Η εποχή των κοινωνικών δικτύων φαίνεται να τελειώνει. Ας τους δώσουμε μία κλωτσιά

Μία καινούρια εποχή για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γεννιέται ή μία εποχή τελειώνει και θα πρέπει να δούμε τι είναι αυτό που θα ακολουθήσει;

Τα πράγματα πάντως για τα social media με τη μορφή που τα ξέραμε, μάλλον δεν είναι πολύ ευχάριστα. Το Facebook, εδώ και καιρό είναι σε παρακμή, το Twitter σε χάος . Η αυτοκρατορία του Μαρκ Ζάκερμπεργκ έχασε εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια σε αξία και απέλυσε 11.000 ανθρώπους, με τη διαφημιστική του επιχείρηση να είναι σε κίνδυνο, η Amazon ανακοίνωσε την απόλυση 10.000 υπαλλήλων της λίγο πριν τις γιορτές.

Η εξαγορά του Twitter από τον Έλον Μασκ έκανε τους διαφημιστές να υπερβάλουν στις δαπάνες και να ωθήσουν με αυτόν τον τρόπο τους χρήστες να αποφεύγουν την πλατφόρμα (ή τουλάχιστον να κάνουν πολλά tweet που λένε οτι θα το κάνουν). Ποτέ δεν φάνηκε πιο αληθοφανές ότι η εποχή των κοινωνικών μέσων μπορεί να τελειώσει και μάλιστα σύντομα.

Ίσως λοιπόν να είναι η πιο κατάλληλη εποχή για να δούμε με ψυχραιμία όσα προσφέρουν και όσα πραγματικά είναι τα social media και να παραδεχτούμε οτι: Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν ήταν ποτέ ένας φυσικός τρόπος εργασίας, παιχνιδιού και κοινωνικοποίησης, αν και έγιναν δεύτερη φύση μας για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα.

Η αλλαγή ξεκίνησε πριν από 20 περίπου χρόνια, όταν οι υπολογιστές μπορούσαν να παρέχουν μία παρουσία παντού, ώστε οι άνθρωποι βρήκαν ευκαιρία για να χτίσουν και να διαχειρίζονται σχέσεις. Η κοινωνική δικτύωση είχε στην αρχή τα προβλήματά της, αλλά ήταν ελάχιστα σε σύγκριση με αυτό που ακολούθησε.

Δεν άργησε άλλωστε και η εποχή όπου τα social media πήραν τη θέση τους. Η αλλαγή ήταν σχεδόν αόρατη, αλλά είχε τεράστιες συνέπειες. Αντί να διευκολύνει τη μέτρια χρήση των συνδέσεων και σε μεγάλο βαθμό τη ζωή εκτός σύνδεσης (για να οργανώσει ένα πάρτι γενεθλίων, ας πούμε), το κοινωνικό λογισμικό μετέτρεψε αυτές τις συνδέσεις σε κάτι λάθος. Ξαφνικά, δισεκατομμύρια άνθρωποι είδαν τους εαυτούς τους ως διασημότητες και το μόνο τους «χρέος» ήταν να περιφέρουν αυτή την εικόνα προσπαθώντας μάλιστα να τη συντηρήσουν και να την ενισχύσουν.

Ένα παγκόσμιο δίκτυο όπου ο καθένας μπορεί να πει οτιδήποτε σε οποιονδήποτε, όσο το δυνατόν συχνότερα. Μια τρομερή ιδέα που συνδέεται εξ ολοκλήρου και πλήρως με την έννοια των ίδιων των social media: συστήματα που δημιουργούνται και χρησιμοποιούνται αποκλειστικά για να προσφέρουν μια ατελείωτη ροή περιεχομένου.

Αλλά τώρα, μπορεί όλο αυτό να τελειώνει. Η πιθανή πτώση του Facebook και του Twitter (και άλλων μέσων κοινωνικής δικτύωσης) είναι μια ευκαιρία, όχι για να στραφούμε σε κάποια νέα αντίστοιχη πλατφόρμα, αλλά για να αποδεχτούμε την καταστροφή τους, κάτι που προηγουμένως ήταν αδιανόητο.

