Γιατί δεν μένουν κλασικά στέκια σε αυτή τη χώρα;

Ερχόμενος από ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον ταξίδι στην Ιρλανδία ένοιωσα πραγματική στεναχώρια βλέποντας ανθρώπους κάθε ηλικίας να διασκεδάζουν σε μαγαζιά με ιστορία δεκαετιών, που οι άνθρωποι σεβάστηκαν τόσο πολύ την ιστορία και την αισθητική τους και τα κράτησαν αναλλοίωτα στο χρόνο.

Μπαρ και εστιατόρια με την πατίνα του καιρού να τα έχει ομορφύνει απίστευτα πολύ, γεμάτα χρώμα, ξύλο, κορνίζες και αντικείμενα που άντεξαν στον χρόνο. Και άνθρωποι που διασκέδαζαν υπέροχα εντός τους, χωρίς να διακατέχονται από τη διαρκή ενόχληση που εμείς υποβάλουμε τους εαυτούς μας για κάθε τι παλιό και κλασικό. Όχι ότι δεν έχει η πόλη και η χώρα και νέας αισθητικής υπέροχα μαγαζιά όμως πλάι τους στέκονται αιώνια μέρη που είναι εκεί δεκάδες και σε σπάνιες περιπτώσεις και εκατοντάδες χρόνια.

Τα ζήλεψα αυτά τα μαγαζιά και σκεπτόμουν τι έχει μείνει εδώ, στη δική μου πόλη αναλλοίωτο στο χρόνο, τι άντεξε χωρίς να μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο ή να κλείσει; Αν εξαιρέσεις μερικά μπαρ των τελευταίων τριάντα χρόνων μετρημένα στα δάχτυλα (Berlin, Flou, De Facto, Θερμαϊκός, Διατηρητέο, Residents) τα ιστορικά μαγαζιά της πόλης έχουν κλείσει προ καιρού διότι η πόλη προσανατολίστηκε αλλού, διότι η μόδα της μόδας οδήγησε τους ανθρώπους σε μια διαρκή αναζήτηση νέου τύπου μαγαζιών. Αυτό το ανελέητο κυνήγι του καινούργιου που ξεπερνούσε το παλιό και δεν επέτρεπε στο κλασικό να υπάρξει.

Σκεπτόμουν πόσο όμορφα θα ήταν αν υπήρχε ακόμα το Μικρό Καφέ στη Βογατσικού για παράδειγμα; Πόσο συγκλονιστικά ωραία ήταν μια νύχτα στου Κρικέλα ή στο Όλυμπος Νάουσα;

Συγκινήσεις που ολόκληρες γενιές ανθρώπων δεν έζησαν γιατί ο τυφώνας της αναζήτησης του trendy άλλαξε τις συνήθειες των ανθρώπων. Όχι νοσταλγία αλλά συνύπαρξη παλαιού και νέου.

Είναι κρίμα που τα πράγματα δεν προλαβαίνουν να παλιώσουν όμορφα, που δεν σεβόμαστε το κλασικό και δεν του αφήνουμε περιθώριο να αναπνεύσει.