«Ενός λεπτού σιγή» στα παιδιά που ζουν σε τόπους χωρίς θάλασσα…

Κάποιοι είστε πολύ τυχεροί και δεν το ξέρετε. Γεννηθήκατε βλέποντας θάλασσα ή ζείτε κοντά σε αυτήν. Είναι δύσκολο να νιώσετε πόσο θλιβερό και τραγικό είναι να μεγαλώνεις σε ένα τόπο χωρίς θάλασσα. Χωρίς την απεραντοσύνη της, την αύρα, τη δροσιά, την αίσθηση ελευθερίας που σου ανοίγει την ψυχή και το μυαλό βλέποντάς της. Ακόμη η μυρωδιά της, η αλμύρα ή η “γλύκα” της είναι θεραπευτικές… Κι αν το redbull “δίνει φτερά” η θάλασσα δίνει χαρά!

Καλοκαίρι στο Κιλκίς. Ο Καρυωτάκης λίγο πριν την αυτοκτονία…

Τα παιδικά βιώματα ήταν στο εξωτικό Κιλκίς. No sea, no view, no colors που θα έλεγαν και όσοι πήραν στο τσακ το Lower. Ένας επίπεδος ξερός σιτοβολώνας, «μαλωμένος» με την έννοια όμορφο μέρος, πνιγμένος σε μια απέραντη «θάλασσα». Όχι γαλάζια με κρυστάλλινα νερά αλλά μια «θάλασσα» χρυσαφένιων σιτοκαλαμιών. Σιτάρι να δει το μάτι σου…

Και αν οι παγωμένοι χειμώνες στο Κιλκίς ήταν σαν τον Καρυωτάκη στην Πρέβεζα όταν σκεφτόταν την αυτοκτονία, τα καλοκαίρια που έκλειναν τα σχολεία ήταν η ίδια η αυτοκτονία… Μιλάμε για δεκαετία του 70. Αφόρητη ζέστη και τίποτα απολύτως για να γεμίσεις το χρόνο σαν παιδί, πλην μπάλας στις αλάνες. Άντε και κανένας πετροπόλεμος έτσι για την αλητεία. Πόση κλωτσιά και μπινελίκι να ρίξεις με 38 υπό σκιά και για τρεις μήνες; Στα «no» προσθέστε ίντερνετ και κινητά, ενώ η μόνη επαφή με τον έξω κόσμο ήταν η ασπρόμαυρη τηλεόραση με ΥΕΝΕΔ και ΕΙΡΤ που άνοιγαν το απόγευμα και έκλειναν τα μεσάνυχτα! Και με κάτι θλιβερές και καταθλιπτικές εκπομπές, η χαρά του ψυχίατρου. Οι μικροί ρωτήστε τους μεγάλους για λεπτομέρειες. Δεν θα τους πιστέψετε αλλά σας λένε αλήθεια, ορκίζομαι! 

Και παραπονιούνται σήμερα για την άτιμη τη ζωή σήμερα: «Τίποτα δεν με γεμίζει», «η ζωή μου είναι άδεια», «μου κλέψατε τα όνειρα» «έγχρωμη TV, ασπρόμαυρη ζωή», «αυτό το beach bar δε λέει αλλά το δίπλα όμως είναι τέλλλειοοο…» κ.α. Έλα στο Κιλκίς του 70 και θα δεις τι σημαίνει ασπρόμαυρος ψυχολογικός πάτος… Το τελειωτικό χτύπημα, μας το έδιναν και οι μετανάστες που ερχόταν από Γερμανία- Σουηδία για διακοπές και μας μετέφεραν με καμάρι τι συμβαίνει και πώς ζει η προηγμένη Ευρώπη. Και εμείς αναρωτιόμασταν: “Πού γεννηθήκαμε εμείς ρε γαμώτο;”

Η θάλασσα της Κατερίνης, μας γλύτωσε από την κατάθλιψη…

Μέσα στην ατυχία μας, ήμασταν τυχεροί που είχαμε θείους και ξαδέλφια στην Κατερίνη. Το ακόμη καλύτερο ήταν πως τους αγαπούσαμε και τους αγαπάμε πολύ γιατί ήταν καλοί, αγνοί και αυθεντικοί άνθρωποι. Αν και ζορισμένοι οικονομικά, όταν τους επισκεπτόμασταν γίνονταν όχι χαλί αλλά κόκκινη μοκέτα να μας φιλοξενήσουν. Μας υποδέχονταν χωρίς μούτρα, χωρίς ξινίλες, χωρίς προϋποθέσεις. Χωρίς υπονοούμενα πίσω από την πλάτη μας που ήρθαμε από το Κιλκίς να κατσικωθούμε σπίτι τους και να κάνουμε τα καλοκαιρινά μας μπάνια.

 Ίσως και να μας λυπόντουσαν λίγο που ζούσαμε σε τόπο χωρίς θάλασσα. Μοιραζόντουσαν απλόχερα την αγάπη τους για εμάς, μας έδιναν το κρεβάτι τους, το φαγητό τους, το χρόνο τους. Πως γίνεται σήμερα στις σχέσεις που πηγαίνεις κάπου για να τους αποφύγεις όλους; Ε καμία σχέση…

Ωραία το λες, αλλά πώς πας τα 120 χιλιόμετρα από το Κιλκίς στην Κατερίνη; Πρώτη επιλογή με τον εκνευριστικά αργό και καθυστερημένο επί ώρες «καρβουνιάρη» μέσω Θεσσαλονίκης, όπου ήθελες μια ημέρα να πας. Να ξεκινήσω από τώρα τα αντικαταθλιπτικά γιατρέ μου; Ή πατικωμένος με κάποιο τουριστικό λεωφορείο αυθημερόν τις Κυριακές. Η άλλη επιλογή ήταν με το φορτηγό του μπαμπά και πάνω στην καρότσα! Ναι στην καρότσα φορτηγού! 

