Έτσι μεγάλωσαν τα κορίτσια των 00s

Επιμέλεια κειμένου: Μυρτώ Τούλα, Χρυσάνθη Αρχοντίδου

Κάθε Κυριακή πηγαίναμε στο περίπτερο και αγοράζαμε Super Katerina. Εκεί, στα χρόνια που τελειώναμε το δημοτικό, την αγοράζαμε για τα δώρα -ξέρετε αυτά τα μικρά καλλυντικά που σου έβγαζαν τα πρώτα σου εφηβικά σπυράκια- και μετά, όταν ξεκινούσαμε στο Γυμνάσιο, για τις ερωτικές ιστορίες και τα quiz.

Ανήκουμε σε μία γενιά που τα κορίτσια παρακολουθούσαμε πωρωμένα 5 βασικές ταινίες, οι οποίες μας καθόρισαν και μας έκαναν να πιστέψουμε ότι θα βρούμε τον ιδανικό έρωτα, ενώ την ίδια περίοδο κυκλοφορούσαν διάφοροι stars της pop που τους θεοποιούσαμε και τους είχαμε για πρότυπα.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, μπορεί να μην ανήκουμε στα 80’s και στα 90’s που εκείνα τα χρόνια ζήσανε την ανάπτυξη στο φουλ και απολάμβαναν τους σχολικούς χορούς με μουσικάρες σε cult μπάρ της πόλης, όμως η γενιά μας ήταν η τελευταία που μεγάλωσε χωρίς την τόσο έντονη τριβή της τεχνολογίας στην ζωή της. Έζησε τις αρχές των social media και πρόλαβε τα περιοδικά και τις συλλογές από άχρηστα αντικείμενα. Και μπορεί σήμερα να είμαστε σε αυτό το Μέσο και να ασχολούμαστε με κοινωνικά κυρίως θέματα, όμως τότε φανταζόμασταν ότι θα γίνουμε συντάκτριες του Super Katerina και θα ασχολούμαστε με τις γυναίκες.

Ελάτε λοιπόν να πάμε 12 χρόνια πίσω…

Η Super Katerina και όλα τ’ άλλα.

Όλα ξεκίνησαν όταν στην έκτη Δημοτικού. Πήγαμε να πάρουμε χλαπάτσες και τσίχλες τσιγάρα από το περίπτερο. Τότε έπεσε το μάτι μας στο εξώφυλλο με την Έλενα Παπαρίζου η οποία τότε είχε τρύπα στην μύτη και αλυσίδα μέχρι το αυτί. Μόλις είχε κυκλοφορήσει το “Μαζί σου” στο πικ της καριέρας της. Το περιοδικό πλαστικοποιημένο και δώρα ένα μικρό lip gloss, με το δωράκι το τεύχος κόστιζε 2.50 ευρώ. Κάπως έτσι παρατήσαμε τις χλαπάτσες και τις τσίχλες και αγοράσαμε το πρώτο μας τεύχος. Είχαμε πάει σπίτι και ξαπλώναμε στο κρεβάτι και διαβάζαμε με τις ώρες. Είχε μία στήλη τα ανώνυμα γράμματα στην οποία κοπέλες γύρω στο Λύκειο περιέγραφαν τα προβλήματα στις σχέσεις τους και η συντάκτρια της στήλης έδινε λύσεις.

Ο ενθουσιασμός μας για το τι θα ζήσουμε στα επόμενα χρόνια της ζωής μας φούντωνε σε κάθε λέξη της στήλης. Ανάμεσα στις σελίδες και στα θέματα συμπεριλαμβάνονταν και οι beauty συμβουλές, “πώς θα προετοιμάσεις τα χείλια σου για το πρώτο φιλί”, “πώς να φαίνεσαι περιποιημένη στο σχολείο”, “τί να βάλεις αύριο”,  αυτά αποτέλεσαν για εμάς έμπνευση και δημιούργησαν μία αδιανόητη ανυπομονησία για να πάμε στο Γυμνάσιο όπου τότε θα ήμασταν οι “μεγάλες.”

