Οι ταξιδιάρες μάνες
Μητέρες και ταξίδια στο παρελθόν και στο σήμερα.
Ημέρα της μητέρας
Τις ταξιδιάρες μάνες τις αγαπώ λίγο παραπάνω…
Οι ταξιδιάρες μάνες στο παρελθόν…
Κάποιες ταξιδιάρες μάνες έζησαν τις δεκαετίες του 60, 70 και λίγο του 80… Τις θυμάμαι πολύ καλά γιατί ήταν η γιαγιά μου, η μητέρα μου, η θεία μου, η τροφαντούλα, ζουμπουρλούδικη γειτόνισσα. Αυτές οι μοναδικές γυναικάρες είχαν μια δική τους αντίληψη και θεώρηση για την έννοια «ταξιδεύω» ή κάνω «διακοπές».
Βασικά δεν ήξεραν τι σημαίνουν αυτές οι λέξεις. Έδειχναν –όπως και οι μπαμπάδες- πως δεν τους νοιάζει καν η ιδέα « να ξεκουράσω τα κόκαλά μου κι εγώ λίγες ημέρες», «ας πάω κι εγώ μια εκδρομή». Κι ας δούλευαν ασταμάτητα από το πρωί ως το βράδυ ακόμη και σαν απλές νοικοκυρές.
Τις έβλεπες στις «λαϊκές» παραλίες της εποχής: Κατερίνη, Μπαχτσέ Τσιφλίκι, Ασπροβάλτα ή Σταυρό. Η Χαλκιδική δεν είχε ανακαλυφθεί ακόμη…
Αυτές οι ρομαντικές ταξιδιάρες ψυχές απολάμβαναν ένα πράγμα: Nα μας φροντίζουν και να ακολουθούν αγόγγυστα όπου τις τραβούσαμε. Δεν τις ένοιαζαν τα δικά τους «θέλω» αλλά η δική μας χαρά σαν πιτσιρίκια. Είχαν όμως μια εμμονή όταν βγαίναμε ακόμη και Αύγουστο: « Ζακέτα να βάλεις… θα κρυώσεις».
Αν πηγαίναμε για ημερήσιο μπάνιο, ήδη από το ξημέρωμα είχαν προετοιμάσει, μαγειρέψει, συσκευάσει, τα ονειρεμένα κεφτεδάκια, τζατζίκια τίγκα στο σκόρδο που λιποθυμούσε μέχρι και ο διάβολος, μουσακά, τυροπιτάκια, 2-3 κέικ έτσι για τη λιγούρα στο δρόμο, νερά σε δοχεία από φελιζόλ κ.α.
Κατά παράξενο τρόπο αυτές οι γυναίκες, δεν πεινούσαν, δεν ζητούσαν, δεν απαιτούσαν αλλά ούτε και επαιτούσαν τίποτα και από κανέναν. Επίσης δεν διψούσαν για κρύο νερό ή έστω φρέντο εσπρέσο με στέβια, δεν έψαχναν ξαπλώστρα σε κοσμικά μπητς μπαρ. Κουβαλούσαν σαν χαμάληδες αλλαξιές των παιδιών, πετσέτες, σεμεδάκια, έριχναν και κανένα πλέξιμο έτσι για τη χαλάρωση.
Η αποθέωση όμως ήταν όταν έλεγαν θα κάνω μπάνιο. Έμπαιναν με κάτι παλιομοδίτικα εμπριμέ μαύρα ή το πολύ γκρι ρούχα οι πιο προχωρημένες. Σήκωναν λίγο το φόρεμα και έβρεχαν τα πόδια τους, μένοντας ακίνητες επί ώρα. Και έλαμπαν από χαρά που αξιώθηκαν να βιώσουν αυτό το πράγμα! Που είναι ρε αυτές οι μάνες;
Που είναι ρε αυτές οι ταξιδιάρες ψυχές…;
Οι ταξιδιάρες μάνες του σήμερα…
Σήμερα κάποιες ταξιδιάρες μάνες είναι νέα κορίτσια της διπλανής μας πόρτας. Είναι οι κόρες των παραπάνω μανάδων. Που σπούδασαν, δουλεύουν σκληρά, δεν έχουν οικονομική άνεση, σκύβουν το κεφάλι δουλεύοντας 12άωρα για να τα βγάλουν πέρα και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Οι τυχερές έχουν σύζυγο που είναι αληθινός συνοδοιπόρος, σύντροφος, φιλαράκι, εραστής. Οι άτυχες… άστα.
Αυτές οι ταξιδιάρες μάνες όταν βρουν ευκαιρία, δεν αφήνουν τα μωρά στην πεθερά η τη μαμά. Ίσως και να μην έχουν που να τα αφήσουν. Δε λένε : « Εμείς τώρα παιδιά μεγαλώνουμε. Που να τρέχουμε τώρα από εδώ κι από εκεί; Ας τελειώσουν το σχολείο πρώτα, ας περάσουν στο πανεπιστήμιο, ας παντρευτούν, ας κάνουν παιδιά και μετά εμείς θα ξεκινήσουμε να ταξιδεύουμε με την ησυχία μας…».
Αυτές οι ταξιδιάρες ψυχές παίρνουν το μωρό στην αγκαλιά, στην πλάτη, στο μάρσιπο, βάζουν τα αθλητικά παπούτσια και ανοίγουν την πόρτα του σπιτιού. Και ξεκινούν την περιπέτεια της ζωής πριν είναι αργά για όλους. Κυρίως για τα παιδιά τους…
Αυτές οι μάνες έχουν τη δύναμη να δοκιμάζουν και να ρισκάρουν απάτητα μονοπάτια εμπειριών, δύσκολα, ανηφορικά ή κατηφορικά. Όλη η οικογένεια μαζί. Αυτή το παιδί και ο σύζυγος. Τυχερά τα παιδιά που έχουν τέτοιες μανάδες (και πατεράδες εννοείται αλλά σήμερα είναι η μέρα τους).
Ευτυχισμένα τα παιδιά που έχουν μητέρα ταξιδιάρα, ανοιχτόμυαλη, συμπαραστάτρια, «δασκάλα ζωής». Που μοιράζεται, δεν κωλώνει, δε μασάει να φορτωθεί ένα ολόκληρο σακίδιο σαν γάιδαρος, με το μωρό πάνω ή και να φορτώσει το ίδιο όταν αυτό μεγαλώσει.
Ευλογημένα τα παιδιά που οι ταξιδιάρες μάνες, τους μαθαίνουν το ταξίδι ανακάλυψης του κόσμου μα κυρίως τον ίδιο τους του εαυτού.
Κι όσες δεν είστε ακόμη ταξιδιάρες μάνες τολμήστε το και δεν θα το μετανιώσετε. Θα έχετε πραγματοποιήσει την πιο επιτυχημένη “επένδυση” της ζωής σας. Τα παιδιά σας…
Και του χρόνου
Το φωτογραφικό άλμπουμ είναι από Κατερίνη (ασπρόμαυρη) που μας παραχώρησε ευγενικά η Παρθενόπη Παναγιωτίδου, Σρι Λάνκα και Μεξικό (μωρά στα μάρσιπο και τα σακίδια), Αλσατία (μπαμπάς-γιος), Κέρκυρα (μαμά θηλάζει σε μικρή κρουαζιέρα) και τέλος μια μαμά στο Βιετνάμ που μοιάζει σαν γιαγιά από την ταλαιπωρία, που μάλλον ούτε πήγε αλλά και ούτε θα καταφέρει να πάει κάπου στη ζωή της… Άλλη ηρωίδα κι αυτή.
