Σάκης Παπαδημητρίου: Ο θρύλος μιλά για τη ζωή του

 Εικόνες: Σοφία Λαμπρινοπούλου

Παγκόσμιες μορφές της τέχνης εν ζωή δεν έχουμε πολλές πλέον στην Ελλάδα. Ο Σάκης Παπαδημητρίου, η πιο θρυλική μορφή της τζαζ στην Ελλάδα στα 81 του έχει τη φρεσκάδα και την ορμή εφήβου. Σχεδιάζει διαρκώς, παρακολουθεί ανελλιπώς όσα συμβαίνουν, έζησε μια μυθική ζωή πλάι σε τεράστιες προσωπικότητες της Θεσσαλονίκης με τις οποίες συμπορεύτηκε. Λίγο πριν τη συναυλία που θα δώσει το βράδυ της Παρασκευής 9/10 στο Λιμάνι της Θεσσαλονίκης στο πλαίσιο των Δημητρίων έκανε μαζί μας ένα ταξίδι στο χρόνο και τη ζωή του. 

-Γεννήθηκα την Πρωτομαγιά του 1940. Λίγο πριν τον πόλεμο, στην Καβάλα. Από το 1943 πατρίδα μου έγινε η Θεσσαλονίκη. Μέναμε Ισαύρων μέχρι το ’47 μετά στη Σχολή Τυφλών και το 1956 μετακομίσαμε στην Εγνατία, όταν ολοκληρώθηκε το σπίτι μας. Ήμουν μαθητής στο Ανατόλια. Κυκλοφορούσα στο κέντρο. Με το τραμ πηγαινοερχόμουν μέχρι την 25η Μαρτίου.

–Τον κοσμοπολιτισμό της πόλης τον γνώρισα μέσα από το σχολείο μου, είχαμε Αμερικανούς δασκάλους, μιλούσαμε αγγλικά, γαλλικά και πήγα και γερμανικά στο Goethe. H Θεσσαλονίκη είχε μεγάλους δρόμους, την παραλία. Στα δεκάξι διάβαζα Ernest Hemingway, John Steinbeck, μάθαινα τι συμβαίνει έξω. Προσπάθησα στα 17 να γράψω μουσική πάνω σε ένα ποίημα του  Τ.S. Elliot. Στα 18 μου έδωσα μια ομιλία για τη τζαζ στο σχολείο μου και έπαιξα Benny Goodman και Duke Ellington. Το ’60 ξεκίνσαν να γράφω στη Διαγώνιο την ”Εισαγωγή στη Τζαζ”.

-Ο πατέρας μου διάβαζε αστυνομικά βιβλία και πολλά ιστορικά. Έγραφε και ίδιος. Ήταν και ο ίδιος κοσμοπολίτης. Ταξίδευε πολύ. Ήξερα αγγλικά και γαλλικά. Η μητέρα μου ήταν ελβετίδα. Μιλούσαν μεταξύ τους γαλλικά. Στο σπίτι μιλούσαν όλοι γαλλικά. Θείες, γιαγιάδες.

-Στις λογοτεχνικές παρέες της εποχής είχε αρχίσει ένας τοπικισμός. Του τύπου τι θα θέλουμε αυτά τα ξένα, γιατί πάτε στα κολλέγια, αμερικάνικος τρόπος ζωής κλπ.

