Ποιος θυμάται το θρυλικό Βασίλη Ζαφειρόπουλο;

1989. Συγκέντρωση του κινήματος Κινουμένων Ανθρώπων, ομιλία του ηγέτη Βασίλη Ζαφειρόπουλου. Ο ηγέτης μιλά. Ο λαός παραληρεί. Είναι η εποχή μετά το σκάνδαλο Κοσκωτά, οι απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις στη χώρα. Ο κόσμος μοιάζει κουρασμένος και αναζητεί νέα πολιτικά είδωλα. Σε αυτό το κενό εμφανίζεται αυτή η περίπτωση. Στήνει το εκλογικό του γραφείο στην οδό Καλαποθάκη.

Εκεί αρχίζει η ιστορία του ΒΑΖΑ. Αγνώστου σήμερα παρελθόντος, με φήμες ότι κατάγονταν από ευκατάστατη οικογένεια της πόλης, ο ίδιος δήλωνε απόφοιτος του Ανατόλια και φίλος πολλών επωνύμων, μάλιστα ισχυρίζονταν ότι ο Λάκης Κλεόπας θα του έδινε το εργοστάσιο του για τις εκδηλώσεις του. Φανατικός οπαδός του ΠΑΟΚ και εχθρός του Ολυμπιακού, κατάφερε στο γενικό κλίμα της ρευστότητας της εποχής με τη σουρεαλιστική φιγούρα και τους ακατάληπτους λόγους, συχνά εκφωνημένους πάνω σε καφάσια από ρετσίνες να συγκινήσει τα πλήθη, που ανάμεσα στο χαβαλέ και την σάτιρα βρήκαν τότε έναν λαϊκό ήρωα να τους εκφράσει. Δήλωνε κάτοικος Πανοράματος, όπου και έκανε συχνά ομιλίες σε μπαρ της περιοχής, μιλούσε με οπαδικά συνθήματα.

Στις ομιλίες του καταδίκαζε το σάπιο πολιτικό σύστημα, δήλωνε την πίστη του στην πατρίδα παίζοντας τον εθνικό ύμνο και ταυτόχρονα απαιτεί το σεβασμό και την ησυχία απειλώντας το πολιτικό σύστημα ότι θα τον φάει στη μάπα και θα οδηγήσει τους πολιτικούς σε κρεμάλα στην πλατεία Αριστοτέλους. Εμφανιζόταν συχνά στον αγωνιστικό χώρο του γηπέδου της Τούμπας ή του Παλέ Ντε Σπορ και αποθεώνονταν.

Σκηνοθετούσε τις εμφανίσεις του με πινελιές Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ωραία ημίγυμνα κορίτσια, μιλούσε με όρους πατριωτικούς. Θεωρούσε ισάξιο του στην πολιτική τον Κολλάτο και μεγάλο του αντίπαλο μια άλλη γραφική φιγούρα της εποχής το βιοτέχνη Μαλαγάνη. Κάποια στιγμή οι τοπικές τηλεοράσεις βρήκαν ένα νέο τηλεοπτικό ήρωα και μετέδιδαν τις ομιλίες του με ατάκες του τύπου: Κάτω οι γιατροί εμείς είμαστε ο γιατρός!

Ισχυρίζονταν ότι ο πρόεδρος της Δημοκρατίας τον καλούσε να παραστεί στις επίσημες εκδηλώσεις του κράτους. Στη θρυλικότερη συγκέντρωση του στο Λευκό Πύργο άρχισε να πετά φέτες ψωμιού στο κοινό λέγοντας: ”Πάρτε ψωμί να φάτε και καπότες να γαμάτε”. Έταζε τετράγωνα νομίσματα, Μετρό, πατρίδα για τους Κούρδους στην Κομοτηνή. Οι πόροι του ήταν από γνωστούς και άγνωστους της εποχής που χρηματοδοτούσαν τις παρουσίες του. Συχνά έλεγε πως αρχιεπίσκοπος της Αμερικής θα τον χρηματοδοτούσε αλλιώς θα του ξύριζε τα γένια.

Άλλο αγαπημένο του σημείο ομιλιών υπήρξε η πλατεία Ναβαρίνου, αλλά και παραλίες των Σποράδων και της Χαλκιδικής, μπαρ και στέκια της Θεσσαλονίκης, ακόμα και πλοία της γραμμής. Χρόνια αργότερα έκανε εκπομπές σε αθλητικά ραδιόφωνα της πόλης πριν χαθεί για πάντα.

Κανείς δεν ξέρει τι απέγινε στον καιρό μας ενώ ένας αστικός θρύλος λέει πως πέθανε στις 25-6-2012 χωρίς να είναι εξακριβωμένο.