NEXT TOP TRAVEL: Home version – Μένουμε σπίτι!

Λέξεις – Εικόνες: Δανάη Στυλιανίδου

Κυριακή, 8 Μαρτίου 2020. 05:00 πμ. Είναι η μέρα και η ώρα της τελευταίας αγκαλιάς που έκανα και έλαβα. Ήταν ένα Σάββατο που είχε από όλα. Λίγο χαβαλέ με τον μπαμπά στο τηλέφωνο και ένα ‘’τα λέμε κι από κοντά’’, φαγητό στο ‘’da mamma’’ (για το σπίτι της μαμάς μου λέω), σόλο βόλτα στην παραλία, μετά λίγα ρεμπέτικα και τσιμπολόγημα με παρέα και για κλείσιμο αυλαίας οι δυο μας με έναν φίλο για μπύρα στο γνωστό μας μέρος. Και μετά, στις 05:00 η τεράστια αγκαλιά.

Ζώντας για κάποια χρόνια χωρίς συγκάτοικο σε ένα χωριό στα 1000 μέτρα υψόμετρο σε ένα βουνό 50 χλμ από τη Μαδρίτη, έμαθα να διαχειρίζομαι τη μοναξιά στα δύσκολα. Μόνο που τότε οι αγαπημένοι μου ήταν απλά σε άλλη χώρα. Στη χειρότερη, με ένα αεροπλάνο (βασικά με δυο αεροπλάνα) ήμουν κοντά τους. Σήμερα, είναι στην ίδια πόλη με εμένα, αλλά μας χωρίζει ένας ιός και μια σύσταση που λέει ‘’μείνετε στα σπίτια σας’’. Θέλω να είμαι το βρεγμένο σπίρτο που δε θα ανάψει, βοηθώντας στον περιορισμό τη φλόγας του covid 19, γι’ αυτό μένω σπίτι. Αλλιώς δε θα τα έχω καλά με τη συνείδησή μου. 

Σήμερα, είναι Σάββατο 21 Μαρτίου 2020. Χαβαλέδιασα με τον μπαμπά στο τηλέφωνο αλλά δεν είπαμε κλείνοντας ότι θα τα πούμε και από κοντά, δεν πήγα στο ‘’da mamma’’ για φαγητό και ούτε καν βόλταρα μόνη δίπλα στη θάλασσα. Δε θα τσιμπολογήσω με παρέες (ούτε) απόψε, φυσικά δε θα έχει μπύρα με τον φίλο μου στο γνωστό μας μέρος και το πιο σίγουρο από όλα είναι ότι δε θα υπάρξει αγκαλιά.

Ζω μόνη. Ξαφνικά μια μέρα έπρεπε να ξεκινήσω να δουλεύω διαδικτυακά από το σπίτι. Ήταν Τετάρτη θυμάμαι και θυμάμαι να σκέφτομαι ‘’Το Σαββατοκύριακο που δε θα χρειάζεται να είμαι τόσες ώρες στο σπίτι, θα βγω να με χτυπήσει ο αέρας, να δω και κανέναν άνθρωπο’’. Μας πρόλαβε το ‘’μείνετε σπίτι΄΄ και το ’’ θα βγω να με χτυπήσει ο αέρας, να δω και κανέναν άνθρωπο’’ έγινε ’’θα βγω για σούπερ μάρκετ μόνο’’. Πάντα έδινα μεγάλη σημασία στην ανθρώπινη επαφή και δεν ήμουν ποτέ φίλη καμιάς οθόνης, πέραν της μεγάλης γιατί είμαι και σινεφίλ. Εδώ και δύο εβδομάδες περίπου, ξαφνικά, η οθόνη έχει αποκτήσει τεράστιο ρόλο στην καθημερινότητά μου. Δουλειά, ψυχαγωγία, ενημέρωση όλα μέσω μιας οθόνης και για αγκαλιά ούτε λόγος… 