-Η μουσική μπήκε στη ζωή μου στο σχολείο. Δεν είχαμε ούτε ραδιόφωνο σπίτι. Είχαμε μια μουσική λέσχη που ανέλαβα γρήγορα. Δίσκοι και βιβλία από την Αμερικανική Βιβλιοθήκη της Μητροπόλεως. Στη Ζήτα Μι αγοράζαμε εκλεκτούς δίσκους. Υπήρχε ήδη ο Ζάννας και η παρέα της Τέχνης. Το 1964 έκανα την πρώτη μου ομιλία στην Τέχνη. Τότε που μιλούσε εκεί ο Χατζιδάκις, ο Τσαρούχης, ο Βολωνάκης. Και ξαφνικά και γω. Η Τέχνη με το Λίνο Πολίτη, το Σαλτιέλ, το Ζάννα, η Διαγώνιος με το Χριστιανόπουλο ήταν πόλοι σημαντικοί. Είχαν την άποψη του ότι ”προχωρούμε”, όπως έκαναν όλα τα μέρη του κόσμου. Μεταφράζαμε κείμενα. Ήταν μια κοσμογονία. Η βάση ήταν η ποίηση και η λογοτεχνία, το δοκίμιο, η κριτική. Με ενδιέφεραν όλα. Είχα διαρρήξει την έννοια κατηγορία.

-Η τζαζ μπήκε στη ζωή μου ακούγοντας. Δεν είχα σπουδάσει μουσική. Άκουγα και προσπαθούσα να αντιγράψω ότι μου άρεσε. Με το πιάνο ακούγοντας μόνο. Με ρωτούν με ποιους έπαιξες; Απαντώ γελώντας. Με τον Μάιλς Ντέιβις και όλους τους άλλους. Έβαζα το δίσκο τους άκουγα και έπαιζα μαζί τους σπίτι μου. Ήταν μια μαθητεία. Όπως πήγαινα ένα κείμενο στο Ντίνο και έλεγε εδώ θέλει διόρθωση, εδώ σβήσε και ξαναγράψε. Έτσι ήταν όλοι τότε. Πήγαιναν όλοι και είχαν τη χαρά του μαθητή. Αργότερα βέβαια έγιναν πιο αυστηροί οι δάσκαλοι, μεγάλωσαν και είχαν λιγότερη υπομονή.

-Είχαμε την αίσθηση ότι κάτι νέο γεννιέται στην πόλη. Τα δώσαμε όλα τότε. Μια μεγάλη μερίδα του κόσμου ήταν ανοιχτός σε όλα αυτά. Πήγαινε σε εκδηλώσεις, παρουσιάσεις, στο Φεστιβάλ, τα Δημήτρια, το ΚΘΒΕ, την Κρατική Ορχήστρα. Όλα τότε ξεκινούσαν. Κάθε βράδυ πηγαίναμε και αλλού. Είχα γνωρίσει τον Ζίζο Χαρατσάρη, όλους τους σημαντικούς.

-Ταξίδευα πολύ. Πήγα στη Βιέννη να τελειώσω τα Γερμανικά. Ως φοιτητής εκπροσωπούσα την Ελλάδα στην Αμερική δυόμιση μήνες. Την είδα όλη. Κάναμε ταξίδια σε συνέδρια, τότε που ξεκινούσε η ΕΟΚ και υπήρχε μια σύνδεση της Ελλάδας που ακόμη δεν ήταν πλήρες μέλος. Άνοιγε ένας δρόμος προς την Ευρώπη. Εγώ έκανα τα νομικά, τις γλώσσες κι έτσι με άλλους πέντε-έξι που πηγαίναμε  που γίνανε μετέπειτα πρεσβευτές γυρίσαμε αρκετά. Εγώ το πήγα αλλού, κόλλησα.

–Τότε στα ταξίδια στο εξωτερικό έκανα το παν να βρω δίσκους.  Για πρώτη φορά έπαιξα έξω στα Ευρωπάλεια, που τα λέγανε τότε, στις Βρυξέλλες. Από εκεί αρχίζουν όλα και μετά στο Λονδίνο που μου έγραψε ο Λίο κάποιους δίσκους. Είδαν ποιος είμαι, άκουσαν το δίσκο κι αυτό ήταν. Τους ενδιαφέρει η τέχνη, όχι από πού είσαι, τι κάνεις, τι πιστεύεις. Εκεί επιβεβαίωσα κι εγώ ότι αυτό ήταν το βασικό μας θέμα, η δική μου αντίδραση στην καθημερινότητα.

