Μήλα: Ένα φιλμ γύρω από την καλύτερη ερμηνεία του Άρη Σερβετάλη

Μήλα

Σκηνοθεσία: Χρήστος Νίκου

Ηθοποιοί: Άρης Σερβετάλης, Αργύρης Μπακιρτζής, Σοφία Γεωργοβασίλη

Ο Άρης Σερβετάλης παραδίδει την ερμηνεία της ζωής του σε έναν ρόλο που επαναδιαπραγματεύεται την αξία του πόνου και ανοίγει έναν βαθυστόχαστο διάλογο με την έννοια της απώλειας, κάνοντας (με την βαθύτητα του βλέμματός του) ακόμη και τις πέτρες να ραγίσουν.

Ο Άρης, ένας καθημερινός άνθρωπος χαμηλών τόνων, με επίσης καθημερινές επιθυμίες και ρουτίνα που δεν αλλάζει, ζει σε μια δυστοπική Αθήνα όπου μια επιδημία (ή κάτι άλλο που δεν γνωρίζουμε) οδηγεί τους ανθρώπους στο να χάνουν τη μνήμη τους από τη μια στιγμή στην άλλη. Έτσι λοιπόν και ο ίδιος, όταν κάποια στιγμή μπαίνει σε ένα αστικό λεωφορείο, ξαφνικά ξεχνά γιατί βρέθηκε εκεί, ποιος είναι και που πηγαίνει. Όλοι οι αμνήμονες καταλήγουν σε μεγάλα νοσοκομεία– κέντρα αποκατάστασης τα οποία προσπαθούν, όχι τόσο να τους θυμίσουν το παρελθόν τους, αλλά να τους δημιουργήσουν μια νέα ταυτότητα εντάσσοντάς τους σε ένα πρόγραμμα που σταδιακά θα τους επαναφέρει στη φυσιολογικότητα. Αυτό το πρόγραμμα όμως περιέχει κάποιες αποστολές ανάκτησης μνήμης ή κοινωνικών αντανακλαστικών που όσο περνά ο καιρός γίνονται όλο και πιο περίεργες. Ο Άρης θα κληθεί να ανταποκριθεί σε αυτές τις εντολές των ειδικών, αποδεικνύοντας ότι σταδιακά μπορεί να αποτελέσει ξανά χρήσιμο μέλος της νέας κοινωνικής πραγματικότητας…

Στην πρώτη, ολοδική του σκηνοθετική δουλειά ο Χρήστος Νίκου (πρώην βοηθός σκηνοθέτη του Γιώργου Λάνθιμου αλλά και του Richard Linklater) επιδεικνύοντας αξιοθαύμαστη ωριμότητα, σύνεση αλλά και ευαισθησία, κατασκευάζει μια ταινία που υφαίνει τον ιστό της γύρω από την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του Άρη Σερβετάλη. Ενός ηθοποιού του οποίου το λακωνικό παίξιμο φτάνει σε νέα γι’ αυτόν και για εμάς επίπεδα, κατορθώνοντας να μιλήσει με το βλέμμα, την κινησιολογία, το παρουσιαστικό, ακόμη και με τα άκομψα και στενά ρούχα που φοράει. Συνοδευμένος από την πιο διακριτικά εμφατική μουσική που έχει γράψει ως τώρα ο The Βoy (Αλέξανδρος Βούλγαρης), αναλαμβάνει να σηκώσει στους ώμους του ολόκληρο το βάρος της εξαιρετικής και ανεπιτήδευτα πολυσήμαντης αφήγησης, αλλά και να αποτυπώσει τα πολύπλοκα συναισθήματα αυτού που ίσως να έχει ανάγκη να ξεχάσει όταν όλοι οι υπόλοιποι θέλουν απλά να θυμηθούν. 

Εκεί που το φιλμ διαπρέπει είναι στον τρόπο με τον οποίο κορυφώνει το συναίσθημα, σε σημείο που να μην μπορείς τελικά να το αντέξεις, πράγμα πολύ παράξενο, αν μπεις τελικά στον κόπο να θυμηθείς από που ξεκίνησες. Οι συμβολισμοί είναι έκδηλοι αλλά όχι επιτηδευμένοι ή κατάφωροι, αλλά οι σκέψεις και οι προβληματισμοί παραμένουν σαφείς από την αρχή ως το φινάλε.

Τα «Μήλα» (υποστηριζόμενα από την σπουδαία Kate Blanchett και την εταιρία παραγωγής της) συνιστούν μια γλυκόπικρη και βαθιά συναισθηματισμένη ταινία που ψιθυρίζει στο αυτί σου λόγια αγάπης και αναμνήσεις, αλλά ταυτόχρονα θρηνεί και την ίδια την ανάμνηση, την απώλειά της ως φυσική εξέλιξη μιας απαλυντικής διαδικασίας. Την πολυπλοκότητα των συναισθημάτων και την αναζήτηση της ουσιώδους ταυτότητάς του καθενός, που φέρνει στο νου αυτό το τραγούδι του Νίκου Πορτοκάλογλου που λέει «δεν θέλω να θυμάμαι, δεν θέλω να ξεχνάω». Ή ακόμη καλύτερα, αυτό των  αδελφών Κατσιμίχα το οποίο, θαρρείς με επίγνωση της ματαιότητας, προσθέτει: «μα απ’όλα περισσότερο αυτό που με πειράζει, είναι την απουσία σου πως πάω να συνηθίσω». 

Αδιαμφισβήτητα, το δημιούργημα του Χρήστου Νίκου είναι ένα υπέροχο φιλμ, χωρίς πολλά λόγια και περιστροφές. Μια εμπειρία κάθαρσης που γιγαντώνεται μέσα σου, ακόμη και πολλές ώρες μετά τη θέασή του. Ένα νέο υποείδος του Greek weird wave με γειωμένες και ευαίσθητες, ίσως και σπαρακτικές, ρεαλιστικές καταβολές.

Βαθμολογία: 4/5