Αγαπητέ Υπουργέ, ονομάζομαι Lara Lago…

της Μάρας Τοπαρλάκη

Σας έχουν τύχει πίκρες που να μην τις ξορκίζουν οι Πρωτοχρονιές; Απογοητεύσεις σαν ιζήματα με γεύση μεταλλική που είναι βέβαιο ότι θα μηρυκάζει κι ο καινούργιος χρόνος μέχρι να κακοφορμίσουν; Και να πως έχει ένα ασήμαντο περσινό θεματάκι που όμως αφορά και στο σήμερα και πολύ περισσότερο στο αύριο ……

Το μακρινό 2016 που λέτε βάζει ένα στοίχημα με τον εαυτό του -και παρεμπιπτόντως σε βάρος της κοινής λογικής- ο πολυπράγμονας Ρέντσι και ρίχνει μια δημοψηφισματική ζαριά, απ΄ αυτές τις καταδικασμένες στα ευρωπαϊκά χωρικά ύδατα εσχάτως. Πανελεθρίαμβος –ατυχώς, ατυχέστατα κατά το κυρίαρχο αφήγημα- πλην όμως σε ελάχιστα 24ωρα μετά την παραίτησή του παλινορθώνεται το σύνολο της απελθούσας κυβέρνησης σ΄ ένα σχήμα πανομοιότυπο, χωρίς τον ίδιο.

Στο εγκαίνιο του συστημικού έπους, ο ιταλός υπουργός Εργασίας Πολέττι (τίποτα λιγότερο!) υπερασπιζόμενος την έντονα αμφισβητούμενη μεταρρύθμιση στα εργασιακά (Jobs Act) θεωρεί καλό να αποσβολώσει περαιτέρω τους συμπατριώτες του με μια δημόσια δήλωση για τους νέους επιστήμονες που μεταναστεύουν κατά εκατοντάδες χιλιάδες, ότι δεν είναι δα κι οι καλύτεροι και ότι σαφέστατα η πατρίδα τους είναι σε πολύ καλύτερη μοίρα χωρίς την ενοχλητική παρουσία τους …..!!! Ξεσπάει σάλος, αυτός αναδιπλώνεται, παλινωδεί, υπαναχωρεί, επανέρχεται με απολογίες, «διορθώσεις», στρογγυλέματα ….. αλλά και διαγγέλματα ζηλωτικά για τον μεταρρυθμιστικό οίστρο που σαρώνει τις ευρωπαϊκές αυλές της Γερμανίας. Ένα παιδί απ΄ αυτά που «…..δεν ήταν τα καλύτερα και δεν έπρεπε να μπερδεύονται στα πόδια της πατρίδας…» του υπουργού, ένα κορίτσι με μάτια σκληρά, βαθυγάλαζα, του στέλνει ένα γράμμα απ΄ τους παράδεισους της μεταμοντέρνας εξορίας…

“Αγαπητέ Υπουργέ Πολέττι

αυτή δεν είναι μια επιστολή διαμαρτυρίας αλλά μια πρόσκληση, για σας προσωπικά, λάβετέ την υπόψη σας.

Σας καλώ, λοιπόν, να κλείσετε τη ζωή σας ολόκληρη σε μια βαλίτσα, 23 κιλών για την ακρίβεια. Βάλτε μέσα τα προσωπικά σας αντικείμενα, ρούχα, φωτογραφίες ενός τόπου ρημαγμένου, ελπίδες ανάκατες με διλήμματα για το αν χωράει μια οδοντόβουρτσα ή τα αθλητικά παπούτσια. Γιατί εκεί που θα πάτε έχει τρέξιμο …..

Ελάτε μόνος. Ευχηθείτε, όχι τόσο να μιλάτε καλά αγγλικά –αυτό είναι ζωτικής σημασίας και θεωρείται αυτονόητο για σας και τη δική σας πολιτική τάξη- όσο να μπορείτε να κατανοήσετε την κάθε προφορική απόχρωση των αναρίθμητων «αγγλικών» που μιλιούνται στον κόσμο: εκείνη τη «νευρική» του μετανάστη από τον οποίο θα ζητήσετε ενδεχομένως οδηγίες στο σιδηροδρομικό σταθμό, εκείνη τη «χειμαρρώδη» των ντόπιων που είχαν την τύχη να μεγαλώσουν χωρίς υποκατάστατα σε μια χώρα που δεν είναι καν αγγλόφωνη, εκείνη της μητρικής γλώσσας αμερικανών, αυστραλών, βρετανών της εταιρείας, των στελεχών δηλ. που θα σε επιθεωρήσουν αυστηρά και θα σε αξιολογήσουν για τις ιδέες σου και για την ικανότητά σου να τις εκφράσεις. Όχι βέβαια για τη γραβάτα σου ή για το αψεγάδιαστα σιδερωμένο σακάκι σου. Εδώ, άλλωστε, κανένας δε νοιάζεται για το σίδερο σιδερώματος –τρόπος του λέγειν-, η αξιοσύνη σου δε μετριέται με τα ατσαλάκωτα κοστούμια …..