-Η δουλειά αυτή είναι full time και ο βιοπορισμός δύσκολος. Το ραδιόφωνο ήταν μια βάση. Ξεκίνησα από τη Θεσσαλονίκη και στη συνέχεια στην Αθήνα με πήρε ο Ζάννας. Εγώ δεν έφυγα, όμως, έμεινα εδώ. Την έκανα από εδώ την εκπομπή και παίρνανε οι υπάλληλοι της ΕΡΤ την ταινία και την πήγαιναν στο λεωφορείο κι έπαιζε κάτω την άλλη μέρα. Ήταν η παγκοσμιότητα της τζαζ.

-Ήμουν από ’75 στο Τρίτο Πρόγραμμα κι έφυγα το 2010. Επί Σφέτσα ξεκίνησα για τα καλά. Είχα δυο εκπομπές τη βδομάδα, συν τα εργαστήρια συν συναυλίες που έκανα στην περιφέρεια, στην Αθήνα. Δεν είχα άνεση, μου έφταναν για τα στοιχειώδη.

-Τους πρώτους δίσκους τους γράψαμε μόνοι μας. Δεν καταλάβαιναν οι δισκογραφικές. Μετά στο Λονδίνο ήρθε ο Λίο κι έκανε όλα τα υπόλοιπα.

–Όπου πήγα σε άλλες χώρες ήταν όλοι ανοιχτοί. Γιατί ξέρανε, Πήγαμε Γερμανία,  Ελβετία, Ολλανδία, Νορβηγία, μέχρι και στην Κίνα πήγαμε. Τρεις φορές έχω πάει. Πλέον μέχρι κι εδώ όταν ακούνε για μια συναυλία της σύγχρονης τζαζ πηγαίνουν συνειδητοποιημένοι. Πάει αυτό που δεν ξέρανε, δεν καταλαβαίνανε. Ωραίο και το μπαράκι που βάζει σουίνγκ, μπίμποπ, είναι μια εξοικείωση, ακούς, μαθητεύεις, αντιγράφεις ανοίγει ένα άλλο βήμα, είναι το πρώτο στάδιο. Μετά αρχίζεις και προσθέτεις κι αρχίζει το μυστήριο της καλλιτεχνικής δημιουργίας που λέει ο Τσβάιχ. Δηλαδή δεν μπορέσανε ούτε τα καλώδια στον εγκέφαλο, ούτε οι αλγόριθμοι να ανακαλύψουν σε τι ποσοστό είσαι από την Καβάλα, από τη Θεσσαλονίκη, από τη δημοτική μουσική, από τα κλασικά ή από τα πρώτα πειραματικά που βάζαμε με το Ζάννα.

-Εμένα αυτός ο συνδυασμός, το διάσπαρτο, μου άρεσε. Άρχισε με τη μεγάλη σχέση μου με τη λογοτεχνία κι έπειτα φυσικά με την Πατεράκη μπήκα στις θεατρικές παραστάσεις.

–Έχουμε κάνει 30 βουβές ταινίες. Ήταν τότε με το Γκαίτε που κάναμε πρώτα το Νοσφεράτου που είχε σίγουρα 80 παραστάσεις, στη Γερμανία, στη Νορβηγία. Κάπου αισθανόμουν ότι χρειαζόταν να έχεις ένα παλιό στυλ. Ήθελα κάτι πιο αφηρημένο, ένα πιάνο να τρέχει. Το έβλεπα κάπως σαν να κάνεις σκηνοθεσία στη μουσική. Είναι ανάποδο, αλλά στέκεται.

-Πιστεύω ήρθε η ώρα να κάνει και το Φεστιβάλ Κινηματογράφου κάτι. Ένα τριήμερο αντίστοιχο με μουσικές, γιατί υπάρχουν γκρουπ στη Θεσσαλονίκη που έχουν δημιουργήσει. Δίνεις μια δυναμική της πόλης και φανερώνεις με τι μεγάλωσε, δηλαδή τον κινηματογράφο και τη μουσική.

