Σπαρακτικό video από μια “φωνή των Γιαζίντι” που ζει στην Βόλβη
Το νέο βίντεο-ντοκουμέντο του SolidarityNow για τις γυναίκες Γιαζίντι που ζουν στο χώρο φιλοξενίας προσφύγων της Βόλβης.
Η Μπάρφι είναι μια γυναίκα 65 ετών και είναι η μεγαλύτερη σε ηλικία γυναίκα στη μικρή λουτρόπολη της Βόλβης όπου ζουν σήμερα 200 Γιαζίντι. Όλοι τη σέβονται. Πάντα φοράει άσπρα, τα παραδοσιακά ρούχα του λαού της. Η Μπάρφι είναι κι εκείνη Γιαζίντι στην καταγωγή, από το χωριό Σινγκάλ του Ιράκ. Τον τελευταίο 1,5 χρόνο ζει στο Κέντρο Υποδοχής και Φιλοξενίας στη Βόλβη μαζί με την οικογένειά της.
Το SolidarityNow καταγράφει μέσα από το φακό του φωτοειδησεογράφου Γιώργου Μουτάφη την ιστορία των Γιαζίντι, τις διώξεις και τους βασανισμούς που έχουν υποστεί ιστορικά στο πέρασμα των χρόνων, τη νοσταλγία που νιώθουν για τη χαμένη τους πατρίδα αλλά και την άσβεστη ελπίδα τους να επιστρέψουν μία μέρα-όταν πια όλα αυτά θα έχουν τελειώσει- πίσω, στο δικό τους χαμένο παράδεισο.
Οι Γιαζίντι είναι μια κουρδική εθνο-θρησκευτική ομάδα -παγκοσμίως υπολογίζονται στους 700.000, με το μεγαλύτερο αριθμό τους να κατοικεί στο βόρειο Ιράκ-, οι οποίοι κατάφεραν να διατηρήσουν την εθνική συνοχή και την αλληλεγγύη τους παρά τους συνεχείς διωγμούς, τις περισσότερες από 70 γενοκτονίες που μετρούν και την πολυετή καταπίεση που έχουν υποστεί από διαφορετικά καθεστώτα. Από το 2014 έχουν κυνηγηθεί συστηματικά από τον ISIS και διάφορες εξτρεμιστικές ομάδες. Παρόλα αυτά, έχουν καταφέρει να διατηρήσουν την πίστη και την κουλτούρα τους, πληρώνοντας φυσικά πολύ ακριβά το τίμημα.
Σε αυτό το σύντομο βίντεο που παρουσιάζει σήμερα το SolidarityNow, η φωνή της ίδιας της Μπάρφι γίνεται το αφηγηματικό μέσο και το όχημα για να μας εξιστορήσει τα βάσανα όχι μόνο τα προσωπικά, αλλά τα βάσανα και το θρήνο του ίδιου της του λαού. Κι αυτό, με έναν τρόπο σχεδόν σπαραχτικό. Όπως η φωνή μιας μάνας που κουβαλά τις μνήμες ενός τόπου όπου μεγάλωσε τα παιδιά της και που δεν υπάρχει πια.
Η Μπάρφι μάς λέει ένα τραγούδι στη γλώσσα της. Το τραγούδι της δεν είναι ένα συνηθισμένο τραγούδι. Είναι ένα αυτοσχέδιο μοιρολόι, με λόγια που μπήκαν σε σειρά ως ένα σκαρίφημα της μνήμης και του πόνου της. Αφιερωμένο στους ανθρώπους της και στη χαμένη της πατρίδα.
«Το Σινγκάλ μας ήταν ένα αστέρι στον έβδομο ουρανό
και μια καταιγίδα ήρθε και το κατέστρεψε.
Το ISIS απήγαγε τις γυναίκες μας, έκαψε τα παιδιά μας και κρέμασε τα κεφάλια τους στις πόρτες.
Μικρά παιδιά έμειναν μόνα, χωρίς προστασία.
Oι άνδρες μας πήγαν να πολεμήσουν, αφήνοντάς μας μόνες.
Γιατί δε μας αφήνουν ήσυχους να ξαναβρούμε την ευτυχία.
Στέκομαι μπροστά από το χώρο αυτό.
Κοιτάζω τους ανθρώπους που φροντίζουν τα παιδιά τους, κοιτάζουν τη φωτιά και κλαίνε νοσταλγώντας το Σινγκάλ.
Δεν μπορώ να ξεκουραστώ και να κοιμηθώ μέχρι την ανατολή.
Περιμένω να ξαναδώ το Σινγκάλ μου καθισμένη κοντά σε ένα βράχο.»
Το SolidarityNow από τον Μάιο του 2017, υποστηρίζει την Μπάρφι και όλη την κοινότητα των Γιαζίντι στο Χώρο Υποδοχής και Φιλοξενίας της Βόλβης μέσω του Προγράμματος Blue Dots**. Από το πρόγραμμα αυτό έχουν υποστηριχθεί και έχουν βρει έναν ασφαλή χώρο περισσότερα από 4.400 παιδιά, γυναίκες και άλλες ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες σε διάφορα σημεία σε όλη την Ελλάδα.
Δείτε το video και ακούστε την Μπάρφι, την 65χρονη Γιαζίντι από το Σινγκάλ του Ιράκ, στο δικό της μοιρολόι για τις χαμένες πατρίδες:
