Γιατί τα παιδιά αισθάνονται άβολα στα εστιατόρια

Οφείλω να ομολογήσω πως ποτέ δεν μου άρεσαν τα παιδιά, ακόμη κι όταν ήμουν και εγώ ένα.

Μέχρι πρόσφατα, ήταν σύνηθες για πολλές οικογενειακές επιχειρήσεις, αμερικανικές αλυσίδες και εστιατόρια θερέτρων να δίνουν στα παιδιά ένα μπαλόνι στην είσοδο, συχνά δεμένο στον καρπό από τον ίδιο τον διευθυντή. Αυτό το δώρο χρησίμευε φυσικά για να διασκεδάσουν τα παιδιά για λίγο, αλλά είχε και μια δεύτερη λειτουργία που ίσως τα εξέπληττε: να διευκολύνει τους σερβιτόρους να γνωρίζουν πού βρίσκονταν ανά πάσα στιγμή.

Όταν μετακινείστε με ένα δίσκο φορτωμένο με γεμάτα πιάτα και ποτήρια, όλα όσα βρίσκονται σε απόσταση πέντε μέτρων από εσάς και σε ύψος μικρότερο των είκοσι μέτρων από το έδαφος βρίσκονται στο τυφλό σας σημείο.

Αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα όταν πρόκειται για αδρανή ή προβλέψιμα αντικείμενα, όπως τραπέζια και καρέκλες, τα οποία, δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει, σε αυτού του είδους τα εστιατόρια είναι μερικές φορές στερεωμένα στο πάτωμα με κάποιο τρόπο.

Είναι όμως κρίσιμο ζήτημα στην περίπτωση των μικροσκοπικών μας φίλων, τα οποία όχι μόνο κινούνται, αλλά συχνά το κάνουν ακανόνιστα και αναπάντεχα. Ένα μπαλόνι στον μικροσκοπικό καρπό λειτουργεί ως σημαδούρα άγκυρας και υποδεικνύει την παρουσία ενός παιδιού.

Για έναν σερβιτόρο στη δεύτερη εβδομάδα της καλοκαιρινής του εργασίας που βγαίνει από την κουζίνα με έναν πλήρως φορτωμένο δίσκο, η θέα ενός κόκκινου μπαλονιού που πλησιάζει με πλήρη ταχύτητα είναι όπως για τον Hooper στα Σαγόνια του Καρχαρία η θέα μιας σειράς κίτρινων βαρελιών που πλησιάζουν το πλοίο με πλήρη ταχύτητα. Χωρίς το μπαλόνι, η καταστροφή είναι αναπόφευκτη. Χάρη στο μπαλόνι, υπάρχει περιθώριο ελιγμών.

Από τότε που το να τρώει κανείς έξω τακτικά έγινε προσιτό για τους περισσότερους ανθρώπους – μια πολύ πρόσφατη τάση – τα εστιατόρια έπρεπε να αντιμετωπίσουν το “πρόβλημα παιδιά”. Και είναι προφανές ότι τα παιδιά δεν αποτελούν πρόβλημα επειδή είναι παιδιά, αλλά επειδή βρίσκονται στη διαδικασία να ενταχθούν στο σύστημα των κοινωνικών κανόνων και της συναίνεσης που διέπει τις αλληλεπιδράσεις μας στην ενήλικη ζωή και μας γλιτώνει από το χάος και τα ατυχήματα.

Πολλά εστιατόρια αποφάσισαν να προετοιμαστούν και να τους υποδεχτούν. Αν ρίξετε μια πιο προσεκτική ματιά, θα παρατηρήσετε ότι προσπαθούν να το πετύχουν με κόλπα και διακριτικά τεχνάσματα όλα με μοναδικό στόχο την ελαχιστοποίηση του κινδύνου σύγκρουσης αυτών των παιδιών με τα άτομα που εξυπηρετούν: η ψυχαγωγία και η ευτυχία των παιδιών δεν είναι ο στόχος, αλλά είναι το μέσο για ένα σκοπό.

Τα μπαλόνια κινδυνεύουν ήδη να εξαφανιστούν λόγω περιβαλλοντικών προβλημάτων, αλλά συνηθίζεται να δίνουμε στα μικρά παιδιά παιχνίδια, σετ ζωγραφικής, τραπεζομάντιλα με τυπωμένες ασχολίες ή ιστορίες, για να προσπαθήσουμε να τα κρατήσουμε στη θέση τους όσο το δυνατόν περισσότερο.

Όταν αυτό αποτυγχάνει, εμφανίζονται κλόουν, ζώα φάρμας στο πίσω μέρος του εστιατορίου, ή προσαρτημένοι χώροι με τσουλήθρες, κούνιες ή κάστρα για αναπηδήσεις.

