Ιστορίες μίας πωλήτριας στην εποχή της πανδημίας

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πώς είναι να είσαι πωλήτρια στην εποχή του κορονοιού;

 Πολλοί δεν γνωρίζουν τα περίεργα σκηνικά που διαδραματίζονται καθημερινά σε μία τέτοια βάρδια. Κάντε εικόνα λοιπόν, έναν αγώνα δρόμου με πολλά εμπόδια. Ειδικά τώρα που οφείλεις να κάνεις στον πελάτη την πιο κλασική παρατήρηση για την χρήση μάσκας.

Μια απλή μικρή μάσκα, ένα μοδάτο αξεσουάρ, που κυκλοφορεί σε πολλά χρώματα, σχέδια και μεγέθη, μένει μονίμως κρεμασμένο στο ένα αυτί ή κάτω από το πιγούνι ή απλά στο χέρι σαν βραχιόλι. Ποτέ όμως στη σωστή θέση.

Αυτό που παρατήρησα όσο καιρό δούλευα ως πωλήτρια ήταν ότι οι πελάτες δεν τηρούσαν τα μέτρα για την καταπολέμηση του κορονοϊού. Και ας υπήρχαν στη είσοδο του καταστήματος οδηγίες.

Long time ago

Ξεκίνησα την σύντομη καριέρα μου στον τομέα των πωλήσεων σε μια αλυσίδα καταστημάτων με παραδοσιακά ήδη, όπως γλυκά κλπ. Μπορώ να πω ότι είχα ενθουσιαστεί που θα δούλευα σε νησί φέτος και θα γνώριζα διαφορετικού τύπου ανθρώπους. Δεν με ενοχλούσε το γεγονός ότι θα φορούσα μάσκα πολλές ώρες συνεχόμενα και όσες δεν φορούσα θα έπρεπε να χαμογελώ και ας κόντεψα να αποκτήσω ρυτίδες με τόσο χαμόγελο που έριξα.

Αλλά μετά από αυτή την εμπειρία η ψυχολογία μου δεν ήταν ποτέ ξανά ίδια. Σαν να γέρασα 10 χρόνια. Και δεν υπερβάλλω. Υπάρχουν κάποιες κατηγορίες πελατών που απειλούν την ψυχική υγεία των πωλητών στις μέρες μας.

Οι ανταρσίες της μάσκας

Νομίζω αυτό το είδος πελάτη έχει κάνει πολλές πωλήτριες να θέλουν να δηλώσουν παραίτηση. Αυτοί οι πελάτες που συνήθως αρνούνται να φορέσουν μάσκα πάνε πακέτο με εκείνους που ζητάνε την ζητάνε γιατί δεν έχουν και είναι «δουλειά» της πωλήτριας να δώσει. Μιλάει ασταμάτητα, λέει ασυναρτησίες, γκρινιάζει μονίμως κυρίως για τον κορονοϊό. Επιπλέον προσπαθεί με κάθε τρόπο να μην τηρήσει τα μέτρα. Και μην τυχόν ζητήσεις για πέμπτη φορά να βάλει την μάσκα του/ης, θα σε «λιθοβολήσει» με διάφορες προσβολές του τύπου αυτό που το επιβάλλεις λόγω κυβέρνησης και υγείας είναι ένα είδος σκλαβιάς και έτσι τους φιμώνεις.

Conpirecies

Αμέτρητες ιστορίες συνωμοσίας κυκλοφορούν στο διαδίκτυο από τότε που ξέσπασε η κρίση της πανδημίας και δεν είναι λίγοι αυτοί που τις υποστηρίζουν. Κάποιοι από αυτούς ήταν και αρκετοί μου πελάτες, και νομίζω ότι άνηκαν στην κατηγορία ”Favourite”.

Ένιωθα λες και είχα δική μου εκπομπή σε κάποιο κανάλι και κάθε μέρα είχα νέο καλεσμένο να μου πει τις δικές του απόψεις. Όπως ότι:

-Ο κορoνοϊός δημιουργήθηκε σε εργαστήριο από την κινεζική κυβέρνηση ή σε κάποια αμερικανική στρατιωτική βάση ως βιολογικό όπλο.

-Ή ότι οι Αλβανοί δεν προσβάλλονται από τον κορωνοϊό επειδή έχουν δυνατό DNA.

-Ή το άλλο, με τον πρωθυπουργό της Βουλγαρίας Μπόικο Μπορίσοφ, οποίος είχε λέει μία μυστηριώδη, ισχυρή αύρα η οποία μπορεί να κρατήσει μακριά τον θανατηφόρο ιό.

And last but not least, ότι το εμβόλιο που θα κατασκευαστεί θα έχει μέσα τσιπάκι για να ελέγχουν την κάθε μας κίνηση και έτσι θα μας παρακολουθούν.

Μετά από όλα αυτά δεν ήμουν ποτέ ξανά ίδια. Ένιωθα ακριβώς σαν την Σία Λιαροπούλου στην εκπομπή «Τα μυστικά της αγάπης» αλλά σε μία fail version.

Oι παράξενοι πελάτες

Πολλές φορές κάποιοι πελάτες ήταν λίγο παράξενοι και ιδιότροποι. Συγκεκριμένα θυμάμαι πελάτες που με σύγκριναν με άλλες πωλήτριες από άλλα καταστήματα ή με συναδέλφους από το κατάστημα που δούλευα τότε. Και για κάποιο λόγο άρχιζαν να κάνουν κριτική για τα πάντα.

«Η άλλη κοπέλα ήταν τόσο ήρεμη», «Η άλλη κοπέλα μας άφηνε να βγάλουμε τις μάσκες μας», «Η άλλη κοπέλα ήταν πολύ πιο γρήγορη από σένα».

Μην τα πολυλογώ, συνήθως περνούσε μισή ώρα σχολιάζοντας και συγκρίνοντας για το τι είδος πωλήτριας ήμουν. Μάλλον το συγκεκριμένο είδος πελάτη πάσχει από το σύνδρομο nothing it’s good enough.

Εν τέλει αφού είχει τελειώσει ο σχολιασμός και πήρα το «Χ» από την κριτική επιτροπή του «next top πωλήτρια», μου πετάνε ένα «ε εντάξει και εσύ καλή είσαι».

Οι «on crack» πελάτες

Έχετε δώσει τα social media σας ποτέ σε λάθος άτομο; Και συγκεκριμένα σε πελάτη/τισσα; Αν όχι, δεν είναι καλή ιδέα.

Μια από τις αρμοδιότητες μου ως πωλήτρια ήταν να βγαίνω στην είσοδο του καταστήματος ή λίγο έξω προς τον δρόμο και να κερνάω παραδοσιακά γλυκίσματα. Έτσι κάποιες φορές γνώριζα πολύ κόσμο. Ενώ μερικές φορές ήθελα έναν ιππότη να με απαγάγει από τους αγνώστους.

Μια από αυτές τις στιγμές που βρισκόμουν στο συγκεκριμένο πόστο, γνώρισα και την on crack πελάτισσα.

«Ξεχείλιζε» από μια τρομερή φλυαρία και υπερένταση, και στη κυριολεξία με ρωτούσε για το ίδιο πράγμα τρεις φορές συνεχόμενα. Δεν είναι κακό, αλλά γενικά από την εμπειρία μου είναι ένα μικρό red flag. Δοκιμάζει όλο το κατάστημα με γλυκά και όλα τα καλλυντικά βγάζοντας την μάσκα της ανεξαρτήτως των παρατηρήσεων και παραβιάζοντας την κάθε απόσταση που έπρεπε να υπάρχει, με την δικαιολογία ότι θα ψωνίσει κάποια άλλη στιγμή γιατί δεν έχει πληρωθεί ακόμα από την δουλειά της. Επιπλέον υπάρχει μια μικρή πιθανότητα να ζητήσει κάποιο τηλέφωνο επικοινωνίας, είτε δικό σου γιατί σε συμπάθησε, είτε του καταστήματος.

Long story short, άρχισε να με καλεί στο Messenger. Και το περίεργο ήταν ότι ξανά πήγε στο κατάστημα όταν είχα ρεπό απαιτώντας να την εξυπηρετήσω γιατί τάχα της είχα υποσχεθεί ότι θα της κάνω καλύτερη τιμή.

Οι «εκείνοι» της μεγάλης ηλικίας

Εκείνοι θα μπουν στο κατάστημα να ψωνίσουν γλυκά και αν μπορέσουν να καβατζώσουν άλλα τόσα δωρεάν κεράσματα με την δικαιολογία ότι είναι γλυκατζίδες. Αφού σε παρατηρήσουν καλά, θα αρχίσουν να σου μιλάνε για όλο τους το σόι, εξηγώντας με κάθε δυνατή λεπτομέρεια ένα τραγικό συμβάν που τους σημάδεψε.

Και την πόσο καλή σχέση είχαν με τον ιδιοκτήτη της επιχείρησης και πόσο καλός άνθρωπος είναι, και πόσο τυχερή είμαι που εργάζομαι στα καταστήματα του. Ύστερα με κοιτάζουν καλά καλά, χαμογελάνε και ρωτάνε «Ποιανού είσι συ καρδούλαμ». Εκεί αρχίζει νέο chapter με μένα να τους εξηγώ ότι δεν γνωρίζει τους γονείς μου, αλλά εκείνοι να επιμένουν να μάθουν περισσότερα.

Το κλείσιμο

Η ώρα του κλεισίματος είναι λες και παίζεις κάποιο τυχερό παιχνίδι. Θα προλάβεις ή όχι;

Μετά από πολλές ώρες δουλειάς, ορθοστασίας και απερίγραπτης φλυαρίας το μόνο που θέλεις είναι να ξαπλώσεις στο κρεβάτι σου και να μην ξανά σηκωθείς.

Σβήνεις φώτα, μαζεύεις τραπέζια, κλείνεις ταμείο και εκεί που σκέφτεσαι ότι η ημέρα έφτασε στο τέλος της, «Έχετε κλείσει;». Ένα κεφάλι ξεπροβάλει στην είσοδο.

Και εκεί είναι που παίζονται όλα. Θα είναι αυτός ο τελευταίος πελάτης ή θα ακολουθήσουν και άλλοι;

Η ζωή μιας πωλήτριας είναι δύσκολη. Ενδεχομένως κάποιες είναι απόμακρες και αδιάφορες, άλλες πιο καλοσυνάτες και ευγενικές. Οι χαρακτηρισμοί εναλλάσσονται από τους πελάτες.

Είναι προσόν να τους ψυχολογείς πέραν της κούρασης του οκτάωρου και της ορθοστασίας.

Οπότε don’t judge us so hard. Δείξτε κατανόηση την επόμενη φορά που θα δείτε μια ξινή πωλήτρια.