Κάναμε βόλτα με μία dog walker (και έναν σκύλο) στη Θεσσαλονίκη

Εικόνες: Γιώργος Νιάκας

Με μαύρα ρούχα, γυαλιά ηλίου και στο πλάι της την Μπρουκ, ντυμένη με κόκκινο μπουφάν και την ουρά της να πηγαίνει πέρα δώθε. Έτσι συναντήσαμε τη Σοφία, η οποία βγάζει βόλτα σκύλους επαγγελματικά και το κάνει καλά! 

Οι περιπατητές σκύλων ή γνωστοί και ως dog walkers, έχουν γίνει και επισήμως επαγγελματίες που μπορείς να βασιστείς, αν οι γρήγοροι ρυθμοί της καθημερινότητας σε “πνίγουν” ή οι διακοπές δεν σου επιτρέπουν να πάρεις μαζί τον καλύτερό σου φίλο και έχεις κουραστεί να βασίζεσαι σε άλλους.

Η Σοφία είναι Dog Walker τα τελευταία εννιά χρόνια.

Τη συναντήσαμε σε μια μεγάλη πρασιά στο Ωραιόκαστρο της Θεσσαλονίκης, όπου γνωρίσαμε μία από τις αγαπημένες της, πλέον, φίλες, την Μπρουκ, την οποία φροντίζει και βγάζει βόλτα από τότε που ξεκίνησε να κάνει αυτή τη δουλειά. Παίξαμε μαζί στα χόρτα, κάναμε βόλτες και μιλήσαμε για το επάγγελμα.

 Το dog walking δεν ήταν κάτι που είχε προγραμματίσει να γίνει «δουλειά», εξηγεί από την αρχή η Σοφία: 

«Πριν από εννιά χρόνια, έτυχε μια γνωστή μου να με προτείνει για να βγάλω βόλτα ένα σκυλάκι επειδή και εγώ είχα για πολλά χρόνια δικό μου και τα πάω καλά μαζί τους. Η κηδεμόνας του από την πρώτη κιόλας βόλτα, έμεινε πολύ ευχαριστημένη και από στόμα σε στόμα, άρχισε να με προτείνει και σε άλλους. Μετά από αυτό, όταν είδα και εγώ η ίδια ότι άρχιζε να γίνεται “δουλειά” αυτή η κατάσταση, ξεκίνησα από μόνη μου να ψάχνομαι, να διαβάζω βιβλία, να μαθαίνω φυλές σκύλων, τις ιδιαιτερότητες που έχει η κάθε ράτσα και γενικότερα να ενημερώνομαι. Από πολύ νωρίς συνεργαζόμουν με εκπαιδευτή σκύλων, στον οποίον απευθυνόμουν εάν συνέβαινε κάτι, αν αντιμετώπιζα κάποιο πρόβλημα ή δυσκολία». 

Η καθημερινή βόλτα του σκύλου είναι αναγκαία και γι’ αυτό υπάρχουν οι περιπατητές, ωστόσο πολλές φορές τα καθήκοντά τους, δεν περιορίζονται μονάχα εκεί: 

«Όταν ο κηδεμόνας δεν προλαβαίνει λόγω φορτωμένου προγράμματος, δουλειάς ή απουσιάζει από το σπίτι, ο σκύλος πρέπει να βγει τον  καθημερινό του περίπατο. Είναι θέμα υγείας. Χρειάζεται να κάνει τις φυσικές του ανάγκες, να ασκηθεί, να κοινωνικοποιηθεί με άλλα σκυλιά, γιατί είναι ζώα κοινωνικά και χρειάζονται παιχνίδι μεταξύ τους. Και είναι  απολύτως κατανοητό με τους τωρινούς ρυθμούς ζωής,  κάποιος να μπορούσε να τα προσφέρει αυτά παλαιότερα στο κατοικίδιό του και πλέον να μην έχει τη δυνατότητα. 

Στα καθήκοντα ενός περιπατητή περιλαμβάνεται ο περίπατος αλλά και η γενικότερη φροντίδα της υγείας του σκύλου. Πολλές φορές και ο έλεγχος στον κτηνίατρο, εάν δεν προλαβαίνει ο κηδεμόνας. Η πρώτη βόλτα για μένα ξεκινά στις 6 το πρωί, ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες, που πιάνουν από νωρίς οι ζέστες. Οι πρωινές βόλτες σταματούν γύρω στις 12 το μεσημέρι, γιατί δεν θέλω το πρώτο σκυλάκι να βγαίνει στη δροσιά και το τελευταίο να ταλαιπωρείται στον καύσωνα. Γι’ αυτό πολλές φορές είναι δύσκολο να βγάλεις πρόγραμμα, ειδικά άμα έχεις αρκετούς πελάτες. Οι απογευματινοί περίπατοι ξεκινάνε από τις 18:00 και συνήθως κρατούν μέχρι τις  22:30.

