Σας ασπάζομαι… Ελένη: Μην πηγαίνετε με τα παιδιά σας σε παραστάσεις που δεν είναι έτοιμα να παρακολουθήσουν
Το «Σας ασπάζομαι… Ελένη» είναι η δεκαπενθήμερη στήλη της Ελένης Χοντολίδου (κάθε Δευτέρα πρωί) στην Parallaxi.
Το «Σας ασπάζομαι… Ελένη»* είναι η δεκαπενθήμερη στήλη της Ελένης Χοντολίδου (κάθε Δευτέρα πρωί) στην Parallaxi, με την ιδιότητά της ως Αναπληρώτριας Καθηγήτριας Σχολικής Παιδαγωγικής και Λογοτεχνικής Εκπαίδευσης με αφορμή πραγματικά περιστατικά ή αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Τα θέματα θα αφορούν σε παιδιά από 2-82 (που είναι και η ηλικία ειδίκευσης της Ελένης) τους γονείς, τους θείους και τις θείες των παιδιών, καθώς και το ευρύτερο περιβάλλον τους. Πολύ προσεκτικά η στήλη θα συζητά και θέματα που αφορούν στο σχολείο. Ενίοτε η «Ελένη» μπορεί να απαντά και σε ερωτήσεις σας που επιδέχονται απάντησης. Όλα αυτά με σοβαρότητα, υπευθυνότητα, διακριτικότητα αλλά και χιούμορ. Μπορείτε να επικοινωνείτε με την Ελένη στο mail: [email protected].
*Ο τίτλος της στήλης είναι δάνειο από τον Γρηγόρη Ξενόπουλο στη στήλη του στη Διάπλαση των Παίδων. Η Parallaxi δεν είναι η Διάπλαση των Παίδων και δεν θα ήθελε να είναι και η Ελένη Χοντολίδου δεν είναι ο Γρηγόρης Ξενόπουλος, παρ’ ότι θα ήθελε πολύ να είναι.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ τα υπόλοιπα κείμενα της στήλης ΕΔΩ.
Πέμπτο κείμενο: Μην πηγαίνετε με τα παιδιά σας σε παραστάσεις που δεν είναι έτοιμα να παρακολουθήσουν
Χτες με δύο μαμάδες με τα παιδιά τους (Γ΄ Δημοτικού και Β΄ Γυμνασίου) και μία φίλη είδαμε την παράσταση του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου. Το έργο, βεβαίως, βασίζεται στο αγαπημένο βιβλίο της Άλκης Ζέη. Η παράσταση ήταν πολύ καλή, ιδανική για παιδιά που έχουν ενδιαφέρον να μάθουν την ιστορία, αρκετά προσιτή ώστε να μην τα φέρει σε αμηχανία και με καλούς ηθοποιούς, που ευτυχώς δεν ούρλιαζαν όπως γίνεται συνήθως σε παιδικές παραστάσεις (θαρρείς και τα παιδιά εκτός από μικρόσωμα είναι και… κουφά). Εύγε στο Κρατικό και σε όλους τους συντελεστές της παράστασης.
Η παράσταση όμως δεν ήταν «παιδική». Το θέατρο ήταν γεμάτο μικρά παιδιά που γελούσαν εκεί που δεν έπρεπε, φώναζαν, μιλούσαν με τους συνοδούς τους, κουνιόντουσαν συνέχεια και χτυπούσαν με αμηχανία τα πόδια τους στα μπροστινά καθίσματα.
Έχω πάει μόνη και με παιδιά σε δεκάδες παιδικές παραστάσεις και ουδέποτε έχω ενοχληθεί από τις αντιδράσεις των παιδιών που, πολλές φορές, προκαλούν οι ίδιοι οι ηθοποιοί. Εκεί είναι προϋπόθεση η ενεργός συμμετοχή των παιδιών. Αυτή όμως δεν ήταν μία τέτοια παράσταση. Δεν ήξεραν οι συνοδοί ή οι γονείς περί τίνος πρόκειται; Αμφιβάλλω ότι κάποιος που πάει το παιδί του στο θέατρο δεν έχει διαβάσει ή έστω ακούσει για το βιβλίο της Ζέη.
Πέραν της ενόχλησης των άλλων θεατών η επιλογή ακατάλληλου έργου μπορεί να κάνει τα παιδιά να ΜΗΝ αγαπήσουν το θέατρο. Δεν βάζεις σε κάποιον που επιχειρείς να μυήσεις στην κλασική μουσική να ακούσει Σένμπεργκ! Ούτε αρχίζει με Κάφκα ένας μικρός αναγνώστης την περιπέτεια της ανάγνωσης!
Πώς μπορώ να ξέρω πού μπορώ να πάω με το παιδί μου; Πώς μπορώ να γνωρίζω το επίπεδό του;
Με όλες τις μορφές τέχνης ξεκινάμε από τα εύκολα και ευχάριστα και πάμε στα δύσκολα και ρεαλιστικά ‒ που είναι συνήθως δυσάρεστα. Εν προκειμένω, πεθαίνουν δύο παιδιά, άνθρωποι πεινάνε, η φτώχεια μαστίζει την Αθήνα…
Πιστεύω πως υπάρχει διάκριση μεταξύ παιδικού και νεανικού σε κάθε μορφή τέχνης και, βεβαίως, η διάκριση αυτή είναι πολύ λεπτή και εξαρτάται από το κάθε παιδί πότε είναι έτοιμο να περάσει στο νεανικό θέατρο, στη νεανική λογοτεχνία…
Εκτός από την ενόχληση που προκαλούν τα παιδιά στους άλλους θεατές όταν τα αναγκάζουμε να παρακολουθήσουν μία ακατάλληλη για την ηλικία ή το επίπεδό τους παράσταση, ο πραγματικός λόγος που δεν πρέπει να το κάνουμε αυτό είναι παιδαγωγικός.
Το θέατρο και η παρακολούθησή του επιβάλλουν μία σωματική πειθαρχεία που είναι εκ των ων ουκ άνευ. Δύο ώρες ακινησίας και σιωπής δεν είναι εύκολη υπόθεση ακόμη και για κάποιους ενηλίκους. Διακινδυνεύουμε την αγάπη των παιδιών για το είδος εάν τους δώσουμε την εντύπωση ότι φταίει η παράσταση (ή το θέατρο συνολικά) και όχι η εσφαλμένη επιλογή μας που δεν ευχαριστήθηκαν την έξοδό τους.
Και μία τελευταία παρατήρηση: το νεανικό θέατρο δεν είναι η συνθήκη του σπιτιού μας όταν βλέπουμε τηλεόραση με τα παιδιά μας. Το θέατρο και ο κινηματογράφος επιβάλλουν ακινησία και ησυχία, δηλαδή προσήλωση. Αυτά δεν τα κουβαλά κανείς στο DNA του, είναι μαθημένη συμπεριφορά, δηλαδή ανατροφή από το σπίτι. Για το σχολείο ουδείς λόγος γιατί τις περισσότερες φορές τα σχολεία πάνε σε θεατρικές παραστάσεις χωρίς καμία προετοιμασία και χωρίς καμία διάθεση προσήλωσης. Αλλά αυτά θα τα πούμε μια άλλη φορά.
