Eσείς τι θυμάστε από τις Πανελλήνιες;

«Eσείς τι θυμάστε από τις Πανελλήνιες και τι θα λέγατε στα παιδιά που δοκιμάζονται τώρα;»

Αν γυρίσουμε το χρόνο πίσω τι θυμόμαστε από εκείνες τις στιγμές; Άγχος, πίεση, απογοήτευση, χαρά; Γιατί οι περισσότεροι από μας, ανατριχιάζουν ακόμα και στο άκουσμα των Πανελληνίων εξετάσεων; Γιατί  πολλοί από μας δεν θα σκέφτονταν ποτέ να ξαναέδιναν δεύτερη φορά; Διαβάζοντας τις ιστορίες των παρακάτω ανθρώπων θα θυμηθούμε τις δικές μας στιγμές και όλοι θα συμφωνήσουμε ότι σε καμία περίπτωση ένα σύστημα πανελληνίων εξετάσεων και κατ’ επέκταση ένα εκπαιδευτικό σύστημα, μεταβαλλόμενο ανά κυβερνήσεις και συμφέροντα δεν μπορεί να ορίσει τις ζωές μας. Πάντα παρέλειπαν να μας εξετάσουν σε θέματα προσωπικής καλλιέργειας και βελτίωσης. Άλλωστε, ο άνθρωπος με την παιδαγωγική διαδικασία αποκτά ό,τι στερήθηκε από τη φύση σε έμφυτο εξοπλισμό και δεν μπορεί να επιβιώσει ούτε να προκόψει χωρίς αγωγή και μάθηση, δηλαδή είναι «animal educandum» και κατά λογική συνέπεια «animal educabile».

«Θυμάμαι πως παρά το διάβασμα που «έριξα» δεν κατάφερα για 30 μόρια να μπω στη Φιλοσοφική του ΑΠΘ και κατέληξα στα Γιάννενα. Ήθελα τότε να γίνω νεοελληνιστής. Πηγαίνοντας στα Γιάννενα έπνιξα τον καημό μου στη λίμνη και σε λίγους μήνες αποφάσισα να γίνω αρχαιολόγος! Στο δεύτερο έτος ανακάλυψα ότι αγαπώ το θέατρο κι ιδρύσαμε τη θεατρική ομάδα Θ.Ε.Σ.Π.Ι που υπάρχει ακόμα! Σιγά -σιγά συνειδητοποίησα ότι αρχαιολογία και θέατρο δύσκολα συνδυάζονται, θέλουν αφοσίωση και τα δύο κι αποφάσισα να κερδίσω χρόνο πηγαίνοντας στο τμήμα κλασικής φιλολογίας. Προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου, πείστηκε εύκολα,  ότι θα τελειώσω το κλασικό και θα πάω μετά «έξω» για σπουδές κλασικής αρχαιολογίας. Παίρνοντας το πτυχίο μου, κλασικά, βρέθηκα στη Δραματική Σχολή του Κ.Θ.Β.Ε. και  σπούδασα ηθοποιός για να γίνω στο τέλος σκηνοθέτης. Συμπέρασμα και συμβουλή στα παιδιά που τώρα διαβάζουν κι αγωνιούν: βάλτε στόχο να σπουδάσετε κάτι που αγαπάτε ΤΩΡΑ, αλλά μη στενοχωρηθείτε αν βρεθείτε αλλού. Να θυμάστε ότι η ζωή μας είναι πέτρα που κυλά κι οι παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο.»

Γιάννης Αναστασάκης

Καλλιτεχνικός Διευθυντής Κ.Θ.Β.Ε.