-Συνυπήρξα με πολλούς μουσικούς και καλλιτέχνες. Τα δώσαμε όλα για να έχουμε ένα στούντιο με την έννοια του χώρου της μελέτης, να πηγαίνει όποιος θέλει ελεύθερα να πάει να διαβάσει, να εξασκηθεί. Από εκεί βγήκε και μια σειρά ηχοδράσεων, όπως τις ονόμαζα. Είχαμε δυο πίνακες ζωγράφων, στη μέση 5 ή 6 μουσικούς και δυο χορεύτριες που έβγαιναν από το πιάνο και πηγαίναν προς τη ζωγραφική. Κάναμε τουλάχιστον 15 τέτοιες δράσεις. Ήταν αυτή η δυνατότητα της ανάμειξης. Δεν ήταν αυτό που λέμε περφόρμανς, η μουσική είναι πράξεις. Εγώ αυτό θεωρούσα ότι η μουσική γίνεται με το σώμα.

-Με απασχολούσε να είμαι κάτι από όλα. Όχι επαγγελματικά με την έννοια ότι επιτηδευμένα να θαμπώσουμε τον κόσμο, ήθελα απλά να το κάνω λίγο διαφορετικά το καθετί. Οι ίδιες ιδέες μπορούν να παίρνουν πολλές μορφές. Είναι αυτό που εξηγεί για τη ρευστότητα ο Τζέιμς Τζόυς, που ισχύει και για τη λογοτεχνία και τη μουσική, να αφήνεσαι στην κατάσταση που διαμορφώνεται. Η μουσική έχει αυτό το πλεονέκτημα, ο πίνακας τελειώνει, η ποίηση καταγράφεται, αλλά στη μουσική κάθε φορά, σε κάθε εκτέλεση είναι αλλιώς.

-Την πόλη τη γνώρισα εξωστρεφή, αλλά μετά το ’95 κάθισε τελείως. Στη Ροτόντα, στην επίθεση εναντίον μου και εναντίον του πιάνου με είχαν 6 ώρες σχεδόν υπό κράτηση στην ασφάλεια. Μου είπαν ότι εγώ φταίω, με ρωτούσαν γιατί το κάνω, πόσα λεφτά θα πάρω, αν είμαι με τους Τούρκους και τέτοια πράγματα. Αν δεν ήταν υπουργός ο Μικρούτσικος δεν ξέρω πού θα ήμουνα, αν θα ζούσα. Ο μοναχός ήρθε με μαχαίρι πάνω μου. Του έπιασα το χέρι και του έφερα το κεφάλι στο πιάνο. Θα μπορούσα σωματικά να του κάνω χειρότερα, γιατί ήμουνα γυμνασμένος αλλά δεν ήθελα.

-Το συντηρητισμό της πόλης τον βλέπω σαν ταινία φαντασίας, σαν να ήρθε ένα περίεργο πράγμα από πάνω μας και κάθισε. Όλα είναι μια σειρά. Εμείς στο Πανεπιστήμιο ήμασταν αυστηροί σε πρωτόκολα, δηλαδή πηγαίναμε με το σακάκι περιμέναμε στην ουρά να εξεταστούμε προφορικά με αυστηρότητα, αλλά είχαμε θεατρική ομάδα, είχαμε περιοδικό που έγραφε ο σπουδαστικός κόσμος. Επί Χούντας μεταξύ μας δεν είχαμε πρόβλημα γιατί όλοι ήμασταν εναντίον της Χούντας. Καταργούνται σήμερα στο Πανεπιστήμιο πολλά ενδιαφέροντα πράγματα. Ή στη ΔΕΘ εγώ τότε έκανα σεμινάρια εναλλακτικής μουσικής. Πού είναι αυτά τώρα; Στα μουσεία σήμερα που όλα έχουν αίθουσες να κάνουν εκδηλώσεις διστάζουν να κάνουν μην θίξουνε τα παλιά συντηρητικά τους στοιχεία. Στα Δημήτρια τόσα χρόνια γιατί δεν ορίζεται ένας καλλιτεχνικός διευθυντής; Όλα αυτά σκεπάζουν τα πράγματα και λειτουργούν συμπαγώς και δεν ξέρεις πώς να το σπάσεις πού να πας.

