Τι γίνονται τα social media όσων φεύγουν από τη ζωή;

Η παρουσία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ένα θέμα που απασχολεί τους πάντες το 2024. Ένα, όμως, παρακλάδι της διαδικτυακής παρουσίας το οποίο δε σκεφτόμαστε συχνά, είναι η διαδικτυακή παρουσία κάποιου που φεύγει από την ζωή.

Τι γίνεται με τους λογαριασμούς όσων χάνονται; Ποιος τους “κατεβάζει” και πως γίνεται η όλη διαδικασία; Μια μακάβρια, μεν αλλά επακόλουθη σκέψη, καθώς η εικονική ζωή πια σχεδόν ταυτίζεται με την πραγματική.

Οι δυσκολίες της διευθέτησης

Ο Γκάβιν Μπλόμλεϊ είχε την τύχη να έχει μια εξαιρετικά οργανωμένη μητέρα. Πριν πεθάνει,  άφησε ένα σημείωμα που περιλάμβανε τον κωδικό πρόσβασης στο κινητό της τηλέφωνο και πρόσβαση σε όλους τους online κωδικούς της. “Δεν μπορώ καν να φανταστώ πόσο δύσκολα θα μπορούσε να εξελιχθεί αυτό μην έχοντας αυτούς τους κωδικούς ή μην γνωρίζοντας για αυτό το σημείωμα με όλους τους κωδικούς της,” λέει ο Μπλόμλεϊ.

Αναφέρει πως στο σημείωμα, η μητέρα του είχε μια σειρά βασισμένη σε αλφαβητικούς και άλλους, λογικούς παράγοντες για όλους τους κωδικούς της, συμπεριλαμβανομένων των τραπεζικών της λογαριασμών, των συντάξεών της, των κοινωνικών της δικτύων – τα πάντα.

Το να “ξεμπλέξεις τον ιστό” της online ζωής κάποιου μετά το θάνατό του δημιουργεί επιπρόσθετο άγχος πάνω από τον πένθος και τον σχεδιασμό της κηδείας, και γίνεται όλο και πιο πολύπλοκο καθώς όλο και περισσότερες καθημερινές εργασίες εκτελούνται online. Υπάρχουν τραπεζικοί λογαριασμοί, email, online λογαριασμοί και συνδρομές streaming, καθώς και διάφοροι λογαριασμοί σε κοινωνικά δίκτυα που πρέπει να λάβει κανείς υπόψιν.

Δεν υπάρχει ένα κεντρικό σημείο ή μια μόνο μέθοδος για να μνημονεύσεις ή να διαγράψεις λογαριασμούς. Ορισμένες εταιρείες, συμπεριλαμβανομένης της Google, διαγράφουν λογαριασμούς μετά από δύο χρόνια αδράνειας, αλλά δεν ισχύει η ίδια πολιτική για όλες τις πλατφόρμες.

“Το Facebook, κατά μια έννοια, είναι στην πραγματικότητα πολύ προοδευτικό και “ηγείται” αυτού του χώρου” λέει ο Μπιορν Νάνσεν, ερευνητής ψηφιακών μέσων στην ομάδα “death tech” στο Πανεπιστήμιο της Μελβούρνης. “Με την πάροδο των χρόνων, έχουν αναπτύξει τις πολιτικές τους. Μπορείς να… διορίσεις μια επαφή ως “κληρονόμο”, ώστε όταν πεθάνεις αυτό το άτομο… μπορεί να ακολουθήσει τις επιθυμίες σου, είτε να κλείσει το λογαριασμό σου είτε να τον μνημονεύσει.” Ο Νάνσεν λέει ότι άλλες πλατφόρμες δεν έχουν την ίδια πολιτική. “Πρέπει απλώς να ακολουθήσεις τις ίδιες, παλιές λύσεις που είναι, να αφήσεις τους κωδικούς σου σε κάποιον και τις επιθυμίες σου για το τι θες να γίνει με τους λογαριασμούς και το περιεχόμενο σου. Συχνά, παραβιάζεις τους όρους χρήσης”.

Λέει ότι γίνεται πιο περίπλοκο με την είσοδο της διπλής επαλήθευσης με χρήση βιομετρικών στοιχείων για να διασφαλιστεί ότι μόνο ο κάτοχος του λογαριασμού μπορεί να έχει πρόσβαση σε αυτόν το λογαριασμό. Ο Νάνσεν λέει ότι οι online εταιρείες θα έπρεπε να καταστήσουν τη διαδικασία πιο εύκολη, αλλά αντ’ αυτού  όλο και περισσότεροι άνθρωποι περιλαμβάνουν οδηγίες στο διαθήκη τους, κάτι που αναμένεται να αυξηθεί με την πάροδο του χρόνου καθώς οι baby boomers, οι γεννημένοι από το 1946 έως το 1964 δηλαδή, πεθαίνουν.

