Οι μάσκες αλλάζουν τον τρόπο αλληλεπίδρασης των παιδιών
Ορισμένα παιδιά δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν το ένα το άλλο μέσω μάσκας.
«Μετά την τρίτη μέρα του νηπιαγωγείου, ο γιος μου ο Huxley ανέφερε ότι ένα άλλο παιδί τον κλώτσησε στην παιδική χαρά. Δεν ήταν μεγάλη υπόθεση, καθώς μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο. Αλλά την τέταρτη ημέρα, είχε μια νέα απογοήτευση: Δεν μπορούσε να καταλάβει ποιος τον κλώτσησε. Το παιδί φορούσε μωβ μάσκα τη στιγμή του συμβάντος, αλλά την επόμενη μέρα, κανείς στην τάξη του δεν είχε τέτοιο χρώμα μάσκα», αναφέρει η Emily Dreyfuss γράφοντας στο The Atlantic.
Στη συνέχεια επισημαίνει ότι:
«Με όλα τα πράγματα που πρέπει να σκέφτομαι το 2021, δεν μου είχε περάσει από το μυαλό ότι πρέπει να ανησυχήσω για τον κοινωνικό αντίκτυπο που μπορεί να έχουν οι μάσκες στον γιο μου. Ήμουν τόσο ανακουφισμένη που το δημόσιο σχολείο του στο Σαν Φρανσίσκο απαιτούσε την χρήση της, όμως ο Huxley δεν μπορούσε να ξεχωρίσει τους συμμαθητές του. Είχε πρόβλημα στο να ακούσει, δεν ήταν σίγουρος αν μπορούσαν να τον ακούσουν και όπως είπε αποπροσανατολίστηκε ιδιαίτερα το μεσημέρι γιατί τότε όλα τα παιδιά έβγαλαν τις μάσκες τους. Ξαφνικά όλοι έμοιαζαν με εντελώς νέους ανθρώπους. Κανονικά είναι αρκετά καλός στο να κάνει φίλους, όμως αυτή η σύγχυση του δημιούργησε άγχος»
«Ακόμη και για τους ενήλικες, είναι δύσκολο να αναγνωρίσουμε πρόσωπα με μάσκες», λέει ο Changhong Liu, ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο Bournemouth, στο Ηνωμένο Βασίλειο, ο οποίος μελετά την αναγνώριση προσώπου. Οι άνθρωποι επεξεργάζονται τα πρόσωπα ολιστικά, συνδυάζοντας όλα τα χαρακτηριστικά – κάτι που είναι αδύνατο όταν κάποια από αυτά κρύβονται από μια μάσκα, ή ακόμα και από γυαλιά ηλίου.
Ορισμένοι ψυχολόγοι και εκπαιδευτικοί ανησυχούν ότι μια τέτοια δυσκολία στην επεξεργασία του προσώπου μπορεί να οδηγήσει σε μια σειρά προκλήσεων για την κοινωνικοποίηση και την επικοινωνία. Τα παιδιά μπορεί να δυσκολεύονται να διαβάσουν τα συναισθήματα των ανθρώπων μέσω μάσκας. Ειδικά εκείνα που συναντούν τους νέους συμμαθητές τους για πρώτη φορά υπό αυτές τις συνθήκες, οι δυσκολίες αναγνώρισης μπορούν να επιβραδύνουν τη διαδικασία γνωριμίας και μακροπρόθεσμα να εμποδίσουν την ανάπτυξη εμπιστοσύνης.
Η Αγγλία επέλεξε να μην απαιτεί από τα παιδιά να φορούν μάσκες στο δημοτικό σχολείο, τουλάχιστον μέχρι σήμερα. Σύμφωνα με τους New York Times, τόσο το Συντηρητικό όσο και το Εργατικό Κόμμα ανησυχούν ότι οι μάσκες δυσκολεύουν την επικοινωνία για τα παιδιά.
Η Judith Lowes, ερευνήτρια ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Stirling, στη Σκωτία, που μελετά τα παιδιά και την αντίληψη του προσώπου είπε ότι τα άτομα με τύφλωση προσώπου – μια διαγνώσιμη κατάσταση στην οποία οι άνθρωποι αγωνίζονται να θυμηθούν και να διαφοροποιήσουν τα πρόσωπα – συχνά χρησιμοποιούν άλλες ενδείξεις για να αναγνωρίσουν τους ανθρώπους, όπως ρούχα ή την φωνή. «Συνήθως», είπε, «οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τα παπούτσια».
Η Kristin Baker, νηπιαγωγός και δασκάλα της πρώτης τάξης στη Χαβάη χρησιμοποιεί καθίσματα που έχουν ανατεθεί για να μπορούν τα παιδιά να συσχετίζουν τους συμμαθητές τους με σταθερά σημεία στο δωμάτιο. Έβαλε επίσης φωτογραφίες μαθητών που δεν φορούν μάσκες.
«Η μάσκα τονίζει μόνο κάτι που, νομίζω, σε κοινωνικό επίπεδο, χρειαζόμασταν πολύ καιρό, το οποίο διδάσκει ρητά στα παιδιά τι [να] ζητούν από έναν φίλο τους», είπε η Baker.
Οι μάσκες δυσκολεύουν κάποιες αλληλεπιδράσεις, αλλά τα παιδιά προσαρμόζονται. Κανένας από τους ψυχολόγους ή τους δασκάλους με τους οποίους μίλησε η κ. Emily Dreyfuss δεν ανησυχεί για τις μακροπρόθεσμες κοινωνικές επιπτώσεις.
“Οι μάσκες δεν είναι λόγος για ένα είδος μαζικού πανικού”, μου είπε η Judith Lowes.
Ένα μήνα στο σχολείο, ο Huxley περνά πολύ πιο εύκολα όταν κάνει διάκριση μεταξύ των συμμαθητών του. «Δεν φοβάμαι πια το μεσημεριανό», λέει. Νομίζει ότι έχει καταλάβει ποιος τον κλώτσησε εκείνη την πρώτη εβδομάδα. Τώρα η μεγαλύτερη πρόκληση για τον ίδιο είναι να καταλαβαίνει τους συμμαθητές του. Ένα παιδί τον πλησιάζει συχνά, αλλά ο Huxley δεν τον ακούει καλά και δεν ξέρει τι θέλει το παιδί. «Νομίζω ότι θέλει να γίνει φίλος σου», του λέει η μαμά του.
Ο Mason Stott, ο βιβλιοθηκονόμος, έχει μια μικρή κόρη, την Audrey που βιώνει κάτι παρόμοιο. «Ποιος είναι φίλος μου και ποιος όχι; Μου μιλάνε με χαμόγελο ή όχι;»
Παιδιά όπως ο Huxley και η Audrey παίρνουν μια επιταχυνόμενη εκπαίδευση σε πολύπλοκη κοινωνική ζωή – αυτή που πιθανότατα θα τους εξυπηρετήσει για πάντα. Στο δείπνο πρόσφατα, ο Huxley μας είπε ότι είχε πλησιάσει μια κοπέλα στην τάξη του στον ελεύθερο χρόνο και την ρώτησε: «Θέλεις να παίξεις;» «Δεν ήταν καν ενοχλητικό», είπε με απιστία.
«Ήσουν σε θέση να καταλάβεις ποια κοπέλα ήταν;», τον ρώτησα. Ναι, είπε: «γιατί φοράει πάντα ροζ παπούτσια»
Πηγή: theatlantic.com
