Κόντεψα να πεθάνω για να καταλάβω πως δεν ζούσα

Δεν είμαι σίγουρη ότι εκτίμησα ποτέ πλήρως τη ζωή μου μέχρι που έφτασα στο σημείο να την χάσω.

Στην πραγματικότητα είμαι σίγουρη ότι δεν το έκανα. Επιφανειακά ήταν όλα καλά. Ήμουν παντρεμένη και ζούσα στο εξωτερικό με τη δίχρονη κόρη μας. Υπήρχε πάντα φαγητό στο τραπέζι και μία στέγη πάνω από τα κεφάλια μας, όμως ένιωθα να παρασύρομαι – περιμένοντας όλη την ώρα να ξεκινήσει η πραγματική ζωή μου. Και κάπου εκεί είχα μία εξωμήτρια κύηση, απέβαλλα και κόντεψα να πεθάνω.

Αυτό έγινε πριν από 10 χρόνια και θα έπρεπε να ήταν η αρχή της δεύτερης ευκαιρίας μου. Όμως φοβάμαι ότι δεν ήταν. Ήμουν ζωντανή αλλά ακόμα δεν ζούσα πραγματικά. Εξακολουθούσα να είμαι κολλημένη σ’ όλα τα πράγματα που δεν είχα κάνει όλα αυτά τα χρόνια και αδιαφορούσα πλήρως για όλα αυτά που είχα πετύχει.

Μέρος τους προβλήματος ήταν ότι η λίστα με τα καλά πράγματα της ζωής μου – ο γάμος, η οικογένεια- δεν ήταν απόλυτα ακριβής. Υπήρχαν πολλά καλά στη ζωή μου, όμως συνέβαιναν και άλλα πράγματα κάτω από το τραπέζι. Κόντευα τα 40 και δεν είχε καριέρα, ήμουν σε μία σχέση που δεν λειτουργούσε και ζούσα σ’ ένα μέρος που δεν ένιωθα πραγματικά σαν το σπίτι μου. Βασικά, ήμουν δυστυχισμένη.

Γιατί παρασυρόμαστε στη ζωή σχεδιάζοντας όλη την ώρα το αύριο και δεν ζούμε το σήμερα; Γιατί μένουμε σε σχέσεις που δεν μας κάνουν πια χαρούμενος ή σε δουλειές που μας γεμίζουν άγχος; Γιατί επιτρέπουμε στις αμφιβολίες μας να μας εμποδίσουν να δοκιμάσουμε νέα πράγματα; Γιατί αφήνουμε ανθρώπους να μας συμπεριφέρονται τόσο άσχημα;

Σ’ όλες αυτές τις ερωτήσεις ήθελα να πάρω τις κατάλληλες απαντήσεις γιατί ήθελα να ζήσω διαφορετικά. Δεν ήθελα να μείνω κολλημένη στα ίδια και στα ίδια. Έτσι επιστρέψαμε στο Ηνωμένο Βασίλειο και αποφάσισα να το αντιμετωπίσω κατάματα. Αποφάσισα ότι αντί να κοιτάζω τον εαυτό μου για απαντήσεις, θα κοιτάζω προς τα έξω και θα ακούω άλλους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν τη δική τους θνητότητα. Όχι πραγματικά άτομα που ανάρρωναν από μια επιθανάτια εμπειρία όπως εγώ, αλλά άτομα που ζούσαν με μια περιοριστική ασθένεια ή ήταν άνω των 70 ετών. Άτομα που ήθελαν να μιλήσουν για τις επιλογές που είχαν κάνει.

Ανάρτησα ανακοινώσεις σε τοπικές βιβλιοθήκες και κοινοτικά κέντρα. Ήρθα σε επαφή με ομάδες υποστήριξης και διαδικτυακά φόρουμ, ζητώντας από όσους ήθελαν να μιλήσουν να επικοινωνήσουν. Και το έκαναν, από όλο τον κόσμο και από πολλά διαφορετικά υπόβαθρα: ο νεότερος ήταν 28 και ο μεγαλύτερος ήταν 94. Γνωριστήκαμε προσωπικά, συνδεθήκαμε τηλεφωνικά. Και αυτό που τότε ξεκίνησε ως αποστολή για απαντήσεις έχει μετατραπεί σε βιβλίο. Μια συλλογή από 21 ιστορίες από όλο τον κόσμο, για να βοηθήσουμε όσους από εμάς βρισκόμαστε σε ένα παρόμοιο σταυροδρόμι στη ζωή. Ιστορίες για την αγάπη, την οικογένεια και τα μυστικά, για τα τελευταία λόγια που ειπώθηκαν και τις τύψεις μέσα στη θλίψη. Και αυτό συνέβη σε μένα: άκουσα αυτά που είχαν να πουν όλοι, μετά άκουσα τον εαυτό μου και τελικά κατάφερα να προχωρήσω.

