Ο κινηματογράφος έχασε τον Ντουσάν Μακαβέγιεφ
Έναν από τους κορυφαίους Σέρβους σκηνοθέτες.
Μια από τις πιο εμβληματικές μορφές του Σερβικού κινηματογράφου.
Γεννήθηκε στο Βελιγράδι πριν τον πόλεμο το 1932 και σπούδασε ψυχολογία και κινηματογράφο. Ειδικεύτηκε στον πειραματικό κινηματογράφο και εντάχθηκε από νωρίς στους σκηνοθέτες του μαύρου κύματος της δεκαετίας του ’60.
Η πρώτη του ταινία, Ταξίδι στην Παλιά Γιουγκοσλαβία, γυρίστηκε το 1953, με φιλμ των 16 mm.
Από νωρίς εκδήλωσε έντονο ενδιαφέρον για την πολιτική και σεξουαλική απελευθέρωση, έννοιες στενά συνδεδεμένες για κείνον, και τις ιδέες του ενσωμάτωσε ήδη ση δεύτερη μικρού μήκους ταινία του, Spomenicima Ne Treba Verovati (1958), η οποία διακρίθηκε στο φεστιβάλ των Κανών και αντιμετώπισε μεγάλα προβλήματα λογοκρισίας.
Το 1966 γύρισε την πρώτη μεγάλη ταινία του, Ο άνθρωπος δεν είναι πουλί, η οποία χαρακτηρίστηκε ως σταυροδρόμι του κινηματογράφου της Ανατολικής Ευρώπης. Ο ίδιος δήλωσε για την ταινία του ότι δεν ήταν απαραίτητο να έχει συγκεκριμένο ύφος, αλλά δανειζόμενος τις τεχνικές των ανταρτών, χρησιμοποίησε μύθους και πραγματικές καταστάσεις, τα οποία έδεσε με το ψυχολογικό όπλο της έκπληξης. To «Innocence Unprotected» του χάρισε διεθνή αναγνώριση και την Αργυρή Αρκτο στο 18ο Φεστιβάλ Βερολίνου.
Στο Ιστορία αγάπης ή η υπόθεση του χαμένου τηλεφωνητή (1967), κάνει ένα στοχασμό πάνω στην έννοια του χρόνου.
Η γνωστότερη ταινία του είναι το Μυστήρια του οργανισμού (1968-71), η οποία στηρίχθηκε στην οργανική θεωρία του Βίλχελμ Ράιχ.
Η ταινία η οποία έγινε γνωστή στην Ελλάδα ήταν το Sweet Movie (1974), με μουσική επένδυση του Μάνου Χατζιδάκι.
Άλλες σημαντικές ταινίες του είναι οι Montenegro (1981), προβλήθηκε με τον υπότιτλο ”Γουρούνια και Μαργαριτάρια” και ήταν η πιο εμπορική ταινία του, το ”Coca Cola Kid” (1985) και Manifesto (1989).
Η τελευταία του ταινία ήταν το ”Danske piger viser alt” του 1996 που δεν προβλήθηκε ποτέ στις ελληνικές αίθουσες.
Ο Μισέλ Δημόπουλος τον αποχαιρέτησε ως εξής:
