Επιτάφιος με αυτούς που έφυγαν

Του Θοδωρή Μπούντα

Η σχέση μου με τα νεκροταφεία, είναι η κλασική σχέση που έχουν οι περισσότεροι. Φοβισμένη, αποκηρυγμένη, «μακριά και αγαπημένοι». Μια πρόσφατη εμπειρία όμως την άλλαξε δραματικά.

«Θέλεις να παρακολουθήσουμε τον Επιτάφιο στο νεκροταφείο;» Με ρώτησε η αδελφή μου το πρωί της φετινής Μ. Παρασκευής. Θέλετε το γεγονός ότι την τελευταία δεκαετία αποχαιρετήσαμε πολλά μέλη της οικογένειας, θέλετε οι σκηνές από θρίλερ που είχαν εντυπωθεί στη μνήμη μου, η πρώτη μου σκέψη ήταν αρνητική. Τελικά όμως το αποφάσισα από περιέργεια.

Ετσι λοιπόν το βραδάκι, μαζί με την αδελφή και την ανιψιά μου φτάσαμε με τα πόδια στο στρατόπεδο Νταλίπη, στρίψαμε και βρεθήκαμε στα κοιμητήρια Καλαμαριάς. Τα σχόλια μου που ήταν όλα κυνικά κατά τη διαδρομή, εξαφανίστηκαν μόλις περάσαμε την Πύλη. Επικρατούσε απόλυτη ησυχία, μολονότι μέσα στα κοιμητήρια βρισκόταν εκατοντάδες άτομα. Το σκοτάδι ήταν πυκνό, αλλά πυκνά ήταν και τα αναμμένα καντηλάκια. Μάλιστα παρατήρησα ότι όλοι άναβαν τα καντηλάκια τόσο στους δικούς τους ανθρώπους όσο και στα διπλανά μνήματα ακόμη και τα εμφανώς εγκαταλειμμένα. Καθάριζαν τα μάρμαρα, τοποθετούσαν λουλούδια. Ησυχία, σεβασμός, δέος, ψίθυροι, συγκίνηση. Μυροφόρες της καθημερινότητας.

Σε λίγο ήρθε ο Επιτάφιος από τον Αγιο Ιωάννη. Ο ιερέας τέλεσε μια σύντομη λειτουργία και στη συνέχεια μίλησε σε όλους όσους ήμασταν εκεί .

Αμέσως μετά πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Αυτή τη φορά η κυνικότητα ήταν παρελθόν. Σε όλη τη διαδρομή προσπαθούσα να αναλύσω ό,τι έζησα. Το μόνο που μου ερχόταν στο μυαλό ήταν μια λέξη που χρησιμοποίησε ο ιερέας πολλές φορές: «Γαλήνη».

Χρόνια πολλά σε όλους.