–Στα σπίτια δεν υπάρχουν βιβλιοθήκες, περιοδικά, CD. Ο κόσμος δεν παίρνει εφημερίδα, εγώ παίρνω καθημερινά και δυο και τρεις και Βήμα και Αυγή. Μου αρέσει κάθομαι στο καφενείο του χωριού το καλοκαίρι και το απολαμβάνω. Τι να ανοίξω το κουτί; Κι όταν διαβάζω εφημερίδα βλέπω μόνο τα διεθνή, δεν αντέχονται τα εγχώρια.

-Οι άνθρωποι που έχουν εξουσία, τα γνωρίζουν αυτά, αλλά είτε αδιαφορούν, είτε επιλέγουν να εξυπηρετούν κάτι άλλο. Έχουν γίνει κάποιες πρωτοβουλίες από το Δήμο, κυρίως επί Μπουτάρη, όταν περιορίστηκε και η Εκκλησία. Αυτό που θα ήθελα να δω εγώ ότι πρέπει να γίνει πιο συνολικό όλο αυτό, να προχωρήσουν τα πράγματα, να διαμορφωθεί μια πιο συμπυκνωμένη κατάσταση.

-Έχουμε απομονωθεί. Δεν το επεδίωξα να φύγω από το κέντρο. Αλλά έπρεπε να φτιάξω ένα μικρόκοσμο, δεν γίνεται να ζεις μέσα σε αυτό το πράγμα. Δεν ξέρω πού θα με βγάλει αυτό γιατί υπάρχουν ένα σωρό ιδέες, θέλω να κάνω πράγματα μπορεί να είναι ένας δίσκος, ένα βιβλίο. Υπάρχουν ακτίνες φωτός μέσα σε αυτά τα σκοτάδια και λίγο φως πάντα κάτι είναι.

–Υπάρχουν πολλοί νέοι και ενδιαφέροντες μουσικοί. Δεν μπορώ, όμως, να τα παρακολουθήσω όλα. Μου στέλνουν πράγματα βέβαια, με ειδοποιούν. Σκέψου το Ιόνιο Πανεπιστήμιο κλείνει τα δεκαπέντε χρόνια, έχουν βγει χιλιάδες μουσικοί πολύ υψηλού επιπέδου και δεν είναι σαν του πανεπιστημίου που επικεντρώνεται στο τυπικό κομμάτι. Στην Αθήνα υπάρχει μια μεγάλη σκηνή από mainstream τζαζ και πιστεύω θα εξελιχθεί. Βγαίνουν και μουσικοί που βγαίνουν έξω. Μέσα σε αυτό ήρθε καθυστερημένα και το κύμα του έθνικ στην Ελλάδα. Εγώ έπαιξα το ’75 στην Λιουμπλιάνα πρώτη φορά βαλκανική τζαζ και στο Βελιγράδι. Και τα Σκόπια τότε είχαν βγάλει δίσκο. Οι Μοντ Πλαγκάλ το πιάσανε και πλέον υπάρχει αρκετή κι από αυτή τη σκηνή. Οι αναμείξεις επιτρέπονται.

-Με την εύκολη πρόσβαση στα πάντα, που δεν αναγκάζεσαι να ψάχνεις, πρέπει να αναλογίζεται ότι μπορείς να μπαίνεις όπου θέλεις, να βλέπεις ό,τι θέλεις, αλλά αυτό που το βλέπεις εσύ, κάποιος το έχει κάνει, το σκέφτηκε, μπήκε στο στούντιο, κάθισε το έπαιξε.