Παλιό φαινόμενο

Πριν από πολύ καιρό, πολλά κοινωνικά δίκτυα «κυκλοφορούσαν». Το Six Degrees δημιουργήθηκε το 1997 και πήρε το όνομά του από θεατρικό έργο που προτάθηκε για Πούλιτζερ, βασισμένο σε ένα ψυχολογικό πείραμα. Έκλεισε αμέσως μετά το κραχ του dot-com το 2000 με την αιτιολογία πως ο κόσμος δεν ήταν ακόμη έτοιμος. Το Friendster προέκυψε από τις στάχτες του το 2002, ακολουθούμενο από το MySpace και το LinkedIn την επόμενη χρονιά, μετά το Hi5 και το Facebook το 2004, το τελευταίο για φοιτητές σε επιλεγμένα κολέγια και πανεπιστήμια. Εκείνη τη χρονιά ήρθε επίσης η άφιξη του Orkut, που κατασκευάστηκε και λειτουργεί από την Google. Το Bebo κυκλοφόρησε το 2005. Τελικά και η AOL και η Amazon θα ακολουθήσουν καλύτερες. Το Google Buzz και το Google+ γεννήθηκαν και στη συνέχεια καταστράφηκαν γρήγορα. Πιθανότατα δεν έχετε ακούσει ποτέ για μερικά από αυτά, αλλά πριν το Facebook ήταν παντού και πολλές από αυτές τις υπηρεσίες ήταν εξαιρετικά δημοφιλείς.

Οι ιστότοποι κοινής χρήσης περιεχομένου λειτουργούσαν επίσης ως de facto κοινωνικά δίκτυα, επιτρέποντας στους ανθρώπους να βλέπουν υλικό που δημοσιεύτηκε κυρίως από άτομα που γνώριζαν και όχι από ολόκληρο τον κόσμο. Το Flickr, ο ιστότοπος κοινής χρήσης φωτογραφιών, ήταν ένας από αυτούς. Το YouTube, που κάποτε θεωρούνταν Flickr για βίντεο, ήταν ένα ακόμα από αυτά. Τα ιστολόγια (και οι υπηρεσίες που μοιάζουν με blog, όπως το Tumblr) έτρεξαν μαζί τους, φιλοξενώντας «συλλογισμούς» που είδαν λίγοι και ασχολήθηκαν ακόμα λιγότεροι. Το 2008, ο Ολλανδός θεωρητικός των μέσων ενημέρωσης Geert Lovink δημοσίευσε ένα βιβλίο για τα ιστολόγια και τα κοινωνικά δίκτυα του οποίου ο τίτλος συνόψιζε τη μέση απήχησή τους: «Μηδενικά σχόλια».

Σήμερα, οι άνθρωποι αναφέρονται σε όλες αυτές τις υπηρεσίες και περισσότερο ως «μέσα κοινωνικής δικτύωσης», ένα όνομα τόσο οικείο που έχει πάψει να έχει νόημα. Αλλά πριν από δύο δεκαετίες, αυτός ο όρος δεν υπήρχε. Πολλοί από αυτούς τους ιστότοπους πλαισιώθηκαν ως μέρος μιας επανάστασης “web 2.0” στο «περιεχόμενο που δημιουργείται από χρήστες», προσφέροντας εύχρηστα, εύκολα υιοθετούμενα εργαλεία σε ιστότοπους και στη συνέχεια εφαρμογές για κινητά. Κατασκευάστηκαν για τη δημιουργία και την κοινή χρήση «περιεχομένου». Αλλά εκείνη την εποχή, και για χρόνια, αυτές οι προσφορές πλαισιώθηκαν ως κοινωνικά δίκτυα ή, πιο συχνά, υπηρεσίες κοινωνικών δικτύων . Τόσα πολλά SNS πολλαπλασιάστηκαν, προέκυψε ένα ακρωνύμιο αστείου: YASN, ή «ακόμα ένα κοινωνικό δίκτυο».