Στην Super Katerina διαβάζαμε και τα κοτσομπολιά, ποιος διάσημος τα έχει με ποια, συνεντεύξεις από ηθοποιούς που τότε ξεκινούσαν τα πρώτα τους βήματα και μετέπειτα μεγαλώσαμε με αυτός, τα πέντε κορυφαία τραγούδια της εβδομάδας τα οποία κατεβάζαμε στο mp3 ή mp4 ή τα γράφαμε σε CD και τα βάζαμε στο CD player και προφανώς μετά βγάζαμε χορογραφίες με τις φίλες μας πάνω στον ρυθμό τους. Στήλες σταθερές και αφιερωματικά άρθρα. Εκεί μάθαμε για το σεξ της πρώτης φοράς και νοιώσαμε άβολα. Στις τελευταίες σελίδες κάθε τεύχους αφίσες, από τα είδωλα της τότε εποχής, διπλωμένες σε διπλόφυλλο. Η καλύτερη μας φίλη, το κεντρικό θέμα συζήτησης, η αγαπημένη μας συνήθεια του Σαββατοκύριακου.

Όμως, αφού κάναμε αναφορά στον θρύλο των εφηβικών περιοδικών που από το 1973 μεγάλωσε γενιές και γενιές ας αναφέρουμε και μερικά ακόμη. Πριν ανακαλύψουμε την Super Katerina και φυσικά πριν μας επιτρέψουνε οι γονείς μας να ανακαλύψουμε τον κόσμο της, διαβάζαμε άλλα περιοδικά, που η αλήθεια είναι ότι δεν τα αγοράζαμε για το τι γράφουν αλλά για αυτά που προσφέρουν.

Όπως για παράδειγμα το “The dog Collection” που με κάθε τεύχος έπαιρνες και ένα λούτρινο μικρό σκυλάκι και μάθαινες για την ράτσα του, ή το άλλο με τις πορσελάνινες κούκλες που κόστιζε 12.99 το καθένα. Πριν από αυτά όμως περάσαμε την φάση με τα αυτοκόλλητα, ήταν κάτι λεπτά μεγάλα ένθετα στα οποία αγόραζες ένα μικρό φακελάκι με 15 κάρτες και έπρεπε να το συμπληρώσεις όλο για να πάρεις ένα δώρο -φήμες λένε ότι μέχρι σήμερα δεν το συμπλήρωσε ποτέ κανείς – θα σας πουν οι μπαμπάδες μας που τους τρέχαμε σε διαφορετικά περίπτερα κάθε μεσημέρι.

Αυτό με την φαντασία στο Δημοτικό

Ναι, οκ, κλισέ και συνηθισμένο αλλά μεγαλώσαμε με ταινίες της Barbie και μέχρι σήμερα ξέρουμε τα τραγούδια τους απ’ έξω. Και όχι. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΙΔΙΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ! Η Barbie, αποτέλεσε για εμάς μία φλόγα φαντασίας για το πως θα πλάθουμε ιστορίες στο μυαλό μας και θα πλαισιώνουμε ρόλους με τις φίλες μας. Κυκλοφορούσε μία ταινία της, ανάγκαζες τους γονείς σου να σου αγοράσουν τις στολές, τις έβαζες σε σακούλα και πήγαινες στην φίλη σου που έμενε κοντά για να παίξετε. Γνωρίζατε όλους τους διαλόγους απ’ έξω και βάζατε στην μικρή τηλεόραση-κουτί την ταινία να παίζει και παίζατε κι εσείς μαζί της. Όσο μεγαλώνατε, η barbie γινόταν έφηβη.

Όταν τελειώναμε το Δημοτικό, κυκλοφορεί το αξέχαστο “Hμερολόγιο” εκεί βλέπεις την Barbie στο Λύκειο και εκεί ξαφνικά στο παιχνίδι υποδύεσαι την έφηβη με όποια προβλήματα μπορεί να είχε τότε. Πριν από αυτό όμως αφιέρωσες χρόνο στο να στήσεις τα σπιτάκια της polly pocket, των playmobil και των pet shop ζωάκια τοσοδάκια όπου τις Κυριακές ξυπνούσες από τις 9 με τεράστια ανυπομονησία για να παίξεις στο χαλί του δωματίου σου τουλάχιστον ένα 12ωρο.