«Πριν από λίγο καιρό, ένας από τους αγαπημένους μου καθηγητές στο σχολείο, ανέβασε στο φέισμπουκ ένα κείμενό μου από την Καθημερινή. Από κάτω μία γυναίκα σχολίαζε: «Εξαιρετικό!» Το όνομά της κάτι μου έλεγε, αλλά ήταν μόνο όταν πάτησα το προφίλ της που κατάλαβα. Ήταν μία φιλόλογος που είχα στη Γ’ Λυκείου. Όχι μια οποιαδήποτε φιλόλογος. Η φιλόλογος που ήταν στη Γραμματεία όταν πήγα να πάρω τους βαθμούς των Πανελληνίων. Η καθηγήτρια που με τα κόκκινα νύχια της διέτρεξε αργά τον κατάλογο μέχρι να φτάσει στο όνομά μου, διάβασε «Έκθεση, 13» και είπε χαμογελώντας: “Α, βλέπω διέπρεψες πάλι”.

ΥΓ. Είκοσι χρόνια μετά θα θυμάσαι μόνο κάτι τέτοια.

Λίνα Γιάνναρου/ Καθημερινή

«Πάντα πίστευα ότι υπάρχει κάτι λάθος με αυτή την εξέταση που θυμίζει ΙΕΡΑ. Απόκοσμα τρομακτική. Ακατανόητα απαιτητική. Θυμάμαι τη ζωή να παίρνει ανθρώπινη μορφή ,να κατευθύνεται προς το μέρος μου επιβλητική, σοβαρή, αγέρωχη . Τώρα θα αναμετρηθείς μαζί μου, για να αποδείξεις αν αξίζεις η όχι, μου ψιθύριζε τις νύχτες.» Μονομαχία, λοιπόν, πνευματική και ψυχολογική. Δεν έχω εμπειρία από τέτοιες μονομαχίες. Ποιος έχει στα δεκαοχτώ του; Νοιώθω αναποφάσιστη και ανελεύθερη. Σκεφτόμουν, ξανά και ξανά. ΤΙ θέλω να κάνω; Θέλω να μιλήσω στους συνανθρώπους μου για όλα συμβαίνουν γύρω μου, να αναδείξω τα θαυμαστά και να παλέψω για να διορθώσω τα προβληματικά. Σπουδάζεται αυτό; Έψαχνα να με βρω στο αντίστοιχο κουτάκι στο μηχανογραφικό. Πουθενά δεν με βρήκα. Έλλειπα. Βδομάδες ολόκληρες άυπνη. Θέλω να αντιδράσω, να επαναστατήσω. Ήταν η στιγμή μου. Θα προκαλέσω τη ζωή, τον εαυτό μου, το σύστημα. Δεν θα μονομαχήσω. Εγώ θα αρνηθώ. Δεν θα χυθεί άλλο «αίμα». «Ποια νομίζεις ότι είσαι», με ρωτούσε τις νύχτες η ζωή, «είμαι αυτή που θέλω ένα σύστημα που το αγαθό της παιδείας δεν θα μου επιβάλλεται με την τυραννία των βαθμών, της αξιολόγησης και του καταναγκασμού», απαντούσα. “Θέλω ένα σύστημα αποπροσανατολισμένο από την αγορά εργασίας και αφιερωμένο στον άνθρωπο και την παιδεία του.”

Η Μαρία Αναγνωστίδου σήμερα εργάζεται ως δημοσιογράφος στη δημοτική τηλεόραση Θεσσαλονίκης / Σπούδασε δημοσιογραφία στο NORTH COLLEGE (1990) εποχή που το ΑΠΘ δεν διέθετε τμήμα δημοσιογραφίας.

 