Ο Άλαν είχε περάσει δεκαετίες χτίζοντας μια επιτυχημένη καριέρα, κυνηγώντας την προαγωγή μετά την προαγωγή. Όμως αφού διαγνώστηκε με έναν ανίατο όγκο στον εγκέφαλο στα 49 του, του πήρε λιγότερους από έξι μήνες για να συνειδητοποιήσει ότι είχε «σπαταλήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του» και ευχόταν να είχε ακολουθήσει έναν διαφορετικό δρόμο.

Ο Σιντ ήταν 73 ετών όταν του μίλησα και ζούσε με αμιάντωση στους πνεύμονές του. Μου είπε πώς στις αρχές των 20 του, είχε βάλει τέλος σε μια σχέση με μια γυναίκα την οποία σύντομα θα θεωρούσε την αγάπη της ζωής του. Συνέχισε τα επόμενα 50 χρόνια να αναρωτιέται τι θα μπορούσε να κάνει και μετάνιωσε για την απόφασή του να φύγει.

Ο Άλαν με δίδαξε ότι δεν πρέπει να ανησυχούμε για πράγματα που δεν μπορούμε να ελέγξουμε. Ο Σιντ μου έδειξε ότι πρέπει πάντα να ακολουθείς την καρδιά σου, διαφορετικά κινδυνεύεις να τη χάσεις. 

Η ζωή μου δεν είναι τέλεια τώρα. Δύσκολες στιγμές υπάρχουν ακόμα. Πρέπει ακόμα να ληφθούν δύσκολες αποφάσεις και εξακολουθώ να ανησυχώ ότι θα αποτύχω ή δεν θα είμαι αρκετά καλή. Αλλά οι τύψεις μου δεν με κυριεύουν πια. Δεν κυριαρχούν σ’ όλες τις ήσυχες στιγμές μου. Τώρα ακούω το ένστικτό μου. Τώρα οι επιλογές που κάνω δεν με δεσμεύουν. Πήρα τον έλεγχο της ζωής μου και άρχισα να κάνω όλες τις αλλαγές που είχα καθυστερήσει – χάρη στο ότι άκουσα τις συμβουλές των ανθρώπων με τους οποίους μίλησα.

Είχα αποξενωθεί από τη μαμά μου για αρκετά χρόνια και κατάφερα να βρω έναν τρόπο να επανασυνδεθούμε πριν να είναι πολύ αργά. Σταμάτησα να ανησυχώ τόσο πολύ για την απόρριψη της δουλειάς μου. Αλλά η μεγαλύτερη και πιο σημαντική αλλαγή που έκανα ήταν η απόφαση να βάλω τέλος στη 22χρονη σχέση μου. Είχαμε προσπαθήσει ξανά και ξανά να το κάνουμε να λειτουργήσει, αλλά δεν μπορούσε πια και κανένας δεν ήταν χαρούμενος. Έτσι, μετά από χρόνια δισταγμού χωρίσαμε και γίναμε φίλοι. Είμαστε πλέον μια οικογένεια, σε δύο πιο ευτυχισμένα μέρη. Έρχεται για τηγανίτες. Κάνουμε διακοπές μαζί. και μια φορά το χρόνο, την επέτειο του γάμου μας, έχουμε μια «οικογενειακή μέρα» – μια μέρα για να απολαύσουμε και να θυμηθούμε όλες τις ωραίες στιγμές που έχουμε μοιραστεί.

Εκείνη η στιγμή που κόντεψα να πεθάνω και όλος ο χρόνος που πέρασα ακούγοντας ανθρώπους να μιλούν για τις δικές τους τύψεις, τελικά με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι πρέπει να αλλάξουμε τα πράγματα που δεν μας κάνουν πλέον ευτυχισμένους και να προσπαθήσουμε να εκτιμήσουμε πλήρως όλα αυτά που μας κάνουν. Το να ακούω όλες αυτές τις καταπληκτικές ιστορίες με βοήθησε να καταλάβω όλα αυτά. Ελπίζω ότι ίσως το διάβασμα αυτών των βιωμάτων θα βοηθήσει και άλλους να το δουν.

*Απόσπασμα από το βιβλίο «Regrets of the Dying: Stories and Wisdom that Remind us How to Live» της Georgina Scul

Πηγή: The Guardian