Όπως υποδηλώνει το αρχικό όνομα, η κοινωνική δικτύωση περιελάμβανε σύνδεση, όχι δημοσίευση. Συνδέοντας το προσωπικό μας δίκτυο αξιόπιστων επαφών (ή «ισχυρούς δεσμούς», όπως τους αποκαλούν οι κοινωνιολόγοι) με τέτοια δίκτυα άλλων (μέσω «αδύναμων δεσμών»), θα μπορούσαμε να εμφανίσουμε ένα μεγαλύτερο δίκτυο αξιόπιστων επαφών.

Το LinkedIn υποσχέθηκε να καταστήσει δυνατή την αναζήτηση εργασίας και τη δικτύωση επιχειρήσεων διασχίζοντας τις συνδέσεις των επαφών μας. Ο Friendster το έκανε για προσωπικές σχέσεις, το Facebook για τους συναδέλφους του πανεπιστημίου και ούτω καθεξής. Η όλη ιδέα των κοινωνικών δικτύων ήταν η δικτύωση : Οικοδόμηση ή εμβάθυνση σχέσεων, κυρίως με άτομα που γνωρίζατε. Το πώς και γιατί συνέβη αυτή η εμβάθυνση, αφέθηκε σε μεγάλο βαθμό στους χρήστες να αποφασίσουν.

Αυτό άλλαξε όταν η κοινωνική δικτύωση έγινε μέσα κοινωνικής δικτύωσης γύρω στο 2009, μεταξύ της εισαγωγής του smartphone και της κυκλοφορίας του Instagram. Αντί για σύνδεση —δημιουργώντας λανθάνοντες δεσμούς με ανθρώπους και οργανισμούς που ως επί το πλείστον θα αγνοούσαμε— τα κοινωνικά μέσα πρόσφεραν πλατφόρμες μέσω των οποίων οι άνθρωποι μπορούσαν να δημοσιεύουν περιεχόμενο όσο το δυνατόν ευρύτερα, πολύ πέρα ​​από τα δίκτυα των άμεσων επαφών τους. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μετέτρεψαν εσάς, εμένα και όλους σε ραδιοτηλεοπτικούς φορείς (και ιδιαίτερως φιλόδοξους). Τα αποτελέσματα ήταν καταστροφικά αλλά και άκρως ευχάριστα, για να μην αναφέρουμε μαζικά επικερδή για πολλούς χρήστες.

Η τοξικότητα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης

Οι όροι κοινωνικό δίκτυο και μέσα κοινωνικής δικτύωσης χρησιμοποιούνται εναλλακτικά τώρα, αλλά δεν θα έπρεπε. Ένα κοινωνικό δίκτυο είναι ένα αδρανές, ανενεργό σύστημα – ένα Rolodex επαφών, ένα σημειωματάριο με στόχους πωλήσεων, μια επετηρίδα πιθανών αδελφών ψυχών. Αλλά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ενεργά – υπερκινητικά, πραγματικά – που εκτοξεύουν υλικό σε αυτά τα δίκτυα αντί να τα αφήνουν μόνα τους μέχρι να χρειαστεί.

Μια εργασία του 2003 που δημοσιεύτηκε στο Enterprise Information Systems έκανε μια πρώιμη υπόθεση που οδηγεί το σημείο στο σπίτι. Οι συγγραφείς προτείνουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ως ένα σύστημα στο οποίο οι χρήστες συμμετέχουν στην «ανταλλαγή πληροφοριών». Το δίκτυο, το οποίο προηγουμένως είχε χρησιμοποιηθεί για τη δημιουργία και τη διατήρηση σχέσεων, επαναερμηνεύεται ως κανάλι μέσω του οποίου εκπέμπεται.