«Έδωσα Πανελλήνιες με το σύστημα των Δεσμών. Δύο φορές. Αυτό που θυμάμαι πιο έντονα είναι το πόσο έτρωγα. Δέκα κιλά είχα βάλει επειδή η μάνα μου είχε διαβάσει κάπου ότι η σοκολάτα διεγείρει την εγκεφαλική λειτουργία κι έτσι υπήρχαν μονίμως στο σπίτι απίστευτες ποσότητες Lacta. Δεν στερήθηκα τίποτα, και διάβαζα με πρόγραμμα μόνο τα αγαπημένα μου περιοδικά, γι’ αυτό και κατέληξα σε Πανεπιστήμιο της Αγγλίας. Γονείς, συγγενείς και φίλοι το αντιμετώπισαν όλα αυτό περίπου ως βατερλώ για έναν αριστούχο μαθητή σαν του λόγου μου, όμως θυμάμαι πως δεν βίωσα καμιά προσωπική αποτυχία, αφενός γιατί τέτοιος είμαι, αφετέρου διότι ελάχιστους από τους επιτυχόντες  συμμαθητές μου εκτιμούσα πραγματικά. Τα παραπανίσια κιλά τα έχασα μέσα σε μερικούς μήνες, την αγάπη για τα περιοδικά την έκανα επάγγελμα. Ένα πράγμα έχω μάθει: άμα έχεις χτίσει γερά τις δικές σου βάσεις, οι άλλες, εκείνες που ανεβοκατεβαίνουν κάθε χρόνο, δεν έχουν τελικά μεγάλη σημασία.»

Γιώργος Νάστος/ ΒΗΜagazino

«Έδωσα Πανελλήνιες πριν από πολλά χρόνια, θυμάμαι δυο πολύ κουλ γονείς να μην με ρωτάνε πως έγραψα, μάλλον ήταν σίγουροι για την αποτυχία. Θέματα βατά και σχετικά εύκολα για καλά προετοιμασμένους μαθητές που διάβαζαν με πρόγραμμα όλη τη χρονιά. Τις μέρες που δίναμε μαθήματα με δυσκόλευε πάρα πολύ το τόσο πρωινό ξύπνημα και το πληρώνω τώρα με τη συμμετοχή του στην εκπομπή του Μπάμπη Μπατμανίδη, 6-9 το πρωί.

Το μόνο που θέλω να πω στα παιδιά που δίνουν τώρα Πανελλήνιες είναι ότι δεν έχει καμία σημασία αν θα γίνουν γιατροί, δικηγόροι, υδραυλικοί ή λογιστές, σημασία έχει να είναι ευτυχισμένα.»

Κατερίνα Βουγιούκα, υπεύθυνη επικοινωνίας στο 4^ο Street Art Festival Thessaloniki & πανελίστρια στην εκπομπή «Λόγο Επειδή» με το Μπάμπη Μπατμανίδη στο Libero 107,4

 

«Όταν μου ζητήθηκε να γράψω κάτι για τις πανελλήνιες, με διαπέρασε πάλι αυτό το ρεύμα άγχους και ανέσυρα μνήμες από το παρελθόν. Κρύος ιδρώτας και πολύ άγχος για κάτι που μετά από 7 χρόνια θα έλεγα πως ήταν μάταιο. Σαφώς όμως λέγοντας στα παιδιά που τώρα δοκιμάζονται «μην αγχώνεσαι» δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Το άγχος είναι απαραίτητο και σε κινητοποιεί, σου δίνει ώθηση και ορίζει νέους στόχους. Ίσως το καλύτερο που μπορούν να πουν οι μεγαλύτεροι σε αυτά τα παιδιά είναι πως αυτές οι εξετάσεις είναι μόνο η αρχή, ένα πρώτο στοίχημα στη ζωή τους. Έπονται άλλες σημαντικότερες εξετάσεις στην ζωή στις οποίες πρέπει να πετύχεις και να είσαι καλά διαβασμένος. Ευχή μου, λοιπόν, προς όλους τους εν δυνάμει φοιτητές, να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους από την αρχή μέχρι και το τέλος. να μείνουν προσηλωμένοι στον στόχο τους και να μην επιτρέψουν  να βουλιάξουν τα όνειρά τους. Γιατί , οι άνθρωποι που αγαπούν αυτό που κάνουν δεν τα παρατάνε ποτέ και δεν αποτυγχάνουν ποτέ. Άλλωστε η αποτυχία είναι το θεμέλιο της ευτυχίας και ο τρόπος με τον οποίο την πετυχαίνουμε . Το κλειδί βρίσκεται σε αυτά που αγαπάς και κυνηγάς και όχι σε αυτά που φοβάσαι.»

Ειρήνη Εμινίδου, Δημοσιογράφος