Εικόνες – συνέντευξη – σύλληψη ιδέας: Νόπη Ράντη
Κονσταντίν Στανισλάβσκι (1863-1938) | Σκηνοθέτης, ηθοποιός και θεωρητικός του θεάτρου.
(Σύμφωνα με τη μέθοδο Στανισλάβσκι, τα βασικότερα ερωτήματα που πρέπει ο κάθε χαρακτήρας να μπορεί να απαντήσει ώστε να θεωρείται ολοκληρωμένος και αληθινός, είναι: Ποιος είμαι, πού είμαι, τι κάνω, τι θέλω και το μαγικό Εάν που ορίζει μια φανταστική συνθήκη).
-Ποιος είσαι;
Λέγομαι Κώστας Κρικέλης και είμαι Μακεδονοβλάχος- κλίνεται όπως το Μακεδονομάχος χωρίς τις ειρωνείες τις προδοσίες και κυρίως χωρίς τις μάχες και θανάτους αυτών. Γεννήθηκα στη Σαλονίκη δύο χρόνια πριν την επιβολή της Χούντας και κατά συνέπεια στο μισό δημοτικό δεν γιόρτασα ποτέ το Πολυτεχνείο διότι δεν είχε ακόμα… συμβεί. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι εργατικών κατοικιών 65 τετραγωνικών, όπου διαμέναμε έξι άνθρωποι- δύο γονείς, δυο παιδιά και δυο γιαγιάδες. Δεν αισθάνθηκα ποτέ στριμωγμένος καθώς η καλή διάθεση στο σπίτι δημιουργούσε πολύ χώρο. Και οι δύο γονείς, ορμώμενοι από Λάρισα (καλά η μάνα μου είχε παππού Μανιάτη και γιαγιά Σπετσιώτισσα και η μάνα της μεγάλωσε στον Πειραιά οπότε το Μακεδονοβλάχος άνετα γίνεται Μακεδονότυχος, ενώ ο πατέρας καραγκαγκάν από χωριό της ορεινής Θεσσαλίας (Σπηλιά)) αλλά τέλος οι καταγωγές διότι θα κουράσω και θα με λατρέψετε. Ο πατέρας φανατικός του σινεμά όπου λόγω εργασίας σε εφημερίδα είχε ελευθέρας και περνούσε όλο το χρόνο του στο σινεμά (περιπέτειες, μάχες, Μπους Λι και τέτοια όχι κουλτούρες και ευρωπαϊκή διανόηση δηλ. Έρβιν Ρόμελ αντί Ερικ Ρομέρ μη τον συκοφαντήσω τον άνθρωπο). Είπα εφημερίδα, ο πατέρας εργαζόταν ως λινοτύπης – σε κάτι ογκωδέστατες μηχανές όπου πληκτρολογούσαν τα κείμενα κι αυτά αναπαράγονταν σε “αράδες” μικρές πλάκες μολύβδου με ανάγλυφα τα γράμματα. Ήταν τόσο υγιεινή η εργασία που οι συχνές κηδείες συναδέλφων του πατέρα μου ήταν μια τακτική εθιμοτυπική έξοδος. Α, και η μητέρα μου ήταν η πρώτη γυναίκα λινοτύπης στην Ελλάδα.
Τα τρία πρώτα χρόνια της ζωής μου μέναμε κοντά στο Λευκό Πύργο οπότε θυμάμαι ως μυθικές τις βόλτες μας. Εντάξει, βόλτα στο καροτσάκι μου στην παραλιακή όπου κυκλοφορούσαν ελάχιστα αυτοκίνητα με μηδενική ταχύτητα.
Που το θυμάμαι; Έχω δει…ταινία την οποία τράβηξε ο πατέρας μου και την έχω ακόμα. Βλέπετε το πάθος του για το σινεμά τον οδήγησε να αποκτήσει κινηματογραφική μηχανή 8mm και να μας κάνει πρωταγωνιστές στη δική του αίθουσα προβολών, ένα σεντονάκι κρεμασμένο στο σαλόνι.
Θυμάμαι το σκοπευτήριο όπου ο πατέρας με έβαλε να πυροβολήσω και φαντάζομαι πως ήταν ο τελευταίος του Καραγκιόζη γάμος καθώς δεν πρέπει να διεσώθη κανείς εκ των καλεσμένων. Να μην πω για την καφετέρια πάνω στο Λευκό Πύργο-δε λέω, αλλά και τα τοστ του αναψυκτηρίου ΛΟΥΚΑΣ.
Τρία πρώτα χρόνια που μπολιάστηκα με όμορφη Θεσσαλονίκη αν εξαιρέσουμε τη φορά που άρματα μάχης της Χούντας κάναν στροφιλίκια μπροστά στον τότε κόμβο του Λευκού Πύργου και ντιπ χαζό έτρεξα εκεί ανάμεσά τους και οι φαντάροι βγήκαν από τα άρματα σκασμένοι στα γέλια- κι αυτό σε ταινία του πατέρα το είδα.
Πέρασα και δεν ακούμπησα σε σχολές Μηχανολόγων Μηχανικών και Πολιτικών Μηχανικών. Τον καιρό εκείνο με γοήτευσε ένας τοπικός πολιτιστικός σύλλογος όπου γνώρισα ανθρώπους πολιτικοποιημένους και ασχολούμασταν με μουσική, θέατρο, περιοδικά από όπου απεβλήθην μετά 16 χρόνια δι’ εξοστρακισμού. Με προτροπή του πατέρα το 1984 δοκιμάστηκα ως διορθωτής κειμένων στην Εφημερίδα Μακεδονία όπου τελικά με προσέλαβαν και γνώρισα έναν μυθικό τόπο και ανθρώπους. Π.χ. ο διευθυντής μου, ο Κωνσταντίνος Δημάδης, ξεκίνησε τη δημοσιογραφία ως ρεπόρτερ στο αλβανικό μέτωπο. Μεγάλη ιστορία η εφημερίδα, αδύνατον να τη χωρέσω εδώ- τι άλλο πια να βάλω, τα μεταξωτά και να φυσάει;
-Που είσαι;
-Τι κάνεις;
Με πρόφαση τον κορονοϊό, μένω σπίτι (αυθεντικός μούχλας). όπου απολαμβάνω το διαδίκτυο, τις ιστορίες, τις καταγγελίες και συνδράμω και γω στο μέτρο της χαζομάρας που μου αναλογεί. Έχω δίπλα μου μια κλασική κιθάρα και ανά στιγμές παίρνω και παίζω κάποια λάτιν για απόλαυση και φυσιοθεραπεία στο χέρι μου- μετά από τροχαίο και τρία εγκεφαλικά. Είμαι πρέσβης επιβίωσης των εγκεφαλικών. Αρωγοί στην επιβίωσή μου η κατά νόμο σύζυγός μου Πασχαλία και στις νοσοκομειακές συνεννοήσεις η ντε φάκτο και ντε γιούρε αδερφή μου Αθηνά. Σήμερα, πολύ δίπλα μου είναι μια βιτρίνα όπου έχω στεγάσει τη συλλογή από στρατιωτάκια συλλεκτικά και κοιτώντας τα χαίρομαι. Το ότι τα στρατιωτάκια κάνουν φιλοπόλεμα τα παιδιά είναι μπαρούφα, σκεφτείτε πως εμένα που με διαβάζετε και “πολέμησα” άπειρα μεσημέρια με τα στρατιωτάκια μου, πέρασα στρατοδικείο για προσβολή στρατού!!!
Είμαι σπίτι, κι αν χρειαστεί καλώ ταξί και ταξιδεύω, μακριά α α στη Χαβάηηη μακριά αα, εγώ κι εσύ!!! Συντάσσω και σελιδοποιώ την 17χρονη πλέον τοπική εφημερίδα μου ΚΑΤΟΙΚΟΣ Αμπελοκήπων- Μενεμένης, κάτι που δίνει χαρά, εξουσία, αγωγές και μηνύσεις. Άλλωστε τι είναι η ζωή; Ένα ατέλειωτο δικαστήριο δεν είναι; Κι από το 2011 έως πρόπερσι έκανα παραγωγή και σκηνοθετούσα μια μουσική εκπομπή στη δημοτική τηλεόραση, τα Ανοιχτά Μικρόφωνα, για την οποία είμαι περήφανος καθώς κατέγραψα τους μουσικούς της Θεσσαλονίκης αυτά τα 9 χρόνια.
-Τι θέλεις;
Θέλω όλοι οι πόλεμοι να γίνονται με στρατιωτάκια ή με πέιντ μπολ. Να είναι χαρά και όχι δυστυχία. Να μην πεινάει, να μην κρυώνει κανείς και όλοι να έχουν ένα ζεστό σπιτικό ή δροσερό το καλοκαίρι μην τους σκάσω τους ανθρώπους.
Θέλω να έχω τις υπερδυνάμεις και όχι το βρακί του Σούπερμαν. Να ακούω με την αυτάρα μου αν κινδυνεύει κανείς και να πηγαίνω πετώντας να τον σώζω.
Να έχω ασυλία γι αυτά που θα κάνω στους εγκληματίες γυναικοκτόνους και παιδεραστές. Να είμαι δημοφιλές πρωτοσέλιδο.
Εάν…θα…
Εάν μπορούσα να συναντήσω και να ξαναζήσω με τους νεκρούς πια γονείς μου, θα ήθελα να τους εκφράσω την ευγνωμοσύνη για όσα σημαντικά μου πρόσφεραν και γω χαμπάρι δεν έπαιρνα, να τους έδινα ό,τι στερήθηκαν ή να προσπαθούσα τουλάχιστον, να παίζαμε ώρες ατελείωτες κιθάρα με τον πατέρα (μπαμπούλη) και να πήγαινα βόλτα τη μητέρα με γόνδολα στη Βενετία, επιθυμία που μου εξέφρασε ένα μήνα πριν πεθάνει. Φυσικά δεν πρόλαβα. Αυτά θα ήθελα και μετά όλα τα άλλα.
Selfie:
Γεννήθηκα το 1965. Μεγάλωσα στους Αμπελόκηπους, με ποδόσφαιρα στις αλάνες κυνηγητά, πάλη, πετροπόλεμο αλλά και τζαμί, τσιλίκα τσομάκα, κρυφτό, ζητούμε πόλεμο και ‘μεις ειρήνη, τσανταλίνα μανταλίνα. Τελειώνοντας το Λύκειο δούλεψα ως μουσικός στην ταβέρνα στο Ρετζίκι “Ο Μπάμπης και τα παλικάρια του”. ̈Ημουν ένα από τα παλικάρια και όχι ο Μπάμπης. Έπαιξα σε κάποια μαγαζιά (Ποντίκι, Ταξίμι, Πορτάρα, Λόγια της Πλώρης, Άλλοθι) αλλά η εφημερίδα ήταν η επίσημη αγαπημένη. Το 2000 με αδελφούς φίλους ηχογραφήσαμε κι ένα δίσκο (Μετεξεταστέοι- Στων Ονείρων μας την πόλη) που αν και ενδιαφέρουσα δουλειά λόγω αβελτηρίας της εταιρείας δεν κάναμε σαρωτικές πωλήσεις. 16 αντίτυπα, από ένα οι μουσικοί κι από ένα οι μανάδες μας. Από το 2007 και μετά άλλοι φίλοι συστήσαμε το Κέντρο Ιστορίας Αμπελοκήπων όπου έχουν προκύψει συναρπαστικές συνεντεύξεις, πολύτιμες εκδόσεις, η κυκλοφορία του περιοδικού ΤΕΤΡΑΔΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, στο Κέντρο είμαι μέχρι και σήμερα έως ότου καταστώ έκθεμα ιστορικό δια της μουμιοποίησης.
