Γιατί οι νέοι επενδύουν στα είδη πικ-νικ;

Τα καρό τραπεζομάντηλα, οι ψάθες τις παραλίας και τα παλιά ριχτάρια απλώθηκαν στο πάρκο, από τα ηχειάκια, οι ήχοι μπλέκονται μεταξύ τους, ακούς διαφορετικά τραγούδια από κάθε παρέα, τα φρέσκα τυροπιτάκια σπάνε την μύτη, φράουλες και ντοματίνια βάζουν χρώμα στα χάρτινα πιάτα που απλώνονται στο γρασίδι, στα ψυγιάκια υπάρχουν άφθονες μπίρες και χημοί. Επιτραπέζια με κάρτες κάθε ειδών, λίγο πιο δίπλα συναντιέται μία παρέα κοριτσιών για να διαβάσει τα βιβλία της, ενώ απέναντι τους παίζουν 5 αγόρια σουτάκια.

Τα πικ-νικ πλέον έχουν καθιερωθεί στους Κήπους του Πασά, στην Αρετσού και στο Κόδρα κάθε άνοιξη, μέχρι το αστικό καλοκαίρι να φτάσει και να πνίξει με την ανυπόφορη ζέστη του το τσιμέντο, όλοι αναζητούν μικρές ανάσες δροσιάς, σε μία πόλη που μετά βίας υπάρχουν. Όμως, παραμένουν αισιόδοξοι και προσπαθούν να βρουν το δικό τους “στέκι” στην φύση ενώ ταυτόχρονα, επενδύουν σε είδη πικ-νικ, από ψάθινα καλάδια, μέχρι ειδικά καλύμματα για να στρώνουν κάτω, πλαστικά τάπερ, ποτήρια και πιάτα επαναχρησιμοποιημένα, εύκολα επιτραπέζια, παγοκίστες και άλλα.

Στο Παρίσι, στις 26 Μαΐου 2024, διοργανώθηκε ένα μεγάλο δωρεάν πικνίκ στα Ηλύσια Πεδία, με στόχο να προσελκύσει ξανά τους ντόπιους στην περιοχή. Περίπου 273.000 άτομα υπέβαλαν αίτηση για συμμετοχή, ενώ 4.400 επιλέχθηκαν για να καθίσουν σε μια τεράστια κουβέρτα πικνίκ μήκους 216 μέτρων. Στην Ουγγαρία, το JazzPiknik διεξάγεται στο χωριό Paloznak, κοντά στη λίμνη Balaton. Συνδυάζει τη ζωντανή μουσική (jazz, funk, soul) με την εμπειρία του πικνίκ, προσφέροντας στους επισκέπτες τη δυνατότητα να απολαύσουν συναυλίες καθισμένοι σε κουβέρτες, με τοπικά κρασιά και φαγητό. Το φεστιβάλ δίνει έμφαση στη βιωσιμότητα και την οικογενειακή ατμόσφαιρα.

Στην Μάλτα, το Earth Garden είναι ένα εναλλακτικό φεστιβάλ που διεξάγεται στο Εθνικό Πάρκο Ta’ Qali. Προσφέρει μια ποικιλία από μουσικά είδη, εργαστήρια, αγορές και χώρους ευεξίας, όλα σε ένα φυσικό περιβάλλον που ενθαρρύνει τη χαλάρωση και την κοινωνική αλληλεπίδραση. Οι επισκέπτες μπορούν να απολαύσουν τη μουσική καθισμένοι στο γρασίδι, δημιουργώντας μια εμπειρία πικνίκ.

Στο Λονδίνο, το Shindig Festival πραγματοποιείται στο Charlton Park Estate στο Wiltshire και προσφέρει μια οικογενειακή εναλλακτική ιδέα σε μεγάλα φεστιβάλ. Με λιγότερους από 10.000 επισκέπτες, προσφέρει μουσική, εργαστήρια, ζώνες για παιδιά, γιόγκα και δραστηριότητες ευεξίας, όλα σε ένα φυσικό περιβάλλον που ενθαρρύνει τη χαλάρωση και το πικνίκ.