Όταν η News Corp, μια εταιρεία πολυμέσων, αγόρασε το MySpace το 2005, οι New York Times ονόμασαν τον ιστότοπο «έναν ιστότοπο μουσικής και «κοινωνικής δικτύωσης» με γνώμονα τη νεολαία», πλήρης περιγραφή με τρομακτικά αποσπάσματα. Το κύριο περιεχόμενο του ιστότοπου, η μουσική, θεωρήθηκε ξεχωριστό από τις λειτουργίες κοινωνικής δικτύωσης. Ακόμη και το όραμα του Ζούκερμπεργκ για το Facebook, να «συνδέει κάθε άνθρωπο στον κόσμο », υπονοούσε μια λειτουργία δικτύωσης, όχι διανομή μέσων.

Η τοξικότητα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης καθιστά εύκολο να ξεχάσουμε πόσο πραγματικά μαγική ένιωθε αυτή η καινοτομία όταν ήταν νέα. Από το 2004 έως το 2009, μπορούσατε να εγγραφείτε στο Facebook και όλοι όσοι γνωρίσατε ποτέ —συμπεριλαμβανομένων των ατόμων που σίγουρα θα είχατε χάσει τα ίχνη τους— ήταν εκεί, έτοιμοι να συνδεθείτε ή να επανασυνδεθείτε. Οι αναρτήσεις και οι φωτογραφίες που ανέβηκαν, χαρακτήριζαν τις ζωές των φίλων που αλλάζουν και όχι τις θεωρίες συνωμοσίας που είχαν μοιραστεί μαζί τους οι ανεξάρτητοι φίλοι τους. Το LinkedIn έκανε το ίδιο πράγμα με τις επαγγελματικές επαφές, κάνοντας τις παραπομπές, τη σύναψη συμφωνιών και την αναζήτηση εργασίας πολύ πιο εύκολη από ό, τι ήταν στο παρελθόν.

Το Twitter, το οποίο κυκλοφόρησε το 2006, ήταν πιθανώς ο πρώτος αληθινός ιστότοπος μέσων κοινωνικής δικτύωσης, ακόμα κι αν κανείς δεν το αποκαλούσε έτσι εκείνη την εποχή. Αντί να εστιάζει στη σύνδεση ανθρώπων, ο ιστότοπος ισοδυναμούσε με ένα γιγάντιο, ασύγχρονο chat room στον κόσμο. Το Twitter ήταν για να μιλάει με όλους, αυτός άλλωστε είναι ένας από τους λόγους που οι δημοσιογράφοι του έχουν τόσο μεγάλη προτίμηση. Σίγουρα, ένα ιστολόγιο θα μπορούσε τεχνικά να διαβαστεί από οποιονδήποτε με πρόγραμμα περιήγησης ιστού, αλλά στην πράξη ήταν δύσκολο να βρει κανείς το αναγνωστικό κοινό. Γι’ αυτό τα blogs λειτουργούσαν πρώτα ως κοινωνικά δίκτυα, μέσω μηχανισμών όπως τα blogrolls και τα linkbacks. Αλλά στο Twitter, οτιδήποτε δημοσίευε κάποιος μπορούσε να γίνει ορατό αμέσως από οποιονδήποτε άλλον. Επιπλέον, σε αντίθεση με τις αναρτήσεις σε ιστολόγια ή τις εικόνες στο Flickr ή τα βίντεο στο YouTube, τα tweets ήταν σύντομα, καθιστώντας εύκολη τη δημοσίευση πολλών από αυτά μια εβδομάδα ή ακόμα και μια μέρα.

Η έννοια της παγκόσμιας «πλατείας της πόλης», όπως έχει πει ο Έλον Μασκ, προκύπτει από όλους αυτούς τους παράγοντες. Στο Twitter, μπορείτε να μάθετε αμέσως για ένα τσουνάμι στο Tōhoku ή ένα omakase στην Τοπέκα. Αυτός είναι επίσης ο λόγος για τον οποίο οι δημοσιογράφοι εξαρτήθηκαν τόσο πολύ από το Twitter: Είναι μια συνεχής ροή πηγών, γεγονότων και αντιδράσεων – ένα αυτόματο ρεπορτάζ!