Ελάτε Υπουργέ

Τις πρώτες μέρες δοκιμάστε να εξοικειωθείτε με το μαύρο σκοτάδι όταν προσπαθείτε να επιστρέψετε στο σπίτι σας, νοιώστε τι σημαίνει να ξεκινάς απ΄ το μηδέν. Κι όταν λέω «μηδέν», εννοώ να μην ξέρεις ούτε πώς να κάνεις τα καθημερινά σου ψώνια, γιατί όλα έχουν διαφορετικά ονόματα και για να αγοράσεις κάτι απλό σαν το αλατισμένο με βούτυρο –ας πούμε- θα χρειαστείς χρόνο. Κυρίως γιατί δεν υπάρχει ούτε ένας που να υποψιάζεται έστω και την ύπαρξή του εδώ. Όταν λέω «μηδέν», εννοώ να μη σε περιμένει κανένας στο σπίτι, να μη μπορείς να φωνάξεις κανέναν αν τύχει και στραβοπατήσεις στις σκάλες. Φυσικά, αν ουρλιάξεις «help» κάποιος θα ακούσει. Αλλά μην περιμένετε το ζεστό ενδιαφέρον της Ιταλίας αγαπητέ Υπουργέ, γιατί ακόμα κι αν αληθεύει η παροιμία ότι όλος ο κόσμος είναι πατρίδα, σας ενημερώνω ότι όλες οι πατρίδες δεν είναι Ιταλία. Και έτσι αν συμβεί να χαλάσει το αυτοκίνητο καταμεσής του δρόμου και ζητήσετε βοήθεια από έναν συνάδελφο στο γραφείο, αυτός με τον αποτελεσματικό πραγματισμό του θα σας στείλει ένα sms με τη διεύθυνση του κοντινότερου συνεργείου αυτοκινήτων ….

Μετά τηλεφωνήστε στο Δημαρχείο, κλείστε ένα ραντεβού και πάτε να εγγραφείτε σ΄ έναν τόπο που σας αποδέχεται μόνο στο βαθμό που είστε ικανός να τα βγάλετε πέρα μόνος ενάντια στον κόσμο όλο. Συμπληρώστε έγγραφα, ακολουθείστε τη γραφειοκρατία, ανοίξτε ένα λογαριασμό στην τράπεζα της νέας Πατρίδας, μοιραστείτε ένα σπίτι με άλλους, τον όροφο, το μπάνιο, μερικές φορές το βρώμικο δωμάτιο, την κουζίνα με βάρδιες. Και μη διανοηθείτε να διαμαρτυρηθείτε στους άλλους Ιταλούς, γιατί το πρώτο που θα ακούσετε είναι: «Μα είναι λογικό, τι νομίζεις, ότι βρίσκεσαι στην Ιταλία;»

Εσείς λέτε ότι οι 100.000 νέοι που μετανάστευσαν δεν είναι οι καλύτεροι. Αλήθεια είναι, είμαστε πράγματι εκείνοι που δε συμβιβάστηκαν, που δεν παραδόθηκαν, που δεν αρκέστηκαν να αποδεχτούν ένα μέλλον προκατασκευασμένο μέσα στη θολούρα, εκείνοι που, αν και δεν είναι οι καλύτεροι, υπήρξαν οι άριστοι στο σχολείο, οι εμπνευσμένοι, οι θαρραλέοι που έχουν απέραντη θέληση να πετύχουν. Τόση μεγάλη θέληση ώστε να μην ανέχονται έναν Υπουργό Εργασίας που δεν καταλαβαίνει ότι ο μοναδικός λόγος για τον οποίο αναγκαστήκαμε να φύγουμε είναι η δουλειά! Κι όταν μας ξαφνιάζει το γεγονός ότι μετά από τρείς διαδοχικές συμβάσεις εργασίας ενεργοποιείται αυτομάτως η μονιμότητα, ότι τα δάνεια έχουν χαμηλά επιτόκια και δίνονται επίσης –κυρίως- στους νέους ανθρώπους και ότι ναι, δουλεύοντας εδώ μπορείς ακόμα να αγοράσεις ένα σπίτι, ακούμε να μας απαντούν: «Είναι λογικό, τι νομίζεις, ότι βρίσκεσαι στην Ιταλία;»

Κάτι τελευταίο κ. Υπουργέ. Ανάμεσα σε όλους τους Ιταλούς που ζουν στην Ολλανδία δεν έχω ακόμα ακούσει ούτε έναν να λέει: «Είναι καλύτερα εδώ». Αντίθετα, όλοι λένε: «Αν μπορούσαμε να ζήσουμε έτσι και στην Ιταλία θα γυρνούσαμε τρέχοντας. Αλλά …….»

Δε γνωρίζω αν το δικό μας «Αλλά» εξαρτάται από σας, Αλλά θα γυρίσουμε μόνον όταν το κουράγιο και τα προσόντα θα μετρήσουν σαν προστιθέμενη αξία. Κουράγιο και προσόντα, όχι «συστάσεις» και πονηριά.

Σας περιμένω υπουργέ Πολέττι ή μάλλον όχι, γιατί έτσι σας διευκολύνω.

Τολμήστε το μόνος, θα «πέσετε στα μαλακά». Πιο μαλακά σίγουρα από το περιεχόμενο κάποιων από τις ανερμάτιστα «ήπιες» δηλώσεις σας.

Υπογραφή:  Μία από τις/τους 100.000 νέες/ους που έφυγαν από την Ιταλία, μία από εκείνες/ους που είναι καλύτερα να μην μπερδεύονται στα πόδια σας, όπως δηλώσατε. Μία που καταθέτει και το πρόσωπο και τις ιδέες της. Χωρίς να μπορεί ή να πρέπει να τις «διορθώσει».

Lara Lago

 Υ.Γ: Για τη μετάφραση/απόδοση: Μάρα Τοπαρλάκη. Tο αρχικό κείμενο του γράμματος δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα La Republica ενώ η ανάρτηση του κειμένου της νεαρής Lara στο προφίλ της μετρά μέχρι στιγμής 163.000 likes (συμπεριλαμβάνονται οι χαρακτηρισμοί τέλειο και έλεος), 99.363 κοινοποιήσεις και 19.553 σχόλια.