Ο μουσικός τουρισμός είναι το απόλυτο trend της νεολαίας – Τί συμβαίνει στην Ελλάδα

Τα τελευταία χρόνια έχει παρατηρηθεί μία τάση των νέων να οργανώνουν ταξίδια στο εξωτερικό, βάσει μίας συναυλίας ή ενός μεγάλου μουσικού event. Οι νέοι δεν δίνουν ιδιαίτερη σημασία στην τοποθεσία της εκδήλωσης και οργανώνουν τα πάντα γύρω από τη συναυλία. 

Αυτή η τάση ονομάζεται μουσικός τουρισμός και ανήκει σε ένα υποσύνολο της ευρύτερης κατηγορίας του πολιτιστικού τουρισμού. Ο  μουσικός τουρισμός δίνει την ευκαιρία στους ανθρώπους να ταξιδέψουν σε μια νέα περιοχή ή χώρα για να παραβρεθούν σε ένα φεστιβάλ ή μια συναυλία, ενώ ταυτόχρονα συμβάλλει στην βελτίωση της τοπικής οικονομίας. Υπάρχει μεγάλη ζήτηση για μουσικό τουρισμό παγκοσμίως και στο εσωτερικό.

Αυτή η μορφή τουρισμού είναι μια ακμάζουσα βιομηχανία για πολλές περιοχές του κόσμου, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας. Η ευκαιρία των ταξιδιωτικών συμβούλων να δημιουργήσουν πακέτα που απευθύνονται σε λάτρεις της μουσικής έχει ανθίσει. Συνολικά, υπολογίζεται ότι 10 εκατομμύρια άνθρωποι ταξιδεύουν διεθνώς κάθε χρόνο με κύριο σκοπό να παρακολουθήσουν ή να συμμετάσχουν σε ένα μουσικό ή πολιτιστικό φεστιβάλ.

Το ταξίδι σε μία ξένη χώρα με αφορμή τη συναυλία ενός καλλιτέχνη είναι ένα φαινόμενο που παρατηρώ ότι συμβαίνει όλο και συχνότερα τα τελευταία χρόνια. Όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι πηγαίνουν ταξίδια για μουσικά event και συναυλίες, τα τελευταία χρόνια. Καθώς στη χώρα μας οι μουσικές εκδηλώσεις είναι περιορισμένες και αφορούν κυρίως Έλληνες καλλιτέχνες, ενώ συγκροτήματα εξωτερικού έρχονται μόνο στην Αθήνα και αυτά είναι περιορισμένα.

Εγώ, έκανα ένα τέτοιο ταξίδι πριν από λίγους μήνες, οργάνωσα δηλαδή τα πάντα γύρω από την συναυλία και ήταν εμπειρία ζωής την οποία θα πραγματοποιήσω και φέτος. 

Πέρσι το καλοκαίρι σχεδίασα ταξίδι  στο Βερολίνο με αφορμή τη συναυλία του Harry Styles, την οποία μέχρι και σήμερα χαρακτηρίζω ως την καλύτερη εμπειρία της ζωής μου. Πέρασα πρώτα από μία θύελλα διαδικασιών και συναισθημάτων, καθώς η συναυλία ήταν να γίνει το 2020 και λόγω πανδημίας υπέστη μια σειρά αναβολών. Όταν αναπρογραμματίστηκε για το 2022, τα εισιτήρια που είχα πάρει πριν από σχεδόν 3 χρόνια ίσχυαν ακόμη, όμως η φίλη που θα κάναμε μαζί το ταξίδι δεν μπορούσε να έρθει, οπότε το εισιτήριο περίσσεψε και τελικά το πούλησα στην ξαδέρφη μου, η οποία έψαχνε να βρει απεγνωσμένα ένα για την συγκεκριμένη περιοδεία.