Όπως εγώ, έτσι και εσύ, φαντάζομαι ότι ζεις μια καθημερινότητα εντελώς διαφορετική από εκείνη που είχες. Μπορεί να ζεις μόνος/η σου όπως εγώ ή και με παρέα, αλλά το βασικό κόνσεπτ είναι ότι όλοι/ες ζούμε μέσα. Πριν οδηγηθούμε στην τρέλα όσοι ζούμε μόνοι/ες και πριν καβγαδίσεις με τους υπόλοιπους που ζούνε μαζί σου λόγω της συνεχούς τριβής μέρα νύχτα επί μέρες και αφού για ταξίδια θα ήταν τουλάχιστον άτοπο να μιλήσουμε…ιδού το NEXT TOP TRAVEL home version! Μέχρι να στρώσουν τα πράγματα, εμείς θα βρίσκουμε αντίδοτα στον εγκλεισμό και θα επιβιώνουμε παρεούλα! Θα λέμε νέα και ιδέες για indoor καταστάσεις…Α πληθυντικό, ναι! Γιατί περιμένω τις σκέψεις και το feedback σου, αν θέλεις. 

TIPS KAΙ ΙΔΕΕΣ ΓΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ, Η ΕΣΤΩ ΟΧΙ ΒΑΡΕΤΗ, ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΜΕΣA ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ:

• Πρώτα από όλα, να συμφωνήσουμε ότι θα έχουμε το σύνθημα: ‘’Ξυπνάω και ντύνομαι!’’. Μη μένεις με την πιτζάμα όλη μέρα! Συνέχισε, όσο μπορείς, την καθημερινότητά σου στην οποία να σου θυμίσω ότι έβγαζες τις πιτζάμες και φορούσες ρούχα για να πας στη δουλειά! Έστω και αν δουλεύεις διαδικτυακά, το ντύσιμο, ντύσιμο!
• Απόφυγε να τα κάνεις όλα στον ίδιο χώρο και ακόμη χειρότερα στο ίδιο σημείο. Δηλαδή, δούλευε καθισμένος/η στην καρέκλα του γραφείου και όχι στον καναπέ, τρώγε στο τραπέζι της κουζίνας και όχι στον καναπέ, κοιμήσου στο κρεβάτι σου και όχι στον καναπέ!
• Θυμάσαι όλες τις φορές που είπες ‘’Tην ντουλάπα; Θα την τακτοποιήσω όταν βρω χρόνο’’. Ή τις φορές που σκέφτηκες ‘’Πρέπει κάποια στιγμή να κάνω εκκαθάριση όλη αυτή τη χαρτούρα’’; Θυμάσαι τη μαμά σου να λέει’’ Τα ντουλάπια της κουζίνας όπως και τα παντζούρια, τα καθαρίζουμε καμιά φορά!’’; Ε, ήρθε η ώρα να τα κάνεις όλα αυτά! Και να θέλεις, δεν υπάρχουν πια δικαιολογίες! Ανασκουμπώσου και ξεκίνα!
• Με όλο αυτό το σύρε και έλα της καθημερινότητας, έχεις καθίσει ποτέ στο παράθυρο με ένα ρόφημα της προτίμησής σου στο χέρι να δεις τι γίνεται στο δρόμο χωρίς να τρέχεις ή να βιάζεσαι; Όχι; Ευκαιρία να το κάνεις! Και μη μου λες ότι δεν κινείται φύλλο έξω! Έχει ανθρώπους που περπατάνε (έστω και λίγοι, έστω και μόνο για το σουπερμάρκετ), αδεσποτάκια που αν τα δεις μπορείς να τους κατεβάσεις λίγο φαγητό (μη ξεχάσεις να πετάξεις το αλουμινόχαρτο στα σκουπίδια μετά!)… και το πιο βασικό, εκεί έξω έχει τη γειτονιά σου και τους γείτονές σου στα μπαλκόνια, που δεν παρατήρησες σχεδόν ποτέ με τη βιασύνη της καθημερινότητας. Έχει ενδιαφέρον, πίστεψέ με!
• Σβήσε την τηλεόραση που αγχώνει και ψάξε νέες μουσικές που χαλαρώνουν! Η μουσική είναι βάλσαμο και οι δυνατότητες για νέα ακούσματα άπειρες αφού έχουμε ίντερνετ!
• Ενημερώσου για διαδικτυακές συναυλίες από τον φίλο μας το ίντερνετ! Ως τώρα έχω πάει (και μάλιστα με φίλο μου, ο οποίος ήταν στην άλλη άκρη της βιντεοκλήσης) όχι σε μια, ούτε σε δυο, αλλά σε τρεις διαδικτυακές συναυλίες και βοηθάει πολύ ομολογώ.
• Μάθε μια ξένη γλώσσα on line ή τουλάχιστον έλα σε επαφή με αυτή. Εμπλουτίζεις και το βιογραφκό σου έτσι! Δε σου αρέσουν οι ξένες γλώσσες; Ψάξε και βρες ένα ιντερνετικό σεμινάριο που να σε ενδιαφέρει και καν’το. Υπάρχουν σεμινάρια και εφαρμογές για εκμάθηση ξένων γλωσσών και δωρεάν. Λίγο ψάξιμο θέλει…

