Σας ασπάζομαι… Ελένη: Δεν συγκρίνουμε ποτέ το παιδί μας με κανένα άλλο παιδί

Το «Σας ασπάζομαι… Ελένη»* είναι η δεκαπενθήμερη στήλη της Ελένης Χοντολίδου (κάθε Δευτέρα πρωί) στην Parallaxi, με την ιδιότητά της ως Αναπληρώτριας Καθηγήτριας Σχολικής Παιδαγωγικής και Λογοτεχνικής Εκπαίδευσης με αφορμή πραγματικά περιστατικά ή αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Τα θέματα θα αφορούν σε παιδιά από 2-82 (που είναι και η ηλικία ειδίκευσης της Ελένης) τους γονείς, τους θείους και τις θείες των παιδιών, καθώς και το ευρύτερο περιβάλλον τους. Πολύ προσεκτικά η στήλη θα συζητά και θέματα που αφορούν στο σχολείο. Ενίοτε η «Ελένη» μπορεί να απαντά και σε ερωτήσεις σας που επιδέχονται απάντησης. Όλα αυτά με σοβαρότητα, υπευθυνότητα, διακριτικότητα αλλά και χιούμορ. Μπορείτε να επικοινωνείτε με την Ελένη στο mail: [email protected].

*Ο τίτλος της στήλης είναι δάνειο από τον Γρηγόρη Ξενόπουλο στη στήλη του στη Διάπλαση των Παίδων. Η Parallaxi δεν είναι η Διάπλαση των Παίδων και δεν θα ήθελε να είναι και η Ελένη Χοντολίδου δεν είναι ο Γρηγόρης Ξενόπουλος, παρ’ ότι θα ήθελε πολύ να είναι.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ τα υπόλοιπα κείμενα της στήλης ΕΔΩ

Κείμενο: Δεν συγκρίνουμε ποτέ το παιδί μας με κανένα άλλο παιδί

Οι άνθρωποι είναι μοναδικοί. Ειδικά όταν είναι μικροί και πιστεύουν ότι ο μπαμπάς είναι σούπερμαν, η μαμά η πιο όμορφη… Ακόμη κι αν μας ρωτήσει ένα παιδί: μαμά ποια είναι πιο όμορφη; Η Κατερίνα ή εγώ; Η πολιτικά ορθή απάντηση είναι: σας αγαπώ και τις δύο και η κάθε μια έχει τον τύπο της.

Όλα τα παιδιά θέλουν οι γονείς τους και η ευρύτερη οικογένεια να τα αποδέχονται άνευ όρων, άνευ ορίων. Εάν πετύχει η συνταγή στην παιδική ηλικία, ως ενήλικος το παιδί πολύ δύσκολα θα πάρει λάθος αποφάσεις, πολύ δύσκολα θα γίνει αντικείμενο κακοποίησης. Η πλήρης αποδοχή στο σπίτι είναι εκ των ων ουκ άνευ. «Είσαι το παιδάκι μου και σε αγαπώ».

Όταν υπάρχουν και αδέλφια η κατάσταση είναι πιο περίπλοκη. Οι γονείς, χωρίς να το θέλουν, δείχνουν αδυναμία σε κάποιο παιδί και αυτό είναι τραγωδία. Έχω ζήσει στη σκιά μιας μεγαλύτερης, ομορφότερης και εξυπνότερης αδελφής η οποία ήταν η αδυναμία του πατέρα μας. Οτιδήποτε έκανα, αμέσως το συγκρίνανε με αυτά που κατάφερνε η αδελφή μου. Μέχρι που μεγαλώσαμε και καταλάβαμε ότι ήμασταν και οι δύο αγαπημένες κόρες. Αχ! Αυτά τα πρωτοτόκια!

Υπάρχουν ακραίες περιπτώσεις που το παιδί είναι πραγματικά δύσμορφο, έχει τσιριχτή φωνή ή είναι ενοχλητικό, κ.λπ. (Γι αυτά θα μιλήσουμε πιο αναλυτικά στην επόμενη διαδικτυακή μας συνάντηση). Προς το παρόν να πούμε ότι κάθε άνθρωπος έχει ταλέντα και χαρακτηριστικά που τον κάνουν μοναδικό. Αυτό τονίζουμε στο «άσχημο» παιδί. Αρνούμαστε να τον συγκρίνουμε με οποιονδήποτε!

Στο παιδί που τσιρίζει μάλλον εξαιτίας μας (γιατί φωνάζουμε και εμείς στο σπίτι) δίνουμε την ιδέα για πέντε λεπτά κάθε μέρα να μιλάμε όλοι σιγά, μετά να γίνουν δέκα, κ.ο.κ. Το παιδί με ενοχλητική συμπεριφορά θέλει «αποκωδικοποίηση». Και όσο πιο νωρίς συμβουλευτούμε κάποιον ειδικό, τόσο καλύτερα. Ενδέχεται να μπορεί και αυτή η περίπτωση να μπορεί να λυθεί με ευφάνταστο τρόπο. Κάνουμε καταλόγους της συμπεριφοράς του παιδιού, καταλήγουμε με κοινή συμφωνία ποιες είναι οι επιθυμητές συμπεριφορές και ποιες όχι. Συναποφασίζουμε τους κανόνες. Δηλαδή παιχνίδι. Θα εκπλαγείτε πόσα προβλήματα μπορούν να λυθούν μέσω του παιχνιδιού.

Ξαναγυρνάμε στην απαγορευμένη σύγκριση. Κανένας δεν είναι καλύτερος από το παιδί μας και, κυρίως, κανένα παιδί δεν αγαπάμε πιο πολύ από το δικό μας. Δεν λέμε εκκωφαντικά ψέμματα, γιατί τα παιδιά δεν είναι ανόητα. Θυμηθείτε τον έρωτα: πόσο αντικειμενικά είναι «εκείνος» πιο όμορφος, πιο έξυπνος, πιο… από οποιονδήποτε άλλον άντρα; Καθόλου, αλλά του λέμε σε κάθε στιγμή τα αθώα ψέμματα του έρωτα. Και οι γονείς το ίδιο πρέπει να κάνουν. Να τονίζουν τα θετικά του παιδιού, να το ενισχύουν όταν βελτιώνεται, να του δείχνουν την αγάπη τους συνεχώς. Κανένας δεν συνετίστηκε ποτέ επειδή τον συνέκριναν με κάποιον καλύτερο και, από την άλλη, κανένας δεν πέθανε από υπερβολική αγάπη.

Γι αυτό, καθρέφτη-καθρεφτάκι μου, ποια είναι η πιο όμορφη; Η πιο καλή, η πιο έξυπνη, μοναδική αποδεκτή απάντηση είναι: εσύ, ματάκια μου.