Το Instagram, που κυκλοφόρησε το 2010, μπορεί να έχτισε τη γέφυρα μεταξύ της εποχής των κοινωνικών δικτύων και της εποχής των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Βασίστηκε στις συνδέσεις μεταξύ των χρηστών ως μηχανισμό διανομής περιεχομένου για κύρια δραστηριότητα. Αλλά αρκετά σύντομα, όλα τα κοινωνικά δίκτυα έγιναν πρώτα και κύρια μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Όταν κυκλοφόρησαν ομάδες, σελίδες και το News Feed, το Facebook άρχισε να ενθαρρύνει τους χρήστες να μοιράζονται περιεχόμενο που δημοσιεύεται από άλλους προκειμένου να αυξηθεί η αφοσίωση στην υπηρεσία, αντί να παρέχει ενημερώσεις σε φίλους. Το LinkedIn ξεκίνησε επίσης ένα πρόγραμμα για τη δημοσίευση περιεχομένου σε όλη την πλατφόρμα. Το Twitter, που είναι ήδη βασικά μια πλατφόρμα δημοσίευσης, πρόσθεσε μια αποκλειστική δυνατότητα “retweet”, καθιστώντας πολύ πιο εύκολη τη διάδοση του περιεχομένου μέσω ιού στα δίκτυα χρηστών.

Άλλες υπηρεσίες έφτασαν ή εξελίχθηκαν σε αυτό το πνεύμα, μεταξύ των οποίων το Reddit, το Snapchat και το WhatsApp, όλα πολύ πιο δημοφιλή από το Twitter. Τα κοινωνικά δίκτυα έγιναν υπερεθνικοί δρόμοι σταθερού περιεχομένου. Στην τελευταία τους φάση, οι πτυχές της κοινωνικής δικτύωσης έχουν ωθηθεί βαθιά στο παρασκήνιο. Αν και μπορείτε να συνδέσετε την εφαρμογή με τις επαφές σας και να ακολουθήσετε συγκεκριμένους χρήστες, στο TikTok, είναι πιο πιθανό να έχετε απλώς μια συνεχή ροή περιεχομένου βίντεο που έχει διαρρεύσει στην επιφάνεια μέσω αλγορίθμου. Πρέπει ακόμα να συνδεθείτε με άλλους χρήστες για να χρησιμοποιήσετε ορισμένες από τις λειτουργίες αυτών των υπηρεσιών. Αλλά η σύνδεση ως πρωταρχικός σκοπός έχει μειωθεί. Σκεφτείτε την αλλαγή ως εξής: Στην εποχή των κοινωνικών δικτύων, οι συνδέσεις ήταν ουσιαστικές, οδηγώντας τόσο στη δημιουργία περιεχομένου όσο και στην κατανάλωση. Αλλά η εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης αναζητά τις πιο λεπτές, πιο διαλυτές συνδέσεις, αρκεί να επιτρέψει στο περιεχόμενο να ρέει χωρίς περιορισμούς.

Ο φιλόδοξος ρόλος του Influencer

Η εξέλιξη των κοινωνικών δικτύων σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης έφερε και ευκαιρίες και καταστροφή. Το Facebook και όλα τα υπόλοιπα απολάμβαναν μια τεράστια αύξηση της αφοσίωσης και των σχετιζόμενων κερδών διαφήμισης βάσει δεδομένων που δημιούργησε η οικονομία περιεχομένου με γνώμονα την προσοχή. Το ίδιο φαινόμενο δημιούργησε επίσης την οικονομία επιρροής, στην οποία μεμονωμένοι χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης έγιναν πολύτιμοι ως κανάλια για τη διανομή μηνυμάτων μάρκετινγκ ή χορηγιών προϊόντων μέσω της πραγματικής ή φανταστικής εμβέλειας των αναρτήσεών τους. Ο απλός λαός θα μπορούσε πλέον να βγάλει κάποια χρήματα ή ακόμα και μια προσοδοφόρα ζωή «δημιουργώντας περιεχόμενο» στο διαδίκτυο. Οι πλατφόρμες τους πούλησαν με αυτή την υπόσχεση, δημιουργώντας επίσημα προγράμματα και μηχανισμούς για τη διευκόλυνσή της. Με τη σειρά του, ο “influencer” έγινε ένας φιλόδοξος ρόλος.

