Σας ασπάζομαι… Ελένη: Δεν μιλάμε ποτέ για τα παιδιά μας στον πληθυντικό
Η στήλη με συμβουλές προς τους γονείς.
Το «Σας ασπάζομαι… Ελένη»* είναι η στήλη της Ελένης Χοντολίδου στην Parallaxi, με την ιδιότητά της ως Αναπληρώτριας Καθηγήτριας Σχολικής Παιδαγωγικής και Λογοτεχνικής Εκπαίδευσης με αφορμή πραγματικά περιστατικά ή αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Τα θέματα θα αφορούν σε παιδιά από 2-82 (που είναι και η ηλικία ειδίκευσης της Ελένης) τους γονείς, τους θείους και τις θείες των παιδιών, καθώς και το ευρύτερο περιβάλλον τους. Πολύ προσεκτικά η στήλη θα συζητά και θέματα που αφορούν στο σχολείο. Ενίοτε η «Ελένη» μπορεί να απαντά και σε ερωτήσεις σας που επιδέχονται απάντησης. Όλα αυτά με σοβαρότητα, υπευθυνότητα, διακριτικότητα αλλά και χιούμορ. Μπορείτε να επικοινωνείτε με την Ελένη στο mail: sasaspazomaieleni@gmail.com.
*Ο τίτλος της στήλης είναι δάνειο από τον Γρηγόρη Ξενόπουλο στη στήλη του στη Διάπλαση των Παίδων. Η Parallaxi δεν είναι η Διάπλαση των Παίδων και δεν θα ήθελε να είναι και η Ελένη Χοντολίδου δεν είναι ο Γρηγόρης Ξενόπουλος, παρ’ ότι θα ήθελε πολύ να είναι.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ τα υπόλοιπα κείμενα της στήλης ΕΔΩ
Δεν μιλάμε ποτέ για τα παιδιά μας στον πληθυντικό
Η κοινωνική μας συμπεριφορά οφείλει να μπορεί να είναι «κυκλική». Δηλαδή, αυτά που κάνουμε ή λέμε εμείς για τους άλλους να μπορούν και οι άλλοι σε μας. Αλλιώς κυριαρχεί η αγένεια και η ζούγκλα.
Δεν βλέπω γιατί πρέπει να υπάρχει εξαίρεση για τους γονείς. Εξαιρουμένων των περιπτώσεων ασφάλειας και γονικής ευθύνης δεν καταλαβαίνω γιατί μπορεί να ισχύουν διαφορετικοί κανόνες μεταξύ γονιών και παιδιών. Λ.χ. εάν ο γονιός κάνει συνεχώς παρατηρήσεις και ενίοτε χαρακτηρίζει σε επίπεδο ύβρεων το παιδί, τι ακριβώς νομίζει ότι διδάσκει;
Ας περιοριστούμε σήμερα στον άνευ όρων και ορίων πληθυντικό που χρησιμοποιούν οι γονείς: σήμερα δίνουΜΕ Αρχαία, ο τάδε καθηγητής δεν ΜΑΣ συμπαθεί, έχουΜΕ μπαλέτο, δεν τα πάΜΕ καλά στα Αγγλικά…
Πέραν του ότι είναι γελοίο, ας φανταστούμε την κυκλική συμπεριφορά. Πώς θα μας φαινόταν εάν το παιδί μας έλεγε αίφνης: πήραΜΕ διαζύγιο, ΜΑΣ απέλυσαν, χωρίζουΜΕ, πήραΜΕ προαγωγή…
Απαράδεκτο, ε; Όντως, απαράδεκτο. Εμείς γιατί το κάνουμε; Για να δείξουμε ότι συμπάσχουμε, ότι είμαστε ένα και το αυτό; Ότι έχουμε σύνδεση αμοιβάδων με τα παιδιά μας και δεν μπορούμε να αποχωριστούμε από αυτά; Για όποιον λόγο και να συμβαίνει, είναι λάθος και μόνο σύγχυση μπορεί να προκαλεί στα παιδιά.
Σε ποια ηλικία θα τελειώσει αυτός ο ψευδής πληθυντικός; Στον γάμο του παιδιού ή μήπως ούτε τότε; Δείχνουμε άραγε λιγότερη αγάπη εάν μιλούμε σε γ’ ενικό; Δεν νομίζω…
Το α’ πληθυντικό θέλει να υπογραμμίσει την αγάπη, την έγνοια, τη συμμετοχή, την εξάρτηση, τη συμβιωτική σχέση που τόσο αγαπούν οι νοτιοευρωπαίοι και οι ανατολίτες γονείς. Αλλά είναι λόγος που τσακίζει την ανεξαρτησία των παιδιών και δίνει ψεύτικες υποσχέσεις. Στερεί από τα παιδιά την ανεξαρτησία τους και τη μοναδικότητά τους. Το παιδί μας θα δώΣει Αρχαία, δεν συμπαθΕί τον τάδε συμμαθητή του και επ’ ουδενί δεν πάμε σε όλα αυτά πακέτο μαζί του.
Ένα χαρούμενο και υγιές παιδί δεν έχει τους γονείς του «σαν τον κισσό στο δέντρο». Η σκιά τους είναι ήδη πολύ βαρειά.
