Aυτό θα πει γνήσιο βίντατζ ταξίδι με τρένο!
Άγγιγμα άλλου αέρα κυριολεκτικά.
Οι ελεγκτές λένε στους επιβάτες της αμαξοστοιχίας Νο.7053 να ετοιμάζονται στην επόμενη στάση για αποβίβαση. Στην πραγματικότητα όμως δεν υπάρχει κανένας λόγος να βιασθούν. Το τρένο, το οποίο διασχίζει τις πόλεις Τζίμπο και Ταϊσχάν στην ανατολική Κίνα, τρέχει με μέση ταχύτητα 32 χλμ την ώρα και κάνει 23 στάσεις κατά μήκος μίας διαδρομής μικρότερης από 200 χλμ. Είναι ένα από τα πιο αργά τρένα στην επαρχία Σαντόνγκ, εάν όχι σε ολόκληρη την χώρα.
«Το τρένο τρέχει τόσο αργά ώστε οι επιβάτες μπορούν να δουν καθαρά από τα παράθυρα τους καρπούς πάνω στα δέντρα και τους αγρότες που δουλεύουν μακρυά στα χωράφια» λέει ο Ζάο επικεφαλής των οδηγών στο τρένο.
Την τελευταία δεκαετία αναπτύχθηκαν στην Κίνα πολύ γρήγορα οι σιδηροδρομικές γραμμές μεγάλης ταχύτητας και σήμερα η χώρα διαθέτει το μεγαλύτερο σιδηροδρομικό δίκτυο υψηλής ταχύτητας παγκοσμίως, το ένα τρίτο του οποίου έχει σχεδιασθεί να καλύπτει ταχύτητες 350 χλμ την ώρα.
Η αμαξοστοιχία Νο 7053 η οποία δεν παρέχει ούτε ταχύτητα, ούτε ανέσεις, αποτελεί έναν αναχρονισμό στην εποχή των σιδηροδρόμων υψηλής ταχύτητας. Παραμένει όμως ελκυστική για πολλούς ταξιδιώτες που την επιλέγουν απλά και μόνο για την παλιομοδίτικη γοητεία της.
Για πολλούς ταξιδιώτες η επιβίβαση στο τρένο ισοδυναμεί με μία επιβίβαση στην Ιστορία. Βαμμένο πράσινο εξωτερικά, ανεμιστήρες στο ταβάνι και σκληρά καθίσματα με ραφές στην πλάτη, όλα αυτά σε γυρίζουν μία δεκαετία πίσω, τότε που αυτά τα τρένα ήταν ο κανόνας σε ολόκληρη την Κίνα.
«Μπορεί στη σημερινή εποχή η ταχύτητα να είναι το ζητούμενο, εμένα όμως μου αρέσει πολύ η βραδύτητα αυτού του τρένου. Πολλοί από εμάς τους νέους αποφασίσαμε να ταξιδέψουμε με αυτό αφότου διαβάσαμε σχετικά άρθρα στο διαδίκτυο» λέει ο Τσάι Μπι, τουρίστας με σακίδιο στην πλάτη από την ανατολική επαρχία Τσετσιάνγκ.
«Έχω μείνει έκπληκτος βλέποντας πόσο πολλοί νέοι με σακίδια μαγεύθηκαν από το τρένο και ήρθαν από όλα τα μέρη της Κίνας να ταξιδεύσουν με αυτό» λέει ο Ζάο ο οποίος εργάζεται στο τρένο ως οδηγός τα τελευταία 37 χρόνια.
Ήδη από το 1974 που μπήκε στην σιδηροδρομική υπηρεσία, η αμαξοστοιχία Νο 7053 υπήρξε μία γραμμή ζωής για σχεδόν τρεις δεκαετίες για τους ντόπιους που ζούσαν στις ορεινές περιοχές. Εκείνη την εποχή το τρένο γέμιζε με αγρότες που έμπαιναν με τεράστια καλάθια γεμάτα με αγροτικά προϊόντα, ελπίζοντας να τα πουλήσουν στην πόλη σε υψηλότερες τιμές.
«Ακόμα θυμάμαι, πριν από είκοσι χρόνια, έναν επιβάτη πάνω από 70 χρόνων ο οποίος έμπαινε στο τρένο με περισσότερα από 20 κιλά χουρμάδες τους οποίους πουλούσε με κέρδος μόλις 8 γιουάν (περίπου 1,2 δολάρια) σε μια αγορά άλλης πόλης» διηγείται ο Ζάο.
Με την αλλαγή του αιώνα καθώς οι περισσότερες πόλεις και τα χωριά κατά μήκος του σιδηροδρόμου έγιναν προσβάσιμα οδικώς, η αργή αμαξοστοιχία έχανε σταδιακά την προτίμηση των ντόπιων με αποτέλεσμα ο αριθμός των αμαξοστοιχιών να περιορισθεί σε 8 από 12 που ήταν αρχικά και σταδιακά σε 4 και σήμερα να αποτελεί ένα τουριστικό αξιοθέατο, παρά ένα βασικό μέσο μεταφοράς.
«Για σχεδόν τέσσερις δεκαετίες που δουλεύω στο τρένο, έχω γίνει μάρτυρας πολλών αλλαγών: περισσότεροι δρόμοι κατασκευάσθηκαν στην ύπαιθρο, τα τρένα τρέχουν με μεγάλη ταχύτητα και οι άνθρωποι απολαμβάνουν μία καλύτερη ζωή» λέει ο Ζάο ο οποίος φέτος συνταξιοδοτείται στα 55 του χρόνια. Το τρένο όμως, όπως λέει, θα συνεχίσει το δρομολόγιό του.
ΠΗΓΗ: ΑΠΕ
