Λέξεις: Βαγγέλης Θεοδωράκης
Το Netflix έχει πλέον εδραιωθεί για τα καλά ως το πιο γνωστό πανδοχείο κινηματογραφικής ανθολογίας. Αυτό δεν σημαίνει αυτονόητα ότι εμπεριέχει όλες τις κλασσικές κινηματογραφικές επιτυχίες που σημάδεψαν και επηρέασαν την Έβδομη τέχνη. Είναι αλήθεια, όμως, ότι διαθέτει ουκ ολίγα διαμάντια που αποτελούν τη βασική κινηματογραφική «εγκυκλοπαίδεια» για κάθε σινεφίλ και κάθε εργαζόμενο στο χώρο αυτό.
Πριν από λίγες μέρες στη λίστα των σπουδαίων έργων της μεγάλης οθόνης προστέθηκε και η ταινία «Τα χρόνια της αθωότητας» (The age of innocence) του Μάρτιν Σκορσέζε, η οποία γυρίστηκε το 1993 και βασίστηκε στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Ίντιθ Γουόρτον.
Ο Μάρτιν Σκορσέζε είναι σίγουρα μια πολυδιάστατη καλλιτεχνική προσωπικότητα. Μια ιδιοφυία. Βιρτουόζος σκηνοθέτης, πολυμήχανος και με τεράστια πορεία και επιτυχία στο χώρο του σινεμά. Ποτέ δεν συμφιλιώθηκε με τα ανθρώπινα πάθη και ποτέ δεν δίστασε να αναμετρηθεί με τα πληθώρα κοινωνικά, ιστορικά, ερωτικά και πολιτικά ζητήματα που κατατρύχουν τον κόσμο γύρω μας.
Η καλλιτεχνική του πορεία μοιάζει σαν ένα μεγάλο καρουζέλ με διαφορετικούς ίππους πάνω στο οποίο επιβαίνει ο Σκορσέζε. Κάθε ίππος είναι κι ένα διαφορετικό ζήτημα, άλλοτε αισθηματικό, άλλοτε δραματικό, άλλοτε γκανγκστερικό και άλλοτε ιστορικό. Ο Σκορσέζε ανεβαίνει πότε στον ένα και πότε στον άλλον παρακολουθώντας τον κόσμο γύρω του κάθε φορά από διαφορετικό μετερίζι και αποκρυσταλλώνοντας τον μέσα στις ταινίες του.
Στα χρόνια της αθωότητας ο Σκορσέζε τοποθετεί το επίκεντρο του ερωτικού σεισμού στην αγαπημένη του Νέα Υόρκη, τη πόλη που μεγάλωσε, λάτρεψε και εξύμνησε. Πρόκειται για μια ταινία με αισθηματική ραχοκοκκαλιά και δραματική κατάληξη. Ένα βραδυφλεγές ερωτικό ρέκβιεμ. Είναι ίσως η πιο λογοτεχνική ταινία του Σκορσέζε, αν λάβει κανείς υπόψη και την γλαφυρή αφήγηση που συνοδεύει γραμμικά το σενάριο καθόσον εκτυλίσσεται.
Ο Άρτσερ και η Μέι είναι ένα αρραβωνιασμένο ζευγάρι, αμφότεροι με αριστοκρατική καταγωγή και αναλόγως μεγαλοπρεπείς συνήθειες. Η Έλεν είναι ξαδέρφη της Μέι και προσφάτως χωρισμένη. Γύρισε στην Αμερική μετά από μια μακράς διάρκειας παραμονή στην Ευρώπη με τον πρώην σύζυγος της. Η Έλεν δυσκολεύεται αρκετά να εγκλιματιστεί στη νέα καθημερινότητα της και να μπει στο ρόλο της σοβαροφανούς αμερικανίδας αριστοκράτισσας.
Ανάμεσα στον Άρτσερ και την Έλεν δεν θα αργήσει να αναπτυχθεί ένα συγκρατημένο ειδύλλιο που γρήγορα θα εξελιχθεί σε ακαταμάχητο ανομολόγητο πάθος. Ο Άρτσερ θα βρεθεί στο κέντρο ενός ζωτικού διλλήματος. Πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στο πάθος και τη σιγουριά ενός γάμου. Οι επιφυλάξεις, οι δισταγμοί και οι απρόσμενες περιστάσεις όχι μόνο δεν θα ποτίσουν τον έρωτα τους αλλά εν τέλει θα το ξεριζώσουν βάναυσα.
Παρότι η ταινία πραγματεύεται την ιστορία ενός ασυγκράτητου έρωτα, ο Σκορσέζε πότε δεν απεικόνισε την ολοκλήρωση του πάθους. Σε πολλούς κριτικούς και συντελεστές έκανε εντύπωση η απουσία ερωτικών σκηνών. Αυτό συνέβη διότι η ουσία της ταινίας ήθελε να καταδείξει κάτι άλλο. Στόχος ήταν να φανεί πόσο ιδιαίτερη συνθήκη αποτελεί για τον ανθρώπινο ψυχισμό το να ακροβατεί πρώτα ανάμεσα στον λαθραίο έρωτα και τα επικρατούντα κοινωνικά ήθη και ύστερα ανάμεσα στο πάθος και την προσωπική ευθύνη.
Ο Σκορσέζε προσθέτει, επίσης, στη σκιαγράφηση των χαρακτήρων στοιχεία από το «ανώτερο» κοινωνικό ήθος των αριστοκρατών. Αναδεικνύει το σημαντικότατο παράγοντα της παράδοσης πάνω σε αυτό, κριτικάρει ζωηρά τον εξτραβαγκάν καθωσπρεπισμό τους, σχολιάζει καυστικά και αφ΄υψηλού τη μεγαλομανία και την υποκριτική προσήλωση στους τύπους. Πρωταγωνιστούν ο Ντάνιελ Ντέι-Λιούις, η Μισέλ Φάιφερ και η Ουινόνα Ράιντερ.
Η ταινία είναι αφιερωμένη στον Πατέρα του, Λουτσιάνο Τσαρλς Σκορσέζε.
