Η Κική δεν έφτασε στην κορυφή του Έβερεστ
Κανένα βουνό, ούτε και το Έβερεστ, δεν αξίζει για να πεθάνεις κι εκείνη τη νύκτα είχα ήδη βιώσει το θάνατο γύρω μου στη “ζώνη θανάτου.
Το βουνό δεν έδωσε την άδειά του τελικά και η προσπάθεια της Κικής Τσακαλδήμη να κατακτήσει το Έβερεστ και να γίνει ουσιαστικά η πρώτη Ελληνίδα που το επιτυγχάνει, έλαβε τέλος δυστυχώς 600 μόλις μέτρα πριν από την κορυφή.
Σε ανάρτησή της στην σελίδα του πρότζεκτ της στο facebook* ενημερώνει σχετικά με τις απόκοσμες συνθήκες και το μέγεθος των υπεράνθρωπων δυσκολιών που απέτρεψαν την ίδια και τον οδηγό της από το να συνεχίσουν την ανάβαση αψηφώντας τον -με μαθηματική ακρίβεια – θάνατο. Στην ανακοίνωσή της αναφέρει πως είναι ασφαλής και επιστρέφει σταδιακά στον πολιτισμό, ενώ ταυτόχρονα περιγράφει απόκοσμες καταστάσεις με νεκρούς ορειβάτες και “παγωμένα σώματα πεταμένα τριγύρω σαν κουρέλια, χωρίς καμία ανθρώπινη αξιοπρέπεια.”
“Κανένα βουνό, ούτε και το Έβερεστ, δεν αξίζει για να πεθάνεις κι εκείνη τη νύκτα είχα ήδη βιώσει το θάνατο γύρω μου στη “ζώνη θανάτου.”
Η Τσακαλδήμη λίγο διάστημα πριν αποχωρήσει για το τελικό στάδιο της προετοιμασίας της, παραχώρησε συνέντευξη στην parallaxi, μιλώντας με αφοπλιστική ειλικρίνεια για τους στόχους της, την φιλοσοφία της και την δική της προσέγγιση σε όσα δείχνουμε ως στόχους και όνειρα.
“…Πιστεύω ότι όλοι είμαστε ικανοί για τα πάντα. Αυτό είναι άλλωστε και το πλαίσιο στο οποίο βασίζεται και το project μου Higher Than Everest. Ότι δηλαδή αν μπορώ εγώ, με την “ασημαντότητά” μου να βρεθώ στην κορυφή του κόσμου, τότε και ο καθένας σας μπορεί να πετύχει τα πάντα…”
Για τις αντίξοες συνθήκες που ήταν αρκετά πιθανό να συναντήσουν και τελικά συνάντησαν, η Κική ήταν ξεκάθαρη από πριν:
“Επικίνδυνο ναι, είναι σίγουρα. Όλα είναι πιθανόν να σου συμβούν σε Αλπινισμό τέτοιου επιπέδου και αυτό είναι το πρώτο που πρέπει να αποδεχτείς και να διαχειριστείς μέσα σου. Ο εκπαιδευτής και οδηγός μου, ο Satyabrata Dam, πριν δεχθεί να με αναλάβει και να με οδηγήσει ως την κορυφή του Έβερεστ μου μίλησε για το πόσο περισσότερο θα πλησιάσω “στατιστικά” το ενδεχόμενο ενός βίαιου θανάτου, σε σχέση με τον μέσο συνηθισμένο άνθρωπο… Φυσικά ούτε εγώ, ούτε εκείνος έχουμε σκοπό να επιτρέψουμε να μου συμβεί κάτι τέτοιο.”
“Πρέπει όμως να είμαστε πολύ συνειδητοποιημένοι για το που θα βρεθούμε και τι ξεκινάμε να κάνουμε. Πάνω από τα 7500μ το περιβάλλον είναι απόλυτα εχθρικό προς το σώμα και κάθε λεπτό που περνάει σε φέρνει όλο και πιο κοντά στον θάνατο σου. Ακούγεται μελοδραματικό, αλλά είναι η πραγματικότητα και αυτό ακριβώς κάνει σημαντικό το ποιόν του ορειβάτη – οδηγού που θα επιλέξεις να σε πάει στην κορυφή.”
Είχαμε κλείσει την συνέντευξη λέγοντας πώς όλα θα γίνουν με την “άδεια του βουνού” κάτι που τελικά το Έβερεστ έκανε πράξη.
“Πριν από δυο χρόνια δεν θα μπορούσα καν να σκεφτώ να βρεθώ στο Έβερεστ. Κι όμως τον επόμενο Απρίλιο θα ‘μαι εκεί παλεύοντας με τον ίδιο μου τον εαυτό για ένα ακόμη απλό βήμα περισσότερο… Και με την “άδεια” του βουνού ευελπιστώ να βρεθώ στο τέλος του υψηλότερου μονοπατιού του που πιστέψτε με δε θα ΄ναι σε καμιά περίπτωση το τέλος του δικού μου…“
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ολοκληρωμένη την συνέντευξη της Κικής Τσακαλδήμη στην parallaxi.
