίνει. Τους χαιρετισμούς μου από την φθινοπωρινή Μόσχα. Να έχετε υγεία αγάπη και χαρά στη ζωή σας εύχομαι και σας ευχαριστώ για το χρόνο σας. Τελευταία μου ευχή, εις το επανιδείν. Έχω να δω τη μανούλα μου από τον Φλεβάρη”.

Ο Γιάννης Κωφόπουλος, ένας Θεσσαλονικιός που αγαπάμε, τόλμησε και κέρδισε τις εντυπώσεις του ρώσικου κοινού. Απολαύστε τον.