Το πρώτο σου φιλί με το φανταστικό σου αγόρι το έδωσες γύρω στην έκτη δημοτικού φιλώντας το χέρι σου και φυσικά ήταν ο ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟΣ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΠΟΥ ΤΟΝ ΗΘΕΛΑΝ ΟΛΕΣ. Σημείωνες σε τετράδια καρικατούρες και άρχισες να γράφεις το πρώτο σου ημερολόγιο που διαβάζοντας το σήμερα έλεγε “Ο Τασούλης μου έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο και ένα δαχτυλίδι”. Λίγους μήνες αργότερα, αγγάρεψες τους γονείς σου να σε πάνε στο συνοικιακό βιβλιοπωλείο της γειτονιάς για να αγοράσεις λεύκωμα και τους πρώτους πολύχρωμους stabillo. Την επόμενη ημέρα γεμάτη ενθουσιασμό πήγαινες στην παρέα του δημοτικού και τους ζητούσες να στο συμπληρώσουν. Φυσικά όποιο παιδικό κι αν κυκλοφορούσε, μοιράζατε τους ρόλους και παίζατε στα διαλείμματα και φυσικά μετά το διάβασμα μαζευόσασταν στο προαύλιο του σχολείου και στις πιλοτές και παίζατε κρυφτό και μήλα μέχρι να νυχτώσει. Φυσικά, ανυπομονούσες πάντα να δεις την πρώτη σου αγάπη που θα σου πήγαινε κόντρα. Αυτό σταμάτησε εκεί κάπου στα χρόνια της δευτέρας Γυμνασίου, για τη γενιά μας, και είμαστε ευγνώμονες που το ζήσαμε.

Τα εφηβικά δωμάτια

Ας πούμε και μερικά πράγματα γι αυτό και ας ζητήσουμε δημόσια συγγνώμη από τους γονείς μας! Από τις τόσες αφίσες που είχαμε μαζέψει από τα περιοδικά, από τα πρωτοσέλιδα και τους πίνακες που κάναμε σε χαρτί ακουαρέλας και όταν πια σιχαθήκαμε να βλέπουμε τις παιδικές ταπετσαρίες και το αηδιαστικό σομόν – ροζ ξεκινήσαμε να κολλάμε στους τοίχους τα “μαζεμένα” με σελοτεϊπ.

Έμπαινες λοιπόν στα εφηβικά δωμάτια εκείνη την εποχή και έβλεπες έναν τεράστιο όγκο πληροφοριών και καμία κενή επιφάνεια. Ήταν κολλημένα αυτοκόλλητα ακόμη και πάνω στο γραφείο και φυσικά επειδή τα αγόρια της παρέας μας την ίδια στιγμή περνούσαν την φάση των graffiti κλέβαμε τις πόσκα τους και γεμίζαμε τα έπιπλα με στίχους από τραγούδια που ακούγαμε τότε ξανά και ξανά και ξανά. Άνοιγε τις ντουλάπες μας και έβλεπες “Κ. 25.9.14” η πρώτη σου σχέση και κάπου εκεί μπήκε στην ζωή μας ο πρώτος καθρέφτης για το μπουντουάρ -τον οποίο και αγοράσαμε από τα τζάμπο 5.99- αδειάσαμε ένα μικρό επιπλάκι στο δωμάτιο και βάλαμε πάνω τα πρώτα μας καλλυντικά, ένα μαύρο μολύβι μία μάσκαρα και ένα lip gloss και φυσικά την ισιωτική γιατί τότε, όλες είχαμε καμένα μαλλιά από το ίσιωνε, ίσιωνε.