Ενώ στην Θεσσαλονίκη, το “Πικ Νικ Urban Festival” είναι ένα ετήσιο πολιτιστικό γεγονός που πραγματοποιείται στον αρχαιολογικό χώρο της Ρωμαϊκής Αγοράς. Περιλαμβάνει συναυλίες και προβολές ταινιών, προσελκύοντας κυρίως νεανικό κοινό. Η ανάγκη αυτή ωστόσο, για χώρους πρασίνου στην πόλη είναι μεγάλη, όμως υπάρχει γενική αύξηση στην αγορά ειδών πικ-νικ στους νέους και βοηθούν ορισμένες αλυσίδες καταστημάτων που προωθούν αυτή την τάση.

Η Κυριακή αναφέρει χιουμορτιστικά πως έχει γίνει η μαμά της:

“Πάντα πίστευα και ακόμα το πιστεύω πως οι ενήλικες, είτε το καταλαβαίνουν είτε όχι, κουβαλούν μια μικρή αποστολή: να αναπλάσουν την ενήλικη ζωή τους με εικόνες που θυμίζουν την παιδική τους ηλικία. Κάτι σαν να προσπαθούμε να ξαναφτιάξουμε με κομμάτια της μνήμης έναν κόσμο που κάποτε μας φαινόταν ασφαλής, ή έστω χαρούμενος με τον απλό, τίμιο τρόπο που χαίρονται τα παιδιά, χωρίς πολλά γιατί, χωρίς να μας νοιάζει αν η κουβέρτα έχει στάμπες από μαρμελάδα φράουλα.

Για μένα αυτή η ανάπλαση έχει χρώματα και έχει και καλάθια. Από εκείνα τα πλεγμένα, που χωράνε μέσα τους καρό τραπεζομάντηλα, μπλε παγοκύστες, ένα τάπερ με κεφτεδάκια και την παιδική σου λαχτάρα να τρέξεις ξυπόλυτη γύρω από τα δέντρα. Η φράουλα που σου ξέφυγε από το στόμα, ο χυμός που έσταξε στο τετράδιο με τα ψεύτικα στιχάκια…..αυτά ήταν πικ νικ.

Η 1η Μαΐου είχε για μένα κάτι από Χριστούγεννα: δεν είχε δώρα, είχε όμως δέντρα. Δέντρα μεγάλα, πλατάνια που έμοιαζαν να είναι εκεί για πάντα. Πηγαίναμε στον Δρυμό, ένα μέρος λίγο έξω από την Αλεξανδρούπολη που για μένα ήταν κάτι ανάμεσα σε ταινία εποχής και κατασκήνωση. Η μαμά ετοίμαζε το καλάθι με επιμονή και πίστη ότι τα τάπερ πρέπει να κουμπώνουν πάντα με το σωστό καπάκι και η γιαγιά μαγείρευε όλα τα «να φας να μεγαλώσεις να γίνεις δύο μέτρα». Εμείς, φυσικά, τρέχαμε γύρω από το ποτάμι. Τρέχαμε μέχρι να μας φωνάξουν. Μέχρι να πει η μαμά «ελάτε να φάμε πριν πέσει το λάδι πάνω στις πετσέτες». Και μετά; Ύπνος. Κάτω από τα δέντρα. Πάνω στην κουβέρτα του πικ νικ. Κι εγώ να παριστάνω ότι κοιμάμαι, μόνο και μόνο για να ακούω τι λένε οι μεγάλοι και να νιώθω λίγο «σαν αυτούς».