Από τη δική μου εμπειρία κατάλαβα ότι στην Ελλάδα δεν θα μου δινόταν η ευκαιρία να βρεθώ σε μια συναυλία τέτοιου βεληνεκούς. Οι προδιαγραφές για ένα τόσο μεγάλο event δεν πληρούνται στη χώρα μας. Από την υποδομή της αρένας, το στήσιμο της σκηνής, τα φώτα, την ενδυμασία του καλλιτέχνη και της μπάντας του, μέχρι την ασφάλεια και την γενικότερη οργάνωση που χρειάζεται για να πραγματοποιηθεί. Όλα αυτά σε συνδυασμό με το υπέροχο κλίμα που επικρατούσε στον χώρο και με ανθρώπους να μοιράζονται την ίδια αγάπη με εμένα για τον καλλιτέχνη, έκαναν αυτή την συναυλία εμπειρία ζωής.

 H Σαββίνα μοιράστηκε την εμπειρία από τη δική της πλευρά: «Τέλη Ιανουαρίου του 2022, προσπαθούσα να βρω εισιτήρια για την περιοδεία του Harry Styles στην Ευρώπη. Οι προσπάθειες μου όμως ήταν άκαρπες, καθώς σε όσες χώρες και να έψαξα, είτε οι τιμές ήταν εξωφρενικές είτε τα εισιτήρια είχαν εξαντληθεί. Μέσα Μαΐου, έλαβα ένα μήνυμα από την ξαδέρφη μου και βρέθηκα με ένα εισιτήριο στο χέρι από το πουθενά. Οι προετοιμασίες ξεκίνησαν σχεδόν αμέσως. Δύο εβδομάδες αργότερα κλείσαμε τα αεροπορικά και την διαμονή, διαδικασία που ήταν αρκετά εύκολη, αν και ακριβή λόγω τελευταίας στιγμής. Ανάμεσα στα αξιοθέατα της πόλης, τα γραφικά μαγαζιά και τα ιδιαίτερα μπαρ, το Βερολίνο μας κέρδισε από την πρώτη στιγμή, αν και στην αρχή δεν είχαμε ιδιαίτερα μεγάλες προσδοκίες, γιατί δεν ήμασταν καλά οργανωμένες».

Η Σαββίνα, έπαθε “black out” στη συναυλία: «Δεν έχω να πω πολλά, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά επειδή με χτύπησε το λεγόμενο «post concert black out». Όταν ολοκληρώθηκε το event μου φάνηκε ότι κράτησε δέκα λεπτά και το μυαλό μου δεν είχε συγκρατήσει τίποτα. Με το που βγήκε ο Harry στην σκηνή, τα χάσαμε. Το να βλέπεις τον αγαπημένο σου καλλιτέχνη από κοντά, είναι μια εμπειρία που δεν μπορώ να εξηγήσω. Το συναίσθημα δεν περιγράφεται. Θα το ξανά έκανα σίγουρα, με την πρώτη ευκαιρία που θα μου δινόταν. Πολύ βασικό πιστεύω για αυτή την αντίδρασή μου είναι ότι δεν είχα ξανά ζήσει κάτι παρόμοιο. Ήταν η πρώτη φορά που πήγα σε συναυλία ενός ξένου και παγκοσμίου φήμης καλλιτέχνη, και ήταν πραγματικά όνειρο ζωής. Όπως και να έχει, μετά από αυτό ο πήχης έχει ανεβεί πολύ ψηλά».