Είχαμε κρατήσει 2-3 λούτρινα, είχαμε κατεβάσει τα παιχνίδια μας στο υπόγειο, υπήρχε παντού ένα cd με τις μεγάλες επιτυχίες που μας καθόρισαν, και φυσικά το κουτί με τα airforce μποτάκια, και τα παπούτσια επάνω λες και είναι λάβαρο. Στο χερούλι της ντουλάπας είχαμε κρεμασμένα τα κολιέ μας, και μέσα στις ντουλάπες κολλημένα με πάταφιξ αφίσες από τους stars της τότε εποχής που σίγουρα θέλαμε να παντρευτούμε αλλά ντρεπόμασταν να το παραδεχτούμε. Σημαντική σημείωση στο γραφείο υπήρχε μία μολυβοθήκη με πολύχρωμα στυλό και υπογραμμιστηκά, στα ράφια BU κολόνιες, και τούφες ψεύτικων μαλλιών πολύχρωμες και φυσικά πλαστικά βραχιολάκια σε όλα τα χρώματα. Κάπου καταχωνιασμένο είχες και το ημερολόγιο σου σοβαρά επηρεασμένη από τις ταινίες που έβλεπες εκείνη την εποχή. Άχαστα δωμάτια γεμάτα ιστορία.

0. Facebook, Sony Ericsson και σχολικοί χοροί

Όταν πήγαμε στο Γυμνάσιο, οι γονείς μας μας πήραν τα πρώτα μας κινητά. Τότε είχαμε όλες τα ροζ τα Sony Ericsson W595 Walkman, και φυσικά ακουστικά για να μπορούμε να ακούμε ραδιόφωνο. Βγάλαμε τις πρώτες μας selfie με πισινές κάμερες και τις βάλαμε στο facebook.  Είχαμε album για την κάθε παρέα, ακόμη και για τον ίδιο μας τον εαυτό με τίτλο “just me”, και φυσικά, υπερχρησιμοποιούσαμε το 0. facebook διότι κανένας δεν έβαζε κάρτα και αυτό ήταν δωρεάν.

Το “+1 και στέλνω” / “κομμ για γνώμη

Μετέπειτα ήρθε στην ζωή μας το ask.fm, μία πλατφόρμα που ανώνυμα σε ρωτούσαν διάφορα πράγματα κι εσύ απαντούσες. Μερικοί από εσάς κάνατε ερωτήσεις στους εαυτούς σας, δεν ξεχνάμε! Όσον αφορά τις φωτογραφίες, οι πόζες ήταν συγκεκριμένες και εναλλασσόντουσαν -ναι ρε φίλε ήμασταν οι κοπέλες των duck face και της φάσης θα πάμε για φωτογράφιση. Μετά εξελιχθήκαμε και ήρθε στην ζωή μας το κινητό αφής και μαζί του έφτασε το instagram και το facebook ξεκίνησε να «πεθαίνει».

Τότε, ήταν της μόδας τα tablet κάθε παιδί είχε από ένα και όλοι παίζανε 3 παιχνίδια το subway surfer, το farmerama και φυσικά λιώναμε στο Sims. Το ένδοξο Friv! δεν μπορεί φυσικά να λείπει από τη λίστα, μιας και έβρισκες μπροστά σου τα πιο “μοδάτα” παιχνίδια, από Fireboy & Watergirl, μέχρι Puckman. Εντωμεταξύ, στο Γυμνάσιο βιώσαμε και τους πρώτους μας σχολικούς χορούς. Μαζευόμασταν όλες μαζί σε ένα σπίτι φτιάχναμε τα μαλλιά η μία στην άλλη, αυτές που τα είχαν σγουρά τα έκαιγαν με τη μασιά και τα έκαναν ίσια και αυτές που είχαν ίσια μαλλιά παιδευόταν με τοστιέρα και λακ, μπας και κρατήσει η μπούκλα. Πριν από αυτό, πηγαίναμε για ψώνια για να βρούμε το outfit βάσει πάντοτε με αυτά που διαβάζαμε στην Super Katerina και αυτά που βλέπαμε στις ταινίες. Οι χοροί μας γινόντουσαν στα γυμναστήρια των σχολείων ή σε bar, προφανώς δεν χόρευε κανένας αλλά εκεί ξεκίνησαν και τα πρώτα ζευγάρια του σχολείου και πάντοτε μέχρι να φτάσουμε συζητούσαμε για το ποιος θα μιλήσει σε ποια. Το βλέπαμε λίγο σαν να παίζουμε στο Pretty Little Liars.