–Η μεγάλη ευκολία δεν συμπίπτει με την έννοια της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Δεν πιστεύω ότι το να περνάς καλά, εύκολα ανοίγει το δρόμο. Ούτε βέβαια ότι μόνο φτωχός και ζορισμένος μπορείς να κάνεις τέχνη. Πρέπει να έχεις μια ανησυχία. Εμείς θυμάμαι κάναμε συχνά ο ένας τον άλλο την ερώτηση ”κοιμήθηκες” και απαντούσε ένας πώς να κοιμηθώ είδαμε χθες την ταινία και περπατούσαμε συζητώντας μέχρι το πρωί ή είχε στο ράδιο Λουξεμβούργο την εκπομπή κι ακούγαμε το αφιέρωμα στο Τζέρυ Μάιλγκαν μέχρι τις 3 το πρωί, πού να κοιμηθώ. Το να ψάξεις κάτι είναι μια δυναμική. Πρέπει να πάρεις κάτι, να το συζητήσεις, να το ψάξεις μετά.

-Με τη Γεωργία γνωριστήκαμε το 94 προς 95. Ήμουνα μεγαλύτερος και τότε έκανα κινηματογράφο, ραδιόφωνο κτλ και η Γεωργία είχε κάνει τότε τους ”Ιχνηλάτες του Ιούρα΄΄, είχε κάνει κλασική μουσική εγώ πήγα και την άκουσα με τη δημοτική ορχήστρα, είχε κάνει τρίο με τσέλο πιάνο βιολί, είχε κάνει τέτοια πράγματα άλλα ήδη είχε σκάσει. Κατά κάποιο τρόπο κι εγώ τα είχα μάθει αυτά, τα άκουσα. Ήξερα εγώ τον Στοκχάουζεν, εγώ αλληλογραφούσα με τον Στοκχάουζεν, έγραφα σε περιοδικά γι’ αυτόν. Και η κλασική και η τζαζ είναι ένας τεράστιος τομέας. Η Γεωργία ήταν μια περίπτωση ανθρώπου που λάτρευε αυτό που έκανε και αυτό που πήρε από μένα ήταν ένα συμπλήρωμα. Όπως κι εγώ αντίστοιχα. Κάποιοι είχαν γράψει τότε όταν κάναμε τις πρώτες εκδηλώσεις ότι ο ένας πήρε λίγο τζαζ και λίγο ενθουσιασμό κι ο άλλος το κλασικό, γιατί εγώ έπρεπε να είμαι λίγο πιο σωστός. Και φυσικά η πρώτη συναυλία είναι για το σπασμένο πιάνο της Ροτόντας και μας έφερε πιο γρήγορα στο να συνεργαστούμε, γιατί ο καθένας είχε και συνέχισε με διαφορετικά γκρουπ.

-Το ωραίο είναι ότι αυτή η συνύπαρξη δημιουργούσε ωραίες εντάσεις. Όπως σου είπα ο ένας έπρεπε να μαζευτεί, να βάλει φρένο κι ο άλλος να ανοιχτεί. Αλλά αυτά στην καλλιτεχνική δημιουργία, το υπόλοιπο είναι μια συνύπαρξη ζωής, αλλά για τη συνεργασία αυτή χρειάζεται ένας μεγάλος έρωτας. Δεν είχα δει πράγματα μέχρι τότε και μέσω αυτού τα είδα. Δεν το κρατήσαμε μόνο για τους δυο, δώσαμε και σε άλλους κι αυτό είναι το κοινό στοιχείο που μας ενώνει.

