Ιστορίες Μεταναστών

Μπορεί να τελείωσα το βιβλίο σε μισή μέρα, όμως κάθε που τέλειωνα μια, άντε δύο ιστορίες, σηκωνόμουν, από την καρέκλα, το κρεβάτι, το πάτωμα και έκανα μια γύρα στο σπίτι για να συνέλθω. Για να διαχειριστώ το σφίξιμο -τι σφίξιμο, δηλαδή, γροθιά- στο στομάχι και να σφίξω τα μάτια, που πάλευαν να μείνουν στεγνά. Ήταν λες και έπαιζα ξύλο και μόνο τις έτρωγα.

Το βιβλίο του Παναγιώτη Περιβολάρη Ιστορίες Μεταναστών κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες από τις εκδόσεις Πόλις και θα τολμήσω να πω ότι είναι από τα πιο συγκινητικά και χρήσιμα βιβλία αυτής της χρονιάς. Και θα εξηγήσω το γιατί.

Με τον Παναγιώτη είμαστε αρκετά χρόνια διαδικτυακοί φίλοι. Οι αναρτήσεις του είναι πάντα μια όαση μέσα στην πολιτική αντιληπτική τραγωδία που εκτοξεύεται σε τοίχους. Τα θέματα που επιλέγει να θίξει έχουν μέσα θάρρος επιλογής και αληθινή θέληση και ανάγκη επισήμανσης προς μια ενδεχόμενη αλλαγή. Ακόμη και ο τρόπος, το λεξιλόγιο και οι συσχετισμοί και οι συνδέσεις που χρησιμοποιεί για την ανάλυσή του είναι προσεγμένα με το βλέμμα προς την ακέραιη κατανόηση.

Ακριβώς αυτά τα εργαλεία επιστράτευσε, πιστεύω, για να σκαρώσει και αυτό το βιβλίο. Έπιασε ένα διαρκές φαινόμενο των τελευταίων τριάντα χρόνων που βιώνει η Ελλάδα, ως χώρα υποδοχής μεταναστών, επέλεξε να φωτίσει τις σκοτεινές και θλιβερές του πτυχές, δηλαδή τους προσωπικούς άθλους των μεταναστών που άφησαν τις πατρίδες τους και ήρθαν στη χώρα, αλλά και τις άθλιες συμπεριφορές (σπάνια καλές) που υπέστησαν και υφίστανται στην Ελλάδα, κάτι που παίρνει και πιο μαζικές κοινωνικές προεκτάσεις, αν το δει κανείς μέσα από την πολιτική ιστορία των τελευταίων ετών. Πέρα από αυτό, όμως, επιλέγει και το σωστό τρόπο, ώστε αυτές οι ιστορίες να αγγίξουν όσο πιο βαθιά μπορούν και να γίνουν αντιληπτές, όπως τους αξίζουν. Αφήνοντας εκτός λογοτεχνικές τεχνικές, ποιητική γλώσσα, επιλέγει να παραθέσει τα γεγονότα όπως τα εξιστόρησαν οι ίδιοι οι μετανάστριες και οι μετανάστες. Η Χάνκο, ο Πελλούμπ, ο Τζελάλ, η Μαρία.

Η χώρα δεν τους υποδέχτηκε με ανοιχτές αγκάλες και αυτό είναι διπλό κακό, γιατί πατά σε δυο αίτια. Πέρα από το γεγονός ότι δεν υπάρχει καμία απολύτως λογική στη μισαλλοδοξία, τη ρατσιστική συμπεριφορά, οι άνθρωποι αυτοί πέρα από το διαφορετικό χρώμα, τη θρησκεία, τη γλώσσα τους, που πρέπει από τη φύση τους να χαίρουν σεβασμού, ήταν και κατατρεγμένοι, εξαθλιωμένοι, ταλαιπωρημένοι, είχαν περάσει και περνούν ακόμη και σήμερα δύσκολα. Και παρ’ όλα αυτά μόνο ελάχιστες εξαιρέσεις τους έδωσαν ψωμί, τους στάθηκαν με κάποιο τρόπο, τους άπλωσαν ένα χέρι να πιαστούν. Λίγοι ένιωσαν πως είναι αδέρφια και παιδιά τους.

Ο κόσμος στην πλειοψηφία του, αλλά και η αστυνομία, ακόμη και η εκκλησία κοιτούσε να τους δυσκολέψει τη ζωή, να χλευάσει την κατάστασή τους, να τους ευτελίσει, να παίξει με την αξιοπρέπειά τους, ακόμη και να απαλλαγεί από αυτούς, με οποιονδήποτε τρόπο και αυτό προσωπικά μου προκάλεσε μια απέραντη ντροπή.

Σημειωτέον, ότι ο Παναγιώτης και οι εξιστορούντες μέσα από τις ιστορίες αυτές πιάνουν για τα καλά τον κοινωνικό ελληνικό παλμό ειδικά των τελευταίων δέκα χρόνων, παρουσιάζοντας και τον εγκληματικό ρόλο της Χρυσής Αυγής, που κάποιοι ακόμη και σήμερα, μετά την καταδίκη της ως εγκληματικής οργάνωσης συνεχίζουν να υμνούν και να ακολουθούν αυτές τις ναζιστικές εγκληματικές ιδέες.

Τις Ιστορίες Μεταναστών θα τις διαβάζω διαρκώς, ξανά και ξανά, για να στρέφω καθημερινά το βλέμμα μου σε αυτούς τους αγνώστους που παλεύουν για μια καλύτερη ζωή, που κάποιοι με μια ήδη καλύτερη ζωή τους φέρονται απάνθρωπα. Οι Ιστορίες Μεταναστών είναι η διαρκής ενθύμηση για αντίσταση στο φασισμό και αλληλεγγύη στους πρόσφυγες, τις μετανάστριες και τους μετανάστες.