Η Κλεοπάτρα παραβρέθηκε στην ίδια περιοδεία το καλοκαίρι του 2022. Η δική της εμπειρία στην Ιταλία, διαφέρει αρκετά καθώς έπεσε θύμα ψεύτικων εισιτηρίων: «Εγώ και η παρέα μου ψάχναμε απεγνωσμένα εισιτήρια τον Ιανουάριο του 2022 για την συναυλία που θα γινόταν τον Ιούλιο στη Μπολόνια. Ήμουν φανατική θαυμάστρια του καλλιτέχνη για τουλάχιστον μια δεκαετία και η συναυλία στην Ιταλία ήταν μια καλή αφορμή για να κάνουμε ένα ταξίδι με τις φίλες μου. Τα εισιτήρια δυστυχώς είχαν ξεπουλήσει από το 2019, πριν αναβληθεί η συναυλία λόγω του κορονοϊού. Μετά από πολλές προσπάθειες βρήκαμε 4 εισιτήρια που πουλούσε μία κοπέλα μέσω Instagram. Κάναμε την μεταφορά μέσω paypal και μας τα έστειλε με email. Αρχίσαμε τις προετοιμασίες και όλα κυλούσαν τέλεια, μέχρι που καταλάβαμε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Δεν βρίσκαμε το barcode και το email από το οποίο προωθήθηκαν δεν ήταν το γνήσιο του προμηθευτή των εισιτηρίων. Προσπαθήσαμε να έρθουμε σε επαφή με την κοπέλα που μας τα πούλησε, η οποία εντός λίγων ημερών είχε εξαφανιστεί από προσώπου γης. Αποφασίσαμε να μην αφήσουμε αυτό το γεγονός να μας χαλάσει τη διάθεση και να πάμε έξω από την αρένα, τουλάχιστον να ακούσουμε την μουσική και ας μην τον βλέπαμε. Έτσι και έγινε. Ταξιδέψαμε στην Ιταλία και την ημέρα της συναυλίας καθώς περπατούσαμε σε έναν κεντρικό δρόμο της Μπολόνιας, βλέπουμε στην απέναντι πλευρά του δρόμου μαζεμένο αρκετό κόσμο, να περιμένει έξω από ένα ξενοδοχείο. Ρωτώντας, τελικά καταλάβαμε ότι πρόκειται για το ξενοδοχείο που έμενε ο Harry. Καταλήξαμε να περιμένουμε τέσσερις ώρες έξω από το ξενοδοχείο, αφού οι ελπίδες μας για την συναυλία είχαν χαθεί προ πολλού. Τελικά δεν τον είδαμε ποτέ και όλη αυτή η διαδικασία μας έκανε να φτάσουμε στην αρένα 45 λεπτά αφού η συναυλία είχε ξεκινήσει. Όταν επιτέλους φτάσαμε μπροστά στην πύλη, είχαμε το θράσος να δείξουμε στον security τα -προφανώς ψεύτικα- εισιτήρια μας. Προς έκπληξή μας, δεν σκάναρε καν τα εισιτήρια και μας άφησε να μπούμε μέσα».

Για τη συναυλία, η Κλεοπάτρα ομολογεί ότι ήταν από τις καλύτερες εμπειρίες της ζωής της: «Τα ζήσαμε όλα στο έπακρο. Χορέψαμε, τραγουδήσαμε, κλάψαμε, τσιρίξαμε. Είναι λες και ζεις μέσα στην δική σου την φούσκα με γύρω σου ανθρώπους που μοιράζεστε το ίδιο όνειρο και την ίδια εμπειρία. Έχουμε κλείσει ήδη εισιτήρια για την περιοδεία του 2023, αυτή τη φορά όμως είναι αυθεντικά (χαχαχα), από το επίσημο site. Έχω πάει σε πολλές συναυλίες και στην Ελλάδα αλλά τίποτα δεν έχει συγκριθεί μέχρι στιγμής με αυτήν και το συναίσθημα που υπήρχε στην ατμόσφαιρα».