*Ακολουθεί η ανακοίνωση της Κικής όπως δημοσιεύθηκε στην σελίδα τoυ Higher Than Everest στο facebook:
Κική Τσακαλδήμη, Everest Base Camp, 26.5.2017, 08:11 πμ.
“Γύρω στις 2 πμ (ξημερώματα) 23 Μαΐου, η προσπάθειά μου προς την κορυφή του Έβερεστ έφτασε στο τέλος της”.
“Είμασταν μόλις 600 μέτρα κάτω από την κορυφή (στα 8250 μ. υψόμετρο), ασθμαίνοντας και παλεύοντας ανάμεσα σε φούριους ανέμους των 100-110 χλμ./ώρα. Χτυπιόμασταν πέρα δώθε σαν κούκλες με wind chill -60 βαθμών κελσίου να κατατρώει τα σώματά μας σαν δράκοντας”.
“Μόλις και μετά βίας κρατιόμασταν όρθιοι. Κάθε εκατοστό που ανεβαίναμε παίζαμε με τις ζωές και τα άκρα μας, ήταν μία αδυσώπητη μάχη με τα φυσικά μας όρια. Εκείνη τη νύκτα το Έβερεστ εξαπέλυσε όλες του τις δυνάμεις απέναντί μας”.
“Τα δώσαμε όλα και ακόμη περισσότερα αλλά στο τέλος ο οδηγός μου, ο Satyabrata Dam, αποφάσισε ότι θα ήταν πιο φρόνιμο να γυρίσουμε πίσω ζωντανοί παρά να χάσουμε τις ζωές μας ή τα άκρα μας, κάτι που σίγουρα θα συνέβαινε αν συνεχίζαμε. Κανένα βουνό, ούτε και το Έβερεστ, δεν αξίζει για να πεθάνεις κι εκείνη τη νύκτα είχα ήδη βιώσει το θάνατο γύρω μου στη “ζώνη θανάτου”.
“Παγωμένα σώματα πεταμένα τριγύρω σαν κουρέλια, χωρίς καμία ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Άνθρωποι είχαν πεθάνει φορώντας μάσκες οξυγόνου μέσα στις σκηνές τους. Ήταν μία τρέλα, η “μυρωδιά” του θανάτου διασκορπισμένη παντού”.
“Δεν φοβήθηκα, ούτε και η ομάδα μου φοβήθηκε αλλά δεν μπορούσα να αποδεχτώ το θάνατο σε τέτοια απομόνωση. Κοιτάξαμε ψηλά ευχαριστήσαμε το Έβερεστ που μας επέτρεψε να φτάσουμε τόσο ψηλά και στρέψαμε τα βήματά μας πίσω στο καταφύγιο των μικρών σκηνών μας που ήταν χτυπημένες σαν ερείπια”.
“Ένιωσα ταπεινή, ευγνώμων και τυχερή που βγήκα ζωντανή από αυτή τη δοκιμασία. Η κορυφή θα ήταν το τέλειο αλλά για μένα το ταξίδι ήταν πάντα πιο σημαντικό από τον προορισμό και αυτό ήταν το ταξίδι της ζωής μου”.
“Υπάρχουν περισσότερα πράγματα στη ζωή μας από ένα Έβερεστ και τώρα θα ξεκινήσω το ταξίδι μου γι’ αυτά τα άλλα που με περιμένουν στο γυρισμό μου. Έχω μεγαλύτερα όνειρα και πιο υψηλούς στόχους μπροστά μου. Το Έβερεστ ήταν το πρώτο μου βήμα και μου απέδειξε ότι όλα είναι δυνατά”.
“Τώρα πηγαίνω πίσω στον πολιτισμό, αργά αλλά σταθερά, να ανακτήσω τις δυνάμεις μου και να απολαύσω το ζεστό ήλιο. Θα ακολουθήσουν περισσότερες ιστορίες και φωτογραφίες”.
“Νιώθω πραγματικά υπόχρεη στον καθένα από εσάς που μου έδωσε κουράγιο και με στήριξε με τα καλά του λόγια, δίνοντάς μου μία ώθηση προς την κορυφή – κυριολεκτικά – του κόσμου. Δεν θα είχα φτάσει εδώ χωρίς τη στήριξη και την αγάπη σας”.
“Και σας παρακαλώ, να θυμάστε πάντα ότι το πρότζεκτ μου είναι “Ψηλότερα από το Έβερεστ”. Μόλις έκανα τα πρώτα μου βήματα, άρα αυτό είναι μόνο η αρχή και θα δούμε πια είναι τα επόμενα. Σας στέλνω όλη μου την αγάπη και τις καλύτερες ευχές μου. Τα λέμε στην κορυφή!”
