Μπορούν οι αυτοκτονίες να είναι "δρόμος διαφυγής";
Και τι είναι αυτό που οδηγεί σε μια τέτοια απόφαση;
Μια σειρά από ομαδικές αυτοκτονίες στο Σέντραλ Παρκ, κατόπιν στη Φιλαδέλφεια και σε όλη τη βορειοανατολική ακτή σπέρνουν το χάος και τον πανικό.
Ένας καθηγητής με τη γυναίκα του καταφεύγουν στην εξοχή, ενώ τα σημάδια για μια ανεξέλεγκτη αντίδραση της φύσης πληθαίνουν. Αυτή ήταν η υπόθεση της ταινίας «Συμβάν» παραγωγής 2008 με τον Μαρκ Γουόλμπεργκ.
Μία εμπορική επιτυχία με ικανοποιητική πορεία στο σινεμά. Πολλοί από τους θεατές εκείνη την εποχή βρήκαν το σενάριο αρκετά τραβηγμένο.
Τα τελευταία χρόνια όμως πολλά από τα σενάρια που φάνταζαν επιστημονική φαντασία για ευκαιριακή κατανάλωση, ώστε να περνάει ευχάριστα η ώρα γίνονται μέρος της δυστοπικής πραγματικότητας.
Η πανδημία βάζει pause στην ανθρωπότητα, φωτιές, οικολογική καταστροφή, τρομοκρατικά χτυπήματα. Μάλιστα πριν από δύο χρόνια η ταινία Contagion γνώρισε εκ νέου τεράστια απήχηση στο Netflix γιατί προέβλεψε πολλά από όσα ζήσαμε την περίοδο του κορονοϊού. Θα μπορούσε άραγε μια ταινία σαν το «Συμβάν» να έχει προβλέψει και αυτή σημεία των καιρών και του μέλλοντος;
Το φαινόμενο των αυτοκτονιών απασχόλησε έντονα την κοινή γνώμη στην Ελλάδα τα χρόνια των “σκληρών μνημονίων“. Εκατοντάδες πολίτες αποφάσισαν να βάλουν τέλος στη ζωή τους χάνοντας τη γη κάτω από τα πόδια τους. Σήμερα ο αριθμός τους αρχίζει και πάλι αυξάνεται ανησυχητικά. Αυτή η τάση προκαλεί έντονο προβληματισμό. Αξίζει να σημειωθεί ότι ένα μέρος αυτών διαχρονικά δε δηλώνεται για θρησκευτικούς λόγους, ενώ έχουν καταγραφεί αρκετές απόπειρες (σε παραγωγικές ηλικίες 18-30) που για καλή τύχη των ανθρώπων δεν οδήγησαν στο μοιραίο.
Στη Θεσσαλονίκη τις τελευταίες ημέρες βιώσαμε την απώλεια πέντε συνανθρώπων μας καταγράφοντας σχεδόν μια αυτοκτονία την ημέρα. Ένας γυμναστής μετά από πιέσεις τοκογλύφων και πέφτοντας θύμα οικονομικής απάτης επέλεξε να κρεμαστεί μέσα στο γυμναστήριό του κι οι άλλοι τέσσερις έβαλαν τέλος πηδώντας από το παράθυρο στο κενό.
Υπερδιπλάσιες ήταν όμως οι προσπάθειες άλλων κατοίκων να βάλουν τέλος στη ζωής τους με αυτόν τον τρόπο. Το Παρατηρητήριο Αυτοκτονιών του Κέντρου Πρόληψης Αυτοκτονιών παρακολουθεί το φαινόμενο με τη δέουσα προσοχή, ωστόσο όπως τονίζουν κι οι ειδικοί, η χώρα μας υστερεί στα μέτρα πρόληψης σε σύγκριση με τη διεθνή κοινότητα.
Το φαινόμενο επεκτάθηκε τόσο στην ηπειρωτική χώρα, αλλά και τα νησιά. Οι αριθμοί είναι αυξημένοι σε σύγκριση με το 2019 και το 2020 και ξεπερνούν τα αντίστοιχα του 2021. Φυσικά πρέπει να κλείσει το τρέχον έτος για να μιλήσουμε με σαφήνεια. Η καθημερινή επανάληψη τρομάζει. Δε γίνεται πρώτη είδηση, αλλά κάνει τόσο θόρυβο, όσο να σε πανικοβάλει και να αναρωτηθείς που οδεύουμε
Τι μπορεί να οδηγεί όμως σε αυτήν την απόφαση;
Είναι δεδομένο ότι η πανδημία επέδρασε αρνητικά στη ψυχική υγεία μίας πλειοψηφίας. Η κατανάλωση των ψυχοφαρμάκων επιβεβαιώνει αυτόν τον συσχετισμό. Τα νέα οικονομικά προβλήματα, η ραγδαία επιδείνωση του πληθωρισμού που έφερε ακρίβεια, η ενεργειακή κρίση, η απειλή ενός πολέμου επηρεάζουν επίσης μεγάλο μέρος του κοινωνικού ιστού. Όλα αυτά στη σκιά μία δεύτερη δεκαετίας ποικίλων προβλημάτων. Η έλλειψη ελπίδας και η συνεχής πίεσης οδηγούν σε αδιέξοδα και μακάβριες σκέψεις. Από αυτό το σημείο όμως μέχρι την πράξη υπάρχει τεράστια απόσταση.
Χρέος μας είναι να καταφέρουμε να ανακόψουμε, αν όχι να σταματήσουμε κάτι το οποίο αναπτύσσεται τόσο δυναμικά για να αποφύγουμε την επανάληψη μίας επώδυνης ιστορίας. Σίγουρα οι αρμόδιοι φορείς επιβάλλεται να είναι στις επάλξεις, αλλά κι εμείς οφείλουμε να έχουμε τις κεραίες μας ανοιχτές κι εφόσον αντιληφθούμε μία ανάλογη περίπτωση να προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε και να απευθυνθούμε έγκαιρα στα σωστά άτομα. Κάθε ζωή που κερδίζεται είναι σημαντική κι αυτό πρέπει να έχουμε όλοι κατά νου ξεκινώντας για τις διακοπές μας.
