Είναι Δευτέρα: God save the lovers

Δευτέρα: η μέρα που χρειάζεσαι ένα καλό κίνητρο για να βγει αναίμακτα. Άνοιξη: εποχή με εριστική φωτογένεια. Όσο άσχημη και αν είναι η καθημερινότητα, στα καρέ της θα βγαίνει πάντα λίγο Diva, λίγο Μάταλα και λίγο από δαντέλα μεσοπολέμου μαζί. 

Η άνοιξη ξεκίνησε να παίζει πιο τίμια και θυμήθηκα σχεδόν αντανακλαστικά που στο γραφείο είχαμε ανοίξει μια τιμιότερη συζήτηση φόρο τιμής στα ζευγάρια που παρέμειναν μαζί ως το τέλος. Κάπου εδώ πρέπει να αναφέρω την λέξη ηλικιωμένος γιατί πρόκειται για ανθρώπους που πέρασαν μαζί περισσότερο από το μισό της ζωής τους και θέλω αυτή η άνοιξη να είναι αφιερωμένη στις δικές τους –ηλικιωμένες έστω- πεταλούδες και τα υπερήλικα –ναι- «ζα-ζα-ζου».

Βρέθηκε μπροστά μου η συγκεκριμένη φωτογραφία. Ανήκει στην φωτογράφο Lauren Fleishman και απαθανατίζει σε ένα ωραίο, παπαρατσικό -εξού και η ανάλυση ή οι τεχνικές προδιαγραφές της φωτογραφίας- αυτό που… βλέπουμε. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Δεν χρειάζεται περιγραφή για να μην αναγκαστεί κανένας να πνίξει μέσα του την πρώτη αυθόρμητη σκέψη βλέποντας την φωτογραφία.

Ας μην μιλήσουμε αυτή την φορά για τους δικούς μας έρωτες για τα μελλοντικά μας απελπιστικά άγαρμπα και λίγο αμήχανα “ερωτιάρικα” εκεί έξω –χρησιμοποιώντας επίτηδες τις λέξεις τους- και ας αφιερώσουμε την αληθινή άνοιξη στις ιστορίες έρωτα και αγάπης σε αυτούς τους μοναδικούς, τους ερωτευμένους εσαεί. Σε αυτούς που έζησαν μια ζωή μαζί και που ποτέ δεν θα είμαστε σε θέση ούτε καν να φανταστούμε πως μπορεί να μοιάζει ο φόβος του αποχωρισμού.

Πονάει που ξέρεις πως μεγαλώνεις και φεύγεις ή πονάει περισσότερο που μια ζωή ίσως δεν φτάνει για να χορτάσεις τελικά τον άνθρωπό σου; Μην ρωτήσετε τους παππούδες σας. Αν τους έχετε ακόμα, ζητήστε τους να φιληθούν.

Ας μην ξεχνάμε πως υπήρξαν και αυτοί που κατάφεραν τον έρωτα όταν εκείνος πάλευε με κάτι που λεγόταν προξενιό.

Όλα καλά θα πάνε για μια ακόμα άνοιξη και μία ακόμα Δευτέρα. Έχουμε άλλωστε -και είμαστε ελεύθεροι να παλεύουμε- ελευθερίες εγωισμούς φόβους και κρίσεις εκεί έξω. Όλα καλά θα πάνε αρκεί να ευχηθείς στα “ερωτιάρικα” των ηλικιωμένων και να σταματήσεις να χάνεις χρόνο γιατί νομίζω ότι αν τελικά τους ρωτούσαμε θα μας έλεγαν ότι ούτε «μια ζωή δεν θα έφτανε».