Η καταστροφή που ακολούθησε ήταν πολυμερής. Πρώτον, οι χειριστές των μέσων κοινωνικής δικτύωσης ανακάλυψαν ότι όσο πιο συναισθηματικά φορτισμένο είναι το περιεχόμενο, τόσο καλύτερα εξαπλώνεται στα δίκτυα των χρηστών του. Οι πολωτικές, προσβλητικές ή απλά δόλιες πληροφορίες βελτιστοποιήθηκαν απλά για διανομή. Όταν οι πλατφόρμες το συνειδητοποίησαν και το κοινό ξεσηκώθηκε, ήταν πολύ αργά για να απενεργοποιήσουμε αυτούς τους βρόχους ανατροφοδότησης.

Η στρογγυλοποίηση φίλων ή επαγγελματικών επαφών στο διαδικτυακό σας προφίλ για πιθανή μελλοντική χρήση δεν ήταν ποτέ ένας υγιής τρόπος κατανόησης των κοινωνικών σχέσεων. Ήταν εξίσου συνηθισμένο να έχουμε εμμονή με περισσότερες από 500 συνδέσεις στο LinkedIn το 2003, όπως είναι να λαχταράμε τους οπαδούς του Instagram σήμερα. Αλλά όταν η κοινωνική δικτύωση εξελίχθηκε σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οι προσδοκίες των χρηστών κλιμακώθηκαν. Καθοδηγούμενες από τις προσδοκίες των επενδυτών επιχειρηματικών συμμετοχών και στη συνέχεια τις απαιτήσεις της Wall Street, οι εταιρείες τεχνολογίας – η Google και το Facebook και όλα τα υπόλοιπα – εθίστηκαν σε τεράστια κλίμακα. Και οι αξίες που σχετίζονται με την κλίμακα έγιναν ελκυστικές για όλους: ένας δημοσιογράφος που κερδίζει φήμη στο Twitter. Ένας 20άρης που αναζητά χορηγία στο Instagram. Κάποιος που διαδίδουν την υπόθεσή του στο YouTube. Ένας που καταθέτει τις απόψεις του στο Facebook. Ένας που πουλάει σεξ ή την εικόνα του στο OnlyFans. μια αυτοαποκαλούμενη συμβουλή τύπου γκουρού στο LinkedIn.

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έδειξαν ότι όλοι έχουν τη δυνατότητα να προσεγγίσουν ένα τεράστιο κοινό με χαμηλό κόστος και υψηλό κέρδος και αυτή η δυνατότητα έδωσε σε πολλούς ανθρώπους την εντύπωση ότι τους αξίζει ένα τέτοιο κοινό.

Η άλλη όψη αυτού του νομίσματος λάμπει επίσης. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όλοι πιστεύουν ότι όποιος έχει πρόσβαση, του χρωστάνε και κοινό: ένας συγγραφέας που δημοσίευσε κάτι, μια διασημότητα που ανακοίνωσε ένα έργο, ένα όμορφο κορίτσι που προσπαθεί απλώς να ζήσει τη ζωή του, κάποιος που είπε κάτι θλιβερό. Όταν οι συνδέσεις δικτύου ενεργοποιούνται για οποιονδήποτε λόγο ή χωρίς λόγο, τότε κάθε σύνδεση φαίνεται άξια διέλευσης κοινού και μάλιστα το απαιτεί ο χρήστης.