Η Λαμπρινή, το 2019, πραγματοποίησε το μουσικό της όνειρο να δει live το αγαπημένο της συγκρότημα: «Όλη μου η εφηβεία είχε για soundtrack τη μουσική των «The Maine». Είναι ένα ανεξάρτητο συγκρότημα και έτσι πίστευα πως το να τους δω live ήταν αρκετά απίθανο, καθώς μάλλον θα έπρεπε να ταξιδέψω μέχρι την Αμερική. Πολύ τυχαία (ή όχι και τόσο), τον Φεβρουάριο του 2019, ενώ οι The Maine ήταν στην διαδικασία προώθησης τους ανερχόμενού τους album, σχεδίαζα ένα ταξίδι στην Ολλανδία, για να επισκεφτώ την παιδική μου φίλη. Έτσι άρχισα να κάνω έρευνα για να συνδυάσω το ταξίδι, έτσι ώστε, να μπορέσω να δω την κολλητή μου και φυσικά την συναυλία των ονείρων μου. Έκανα κάποια τηλέφωνα, έψαξα εισιτήρια και όλα κανονίστηκαν μέσα στην ίδια μέρα. Σχεδόν δύο μήνες πριν είχαμε κλείσει τα αεροπορικά και εισιτήρια για την συναυλία. Μείναμε σε hostel, στο οποίο έμεναν άλλες 7 κοπέλες, οι δύο εκ των οποίων ήταν Ελληνίδες και μία κοπέλα η οποία είχε ταξιδέψει για την ίδια συναυλία με εμάς. Βρεθήκαμε στο Άμστερνταμ δύο μέρες πριν τη συναυλία και είχαμε χρόνο για τουρισμό, να επισκεφτούμε μουσεία και να κάνουμε ατελείωτες ποδηλατάδες μέσα στην πόλη. Μου είναι πολύ δύσκολο να περιγράψω την εμπειρία της συναυλίας, γιατί μέχρι σήμερα, είναι από τις πιο ανεξίτηλες αναμνήσεις που έχω δημιουργήσει. Ήταν ένα πολύ έντονο show, με το πολύ 500 άτομα, χωρίς μπάρες και σεκιουριτάδες. Όλο το feeling ήταν ότι είμαστε μια παρέα. Χορέψαμε, τραγουδήσαμε, κάναμε νέους φίλους».

Η Λαμπρινή κατάφερε μάλιστα να γνωρίσει το αγαπημένο της συγκρότημα από κοντά μετά τη συναυλία: «Το highlight ήταν στο τέλος, που ο ντράμερ πέταξε τις μπαγκέτες του στο κοινό και κατάφερα να πιάσω μια από αυτές. Επειδή η «φιλοσοφία» των The Maine, ως ανεξάρτητη μπάντα είναι, ότι δεν υποστηρίζουν το να πληρώνεις για να γνωρίσεις έναν άνθρωπο, στο τέλος κάθε συναυλίας τους προσπαθούν να γνωρίσουν όσο περισσότερα άτομα από το κοινό μπορούν. Κατάφερα να γνωρίσω και τους πέντε, να μιλήσω μαζί τους και να μου υπογράψουν την μπαγκέτα. Δεν ξέρω αν θα ζήσω παρόμοια εμπειρία σε συναυλία, εκτός αν καταφέρω να ξανά δω το ίδιο συγκρότημα».

O Γιάννης το καλοκαίρι του 2022 πήγε στο Exit Festival, ένα φεστιβάλ με DJ τέκνο μουσικής από όλον τον κόσμο, στο Νόβι Σαντ της Σερβίας για να ζήσει την εμπειρία ενός μεγάλου μουσικού event: «Ήθελα μαζί με το φεστιβάλ να κάνω ένα ταξίδι αναψυχής και να δω την Σερβία που δεν είχα επισκεφτεί στο παρελθόν. Πήγα με 5 φίλους μου, οι 2 εκ των οποίων είχαν παραβρεθεί στο event και την προηγούμενη χρονιά και τους είχε αρέσει πολύ. Πήραμε τα εισιτήρια περίπου πέντε μήνες πριν, για να τα βρούμε σε καλύτερη τιμή και περίπου την ίδια περίοδο κλείσαμε τη διαμονή. Την διαδρομή την κάναμε οδικώς, με λεωφορείο και παρά το γεγονός ότι ήταν ένα ταξίδι 13 ωρών, άξιζε γιατί ήμασταν παρέα».