“Μπαίνουμε σε μια περίοδο που έχει αναφερθεί ως “peak death” (κορύφωση του θανάτου). Η “φούσκα” των baby boomers σημαίνει ότι θα υπάρξει μεγάλος όγκος θανάτων και αυτό συνεχίζεται με κάθε γενιά που έπεται και θα πρέπει να αντιμετωπίσει το ίδιο  θέμα… θα ευαισθητοποιήσει ευρύτερα σχετικά με το θέμα και μπορεί να προκαλέσει αλλαγή.”

Το Standards Australia αναφέρει ότι περίπου το 60% των ενηλίκων στην Αυστραλία έχουν κάνει διαθήκη, αλλά δεν έχουν λάβει υπόψιν όλοι την ψηφιακή τους κληρονομιά. Ο μη-κερδοσκοπικός οργανισμών προτύπων είναι μέρος μιας ομάδας οργανισμών από 35 χώρες που προτείνουν βασικές αρχές και οδηγίες για το πώς πρέπει να διαχειρίζονται οι οργανισμοί τη διαδικασία όταν ένας συγγενής ή ο εκτελεστής ζητά πρόσβαση σε έναν λογαριασμό κάποιου που έχει πεθάνει.

Ο Άνταμ Στίντζμορ, γενικός διευθυντής σχέσεων και επικοινωνίας στο Standards Australia, λέει ότι αυτό σημαίνει την ανάπτυξη ενός κοινού συνόλου ορισμών που οι εταιρείες μπορούν στη συνέχεια να ενσωματώσουν στους όρους χρήσης. “Ο χειρότερος χρόνος για να αντιμετωπίζεις ένα τέτοιο πρόβλημα είναι αν ξέρεις ότι κάποιος στην οικογένειά σου έχει πεθάνει και υπάρχει διαμάχη μεταξύ των μερών,” λέει. “Αυτό που θέλουμε να κάνουμε είναι να το προλάβουμε αυτό σε αυτούς τους διάφορους τύπους πλατφορμών. Υπάρχουν κοινές ερωτήσεις και οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν επιλογές για το τι θα συμβεί με τα δεδομένα και τα περιουσιακά τους στοιχεία.”

Ο Νάνσεν λέει ότι ένας άλλος παράγοντας είναι η ιδιωτικότητα του αποθανόντος και εάν επιθυμεί οι προσωπικές του μηνύματα και περιεχόμενο να είναι ορατά από τα μέλη της οικογένειας ή να διαγράφονται. “Υπάρχει πολυπλοκότητα και λεπτή διαφορά,” λέει. “Μπορεί να έχετε emails, μηνύματα, φωτογραφίες, βίντεο που για πολλούς λόγους μπορεί να θέλετε να διαγραφούν ή να μη θέλετε ορισμένα άτομα να τα δουν”. “Εάν θέλετε να είστε πραγματικά σχολαστικοί, δεν είναι απλά το να παρέχετε πρόσβαση και οδηγίες σε έναν ψηφιακό εκτελεστή. Μπορεί να είναι πολύ λεπτομερείς οδηγίες σχετικά με διάφορες πλατφόρμες και διάφορο περιεχόμενο”.

Ο Μπλόμλεϊ λέει ότι η καλύτερή του συμβουλή είναι να εξασφαλίσει την ύπαρξη εξουσιοδότησης εκ των προτέρων και η πρόσβαση στους λογαριασμούς να συμπεριλαμβάνεται ως μέρος μιας ρυθμιζόμενης διαθήκης. Λέει ότι η διαδικασία κλεισίματος των λογαριασμών της μητέρας του ήταν χρονοβόρα, παρά το γεγονός ότι είχε όλους τους κωδικούς πρόσβασης. Χρειάστηκε αρκετές εβδομάδες για να τακτοποιηθεί, αφού ταυτόχρονα βίωνε τον πόνο του να χάσει τη μητέρα του. “Ευτυχώς, ήμασταν όλοι σε μια θέση όπου μπορούσαμε να πάρουμε άδεια από τη δουλειά… αλλά μπορώ να φανταστώ ότι αυτό θα μπορούσε να είναι πολύ πιο περίπλοκο για ορισμένα άτομα, με βάση διάφορες συνθήκες.”

Πηγή: theguardian.com

Φωτογραφίες: Pexels.com