Στην πραγματικότητα, ίσως οι άνθρωποι απλά να μην προορίζονται να μιλούν τόσο πολύ μεταξύ τους . Δεν θα έπρεπε δηλαδή να έχουν τόσα πολλά να πουν όσα λένε στα social media, δεν θα έπρεπε να περιμένουν ότι θα λάβουν τόσο μεγάλο κοινό για όποια τους έκφραση, ούτε θα έπρεπε να υποθέτουν ότι έχουν το δικαίωμα να σχολιάσουν ή να απαντήσουν σε κάθε σκέψη, ιδέα ή άποψη των άλλων.

Εάν το Twitter αποτύχει, είτε επειδή τα έσοδά του καταρρέουν είτε επειδή το τεράστιο χρέος που επιβάλλει η συμφωνία του Μασκ το συνθλίβει, το αποτέλεσμα θα μπορούσε να βοηθήσει στην επιτάχυνση της πτώσης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης γενικότερα. Θα ήταν επίσης τραγικό για όσους βασίζονται σε αυτές τις πλατφόρμες, για ειδήσεις, συνομιλίες ή απλούς καταναγκασμούς.

Εάν η αλλαγή είναι δυνατή, η πραγματοποίησή της θα είναι δύσκολη, γιατί έχουμε προσαρμόσει τη ζωή μας ώστε να συμμορφώνεται με τις απολαύσεις και τα βασανιστήρια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Φαινομενικά είναι τόσο δύσκολο να εγκαταλείψεις τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όσο ήταν να κόψεις το κάπνισμα μαζικά, όπως έκαναν οι Αμερικανοί τον 20ό αιώνα. Η διακοπή αυτής της συνήθειας χρειάστηκε δεκαετίες ρυθμιστικής παρέμβασης, εκστρατειών δημοσίων σχέσεων, κοινωνικής ντροπής και αισθητικών αλλαγών. Σε πολιτισμικό επίπεδο, δεν σταματήσαμε το κάπνισμα μόνο και μόνο επειδή η συνήθεια ήταν δυσάρεστη ή άβολη ή ακόμα και επειδή μπορεί να μας σκοτώσει. Το κάναμε αργά και με την πάροδο του χρόνου, αναγκάζοντας την κοινωνική ζωή να πνίξει την πρακτική αυτής της συνήθειας. Αυτή η διαδικασία πρέπει τώρα να ξεκινήσει σοβαρά και για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Να μιλάμε λιγότερο, σε λιγότερους ανθρώπους και λιγότερο συχνά

Ποτέ δεν ήταν τρομερή ιδέα, τουλάχιστον, να χρησιμοποιούμε υπολογιστές για να συνδεόμαστε ο ένας με τον άλλο περιστασιακά, για δικαιολογημένους λόγους και με μέτρο. Το πρόβλημα προέκυψε από το να το κάνεις συνέχεια, ως τρόπος ζωής, ως φιλοδοξία, ως εμμονή. Η προσφορά ήταν πάντα πολύ καλή για να είναι αληθινή, αλλά μας πήρε δύο δεκαετίες για να συνειδητοποιήσουμε τη φαουστιανή φύση της συμφωνίας. Κάποια μέρα, τελικά, ίσως ο ιστός να ξετυλιχθεί. Όχι όμως σύντομα και όχι εύκολα.

Για να κερδίσουμε την ψυχή της κοινωνικής ζωής, πρέπει να μάθουμε να τη φιμώσουμε ξανά, σε όλο τον κόσμο, ανάμεσα σε δισεκατομμύρια ανθρώπους. Να μιλάμε λιγότερο, σε λιγότερους ανθρώπους και λιγότερο συχνά — και να κάνουν το ίδιο σε εμάς, αλλά και σε όλους τους άλλους. Δεν μπορούμε να κάνουμε ξαφνικά καλά τα social media, γιατί είναι θεμελιωδώς κακά, βαθιά μέσα στη δομή τους. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ελπίζουμε ότι θα εξασθενίσει όλο αυτό και θα παίξουμε τον μικρό μας ρόλο βοηθώντας να τα εγκαταλείψουμε.

Πηγη – TheAtlantic.com