Ο Γιάννης λέει ότι το ταξίδι του ήταν μαγικό: «Πέρασα από 3 χώρες και είδα περιοχές τις οποίες δεν θα είχα την ευκαιρία σε άλλη περίπτωση να δω. Το Φεστιβάλ ήταν τετραήμερο και περνούσαμε 12 ώρες την ημέρα εκεί. Ήταν μία μοναδική εμπειρία, δεν έχω ξαναπάει σε κάτι παρόμοιο στη ζωή μου. Ο κόσμος ήταν πολύ φιλικός, γνωρίσαμε άτομα και μάλιστα βρήκαμε εκεί και άλλες παρέες Ελλήνων. Μου έδωσε την ευκαιρία να δω τόσους πολλούς DJ της τέκνο μουσικής που αγαπώ, που δεν θα τους έβλεπα συνολικά ακόμα και αν το προσπαθούσα. Σαν εμπειρία θα το ξανά έκανα, άπλα σίγουρα καλύτερα προετοιμασμένος. Κανείς μας δεν είχε υπολογίσει την κούραση που συνεπάγεται ένα τέτοιου είδους μουσικό event, με αποτέλεσμα να επιστρέψουμε όλοι άρρωστοι στην Ελλάδα».

Η Δάφνη, που έκανε ταξίδι στην Αγγλία το 2018 για να δει το αγαπημένο της συγκρότημα «The 1975», μιλάει για τη διαδικασία προετοιμασίας: «Ο λόγος που αποφάσισα να πάω ήταν γιατί δεν είχαν συμπεριλάβει την Ελλάδα στο παγκόσμιο tour τους. Πήγα με μία πολύ καλή μου φίλη που ήταν επίσης φαν και θεωρήσαμε την συναυλία μια πολύ καλή αφορμή για να κάνουμε ένα ταξίδι μαζί. Η διαδικασία αγοράς των εισιτηρίων ήταν αρκετά εύκολη και απλή. Ανακοινώθηκε η συγκεκριμένη μέρα και ώρα που θα ανοίξει η πλατφόρμα αγοράς των εισιτηρίων και συντονιστήκαμε και οι δύο, για να προλάβουμε όσο το δυνατόν καλύτερες θέσεις. Η αγορά τους έγινε περίπου 8 μήνες πριν την συναυλία και τα εισιτήρια έφτασαν στα χέρια μας, μέσω ταχυδρομείου, έναν μήνα μετά. Η προετοιμασία για το ταξίδι ξεκίνησε και επίσημα δύο μήνες πριν την συναυλία, όταν κλείσαμε διαμονή, αεροπορικά και δραστηριότητες που θα κάναμε όσο ήμασταν εκεί. Η επίσκεψή μας στην Αγγλία και έχοντας ταξιδέψει αρκετά από τότε, θα μου μείνει για πάντα αξέχαστη, και προφανώς μεγάλο ρόλο σε αυτό παίζει η συναυλία. Η συναυλία για εμένα είχε πολύ μεγάλη σημασία, καθώς ανυπομονούσα να δω το αγαπημένο μου συγκρότημα από κοντά, αφού ήμουν θαυμάστρια από το 2013. Οι προσδοκίες μου ξεπεράστηκαν και με το παραπάνω από όλες τις απόψεις, οργάνωσης, λίστας τραγουδιών, αρένας και φυσικά απόδοσης της μπάντας».

Γιατί στην Ελλάδα δεν έχουμε περισσότερες συναυλίες ξένων καλλιτεχνών;