Στην Κατερίνη για μπάνιο με το φορτηγό!

Μια Κυριακή θυμάμαι πως ανέβηκε σχεδόν όλη η γειτονιά στην καρότσα για ημερήσιο μπάνιο στην Κατερίνη! Φανταστείτε αυτή τη σουρεαλιστική εικόνα και πείτε την σε κάποιο νέο παιδί που νιώθει αδικία για το σήμερα. Θα γελάει με την ψυχή του με τη φαντασία σας. Απορώ πως πηγαίναμε με τόσο άθλιες συνθήκες και περνούσαμε ωραία! Πάνω στην καρότσα επί ώρες, χωρίς σκιά, χωρίς κρύο νερό ή έστω φρέντο εσπρέσο με στέβια, με τάπερ από κεφτεδάκια και τζατζίκια τίγκα στο σκόρδο, που όμως δεν χαλούσαν από τη ζέστη, χωρίς μπητς μπαρ και επί ώρες κάτω από τον καυτό ήλιο, χωρίς ανέσεις, χωρίς αιρ κοντίσιον να σε δροσίζει και τόσα άλλα. 

Κι όμως μας φαινόταν σαν τετραήμερο στο Παρίσι! Κι αυτό γιατί απλά απολαμβάναμε με πάθος αυτό το ελάχιστο που μας έδινε η «πόρνη η ζωή». Κυρίως όμως εκτιμούσαμε… Δύσκολη λέξη, ειδικά όταν πρέπει να την κάνεις πράξη. Εκτιμούσαμε αυτό το ελάχιστο που μας δινόταν. Καταλαβαίναμε πως τίποτα δεν είναι δεδομένο και αυτονόητο. Είχαμε αποδεχθεί πως τίποτα δεν σου χαρίζεται σε αυτή τη ζωή. Δεν επαιτούσαμε αλλά ούτε και απαιτούσαμε… Ζούσαμε μόνο τις στιγμές. 

Ρουφούσαμε αχόρταγα αυτό που είχαμε, χωρίς αναλύσεις και θεωρίες περί ψυχολογικών προβλημάτων και «χαμένων ονείρων». Καταλαβαίναμε πως ο χρόνος είναι πολύ σημαντικός και όχι απεριόριστος. Και τελειώνει σύντομα, ειδικά όταν περνάς καλά. Εκμεταλλευόμασταν κάθε λεπτό της ώρας, γιατί ξέραμε πως κάποια στιγμή θα επιστρέφαμε στη σκληρή πραγματικότητα του Kill Kiss.

Βουτούσαμε στα νερά σαν να ήταν η τελευταία φορά αλλά και τα μετρούσαμε για να λέμε με καμάρι το χειμώνα: -« Έκανα 28 μπάνια φέτος» και απαντούσαν οι συμμαθητές “ άσε ρε ψεύτη, μη βάζεις και τα απογευματινά μπάνια μέσα…». Διαπιστώσαμε πως η ζωή είναι τόσο απλή. Ακριβώς όπως τα παγωτά ξυλάκι που τρώγαμε σε τρεις απλές γεύσεις βανίλια-σοκολάτα-φράουλα. Κι όταν θέλαμε να κάνουμε ξανά την αλητεία παίρναμε τη θρυλική γρανίτα «σπρώξε-γλύψε»!

Αντί επιλόγου. Η Παραλία Κατερίνης…

Και μια που πιάσαμε κουβέντα για Κατερίνη θα κλείσω με μια διαπίστωση και ας παρεξηγηθούν οι Θεσσαλονικείς. Οι οποίοι πάντα υποτιμούσαν και υποτιμούν μέχρι σήμερα την Κατερίνη και την Πιερία γενικότερα. Είναι ελάχιστοι οι Θεσσαλονικείς που την επιλέγουν για τις καλοκαιρινές διακοπές τους ή το αυθημερόν μπάνιο τους. Κι αυτό γιατί είναι τρελά ερωτευμένοι με τη Χαλκιδική και καλά κάνουν. Δεν μπορούν να συνυπάρξουν με τους Βαλκάνιους, Τσέχους, Πολωνούς, Κιλκισιώτες, Γιαννιστιώτες, Καστοριανούς και λοιπές περιφερειακές δυνάμεις, δεν τους αρέσει η θάλασσα, δεν έχει τη γκλαμουριά της Χαλκιδικής. 

Οι Αθηναίοι και Θεσσαλονικείς δεν θα μπορέσουν να καταλάβουν ποτέ τι σημαίνει «Ελληνική επαρχία» και η μιζέρια της. Η ταπεινή Πιερία δέχτηκε ή μάλλον αγκάλιασε τους επαρχιώτες χωρίς υφάκι, χωρίς πρωτευουσιάνικες δηθενιές, χωρίς ψηλομύτικο ύφος. «Έσωσε» χιλιάδες παιδιά της ηπειρωτικής Μακεδονίας από την κατάθλιψη. Την πραγματική…

Όσοι βλέπετε συχνά θάλασσα, ανάψτε ένα κεράκι για την τύχη σας…

Καλό καλοκαίρι