Γιατί η πλήξη εν μέσω καραντίνας σε επηρεάζει τόσο πολύ…

Για περισσότερο από ένα μήνα αρκετοί άνθρωποι ανά τον κόσμο έχουν περιοριστεί στο σπίτι τους λόγω του νέου κοροναϊού. Αν και οι εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας και κάποιοι ακόμη τρέχουν πυρετωδώς για να κρατήσουν εκατομμύρια ανθρώπους ζωντανούς ασφαλείς, οι υπόλοιποι είμαστε κολλημένοι στο σπίτι και μάλιστα αντιμέτωποι με ό,τι πιο ενοχλητικό… την πλήξη.

Κωμικοί όπως η Έλεν Ντε Τζενέρις παρομοιάζουν αστειευόμενοι την αυτο-απομόνωση με τη φυλακή.

Είναι αλήθεια πως όταν παραμένεις αδρανοποιημένος στο σπίτι αρχίζεις να αισθάνεσαι την δική σου προσωπική φυλακή και σκέφτεσαι μια τρομακτική αλήθεια:

Η πλήξη που βιώνεις εντός περιορισμού είναι μια από τις σκληρότερες μορφές τιμωρίας.

Πολλοί είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι η πλήξη είναι μια μορφή τιμωρίας. Οι γονείς, για παράδειγμα, στέλνουν συχνά τα παιδιά τους μόνα στα δωμάτιά τους και τους κρατούν μακριά από το τηλέφωνο ή το tablet που προσελκύει το ενδιαφέρον τους.

Σε αυτήν την ευρεία αποδοχή της πλήξης ως τιμωρία, ωστόσο, πολλοί υποτιμούν το βαθμό σοβαρότητας μεταξύ της προσωρινής αδράνειας και της μακροχρόνιας πλήξης.

Και αυτό διότι ο περιορισμός έχει σχεδιαστεί ειδικά για να “μουδιάζει” όλες τις αισθήσεις και να μεγιστοποιεί τα… βάσανα, πράγμα που δείχνει ότι η πλήξη αποτελεί πράγματι μια από τις πιο σοβαρές μορφές τιμωρίας.

Οι κοινωνιολόγοι έχουν περιγράψει τη μοναξιά ως «φυλακή μέσα στη φυλακή», στην οποία ακόμη και μικρές παραβάσεις τιμωρούνται με μακροχρόνια διαμονή σε ένα δωμάτιο  που συνήθως δεν είναι μεγαλύτερο από ένα χώρο στάθμευσης.

Η Τζέσικα Σιμς, κοινωνιολόγος στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης, πραγματοποίησε έρευνα σε μια τέτοια μοναχική μονάδα ατόμων και με βάση τα αποτελέσματα είπε: «Ο περιορισμός κρατά τους ανθρώπους μακριά από τις κοινότητές τους, την εκπαίδευση και τα προγράμματα».

Εμπειρογνώμονες στους τομείς της ψυχολογίας, της ιατρικής, της πολιτικής, της κοινωνιολογίας, της νομοθεσίας και της νευροεπιστήμης έχουν υποστηρίξει ότι η μοναξιά έχει σοβαρές, διαρκείς και επιβλαβείς επιπτώσεις.

Πάνω από 15 συνεχόμενες ημέρες σε μοναχικές συνθήκες θυμίζουν βασανιστήρια.

Τα μέσα ενημέρωσης προσπαθούν να παρέχουν χρήσιμες συμβουλές για την πλήξης που προκαλείται εν μέσω καραντίνας. Οι χρήστες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κατακλύζονται από περιεχόμενο που φωτίζει τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι ανταποκρίνονται στη δουλειά και πόσο ξεκαρδιστικά δημιουργικοί μπορούν να γίνουν.

Ναι, η πλήξη μπορεί να είναι αγχωτική, αλλά για τους φυλακισμένους ανθρώπους, το άγχος μπορεί να είναι θανατηφόρο.

Όταν η απομόνωση εισήχθη για πρώτη φορά στις αμερικανικές φυλακές με το άνοιγμα του αποκλειστικού σωφρονιστικού Ανατολικού Κράτους στη Φιλαδέλφεια το 1829, οι προοδευτικοί ιδρυτές θεώρησαν ότι ήταν ένας ανθρώπινος τρόπος να προσκαλέσουν ήσυχα προβληματισμό και μετάνοια.

Ωστόσο, παρά τα υπερσύγχρονα κελιά, όσοι έμειναν σε αυτά πέθαναν σε πολύ υψηλό ποσοστό. Τότε έγινε σαφές ότι η μοναξιά δεν ήταν ακίνδυνη.

Ο Marcel Neil, ο οποίος πέρασε τρία χρόνια έγκλειστος σε σκοτάδι θαλάμου δήλωσε «πήγα σε μέρη όπου δεν πίστευα ότι το μυαλό μου μπορούσε να πάει». Χρόνια μετά την απελευθέρωσή του, εξακολουθεί να παλεύει με το άγχος.

Το σύστημα δεν τιμωρεί με πλήξη επειδή είναι μαλακό, αλλά επειδή αυτοί που βρίσκονται μέσα στο σύστημα γνωρίζουν ότι είναι ακραίο.

Οι περισσότεροι άνθρωποι ίσως δεν μπορούν ποτέ πραγματικά να εκτιμήσουν πόσο σοβαρή είναι η απομόνωση για τους φυλακισμένους.

Τελικώς, μπορούμε να πούμε ότι η απομόνωση στα σπίτια μας δεν συγκρίνεται με την απάνθρωπη ποινή του περιορισμού, ωστόσο αποτελεί μια μοναδική ευκαιρία να φέρουμε στο μυαλό ξανά τις συνθήκες εκείνες τις οποίες δεν πρέπει ποτέ κανείς να υποστεί.

Πηγή: Τhe Atlantic