ΕΡΕΥΝΑ: Μια πανδημία μοναξιάς για τους νέους

Καθώς οι ψυχολόγοι ανησυχούν για μία επιδημία μοναξιάς που έχει επιφέρει η πανδημία του κοροναϊού, νέα έρευνα του Χάρβαρντ υποδηλώνει ότι τα αισθήματα κοινωνικής απομόνωσης αυξάνονται και ότι αυτοί που πλήττονται περισσότερο είναι οι μεγαλύτεροι έφηβοι και οι νεαροί ενήλικες.

Σύμφωνα με μελέτη που πραγματοποιήθηκε τον περασμένο Οκτώβριο από ερευνητές του προγράμματος Making Caring Common, το 36% των ερωτηθέντων (από περίπου 950 Αμερικανούς) ανέφεραν ότι αισθάνονταν μοναξιά “συχνά” , “σχεδόν όλη την ώρα” ή “όλη την ώρα” τις προηγούμενες τέσσερις εβδομάδες πριν από την έρευνα, ποσοστό που ήταν στο 25% δύο μήνες πριν από την πανδημία. Αυτό που προκαλεί αίσθηση ωστόσο είναι πως το 61% όσων νιώθουν απομονωμένοι ανήκουν στην ηλικιακή ομάδα των 18 με 25 ετών.

“Με εξέπληξαν τα αποτελέσματα”, δήλωσε ο Richard Weissbourd, ψυχολόγος και επίκουρος καθηγητής στη Σχολή Εκπαιδευτικών του Χάρβαρντ, αναφερόμενος στα στοιχεία που δείχνουν ποσοστά μοναξιάς στους νέους υψηλότερα σε σύγκριση με αυτά αντίστοιχων μελετών σε ηλικιωμένους.

Τα στατιστικά αυτά είναι ακόμη πιο ανησυχητικά όταν συνδυαστούν με τα στοιχεία του Ιουνίου από τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων των ΗΠΑ που δείχνουν ότι το 63% των νέων ανέφεραν έντονα συμπτώματα άγχους και κατάθλιψης.

“Είναι ένα ηλικιακό γκρουπ για το οποίο πρέπει πραγματικά να ανησυχούμε” λέει Ο Δρ Weissbourd κάνοντας εκτίμηση κάποιων παραγόντων που παίζουν ρόλο σε αυτά τα αποτελέσματα.

Ένας από τους παράγοντες που συντελεί στην αίσθηση μοναξιάς, αναφέρει χαρακτηριστικά ο ο Δρ Weissbourd, είναι  η μετάβαση από τη “κληρονομούμενη” οικογένεια σε μία καινούργια οικογένεια (εννοώντας το σχολείο ή το πανεπιστήμιο) και συνοδεύεται συχνά από την απουσία άμεσης επαφής με όσους θα αποτελούσαν “ασφαλιστική δικλίδα” απέναντι στη μοναξιά. Οι νέοι που πηγαίνουν στο πανεπιστήμιο αγωνίζονται να ενταχθούν και συχνά αισθάνονται νοσταλγία για το σπίτι, ενώ εκείνοι που δεν πηγαίνουν ίσως αισθάνονται αποκομμένοι από σημαντικές κοινωνικές ομάδες ή κοινότητες. Οι νέοι καλούνται επίσης να λάβουν κρίσιμες αποφάσεις σχετικά με την επαγγελματική και προσωπική τους εξέλιξη, κάτι που αυξάνει το άγχος να και την αίσθηση της απομόνωσης, αναφέρει.

Η έρευνα επισημαίνει επίσης πως οι νέοι που ανέφεραν οτι αισθάνονται έντονη μοναξιά δήλωσαν επίσης ότι νοιώθουν οτι δε “νοιάζεται πραγματικά” κανείς γι ‘αυτούς, οτι προσπαθούν να προσεγγίσουν τους άλλους περισσότερο από ότι οι άλλοι εκείνους. “Όταν κάποιος νοιώθει ότι προσπαθεί πολύ περισσότερο από τον άλλον ή αισθάνεται ότι θα απορριφθεί ξανά, αποσύρεται, γεγονός που αυξάνει τη μοναξιά και το άγχος για κοινωνικές καταστάσεις”, λέει ο Δρ  Weissbourd.

Ο Weissbourd και η ομάδα του υποστηρίζουν ότι η αντιμετώπιση της μοναξιάς απαιτεί μια ισχυρή κοινωνική υποδομή. Σε αυτό μπορούν να συμβάλουν τα σχολεία, με εκπαιδευμένους δασκάλους και καθηγητές ώστε να φέρνουν σε επαφή τους γονείς και να επιβεβαιώνεται πως για κάθε μαθητή υπάρχει ένας ενήλικας που σχετίζεται με το σχολικό περιβάλλον. Οι γιατροί, επίσης θα πρέπει να ρωτούν τους νέους για πιθανά αισθήματα μοναξιάς κατά τη διάρκεια του ετήσιου check up, φέρνοντας έτσι τους ασθενείς σε επικοινωνία με κοινωνικούς υποστηρικτικούς φορείς. Οι εργοδότες θα πρέπει να  μεριμνούν για την ψυχική διάθεση των εργαζομένων και την ενδεχόμενη αίσθηση απομόνωσης, ώστε να τους ενισχύουν οικονομικά προς εύρεση εξειδικευμένης βοήθειας.

Για να μειωθεί  περαιτέρω το στίγμα που σχετίζεται με τη μοναξιά, η ερευνητική ομάδα προτείνει ακόμη  τη δημιουργία εθνικών και τοπικών εκστρατειών που θα τονίζουν τη σημασία της διατήρησης κοινωνικών δεσμών και θα διαβεβαιώνουν όσους υποφέρουν από μοναξιά ότι δεν είναι ντροπή να ζητήσουν βοήθεια.

Ο Δρ Weissbourd, επεσήμανε τέλος οτι θεωρεί πως στην υπερατομική κοινωνία που ζούμε, αποτελεί ηθικό χρέος και ανάγκη να αποστιγματιστεί η μοναξιά και κανείς να μη διστάζει να αναζητά βοήθεια εφόσον τη χρειάζεται.

Πηγή: The Harvard Gazette