Η προσφυγιά, γροθιά στο στομάχι

Λέξεις-Εικόνες: Παύλος Νεράντζης

Η Ειδομένη δεν είναι Νταχάου, ούτε η Ελλάδα πρέπει να νοιώθει περήφανη για ό,τι συμβαίνει εκεί.

Η προσφυγιά δεν έχει ανάγκη τα λόγια τα παχιά και τα μεγάλα. Ούτε τη συμπαράσταση των όψιμα δήθεν ευαισθητοποιημένων πολιτικών, που έρχονται και παρέρχονται. Έχει την παρηγοριά της φιλοξενίας των ντόπιων. Αυτών που έχουν ανοίξει τα σπίτιά τους. Αυτών που έχουν ανοίξει τις αγκαλιές τους, που φιλοξενούν σιωπηρά, χωρίς βαρύγδουπες δηλώσεις, οικογένειες από τη Συρία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν. Που δεν κοιτάζουν αν είναι πρόσφυγες ή παράτυποι μετανάστες. Που κρίνουν με βάση την ανθρωπιά, τον πόνο, την κόπωση των κατατρεγμένων και όχι συμφωνίες ισορροπίας που προσβάλουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και το διεθνές Δίκαιο.

Η προσφυγιά έχει την έμπρακτη αλληλεγγύη χιλιάδων εθελοντών, ακτιβιστών, ΜΚΟ και της UNHCR. Αυτών που εδώ και μήνες δουλεύουν ασταμάτητα για να προσφέρουν στέγη, φαγητό, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ένα χαμόγελο. Αυτών που δεν καλούν τις κάμερες για να αυτοπροβληθούν όπως κάνουν ρασοφόροι μητροπολίτες, φιλάνθρωπες κυρίες και είδωλα της show biz. Αυτών που «δεν το βάζουν κάτω» παρά τον καταιγισμό συκοφαντιών από main stream μέσα ενημέρωσης ότι δήθεν για τη μεγάλη φυγή από την Ειδομένη προς τη Fyrom ευθύνονται ΜΚΟ και φασίζουσες ιστοσελίδες που καλλιεργούν την ξενοφοβία, κατασκευάζοντας ειδήσεις και ψεύτικες εικόνες.

Η προσφυγιά είναι ανθρωπιστικό πρόβλημα, ζήτημα Διεθνούς Δικαίου, συνέπεια πολιτικών που δημιουργούν νέες εστίες πολέμου. Οι γεωπολιτικές ισορροπίες και τα οικονομικά παίγνια είναι δευτερεύουσας σημασίας σε μια κρίση που εξακολουθεί να συνταράσσει με ορατό τον κίνδυνο να ανατινάξει τα θεμέλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η Ειδομένη είναι το σύμβολο της υποκρισίας, της αναλγησίας των Ευρωπαίων ηγετών. Εκατοντάδες σκηνές ανάμεσα σε λασπόνερα μέχρι εκεί που φθάνει το μάτι, πιο πέρα το σιδερόφραχτο Τείχος που φρουρείται νύχτα και μέρα από Σλαβομακεδόνες αστυνομικούς. Και μέσα σ΄ αυτό το σκηνικό περιδιαβαίνουν χιλιάδες κατατρεγμένοι.

Πρόσφυγες μέσ΄ στη λάσπη, που πάνε πέρα δώθε κάποιοι ντυμένοι με αδιάβροχα, που περιμένουν σε ουρές για ένα σάντουϊτς, που προσπαθούν να στεγνώσουν ό,τι τους απέμεινε, που κουβεντιάζουν κατάχαμα κι ας είναι βρεμένη η γη. Γυναίκες που πλένουν ρούχα μπρος στον αγωγό ποτίσματος ενός χωραφιού, χρησιμοποιώντας μεγάλες πλαστικές σακούλες αντί για λεκάνες, που ταϊζουν βρέφη δίπλα στη φωτιά. Και παιδιά που παίζουν μεσ΄ στα λασπόνερα με ό,τι βρουν μπροστά τους.

Ένας ολόκληρος κόσμος, ένα μικρό χωριό που περιμένει να πέσει το… Τείχος. Δώδεκα χιλιάδες, δεκατέσσερις είναι, όποιον κι αν ρωτώ, κανείς δεν γνωρίζει τον ακριβή αριθμό.

Ο κόσμος έχει αντιληφθεί ότι τα σύνορα είναι σχεδόν αδύνατο ν΄ ανοίξουν; Ελπίζει ακόμη; Θα επιχειρήσει μια νέα έξοδο; Θα αρχίσει σιγά σιγά να αναζητά άλλες διαύλους φυγής προς το βορρά; Ή μήπως θα πειστεί από τις παροτρύνσεις της ελληνικής κυβέρνησης για να βρει καταφύγιο σε καταυλισμούς;

Οι απόψεις διίστανται. Ένα είναι βέβαιο: ότι η υπομονή τους έχει εξαντληθεί. Η κούραση είναι εμφανής. Η δυσφορία είναι έντονη. Το καταγράφω στις κουβέντες, το βλέπω στα πρόσωπα.

Οι ώρες, οι μέρες περνούν. Όσοι περίμεναν τα αποτελέσματα της Συνόδου Κορυφής, μια κίνηση από την Ευρώπη απογοητεύτηκαν. Τίποτε δεν φαίνεται ν΄ αλλάζει στο βάθος του ορίζοντα. Καζάνι που βράζει παραμένει η Ειδομένη, γροθιά στο στομάχι όλων.

*Ο Παύλος Νεράντζης είναι δημοσιογράφος. Έχει εργαστεί σε εφημερίδες, περιοδικά, ραδιόφωνο και τηλεόραση και έχει διακριθεί στην Ελλάδα και το εξωτερικό.