Και πάντα, πάντα: κάνε μια βιντεοκλήση με έναν δικό σου άνθρωπο! Μια βιντεοκλήση την ημέρα τον γιατρό τον κάνει πέρα!

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε εύχομαι να περνάς όσο καλύτερα γίνεται και να θυμάσαι πως δεν είσαι μόνος/η. Είμαστε πολλοί/ες! Αφού τρελάθηκα να μαγειρεύω και να τρώω γιατί είχα μπλοκάρει και δεν ήξερα τι άλλο να κάνω, ζήτησα ιδέες από φίλους/ες από την Ελλάδα και από διάφορα μέρη της Ευρώπης και τις μοιράζομαι μαζί σου! Ζήτησα να μου στείλουν μια φωτογραφία δείχνοντας τι κάνουν αυτή την περίοδο που είναι μερικώς ή εντελώς κλεισμένοι στο σπίτι, μόνοι/ες ή με την οικογένειά τους. Να ξέρεις, οι περισσότεροι/ες μόνοι/ες ζούνε και δες πώς περνάνε…

Ξέρω…μπορεί να σκέφτεσαι ότι όλα αυτά είναι παρηγοριά στον άρρωστο. Δε θα σου πω όχι. Αυτό είναι. Κάποιοι/ες από εμάς είναι όντως άρρωστοι/ες. Αλλά για να μην αρρωστήσουμε όλοι/ες μαζί και καταρρεύσει το ΕΣΥ, είτε έχουμε νοσήσει είτε όχι, μένουμε σπίτι…

Σκεφτόμουν τις προάλλες ότι αυτός ο χαμένος χρόνος ζωής, αυτό το ‘’πάγωμα’’ των ζωών μας, κανονικά θα έπρεπε να μας πιστωθεί μετά τον απεγκλωβισμό μας και ό,τι χάσαμε να το ζήσουμε τότε. Όμως, αυτό δεν είναι παιχνίδι. Αυτό που ζούμε είναι η ζωή και είναι τώρα και εδώ δεν έχει τέτοιου είδους πιστώσεις. Οπότε, ας κάνουμε όσο μπορούμε αυτό το χρόνο να μην είναι χαμένος. Ας μην τον παγώσουμε. Ας είμαστε όσο γίνεται δημιουργικοί και ας φροντίσουμε τις σχέσεις μας με αγάπη, αλληλοϋποστήριξη και νοιάξιμο ακόμη κι αν πρέπει αυτή τη φορά να τα κάνουμε όλα αυτά από μακριά. Οι σχέσεις των ανθρώπων αυτόν τον καιρό δοκιμάζονται και θα δοκιμαστούν ακόμη περισσότερο. Στο χέρι μας είναι να τις προσέξουμε.

Οι καλύτερες αγκαλιές είναι αυτές που ακόμη δεν έχουμε κάνει!

ΥΓ: Ευχαριστώ για τη συμμετοχή τους τον Αναστάση, τον Αντρέα, τη Βάσω, τη Βίκυ, το Γιώργο τον Ηλία, την Κλειώ, τη Μαρία, την Τατιάνα, τη Φένια, τον Adriano, τον Alberto, τον Antonio, τον Jorge,τη Luisa, τη Marta, τον Sergio και τον μικρό Adán και τους φίλους και τις φίλες του! 

Thank you, merci, grazie, gracias!