Καμάκι, φλερτ, παρενόχληση, ατολμία, αδιαφορία

Παρακολουθώ τις τελευταίες μέρες τις ατέρμονες συζητήσεις ειδικών και μη, στις παρέες, τις τηλεοράσεις, το Χόλιγουντ, το facebook και αλλού για το τι είναι τελικά σεξουαλική παρενόχληση. Εννοείται πως το πράγμα έχει ξεχειλώσει στην υπερβολή του, όπως κάθε θέμα που βγαίνει στον αφρό της επικαιρότητας και όλοι έχουν άποψη για την ουσία του. Πρέπει να είσαι αφελής να μπερδεύεις το πείραγμα, το φλερτ, το πέσιμο έστω με τη διαδικασία της  χυδαίας παρενόχλησης που συνήθως συνοδεύεται  και από χειρονομία. Σε αυτό ας συμφωνήσουμε όλοι και ας πάμε παρακάτω.

Όλη αυτή η κουβέντα με έκανε να συνειδητοποιήσω πως έχει εξαφανιστεί σχεδόν στις νεώτερες γενιές η έννοια του φλερτ. Το παλαιό καμάκι δηλαδή. Υπάρχει για μένα μια αιώνια εικόνα, αυτή η φοβερή εικόνα του φωτορεπόρτερ Δημήτρη Σούλα, τραβηγμένη στο Μόναχο τα χρόνια της ελληνικής δικτατορίας. Είναι η επιτομή του πεσίματος, στενού και επίμονου φλερτ. Είναι το κυνήγι μιας άλλης εποχής, που συνιστούσε το ερωτικό παιχνίδι για δεκαετίες.

Εικόνες σαν αυτή νομίζω οι μεγαλύτεροι από μας έχουμε ζήσει όλοι, σε πιο αθώα ή και πιο ενοχλητική μορφή. Με το χιούμορ να προτάσσεται άλλες φορές και άλλες την αναιδή πιεστικότητα. Ακόμα και όταν εμπεριείχε λανθασμένα το στοιχείο της σωματικής επαφής, όπως στο ελληνικό σινεμά.

Στο πέρασμα των χρόνων οι συνήθειες άλλαξαν, το φλερτ εξευγενίστηκε, οι μέθοδοι μεταλλάχθηκαν. Το κοίταγμα ενός άνδρα σε άγνωστη του γυναίκα έγινε πιο δειλό σε δημόσιο χώρο, τα νεύματα ατόνησαν. Φυσικά η χειρονομία  και λογικά ποινικοποιήθηκε. Το Χόλιγουντ φέτος έπεσε από τα σύννεφα για κάτι που εκατό χρόνια, από την εποχή του Τσάρλι Τσάπλιν συνέβαινε στην υπερβολή και κανείς δεν μιλούσε.

Αν προσπαθήσει κάποιος που έχει βιώσει την εποχή του αθάνατου Greek Kamaki να αντιληφθεί του πως φλερτάρουν οι άνθρωποι μεταξύ 15-25 στη σημερινή Ελλάδα και πιθανά παντού στο δυτικό κόσμο θα υποστεί νευρικό κλονισμό.

Η ολοκληρωτική επικράτηση των συσκευών και των κοινωνικών δικτύων καθιστά το φλερτ σχεδόν αφανές. Αόρατο. Εξαιρετικά απίθανο να ανιχνευθεί. Μπορεί να δεις παρέες να κάθονται στο ίδιο τραπέζι και να συνομιλούν μεταξύ τους όχι με τα μάτια ή τα χείλια αλλά με το messenger.

Η έκφραση της ερωτικής επιθυμίας, ακόμα και στην πιο βουβή, όπως σε αιώνιες κινηματογραφικές σκηνές που στοίχειωσαν, πχ στη σκηνή του τραμ στα Απομεινάρια μιας μέρας με ένα στιγμιαίο άγγιγμα των δακτύλων ή την Ερωτική επιθυμία του Γουν Γκαρ Βάι, μοιάζει πια να αφορά μόνο το σινεμά.

Στη ζωή, μια politicaly corect υστερία, μια κακώς εννοούμενη παρεξήγηση οδήγησε τα πράγματα στο άλλο άκρο. Στη δειλία, στο κόμπιασμα, στην αποχή από το φλερτ.

Τα παιδιά σήμερα μιλούν με emoticons, βγαίνουν εικονικά ραντεβού σε οθόνες, πολλές φορές δεν συναντιούνται ποτέ. Χρησιμοποιούν ψευδώνυμα, ψεύτικα προφίλ, εφευρίσκουν ζωές και περσόνες. Φοβούνται την απόρριψη, το τσαλάκωμα του εγώ στο βωμό του έρωτα.

Και είναι τόσο μεγάλο το μπέρδεμα που τα λόγια στο δημόσιο λόγο μπλέκουν πια το καμάκι με την παρενόχληση, την απολύτως λογική εκδήλωση της ανθρώπινης επιθυμίας με την αγοραία κίνηση ενός χεριού μέσα στο στριμωξίδι ενός λεωφορείου. Εξομοιώνοντας τα όλα.