Φούτερ WESC και μαύρα τσόκερ 

Όταν βλέπουμε φωτογραφίες από το ορθόδοξο 2014, ε, η φάση είναι κριντζ. Αν δεν είχες πλάγια φράντζα, όπως η Αντονέλλα, που να κρύβει το ένα σου μάτι, δεν ήσουν με εμάς! Το μαλλί έπρεπε να ήταν κάπως φιλαρισμένο, μιας και το κομμωτήριο της μαμάς δεν καταλάβαινε τα trends της εποχής και την κουτσοκουρεμένη φράντζα την ρημάζαμε κάθε βδομάδα μόνες μας με το χοντρό ψαλίδι της κουζίνας. Η ντουλάπα μας ξεχείλιζε από φούτερ και ζακέτες WESC (οι περισσότερες ήταν από την λαϊκή, παραδεχτείτε το επιτέλους!) και δεν βγαίναμε από το σπίτι, χωρίς τα high top converse με κορδόνια σε διαφορετικά και έξαλλα χρώματα. Τα κολάν που φορούσαμε, χωρίς καμία ντροπή, καθημερινά στο σχολείο, ήταν γαλαξιακά και τα κολιέ, σκουλαρίκια και βραχιόλια μας είχαν πάνω τους είτε μουστάκια, είτε το σχήμα του απείρου. Φυσικά τότε δεν ξέραμε ακόμα τι εστί eyeliner, αλλά για να φαίνεσαι κουλ έπρεπε να έχεις οπωσδήποτε μαύρο μολύβι γύρω από το μάτι, που δεν χρειάζονταν ιδιαίτερη προσπάθεια για να καταλήξεις να φαίνεσαι σαν ρακούν!

Η φάση για μερικούς εξελίχθηκε λιγάκι πιο emo, ακούγοντας Tokyo Hotel, Lorde και Avril Lavigne, κρεπάροντας το μαλλί μέχρι το ταβάνι και κάνοντας repost στο tumblr, quotes όπως το “Normal People Scare Me” από το American Horror Story, ζηλεύοντας ταυτόχρονα τις τοξικές σχέσεις που δεν ξέραμε ότι κάναμε υποσυνείδητα manifesting για το μέλλον.

Σιγά σιγά αρχίσαμε να φοράμε το μαύρο τσόκερ γύρω από τον λαιμό κάθε μέρα και από την ντουλάπα ξεφορτωθήκαμε τα γαλαξιακά κολάν και προσθέσαμε τα στενά μαύρα και σκισμένα τζιν παντελόνια και τις κοντές φούστες, που ήταν must για τα πρώτα πάρτι και σχολικούς χορούς. Το grunge και μελαγχολικό μαύρο σύνολο ερχόταν να ολοκληρώσει ένα oversized καρό πουκάμισο, συνήθως σε χρώμα κόκκινο, ενώ το eyeliner που πλέον είχε καθιερωθεί στις ζωές μας έφτανε μέχρι… το αυτί. Τα κραγιόν ΕΠΡΕΠΕ να είναι σε έντονα σκούρα χρώματα για να ταιριάζουν με την indie αισθητική και φυσικά matte, με τα χείλη σου να υποφέρουν και να σκάνε κάθε φορά που πήγαινες να το αφαιρέσεις.