Δεν ξέρω πότε ακριβώς, αλλά κάποια στιγμή πέρασα στην άλλη όχθη. Έφτασα στα 25 και χωρίς να το καταλάβω ακριβώς έγινα εκείνη που αγοράζει δικά της πιατάκια, ποτηράκια, μαχαιροπίρουνα. Που νιώθει υπερβολικά μεγάλη ικανοποίηση όταν βρίσκει ταπεράκι που εφαρμόζει ΤΕΛΕΙΑ στο ψυγειάκι. Που παίρνει σοβαρές αποφάσεις τύπου «κεραμικά, πλαστικά ή γυάλινα;» ή «αντικουνουπικό με λεβάντα ή με ευκάλυπτο;». Που ανακαλύπτει ένα πώμα με αναγλυφή φράουλα για τα μπουκάλια κρασί και λέει από μέσα της  «ενήλικη ηδονή».”

H Ιωάννα εξηγεί πως το πικ-νικ είναι το καθιερωμένο ραντεβού με τις φίλες της κάθε Σάββατο πρωί:

“Περιμέναμε πως και πως να ανοίξει ο καιρός για να χρησιμοποιήσουμε τα καινούρια μας σετ για πικ-νικ. Θα σας φανεί πολύ γελοίο, αλλά πέρσι στα γενέθλια μου είχα αγοράσει ειδικό σετ για πικ-νικ και είχα κάνει τα γενέθλια μου στην παραλία της Ηράκλειας, κάλεσα τις αγαπημένες μου φίλες έφτιαξα σπιτικό κέικ, τυροπιτάκια, κλάμπ σάντουιτς, πατατάκια και μπισκότα, μας πήρα όλες από έναν καμβά, πινέλα και τέμπερες και πραγματικά ήταν το καλύτερο πάρτι γενεθλίων της ζωής μου. Ε από τότε και κάθε άνοιξη με το που ανοίγει λιγάκι ο καιρός δίνουμε ραντεβού είτε στην Αρετσού, είτε στην Ηράκλεια, είτε στο Φράγμα της Θέρμης για το καθιερωμένο μας πικ-νικ του Σαββάτου.

Μία κοριτσοπαρέα που επενδύει στα είδη πικ-νικ και προσπαθεί να βρει λίγο πράσινο στα τσιμέντα της πόλης. Είναι απολαυστικό. Πλέον όλες έχουμε τα κατάλληλα καλύματα για τα χώματα, τις άμμους ή τα γρασίδια, έχουμε αγοράσει μέχρι και μαξιλάρες για να είμαστε άνετες, φέρνουμε τα βιβλία μας και διαβάζουμε όλες μαζί για μία-δυο ώρες ενώ συζητάμε τις εξελίξεις των πλοκών, πίνουμε πάντα χυμό ανανά ή κρύο καφέ, μετά παίζουμε τίτσου, πολλές φορές ζωγραφίζουμε, άλλες, απλά χαλαρώνουμε και βγάζουμε φωτογραφίες, λύνουμε σταυρόλεξα, παίζουμε σκράμπλ, βόλει, μήλα και απολαμβάνουμε τον ήλιο πάντα φορώντας αντιηλιακό.

Η αγαπημένη μου στιγμή είναι όταν πέφτει ο ήλιος που ο ουρανός βάφεται με τα πορφυρά του χρώματα κι εμείς χαζεύουμε το ηλιοβασίλεμα. Κάποιοι θα μας θεωρήσουν τρελές που επενδύσαμε στα είδη πικ-νικ, αλλά εμείς το βλέπουμε σαν επένδυση στο χόμπι μας. Με αυτόν τον τρόπο ξεφεύγει το μυαλό μας από την ρουτίνα. Η καθιερωμένη μας συνάντηση γίνεται συνήθως από τα μέσα Απριλίου μέχρι τις αρχές Ιουνίου, ε, μετά έχει πολύ ζέστη, δεν μπορούμε οπότε δίνουμε ραντεβού στην θάλασσα κατευθείαν.

Στεναχωριέμαι που δεν έχουμε ένα μεγάλο πάρκο στο κέντρο κι όταν βγαίνω στο εξωτερικό το ζηλεύω γιατί όλοι έχουν καθιερώσει αυτή την συνήθεια λόγω χώρου!”