Όσον αφορά τις τιμές και ειδικά στη Θεσσαλονίκη, είναι σε φυσιολογικά πλαίσια. Συνήθως πάνε ανά βόλτα και είναι από 10 μέχρι 20 ευρώ. Μπορεί κάποιος να χρειαστεί έναν dog walker μία φορά την ημέρα, για να καλύψει την πρωινή ή την απογευματινή βόλτα. Αν ο κηδεμόνας λείπει σε διακοπές, πηγαίνουμε πρωί και απόγευμα. Αν κάποιο ζωάκι χρειάζεται και μεσημεριανή βόλτα, εννοείται την καλύπτουμε και αυτήν και ό,τι άλλο μπορεί να χρειαστεί».

«Όταν κάποιος σου αφήνει το σκυλάκι του, είναι σαν να σου αφήνει το παιδί του, οπότε πρέπει να το προσέχεις σαν τα μάτια σου», εξηγεί η Σοφία: 

«Αν θέλει κάποιος να ασχοληθεί με το dog walking, καλό θα είναι να γνωρίζει από φροντίδα ζώων, να έχει συναναστροφές με σκυλιά, να ξέρει να τα διαχειρίζεται και σίγουρα να είναι πολύ έμπιστος. Γιατί όταν κάποιος σου αφήνει το σκυλάκι του, είναι σαν να σου αφήνει το παιδί του, οπότε πρέπει να το προσέχεις σαν τα μάτια σου. Εγώ τα προσέχω σαν να είναι δικά μου.

Για μένα μεγάλη σημασία έχει το να συνεργάζομαι με σωστούς και υπεύθυνους κηδεμόνες. Ψάχνω πάρα πολύ με ποιους ανθρώπους θα συνεργαστώ και θέλω όχι μόνο να ταιριάζω με τον σκύλο, αλλά και με τον κηδεμόνα. Αν μου πει για παράδειγμα κάποιος ότι θα λείψει δέκα μέρες και θέλει να προσέχω εγώ το κατοικίδιό του, θα τους επισκεφτώ τουλάχιστον 3 φορές πριν. Πριν ξεκινήσω μια συνεργασία, πρώτα από όλα για να δω αν ταιριάζω μαζί τους και μετά για να μάθω για τον σκύλο. Πρέπει να μάθω τα καλά του, τις ιδιοτροπίες του, τι τρώει, τι συνήθειες έχει και όλα όσα χρειάζεται να γνωρίζω γενικά». 

«Υπάρχουν πολλοί που το κάνουν σαν χόμπι, γιατί έχει γίνει “της μόδας”. Αυτοί οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν τους κινδύνους που κρύβει το επάγγελμα»

«Όταν βγάζεις βόλτα έναν σκύλο είναι μεγάλη η ευθύνη, είτε είναι δικός σου, πόσο μάλλον όταν δεν είναι. Υπάρχουν αδέσποτα ή και δεσποζόμενα σκυλιά, τα οποία μπορεί να μην ταιριάζουν με το σκυλάκι που θα βγάλεις βόλτα και να εμφανίσουν “επιθετικές” συμπεριφορές. Αν συμβεί κάτι τέτοιο και ο dog walker δεν γνωρίζει πώς να διαχειριστεί και να αντιμετωπίσει την κατάσταση, τότε μπορεί πολύ εύκολα να γίνει κάτι απρόοπτο. Υπάρχει επίσης ο κίνδυνος να φάει ο σκύλος κάποιο σκουπίδι από τον δρόμο ή καμία φόλα, να τον τσιμπήσει κάτι, ή να “μαλώσει” με κάποιο άλλο σκυλάκι, ακόμα και άνθρωπο. Πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί με αυτά». 