Σε αυτή την περίπτωση, το ζήτημα δεν είναι να εμποδίσουμε τα παιδιά να σηκωθούν από τα τραπέζια τους – αυτό έχει ήδη εγκαταλειφθεί – αλλά να τα κρατήσουμε μέσα σε έναν ελεγχόμενο χώρο.

Συζητήσαμε ήδη το έθιμο της στερέωσης των τραπεζιών και των καρεκλών στο πάτωμα, αλλά όχι τον κρυφό στόχο της φόρμουλας του παιδικού μενού, που δεν είναι να ικανοποιήσει έναν ανώριμο ουρανίσκο, αλλά να αποφύγει όσο το δυνατόν περισσότερο έναν καυγά ή ένα δημόσιο ξέσπασμα. Τα καλαμάκια στα αναψυκτικά δεν είναι μια ευγένεια, αλλά ο μόνος τρόπος για να μπορέσετε να πιείτε κάτι από ένα ποτήρι με καπάκι, αυτός ο απλός τρόπος για να ελαχιστοποιήσετε τον κίνδυνο να χυθεί ένα ποτό που χειρίζεστε αδέξια.

Εν τέλει, αν θέλετε, μπορούμε να σκεφτούμε ότι όλοι μας οφείλουμε πολλά σε τέτοιου είδους εγκαταστάσεις. Αποτελούν ένα ασφαλές και ελεγχόμενο περιβάλλον εστίασης στο οποίο οι ενήλικες του μέλλοντος μπορούν, με την παρέμβαση και την καθοδήγηση των γονέων τους, να μάθουν να κινούνται και να συμπεριφέρονται σε οποιοδήποτε άλλο εστιατόριο χωρίς να προκαλούν σημαντικά προβλήματα.

Όταν θέτουμε το ζήτημα της εισόδου των παιδιών σε γαστρονομικά εστιατόρια -μια συζήτηση που έρχεται πάντα στο προσκήνιο κατά τη διάρκεια των σχολικών διακοπών- κάνουμε ήδη ένα μετωνυμικό σφάλμα, κάνουμε ένα ad hominem ή ένα σφάλμα ψευδούς αιτίας: αυτό που προκαλεί δυσφορία ή εμπόδια από την πλευρά των παιδιών στα εστιατόρια δεν είναι τα ίδια, αλλά η έλλειψη παιδείας τους, αν αυτό συμβαίνει, ή το γεγονός ότι βρίσκονται σε ένα πλαίσιο για το οποίο δεν είναι ακόμη προετοιμασμένα και το οποίο δεν είναι (και δεν θα έπρεπε να είναι) προετοιμασμένο γι’ αυτά. Και στις δύο περιπτώσεις, την ευθύνη φέρουν οι ενήλικες που τα συνοδεύουν.

Πρέπει να ομολογήσω ότι ποτέ δεν υπήρξα μεγάλος λάτρης των παιδιών, δεν μου άρεσαν ούτε όταν ήμουν κι εγώ παιδί. Μου αρέσει η σιωπή, η τάξη και η μουσική υπόκρουση μόνο όταν είναι εξαιρετικά ήσυχα, και καθώς μεγάλωσα, έχοντας επισκεφθεί εστιατόρια κάθε είδους και κατάστασης με την κόρη μου, που είναι τώρα δέκα ετών, συνειδητοποίησα ότι οι φωνακλάδες, τα γουρούνια, τα παλιόπαιδα, οι μυξιάρηδες, οι δύστροποι, οι αυθάδεις, οι αναιδείς, εκείνοι που σηκώνονται για να περπατήσουν ανάμεσα στα πιάτα, εκείνοι που σπάνε ποτήρια ή ποτηράκια, εκείνοι που κάνουν βίαιη σωματική επαφή με το προσωπικό σερβιρίσματος, δεν έχουν μείνει όλοι πίσω στη σφαίρα της παιδικής ηλικίας, αλλά είναι ακόμα εκεί, στα είκοσι, στα σαράντα και στα εξήντα τους.

Βλέπω μόνο μια πιθανή και οριστική λύση στο δίλημμα του καλοκαιριού, παιδιά στα εστιατόρια; (ναι) ή παιδιά στα εστιατόρια; (όχι), και αυτή είναι η καθιέρωση μιας καθολικής εξέτασης… αποφοίτησης από το γαστρονομικό σύστημα, ένα είδος ελέγχου του επιπέδου εκπαίδευσης στη γνώση της συμπεριφοράς, που θα την λαμβάνει κάθε άτομο και μετά θα αποκτά ένα είδος πιστοποιητικού, μια άδεια να κινείται ελεύθερα στα εστιατόρια. Και όλο αυτό δεν θα περιλαμβάνει κανενός είδους ηλικιακό περιορισμό.

Πηγή: El Pais

Πηγή Εικόνας: pexels / Oleksandr P