Μάικλ Κέιν: Η λονδρέζικη προφορά που άλλαξε τον κινηματογράφο στην Αγγλία

Ο Μάικλ Κέιν βρίσκεται στις κινηματογραφικές μας οθόνες εδώ και πάνω από μισό αιώνα, με πάνω από 150 ρόλους. Είναι, επίσης, ηθοποιός του θεάτρου και της τηλεόρασης, παραγωγός και συγγραφέας πέντε βιβλίων.

Γεννήθηκε στις 14 Μαρτίου 1933 στο Λονδίνο. Οι γονείς του ήταν εργάτες και δεν είχαν καμία σχέση με την τέχνη. Ξεκίνησε να δουλεύει από τα 15 του για να βιοποριστεί ο ίδιος και η οικογένειά του. Όπως έχει δηλώσει, από μικρός έβρισκε ελκυστικό το χώρο του θεάματος και ήθελε να τα καταφέρει, διότι «η εναλλακτική λύση ήταν το εργοστάσιο».

Από την αρχή της καριέρας του μέχρι και σήμερα, ενθαρρύνει όλους όσους προέρχονται από οικογένειες με παρόμοιες καταβολές να κυνηγήσουν τα όνειρά τους. Ανέκαθεν θεωρούσε πως η τέχνη δεν είναι μόνο για την ελίτ και πως ο κινηματογράφος είναι ένα λαϊκό μέσο που ανήκει σε όλους. Όταν άρχισε να τον ενδιαφέρει η υποκριτική παρατήρησε πως οι μόνες αναπαραστάσεις στο θέατρο και τον κινηματογράφο ήταν ανθρώπων μεσαίας και αστικής τάξης. «Δε σκεφτόσουν να γίνεις ηθοποιός. Καταρχάς, δεν μιλούσα σωστά», λέει, εξηγώντας πως η διάλεκτος Cockney του Λονδίνου πρόδιδε πως ανήκει στην εργατική τάξη. Οι ηθοποιοί που ήθελαν να προχωρήσουν και είχαν παρόμοια προφορά, αναγκάζονταν να αλλάξουν τον τρόπο που μιλούσαν, καθώς στην Αγγλία, η τάξη και το ταξικό σύστημα οδηγούσαν σε έντονες διακρίσεις εις βάρος των φτωχότερων ηθοποιών. Έτσι, κρατάει, ενσυνείδητα, την προφορά του, όταν πρωταγωνιστεί στο «Alfie», το 1966. Στην ταινία που τον οδήγησε στην πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ, υποδύεται έναν εγωκεντρικό χαρακτήρα που αρχίζει να συνειδητοποιεί τις συνέπειες της άστατης ζωής του.

Συνέχισε να δουλεύει σκληρά, κάνοντας πράξη την πεποίθησή του ότι «ένα παιδί της εργατικής τάξης μπορεί να τα καταφέρει». Ακολούθησαν ρόλοι σε ταινίες όλων των ειδών, δίπλα στους πιο ποιοτικούς ηθοποιούς, υπό την καθοδήγηση των πιο καταξιωμένων σκηνοθετών, με βραβεύσεις παγκοσμίως.

Κατέκτησε το πρώτο του Όσκαρ για την ερμηνεία του στο «H Χάνα και η αδελφές της», σε σκηνοθεσία του Woody Allen, το 1986 και το δεύτερο για την ταινία «Θέα στον Ωκεανό» του Lasse Hallstrοm, το 1999.

Άλλη μία από τις δουλειές του Michael Caine που ξεχώρισε, είναι το ντοκιμαντέρ «My Generation», στο οποίο συμμετέχει και ως παραγωγός.  Σε ένα ντοκιμαντέρ για την πολιτιστική επανάσταση του 1960 στην Αγγλία, ο ηθοποιός ταξιδεύει να πίσω στο χρόνο για να συνομιλήσει με τους Beatles, την Τwiggy, τους Rolling Stones και πολλούς ακόμη. Αφηγείται την προσωπική του πορεία και αποκαλύπτει πώς τόσο ο ίδιος όσο και άλλες σημαντικές προσωπικότητες πάλεψαν για την καλλιτεχνική δημιουργία, κατά τη διάρκεια της θυελλώδους δεκαετίας. Βρίσκει άλλον έναν τρόπο για να μοιραστεί τις πολύτιμες εμπειρίες του, με το τελευταίο του βιβλίο «Blowing the Bloody Doors Off: And Other Lessons in Life». Με την ιδιότητα του συγγραφέα, παρουσιάζει στο πιστό κοινό του, όσα του έμαθε ο δρόμος προς την επιτυχία.

Μπορεί άραγε ο Michael Caine να επαναπαυτεί μετά από τόσες δεκαετίες, πλησιάζοντας τα 90; Απαντάει ότι «Δεν αποσύρεσαι από τις ταινίες, αυτές σε κάνουν να αποσυρθείς. Αλλιώς θα είχα αποσυρθεί στα 65».Ένας από τους παραγωγικότερους ηθοποιούς στην ιστορία του κινηματογράφου, δεν έχει σκοπό να σταματήσει. Τρεις ταινίες στις οποίες έχει συμμετάσχει βρίσκονται στο στάδιο της μετα – παραγωγής και σύντομα, θα ολοκληρωθούν. Θέλει, επίσης, να ολοκληρώσει τη συγγραφή ενός μυθιστορήματος που είχε ξεκινήσει πριν χρόνια. Εκτός, όμως, από τη δημιουργική διαδικασία, η πηγή της ζωής του είναι και τα εγγόνια του. «Γερνάς και μια μέρα λες ¨θα πεθάνω σύντομα¨. Μετά αποκτάς εγγόνια και τα ξεχνάς όλα αυτά. Η ζωή σου ξαναρχίζει».