«Δεν έχω ζήσει επιθετικές συμπεριφορές από σκύλους που βγάζω βόλτα. Η μόνη περίεργη κατάσταση που μου έρχεται στο μυαλό είναι μία “σκηνή ζήλιας”», λέει χαρακτηριστικά: 

«Δεν έχει τύχει κάποιο περιστατικό, στο οποίο υπήρχε έντονη επιθετική συμπεριφορά. Το μόνο που μπορώ να πω ότι ίσως εγώ δεν έκανα “κλικ” εξαρχής με ένα σκυλάκι. Είχα πάει σε μία οικογένεια που είχε δύο κατοικίδια, ένα Καυκάσιο, την Σάρα και ένα Κάνγκαλ, την Μάρα.

Η κηδεμόνας φοβόταν λίγο την Μάρα, που ήταν πιτσιρίκα και πιο ζωηρή, αλλά με το που συναντηθήκαμε κατευθείαν με συμπάθησε. Από την άλλη, η Σάρα, που ήταν η μεγάλη, επειδή μάλλον ζήλεψε που έδωσα σημασία στην Μάρα, με κοιτούσε με μισό μάτι. Απευθύνθηκα απευθείας στον εκπαιδευτή λοιπόν και μου εξήγησε ακριβώς πώς να διαχειριστώ την κατάσταση. Μου είπε ότι θα πρέπει να δώσω σημασία στο σκυλί που ζήλεψε και να μην πλησιάζω το πρόσωπό μου κοντά στο δικό της, γιατί αν είναι να μου επιτεθεί, θα με δαγκώσει εκεί. Οπότε έτσι άρχισα και εγώ να ασχολούμαι με την Σάρα περισσότερο και όταν κατάλαβε και η ίδια ότι είμαι φιλική, κατέκτησα την εμπιστοσύνη της». 

Η Σοφία βγάζει βόλτα σκύλους κυρίως στην περιοχή του Ωραιοκάστρου και στα περίχωρά του. Ωστόσο έχει ζήσει και τις δυσκολίες του κέντρου της Θεσσαλονίκης, όσον αφορά τους χώρους που (δεν) υπάρχουν: 

«Στο κέντρο της Θεσσαλονίκης είναι πολύ άσχημα τα πράγματα ως προς τους χώρους που υπάρχουν για τα σκυλιά. Τους καλοκαιρινούς μήνες ειδικά είναι πολύ δύσκολο να βγάλεις βόλτα σκύλο στο κέντρο και από άποψη χώρου και από άποψη ζέστης. Αν θέλει κάποιος να περπατήσει και να κάνει ουσιαστική βόλτα με το κατοικίδιό του, ένας καλός και ανοιχτός χώρος είναι η Νέα Παραλία. Αλλά και πάλι εκεί πέρα τα ειδικά πάρκα που υπάρχουν για σκύλους, είναι γεμάτα μόνο με άμμο και τίποτε άλλο. Στο Ωραιόκαστρο είναι λίγο καλύτερα τα πράγματα, γιατί υπάρχουν ανοιχτοί χώροι με πράσινο και μερικά πάρκα, αλλά και πάλι δεν είναι αρκετό. Δεν έχουμε ειδικούς χώρους στους οποίους μπορούν να παίζουν, να εξασκούνται και να κοινωνικοποιούνται τα σκυλιά, κάτι που στο εξωτερικό είναι πλέον σύνηθες. 

Είχα πελάτες στο κέντρο και έβγαζα βόλτα μερικά σκυλάκια στην Ναυαρίνου. Οι περίπατοι γίνονταν αρκετά νωρίς το πρωί, έκαναν την ανάγκη τους και μετά πηγαίναμε σε ένα πάρκο για να κοινωνικοποιηθούν και να ασκηθούν. Αλλά ακόμα και εκεί είχαμε αρκετές παρατηρήσεις». 

Σε σύγκριση με το εξωτερικό και την Ελλάδα, με την φράση “Μας φωνάζουνε σκυλούδες”, η Σοφία περιέγραψε απόλυτα την κατάσταση που επικρατεί: 

«Στην Ελλάδα, είναι λίγο παρεξηγημένο το dog walking. Μας φωνάζουν “σκυλούδες”. Στο εξωτερικό μπορείς να είσαι πολύ οικονομικά ανεξάρτητος από αυτό και να το ασκείς κανονικά σαν επάγγελμα χωρίς κανένας να σου πει τίποτα. Εκεί πέρα βέβαια είναι άλλες οι συνθήκες. Έχει τεράστιους χώρους και πάρκα, ειδικά διαμορφωμένα για σκύλους και όλα τα σκυλιά είναι καταλλήλως εκπαιδευμένα. Σε τέτοιους χώρους γίνεται και η δουλειά πιο εύκολα, αφού ο σκύλος απασχολείται και παίζει με τα παιχνίδια τα οποία υπάρχουν εκεί και με τα άλλα ζωάκια. Στο εξωτερικό βέβαια βγάζουν και πολλά σκυλιά μαζί τη φορά. Μπορεί να δεις έναν περιπατητή να κυκλοφορεί με 5 σκυλιά στο ένα χέρι και άλλα πέντε στο άλλο! Αυτό δεν ξέρω πώς το κάνουν είναι η αλήθεια, άχτι το έχω να το κάνω και εγώ!