-Την Παρασκευή θέλω να ξεκινήσω με ένα μικρό αφιέρωμα στον Ερίκ Σατί. Έχει ένα κομμάτι που λέγεται ενοχλήσεις…τον άτιμο. Δεν ξέρει κανείς πότε το έγραψε και αυτό το κομμάτι είναι ένα θέμα, μια γραμμή ενός λεπτού κι αυτός ο αθεόφοβος είχε πει να παιχτεί 840 φορές από τον ίδιο πιανίστα…ντανταϊστής. Κανείς δεν τόλμησε να το κάνει το έκανε ο Τζων Κέιτζ το 63. Μάζεψε τότε 6 μουσικούς γιατί βγαίνει 15 ώρες. Εμένα μου άρεσε η έννοια και η έννοια της ενοχλήσης και του Σατί που έχει κάνει κι άλλα τρελά. Εγώ δεν μπορώ να τα παίξω έτσι θα τα παίξω με ένα δικό μου τρόπο. Αυτό είναι το ένα μέρος. Μετά πάντα βάζω κάτι από ένα αρχαίο ύμνο που συνδέω με άλλα πράγματα, δεν θα πω με τι, καμιά φορά με παραδοσιακό και γενικά με πάρα πολλά. Θα ακολουθήσει ένα μικρό δικό μου κείμενο. Διαθέσεις φυγής σε μια πόλη διάσπαρτη ερεθισμούς για απογοήτευση. Σπάνιες συγχορδίες ονείρων απαραίτητες για επιβίωση εδάφους 83 84. Ίσως προλάβω να κάνω κι ένα ποίημα του Μπέκετ, έχει ποίηση εικόνα μουσική, όλα αυτά.

-Το βιβλίο είναι η Τζαζ της Λογοτεχνίας και θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Σαιξπηρικόν. Είναι το δεύτερο. Το πρώτο ήταν η Ποίηση των Δίσκων. Σε εκείνο συγκέντρωσα και μετέφρασα στίχους από κομμάτια γνωστά κι άγνωστα που είχαν αυτή τη βαθιά ποιητική φύση. Τώρα αυτό είναι μια νέα συγκέντρωση κειμένων μου για μεγάλα ονόματα που έχουν γράψει για την τζαζ είτε επηρεάστηκαν είτε την ερευνούν λογοτεχνικά και γράφουν σχετικά  είτε δίνουν φιλοσοφικές ή ποιητικές προεκτάσεις. Είναι κείμενα από το τρίτο πρόγραμμα κι άλλα που τα συγκέντρωσα. Επέλεξα τα 18-19 από τα 220 που είχα γράψει.

Ο Σάκης Παπαδημητρίου εμφανίζεται την Παρασκευή 8/10/21 στο πλαίσιο του Open Jazz Festival στην Αποθήκη Δ στο Λιμάνι. Το Φεστιβάλ γίνεται στο πλαίσιο των 56ων Δημητρίων

ΘΕΣΕΙΣ

12€ κανονικό | 8€ φοιτητές/σπουδαστές | 5€ άνεργοι

Σάκης Παπαδημητρίου – Piano solo Sancho 003 – Duo Φλώρος Φλωρίδης, Γιώργος Δημητριάδης, Γιάννης Αναστασάκης – Trio

Ημερήσια εισιτήρια για όλες τις συναυλίες έξω από την Αποθήκη Δ. Η πληρωμή γίνεται μόνο με χρεωστική, πιστωτική ή προπληρωμένη κάρτα στην είσοδο της Αποθήκης Δ’ από την Παρασκευή 6.30μμ και με δυνατότητα προπώλησης για τις επόμενες μέρες του φεστιβάλ.

ΘΕΣΕΙΣ

12€ κανονικό | 8€ φοιτητές/σπουδαστές | 5€ άνεργοι

Πρωτόκολλο Covid Στο Open Jazz Festival υπάρχει πρωτόκολλο μικτής παρακολούθησης, τόσο στις συναυλίες όσο και στο σεμινάριο, οπότε είναι υποχρεωτική η επίδειξη πιστοποιητικού νόσησης ή εμβολιασμού ή rapid / PCR test 48 ωρών.