Μεσημεριανό και Hannah Montana 

Μετά το εξαντλητικό 8ωρο του σχολείου, ο μοναδικός τρόπος ξεκούρασης το μεσημέρι ήταν άμεσα συνδεδεμένος με το άνοιγμα της ΕΡΤ στην τηλεόραση. Τότε δεν υπήρχε Netflix και άμα τολμούσαμε να έχουμε κανένα φροντιστήριο καπάκι μετά το σχολείο, χάναμε επεισόδια από Hannah Montana, Wizards of Waverly Place, Zac & Cody. Τα πρότυπα της εποχής. Ποια δεν ήθελε να τραγουδάει σαν την Miley Cyrus ή να μοιάζει με την Selena Gomez; Για άλλους το μεσημεριανό φαγητό συνοδευόταν από επαναλήψεις του δοξασμένου Κωνσταντίνου και Ελένης, που τώρα έχουμε φτάσει στα 25 μας και ξέρουμε το σενάριο από όλα τα επεισόδια απ’ έξω και ανακατωτά. Αντικειμενικά μιλώντας, περάσαμε την εφηβεία μας στο απόγειο της ελληνικής τηλεόρασης. Σειρές όπως Ευτυχισμένοι Μαζί, Παρά Πέντε και Σαββατογεννημένες, που ακόμα δεν βαριόμαστε να βλέπουμε. Ζούσαμε και εμείς εικονικά, μέσα από την οθόνη, τους έρωτες του Μάρκου και της Εύας, της Ντάλιας και του Αλέξη και ονειρευόμασταν ότι ο Γιάννης/ Κώστας/ Χρήστος, θα ήταν ο δικός μας παντοτινός έρωτας. Γελάμε τώρα. Και μετά, το ίντερνετ. Το Netflix στην αρχή ήταν κάτι που ακούγαμε από τους ξένους, δεν πολύ καταλαβαίναμε τι είναι, δεν μας ένοιαζε κιόλας. Εμείς είχαμε τις πειρατικές ιστοσελίδες, που μας έδιναν όλη την γκάμα ταινιών και σειρών που θέλαμε μπροστά μας, από Pretty Little Liars μέχρι τον Εξορκισμό της Έμιλυ Ρόουζ. Οι πιο έξυπνοι από εμάς τα κατέβαζαν με torrent, εγώ από την άλλη ακόμα δεν έχω μάθει πώς λειτουργεί αυτό το πράγμα. Μετά, το Netflix έγινε της μόδας, άμα δεν το είχες, ε ήσουν και λίγο πλέμπα. Πού θα έβλεπες το Orange Is The New Black και το Riverdale;

Justin Bieber ή One Direction? 

Το μεγαλύτερο beef στην ιστορία δεν είναι αυτό του Snik με τον Light. Το μεγαλύτερο beef ξεκίνησε το 2010 και κράτησε για χρόνια που έμοιαζαν με αιώνες. Αν ήσουν κορίτσι στην εφηβεία κατά τη διάρκεια εκείνης της δεκαετίας, όφειλες να διαλέξεις πλευρά. Justin Bieber ή One Direction. Μην το ψάχνεις, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΩΣΤΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ. Κάθε κοπέλα που σεβόταν τον εαυτό της ωστόσο, ήταν ερωτευμένη με τον Bieber ή τον Harry Styles (μερικές ακόμα είμαστε, μην μας κρίνετε). Και φυσικά αυτός ο έρωτας δεν μπορούσε να περιοριστεί.

Το Wattpad ήταν από τις πρώτες μορφές “βιβλίου” που μας κίνησαν το ενδιαφέρουν εκτός σχολείου και κάθε βράδυ ξενυχτούσαμε για να διαβάσουμε το αγαπημένο μας fan fiction και να κάνουμε εικόνα πώς θα εξελιχθεί το ειδύλλιο με την Y/N και τον celebrity που είχαμε διαλέξει.

Κάπως έτσι άρχισαν να γεννιούνται και τα fan accounts στο Twitter για οποιονδήποτε θεωρούσαμε “είδωλο” εκείνη τη χρονική περίοδο και οι ομάδες “DEMI LOVATO/ JUSTIN BIEBER/ ONE DIRECTION GREECE” στο Facebook. Τι κι αν έλεγε η μάνα μας από το πρωί μέχρι το βράδυ να μην μιλάμε με ξένους στο διαδίκτυο; Εμείς είχαμε βρει την Μαρία, Χρύσα, Αγγέλα που άκουγε την ίδια μουσική με εμάς, έβλεπε τις ίδιες σειρές και τι μας ένοιαζε που έμενε στη Λάρισα; Και να η πρώτη φρίκη, όταν είπες στον μπαμπά σου ότι θες να πας στο εμπορικό γιατί η ομάδα από το Facebook έχει meet up και θες να τις γνωρίσεις. Ήμασταν η πρώτη γενιά που δημιούργησε διαδικτυακές φιλίες οι οποίες όμως κρατάνε γερά επαφές μέχρι και σήμερα και ας έχουμε σταματήσει να ακούμε Selena Gomez (ή και όχι).