Εγώ δεν βγάζω πάνω από ένα σκυλάκι τη φορά, γιατί τα περισσότερα είναι πάνω από 40 κιλά και “δυνατές” φυλές. Οπότε μου είναι δύσκολο να κουμαντάρω παραπάνω από ένα τη φορά. Μόνα τους είναι καλύτερα, το καθένα έχει τον χαρακτήρα του και διαφορετικές ανάγκες, οπότε μπορώ και δίνω και εγώ την προσοχή που τους χρειάζεται και να μην φοβάμαι μην συμβεί κάτι κακό».

Τη συζήτησή μας διέκοπτε συχνά η Μπρουκ με χάδια και παιχνίδια. Η Σοφία μας εξιστόρησε τη γνωριμία τους, που κρατάει 9 ολόκληρα χρόνια: 

«Η Μπρουκ μαζί με την κηδεμόνα της έμεναν κοντά σε εμένα. Όσο ήταν εδώ είχα αναλάβει εγώ τη βόλτα της, την έβγαζα τουλάχιστον μία ώρα καθημερινά. Μετά από κάποιον καιρό μετακόμισαν σε μια άλλη περιοχή, η οποία δεν είναι πολύ μακριά. Ωστόσο επειδή εκεί είναι λίγο επικίνδυνα όσον αφορά τη βόλτα, εγώ φοβόμουν μην συμβεί κάτι. Η κηδεμόνας της έχει κατάστημα και πηγαινοέρχεται κάθε μέρα στην περιοχή που μένω, οπότε της είπα να μου την φέρνει στο σπίτι. Από εκεί λοιπόν που την έβγαζα μονάχα μία ώρα, πλέον την έχω δίπλα μου, στο σπίτι, από το πρωί μέχρι το μεσημέρι. Είμαι η δεύτερη μαμά της. Είναι για μένα μια μεγάλη συντροφιά, ειδικά από τότε που έχασα το δικό μου σκυλάκι. Μου στοίχισε πολύ και δεν έχω μπορέσει να πάρω δεύτερο, οπότε αυτήν την έχω σαν δικιά μου».

«Ένα από τα πιο στενάχωρα περιστατικά που μου έχουν τύχει στη δουλειά, δεν έχει να κάνει με σκύλους, αλλά με ανθρώπους», εξηγεί η Σοφία:

«Είχα πάει σε μία οικογένεια που είχε δύο σκυλάκια, τα οποία ήταν πάρα πολύ παραμελημένα. Ζούσανε στο μπαλκόνι ενός διαμερίσματος, έκαναν την ανάγκη τους εκεί, ήταν όλη μέρα και όλη νύχτα μέσα στο κρύο. Τον χειμώνα τους αγόρασα ρούχα, γιατί τα καημένα τρέμανε από το κρύο. Είχα αναλάβει και τους έφτιαξα σπιτάκι, γιατί κοιμόντουσαν στα πλακάκια,  χωρίς να κανένα είδος “σπιτιού”. Κάποια στιγμή αγανάκτησα, πήρα την πρωτοβουλία και είπα στον κηδεμόνα “Άμα δεν τα θες, θα τα δώσω για υιοθεσία”. Και με πάρα πολύ ευκολία, μου είπε “δωσ’ τα”. Οπότε βρήκα ένα ζευγάρι στο Ασβεστοχώρι που ενδιαφέρονταν, ήρθαν πάρα πολλές φορές, τα είδαν, τα πήγαμε βόλτα για να δούμε κιόλας άμα ταιριάζουν. Δεν θα έδινα σκυλάκι χωρίς να τσεκάρω αν είναι ικανοί για κηδεμόνες οι άνθρωποι που πρόκειται να το υιοθετήσουν. Και από εκεί και πέρα, αφού είδαμε ότι όλα πήγαιναν καλά, κάναμε τα συμβόλαια υιοθεσίας. Τώρα τα σκυλάκια αυτά, ζούνε σαν βασιλιάς και βασίλισσα».