H νέα ταινία του 83χρονου Ken Loach έρχεται και κάνει… «θόρυβο»

Λέξεις: Γεράσιμος Χαριτόπουλος

Προσφορά εργασίας «με το κομμάτι» (ή όπως αλλιώς θα μεταφράζαμε την gig economy), εργαζόμενοι με όλες τις υποχρεώσεις ενός μισθωτού (ή και περισσότερες), αλλά κανένα από τα δικαιώματά του. Zero-hours contracts χωρίς ελάχιστο όριο εργατοωρών, άνθρωποι που παρέχουν τις υπηρεσίες τους με τα δικά τους μέσα –όπως ο πρωταγωνιστής της ταινίας, που αναγκάζεται να αγοράσει το δικό του βανάκι– για εργοδότες που θα τους φωνάξουν, μόνον όταν τους χρειαστούν. 

Η καινούργια ταινία του Ken Loach, «Sorry We Missed You» (το κλασικό σημείωμα που θα αφήσει ο άνθρωπος που παραδίδει το πακέτο σου όταν δεν σε βρει), αφηγείται τις ζωές ενός εργαζόμενου, του Ricky, που παραδίδει δέματα και της συντρόφου του, της Abbie, που φροντίζει ηλικιωμένους, πάντα ανάλογα με το πότε και ποιοι τους χρειάζονται – και με δικά τους έξοδα. Στον (όχι και τόσο) υπέροχο, καινούργιο κόσμο των «ευέλικτων» μορφών εργασίας τον οποίο μπορεί κανείς να δει από δυο διαφορετικές πλευρές: Ή οι εργοδότες ανά τον πλανήτη έγιναν, ξαφνικά, καλύτεροι άνθρωποι και σκέφτηκαν να διευκολύνουν τους εργαζόμενούς τους με πιο ελαστικές μορφές παροχής εργασίας, ώστε να έχουν περισσότερο χρόνο για τις οικογένειές τους και την προσωπική τους ζωή – ζούμε, σύμφωνα μ’ αυτή την αφήγηση, την αυγή ενός εργασιακού παραδείσου. Ή όλες αυτές οι μορφές «ελαστικών» εργασιακών σχέσεων, χωρίς πολλές-πολλές δεσμεύσεις από πλευράς εργοδότη (πέραν του να σου πετάξει ένα κομμάτι δουλειάς όταν σε χρειαστεί), χωρίς κοινωνική ασφάλιση, επιδόματα, γεμάτα 8ωρα, βολεύουν ωραιότατα τα πάσης φύσεως αφεντικά (ναι, ξέρω, όχι πολύ ευχάριστη η λέξη και κάπως παλιακή, αλλά τι να κάνεις), που θα κάνουν ωραιότατα τη δουλειά τους, αποδίδοντας τα ελάχιστα στον εργαζόμενο. 

Διαλέγετε (την οπτική που σας ταιριάζει) και παίρνετε. Ο Ken Loach σαφώς υιοθετεί τη δεύτερη εικόνα, δείχνοντας πώς, όλο αυτό, αφήνει τη σκληρή σφραγίδα του στην προσωπική, οικογενειακή ζωή των ανθρώπων που βιώνουν μια τέτοια ανασφάλεια, μια ζωή τρεξίματος από τη μια δουλειά στην άλλη, το ένα gig στο άλλο. Μιας ζωής που μπορεί κανείς να ζήσει ωραιότατα όχι μόνο στη Βρετανία του Loach αλλά και στην Ελλάδα: «μπλοκάκια», εργαζόμενοι που, «ελαστικά» κι αυτοί, ασφαλίζονται για λιγότερες ώρες απ’ αυτές που πραγματικά εργάζονται, ντελίβερι που όπως ο πρωταγωνιστής της ταινίας θα πρέπει να δουλέψουν με το δικό τους μηχανάκι, τετράωροι, ένας ολόκληρος στρατός ανθρώπων που αγωνίζονται καθημερινά για τα απολύτως στοιχειώδη, χωρίς καμία εργασιακή ασφάλεια – οι άνθρωποι για όλες τις δουλειές του κάθε μικρού ή μεγαλύτερου αφεντικού. 

Η καινούργια ταινία του Ken Loach που, στα ογδόντα τρία του πλέον, εξακολουθεί να κάνει κινηματογράφο βγαλμένο από τη δύσκολη, υποκριτική κάμποσες φορές εργασιακή πραγματικότητα των πολλών στην οποία νέοι, σκληρότεροι τύποι εκμετάλλευσης πουλιούνται και κυριαρχούν με εντυπωσιακότερο κάθε φορά τρόπο, έρχεται.

Δείτε το τρέιλερ της νέας ταινίας: