Μικρό σημείωμα για τη Ρηνιώ Παπανικόλα

“…θέλω δυο μάτια ολοκαυτώματα

και μια συνηθισμένη καλημέρα.”

Μια ποιητική συλλογή έγραψε, το «Μπλε». Και μονάχα αυτό το δίστιχο θα έφτανε…

15 Ιούλη του 1936 ήρθε στη ζωή μια από τις σημαντικότερες και επιδραστικότερες προσωπικότητες που πέρασαν από το ελληνικό ραδιόφωνο. Και όχι μόνο.

Για όσες- όσους μεγαλώναμε με το ένα αυτί στο κρατικό ραδιόφωνο και το άλλο στους «πειρατές» της γειτονιάς μας, η γυναίκα αυτή πέτυχε να συγκεράσει και τις δυο μας ανάγκες.

Γεννημένη στη Μυτιλήνη, από οικογένεια των γραμμάτων, λογοτέχνης και δημοσιογράφος ο πατέρας της Στρατής, κάνει σπουδές φιλοσοφικής και θεάτρου (να σκεφτείς… συμμαθητές τον Καζάκο και τον Φυσσούν είχε) και στρέφεται από νωρίς στις αγάπες της, λέξεις και μουσική, τέχνες και ραδιόφωνο.

Μ’ ό,τι καταπιάστηκε, την αύρα και την ευφυή της έμπνευση κατέθεσε. Βιβλιοπωλεία, δισκάδικα, μουσικές επιμέλειες σε παραστάσεις, παρουσιάσεις δίσκων και νέων καλλιτεχνών.

Και ποίηση έγραψε, μια συλλογή εξέδωσε και της μελοποίησε ποιήματά της ο Μιχάλης Γρηγορίου, μετά θάνατον δυστυχώς, με ερμηνείες της Μαρίας Φαραντούρη, της Σαβίνας Γιαννάτου, του Τάση Χριστογιαννόπουλου.

Κι ήταν πάντα ανεξάρτητο πνεύμα, δημοκρατικό, μέχρι και φυλακίστηκε από την Χούντα γιατί, εκτός των άλλων, έκρυψαν με τη μητέρα της τον Μίκη Θεοδωράκη σπίτι τους.

Μα πιο πολύ οι εκπομπές της ήταν το καλύτερό της. Πρώτο, Δεύτερο, Τρίτο με τον Μάνο Χατζιδάκι, 902 Αριστερά στα FM, «Μελωδία» – στα πρώτα της- ακόμη και τηλεόραση έκανε (…σαν ραδιόφωνο, καθισμένη σ’ ένα γραφείο με μια βιβλιοθήκη πίσω γεμάτη αληθινά βιβλία).

Τα έργα και οι ημέρες  της ελληνικής μουσικής, από τα χρόνια του ’60 κι ως το τέλος του περασμένου αιώνα, θα ΄χουν πάντα κάπου την υπογραφή της και τη συμμετοχή της.

Κι η φωνή, αυτή η πρωτοφανέρωτη τότε χαμηλή, ελαφρά βραχνή, μ’ ένα βελούδινο ράγισμα, κάπου – κάπου, σαν ατημέλητη, ανεπιτήδευτη… σχολή ολόκληρη άφησε.

Η Ρηνιώ Παπανικόλα (όπως κι ο Γιώργος Παπαστεφάνου και άλλοι πολλοί που κάποτε, οφείλουμε πολύ να τους αναγνωρίσουμε και να τους ευχαριστήσουμε)  ανέβασε πολύ ψηλά τον πήχυ στον όρο «ραδιοφωνικός- μουσικός παραγωγός». Μας έμαθε να ακούμε λόγο και μουσική. Κι ότι το ραδιόφωνο δεν είναι στεγνή παράθεση ειδήσεων και συνεντεύξεων.  Είναι… «Μαγεία».

(Κάτι που σήμερα ελάχιστοι πια από τους διοικούντες  δυστυχώς εκτιμούν, όχι μόνο στα ιδιωτικά ΜΜΕ αλλά και στη Δημόσια Ραδιοτηλεόραση, να μη σου πω και σε όλη τη Χώρα…)