Ερίκ Ρομέρ: Ο ποιητής της εικόνας δίδασκε αρχαία ελληνικά πριν γίνει σκηνοθέτης

Ο Ερίκ Ρομέρ ήταν ένας από τους ιδρυτές του Γαλλικού «Νέου Κύματος», μια ομάδα κινηματογραφιστών που με τα έργα της, εγκαινίασε το μοντέρνο σινεμά. Ο ίδιος με το δικό του έργο, άφησε το προσωπικό του στίγμα στην ιστορία του κινηματογράφου, χωρίς να παύει να δημιουργεί ταινίες μέχρι το τέλος της ζωής του, το 2010.

Γεννήθηκε στις 21 Μαρτίου του 1920, στη Γαλλία. Αρχικά, ξεκίνησε ως δάσκαλος αρχαίων ελληνικών και λατινικών. Σύντομα, όμως, το ενδιαφέρον του στράφηκε προς τον κινηματογράφο, αφού άρχισε να παρακολουθεί ταινίες στη γαλλική Ταινιοθήκη. Εκεί γνώρισε και άλλους λάτρεις του σινεμά όπως ο  Jean-Luc Godard, o Francois Truffaut, o Claude Chabrol και ο Jacques Rivette. Ξεκίνησαν όλοι μαζί να γράφουν για τον κινηματογράφο. Μια ομάδα νέων, ανήσυχων ανθρώπων που με τα κείμενά τους έδωσαν μάχη για να επιβάλουν την πολιτική του «δημιουργούν», να πουν, δηλαδή, ότι οι κινηματογραφιστές είναι καλλιτέχνες, όπως ακριβώς και οι ζωγράφοι, οι γλύπτες, οι μουσικοί.

Το 1956, ο Ερίκ Ρομέρ έγινε εκδότης του σπουδαίου περιοδικού Cahier du cinema. H αγάπη της ομάδας, αυτής, για τον κινηματογράφο τους παρότρυνε να περάσουν πίσω από τις κινηματογραφικές κάμερες και να ανανεώσουν τον ορισμό της έβδομης τέχνης. Έτσι, συν δημιούργησαν ένα από τα πιο ριζοσπαστικά κινηματογραφικά κινήματα, το γαλλικό «Νέο Κύμα».

Τη δεκαετία του 1950, ο Ερίκ Ρομέρ άρχισε να γυρίζει ταινίες μικρού μήκους και τηλεοπτικά ντοκιμαντέρ. Το 1969 προκαλεί παγκόσμια συζήτηση με τη μεγάλου μήκους ταινία «Μια νύχτα με τη Μωντ» και οδηγείται στην υποψηφιότητα για το Palme d’Or, στο φεστιβάλ των Καννών, αλλά και για το Όσκαρ σεναρίου. Ο ηθοποιός Jean-Louis Trintignant δίνει μια εξαιρετική ερμηνεία ως ένας καθολικός άνδρας τα αυστηρά ήθη του οποίου κλυδωνίζονται από τη φλογερή προσωπικότητα της Μωντ.

Την επόμενη χρονιά, το 1970, συνεχίζει με την αριστουργηματική ταινία «Το γόνατο της Κλαίρης» και καθιερώνεται ως ο ποιητής της συναισθηματικής καταπίεσης. Όσο ο κόσμος του κεντρικού ήρωα καταρρέει γύρω του, ο Ρομέρ δείχνει το σήμα κατατεθέν του: το απαλό άγγιγμα που κρατάει όλα τα κομμάτια της ζωής του πρωταγωνιστή στον αέρα, ώστε να μπορέσουμε να τα εξετάσουμε καλύτερα.

Το 1982 ξεκινά να χτίζεται η παράδοση του Ρομέρ στο φεστιβάλ της Βενετίας, με την ταινία «Ο τέλειος γάμος», μία ρομαντική κωμωδία για τη ζωή της Σαμπίν, η οποία θέλει να δώσει τέλος στις σχέσεις με παντρεμένους άντρες και να βρει επιτέλους έναν σύζυγο. Τις επόμενες χρονιές, ο σκηνοθέτης βραβεύτηκε πολλές φορές από το μεγαλύτερο ιταλικό φεστιβάλ και το 2001 παρέλαβε τον Χρυσό Λέοντα συνολικής προσφοράς, για το έργο του.

Η τελευταία μεγάλου μήκους ταινία του ήταν το «Les amours d’Astree et de Celadon», το 2007, διασκευή ενός μυθιστορήματος του 17ου αιώνα. Ο σκηνοθέτης απέδειξε ότι στην ηλικία των 87 ετών μπορεί να κάνει μοναδικές ταινίες.

Πολλοί έχουν πει ότι ο Ρομέρ έκανε κάθε φορά την ίδια ταινία, διότι αντλούσε τη θεματολογία του από τις ρομαντικές ιστορίες. Όμως, οι δημιουργίες του αποδεικνύουν τη φρεσκάδα και τη μοναδικότητά τους και δεν επαναλαμβάνονται. Το έργο του επικεντρώθηκε στους χαρακτήρες, παρά στην πλοκή και ο Ρομέρ μας έκανε να καταλάβουμε πως κάθε χαρακτήρας είναι μοναδικός.