Παλαιότερα στην Parallaxi, έχουμε ξανά αναφερθεί στην ανεπάρκεια μεγάλων μουσικών event στην Ελλάδα. Ο Γιώργος Γεωργιάδης, ο ιδιοκτήτης του πολυχώρου WE στη Θεσσαλονίκη, είχε μιλήσει για τη δυσκολία οργάνωσης μεγάλων συναυλιών: «Το WE είναι πολυχώρος βέβαια, δεν είναι μόνο μία μουσική σκηνή αλλά προσπαθούμε να κάνουμε όλα αυτά που μπορούμε ώστε να είναι ο χώρος βιώσιμος. Τα σημάδια μέχρι τώρα για εμάς είναι καλά. Υπάρχει υποστήριξη, το πρόγραμμα το δικό μας έχει φτάσει μέχρι και τον Φεβρουάριο και αυτό σημαίνει ότι όντως, υπάρχει ανάγκη για τέτοιους χώρους. Βέβαια, το μεγάλο πρόβλημα στην πόλη το έχουν οι μικρές μπάντες που δεν μπορούν να κάνουν μία συναυλία σε χώρους όπως το WE που είναι μεγάλοι. Για να πραγματοποιηθεί μία συναυλία χρειάζονται τουλάχιστον δέκα με δεκαπέντε εργαζόμενοι και αυτό σημαίνει ότι είναι κάτι πολυδάπανο. Δυστυχώς λοιπόν, αυτές οι μικρές μπάντες έχουν ελάχιστες διεξόδους σήμερα στη Θεσσαλονίκη. Είναι λίγες πλέον οι μουσικές σκηνές στην πόλη που θα μπορούσαν να τις φιλοξενήσουν. Σε αυτό παίζει ρόλο πλέον και ότι έχουν αλλάξει και οι νόμοι. Το οικονομικό πλαίσιο δηλαδή είναι πολύ πιο αυστηρό και γίνονται περισσότεροι έλεγχοι. Παλιότερα οποιοδήποτε μπαράκι μπορούσε να οργανώσει μία συναυλία κι ας μην πληρούσε όλες τις προδιαγραφές, τώρα πλέον ο νόμος είναι τόσο αυστηρός που αποθαρρύνει επιχειρηματίες να το κάνουν. Από την άλλη, ενώ το τοπίο είναι απογοητευτικό, στο WE πάμε πολύ καλά στον τομέα των συναυλιών. Αυτό έχει να κάνει και με τη δική μου χρόνια ενασχόληση με τα πράγματα και την εμπιστοσύνη των ανθρώπων σε εμένα που αναπτύχθηκε με τον καιρό. Βέβαια, στο WE δεν φιλοξενούμε όλα τα είδη μουσικής, αλλά κάποια συγκεκριμένα που αναπτύχθηκαν ιδιαίτερα στον καιρό της καραντίνας, όπως είναι η hip hop μουσική που η νεολαία άκουσε πολύ στα σπίτια της και όταν βγήκε, θέλησε να την ακούσει και live και το είδαμε πολύ έντονα αυτό και στις συναυλίες του ΛΕΞ. Σκεφτείτε όμως, ότι εμείς ακόμα τις συνεννοήσεις μας με τις μπάντες, τις κάνουμε ανθρώπινα, δηλαδή μεταξύ μας και με τη λογική πως στο τέλος της νύχτας, ο σκοπός είναι να βγούμε όλοι κερδισμένοι, άσχετα αν πολλές φορές ρισκάρουμε πράγματα και μπορεί και να μη μας βγουν».

Ο τουριστικός πράκτορας,  Στέφανος Χατζημανώλης, στη Θεσσαλονίκη, μιλάει για τον μουσικό τουρισμό της Ελλάδας: «Οτιδήποτε έχει να κάνει με τέχνη, θέατρο και ειδικά με μουσική έχει πολύ μεγάλη απήχηση. Το πρόβλημα που διαπιστώνεται στην ελληνική αγορά, είναι ότι αυτές οι προσπάθειες που διοργανώνονται φτάνουν πολύ αργά και καθυστερημένα στα αυτιά των ενδιαφερόντων. Η Ελλάδα έχει τεράστιο πολιτιστικό υπόβαθρο που τραβάει τον κόσμο από το εξωτερικό. Χαρακτηριστικά παραδείγματα που έχουν προσελκύσει μεγάλο αριθμό κόσμου στο παρελθόν είναι το Rockwave Festival στη Μαλακάσα και η συναυλία των U2 στη Θεσσαλονίκη το 1997. Το κακό με την Ελλάδα είναι ότι τέτοια events έχουν πολύ αργά αντανακλαστικά και δεν λαμβάνουν την έγκαιρη απεικόνιση που χρειάζεται 6 μήνες πριν, έτσι ώστε να παρακινήσουν τον κόσμο που ενδιαφέρεται να βρει εισιτήρια και να τα παρακολουθήσει».