Ο ήχος του κλαρίνου
Ένα υπέροχο σκηνικό και ο ήχος ενός εξαιρετικού μουσικού οργάνου.
Λέξεις: Χρήστος Ωραιόπουλος
Τώρα που το ακούω, ένας λευκόθριξ κλαρινιτζής με λεβέντικο μύστακα βρίσκεται ολομόναχος σε μια μικρή ανοιχτωσιά ενός ψηλού βουνού. Έχει στήσει ένα πλαστικό τραπέζι και μια πλαστική καρέκλα.
Το κλαρίνο του περιμένει ακουμπισμένο στη σωστή κλίση, για να μην κυλήσει ούτε από κάποιον δυνατό αέρα, πάνω στο τραπέζι. Από το πρωί πλακώνεται στα τσίπουρα/μπουκάλι κόκα κόλας χωρίς το περιτύλιγμα με πράσινο καπάκι σπράιτ. Από πάνω του οι κορφές των ηπειρώτικων βουνών πασπαλίστηκαν με χιόνι.
Το κρύο είναι τσουχτερό, τόσο που τα μάγουλά του κοκκινίζουν από το τσίπουρο και μωβίζουν σιγά-σιγά από το κρύο, διαγράφοντας τα σπασμένα αγγεία στις παρειές του. Κάτι ωθεί τα χελωνιασμένα χέρια του να πιάσουν τ’ όργανο.
Σηκώνεται και στέκεται στην άκρη του γκρεμού, κοιτάει γύρω του τη φύση, το αχανές από κάτω και πάνω του, τους σκούρος και τους ανοιχτούς γκρι, κοφτερούς και χοντροκομμένους βράχους, που σφάζουν ή χαϊδεύουν τους παγωμένους ανέμους, λες και αυτοί κάνουν τσουλήθρα πάνω τους και πετάγονται ξανά ψηλά.
Η καμπάνα του κλαρίνου του παγώνει και ο ήχος της δεν θα ‘ναι πια γήινος, αλλά από αλλού σταλμένος/βγαλμένος. Πέφτει στα γόνατα, κλείνει τις τρύπες με τα δάχτυλά του και παίζει. Ο ήχος μεταφέρεται από τους ανέμους παντού.
Οι λύκοι ημερεύουν, οι αλεπούδες γεννάνε και οι κλεφτοκοτάδες αγκαλιάζονται με τον κύριο του κοτετσιού.
