Οι ζωές των ανθρώπων μοιάζουν με κέρματα στον αέρα
Ένα βιβλίο γεμάτο αβίαστη αληθινή συγκίνηση.
Είναι κάτι ιστορίες που στοιχειώνουν, που σε κυνηγάνε χρόνια πολλά και αν δεν μπουν σε μια τάξη κάποτε, θα συνεχίσουν να ζουν βασανιστικά μετέωρες, αιωρούμενες, σαν όνειρα που κόπηκαν απότομα και δεν πρόλαβαν να πέσουν τίτλοι τέλους με ωραία μουσική όπως το σινεμά.
Η Τασούλα Επτακοίλη, τα τελευταία χρόνια, ξεκίνησε ένα νέο ταξίδι, παράλληλο με κείνο της δημοσιογραφίας, που τόσο εξαίρετα υπηρετεί δεκαετίες. Το ταξίδι της συγγραφής. Καρπός αυτού του ωραίο νέου ταξιδιού είναι και αυτό το βιβλίο, που καταλαβαίνω διαβάζοντας το, ότι ήταν μια οφειλή. Ήταν το κλείσιμο ενός κύκλου, βασανιστικού, επίμονου και επίπονου, που όφειλε να κλείσει. Αν κλείνουν ποτέ στα αλήθεια οι κύκλοι του μυαλού και της ψυχής…
Οι ζωές των ανθρώπων μοιάζουν με κέρματα στον αέρα. Κάποια στιγμή υψώνονται και ποτέ δεν ξέρεις με ποια όψη θα πέσουν στη γη. Στην περίπτωση του δικού της καινούργιου βιβλίου οι εναέριες πτήσεις αυτών των δέκα ανθρώπων, που κουβαλά ως πολύτιμες αποσκευές και η ίδια στο μυαλό της χρόνια πολλά, δεν είχαν όλες ομαλή προσγείωση.
Από το νησί της τη Σάμο μέχρι την Αλβανική μεθόριο και από την παγωμένη Λωζάνη μέχρι τις Αθηναϊκές γειτονιές, ένα αόρατο νήμα συνδέει τους ήρωες της. Ο πόνος και η απώλεια. Η απώλεια μιας ευκαιρίας, μιας ολοκλήρωσης, η χαμένη δυνατότητα να πεις όσα δεν πρόλαβες και στο τέλος η απώλεια ενός ανθρώπου. Και ο πόνος που δεν κατάφερε να σε σκληρύνει. Αλλά σε έκανε πιο ανεκτικό και σοφό.
Στις σελίδες αυτού του ταξιδιού που κρατά οκτώ δεκαετίες οι απώλειες, πρόωρες τις περισσότερες φορές, είναι σχεδόν καρμικές. Και με έναν μοιραίο τρόπο αναγκαστικά διαχειρίσιμες, για να αποκαλυφθεί σε όσους μένουν πίσω το παρακάτω της ζωής, όπου το θαύμα της συνεχίζεται…
Όσο το παζλ σιγά σιγά σχηματίζεται, με μυρωδιές, γεύσεις, εικόνες και κυρίως συναισθήματα, απίστευτα πολλά και απίστευτα έντονα, φτάνει η κορύφωση, το πρώτο πρόσωπο και ο ερχομός της συγγραφέως σε πρώτο φόντο, στο φως. Από τη σκιά της παρατήρησης στον προβολέα της προσωπικής πια αφήγησης.
Η Τασούλα κάνει κάτι που όλοι μας οφείλουμε να κάνουμε κάποια στιγμή: Συμφιλιώνεται με όλα όσα την καθόρισαν, όσα εμπεριέχει. Και παρουσιάζοντας τα μέσα από τα πρόσωπα αυτών των ανθρώπων πάει παρακάτω πιο ανάλαφρη. Ξεπερνώντας και το δικό της πόνο, ή μάλλον, όπως η ίδια, λέει κάνοντας τον σκαλοπάτι για να πάει πιο πάνω.
Το ”Κέρμα στον αέρα” (Εκδόσεις Καστανιώτη) είναι το πιο αληθινά συγκινητικό βιβλίο που διάβασα τελευταία. Το διάβασα με μιαν ανάσα σε μια άδεια από ανθρώπους παραλία ένα ηλιόλουστο πρωϊνό του Οκτώβρη και έκανα ώρα να σηκωθώ από την καρέκλα μου. Γιατί οι ιστορίες που είχα διαβάσει είχαν προσθέσει στην ψυχή κάμποσες σταγόνες ομορφιάς, έστω και αν η επίγευση τους είχε στο φινάλε τους μια πίκρα. Πολύτιμη. Άλλωστε το πικρό είναι η γεύση που χάνουν οι άνθρωποι μεγαλώνοντας λένε οι επιστήμονες…
