Στα χωριό Ραφταναίοι υπάρχει μια υπέροχη ιστορία
Που την ξεδιπλώνει σήμερα μοναδικά η Χρυσάνθη Χριστογιάννη.
Λέξεις: Σοφία Χαυλίδου
Η Χρυσάνθη Χριστογιάννη επέστρεψε στο χωριό της, τους Ραφταναίους και έφτιαξε ένα υπέροχο καφενείο. Οι Ραφταναίοι είναι μικρό ορεινό χωριό του Νομού Ιωαννίνων, αποτελεί έδρα της ομώνυμης τοπικής κοινότητας ανήκει στο Δήμο Βορείων Τζουμέρκων.
Με τράβηξε στην πρώτη μας συνάντηση η ηρεμία της και στη συνέχεια τα έργα ζωγραφικής που είχε μέσα στο καφενείο που διατηρεί στην μια και μοναδική πλατεία του χωριού με τα τρία αιωνόβια πλατάνια.
ΣΜ: Γεννηθήκατε στους Ραφταναίους. Πότε φύγατε για πρώτη φορά από το χωριό σας;
-Με τις χρονολογίες δεν τα πηγαίνω καλά, αλλά έφυγα στη Πέμπτη δημοτικού και πήγαμε στο Βόλο για μερικά χρόνια επειδή ο πατέρας μου ήτανε κτίστης και εκεί είχε δουλειά. Ζήσαμε εκεί έξι χρόνια, μετά στα Γιάννενα για δύο χρόνια και μετά πήγα Αθήνα. Ξεκίνησα να μαθαίνω αγγλικά και γερμανικά και έψαχνα και για εργασία. Εργάστηκα σε μια ασφαλιστική εταιρεία, σε έναν εκδοτικό οίκο και έφυγα μετά στην Ελβετία. Έμεινα για τρεις μήνες στην Βασιλεία, αλλά οι συνθήκες δεν ήταν κατάλληλες για να ζήσω και επέστρεψα στην Ελλάδα. Λίγο καιρό μετά έφυγα για το Αμβούργο. Ο θείος μου που ζούσε εκεί με βοήθησε πάρα πολύ. Πήγα σε γερμανική σχολή και έμαθα καλά τη γλώσσα. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα πήγα στην Αθήνα και ασχολήθηκα επαγγελματικά με τις ξένες γλώσσες παραδίδοντας μαθήματα.
ΣΜ: Πολυτάραχη και ανήσυχη λοιπόν η ζωή σας. Ελεύθερο πνεύμα. Και επιστρέψατε πάλι πότε και μέσα από ποια λογική, εκτός από το γεγονός βέβαια ότι είναι ο τόπος σας.
Πάντα ήταν έτσι στο πίσω μέρος του μυαλού μου να γυρίσω. Όταν ο πατέρας μου τα πήρε τη σύνταξη ήρθε και έφτιαξε ένα σπιτάκι εδώ και για αρκετά χρόνια όσο ζούσαν οι γονείς μου ερχόμουν τουλάχιστον τρεις φορές το χρόνο. Ήταν μία από τις σκέψεις μου να γυρίσω. Μ’ άρεσε πάρα πολύ η επαρχία όσο πιο ορεινό το μέρος τόσο περισσότερο μου αρέσει. Μου αρέσει αυτή η ησυχία και η άπλα που έχει, που δεν είναι τα σπίτια το ένα δίπλα στο άλλο κολλητά, μπορείς να βάλεις μουσική δυνατά, μπορείς να μιλήσεις να εκφραστείς …
ΣΜ: Αντιλαμβάνομαι βέβαια ότι τους ήσυχους χειμώνες εδώ απολαμβάνετε την χαρά της δημιουργίας μέσα από τα έργα που ζωγραφίζετε. Μιλήστε μου λίγο γι’ αυτό για το πώς περνάτε τους χειμώνες σας εδώ.
Πάντα ήθελα να μπορώ να αποτυπώσω όσα βλέπω πάνω σ’ έναν καμβά, αλλά δεν είχα τον χρόνο να το κάνω.
Τώρα που ήρθα εδώ και έχω χρόνο και δεν έχω υποχρεώσεις κάνω αυτό που πάντα ήθελα. Έτσι αυτοί οι ήσυχοι χειμώνες περνούν όμορφα εδώ στο χωριό!
Διαβάζω πολύ λογοτεχνία και ποίηση, περπατάω πολύ και μαζεύω εικόνες.
ΣΜ: 956 μέτρα υψόμετρο οι Ραφταναίοι και σύμφωνα με την απογραφή του 2011, 47 μόνιμοι κάτοικοι. Τα καλοκαίρια πόσοι κάτοικοι υπάρχουν στο χωριό;
Το καλοκαίρι τριπλασιάζεται να μην πω πενταπλασιάζεται γιατί έρχονται και φίλοι και συγγενείς αλλά και φιλοξενούμενοι και όλα τα σπίτια είναι σχεδόν είναι ανοιχτά.
ΣΜ: Και το καφενείο πως προέκυψε; Δεν σας κουράζει που το δουλεύετε;
Το έχω πάρει από τον Δήμο! Μ’ αρέσει που το δουλεύω και πάνω απ’ όλα μ’ αρέσει που γίνεται τόπος κοινής συνάντησης καθημερινά για όλους σχεδόν τους συγχωριανούς μου! Αυτός είναι ο στόχος μου: να βρισκόμαστε όλοι μαζί!
ΣΜ: Μ’ αυτους λοιπόν τους ανθρώπους και προκειμένου να είστε όλοι μαζί διοργανώνετε όπως μου είπατε τουρνουά τάβλι…
Ναι, και είναι πάρα πολύ ωραία! Παίζουμε όλοι μαζί, μιλάμε και διασκεδάζουμε. Διοργανώσαμε επίσης διαγωνισμό μαγειρικής και καραόκε όπου συμμετείχαν μικροί και μεγάλοι και είχε πολύ μεγάλη επιτυχία.
ΣΜ: Και για το αύριο τι σκέφτεστε;
Θέλω πολύ να τα καταφέρω να μείνω εδώ. Είναι βέβαια λίγο ασύμφορο οικονομικά, γιατί εδώ ο χειμώνας είναι 10 μήνες το χρόνο να μην πω παραπάνω και τα μηνιαία έξοδα συντήρησης του μαγαζιού είναι αρκετά και μέσα από αυτή την περίεργη κατάσταση που ζούμε δεν ξέρω αν θα μπορέσω να το κρατήσω αλλά θα το παλέψω πολύ.
Σας ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ για αυτά τα λίγα που είπαμε εύχομαι να ευοδωθούν όλα σας τα όνειρα, να συνεχίζετε να δημιουργείτε και να κρατάτε τον πολιτισμό «ζωντανό» στους Ραφταναίους.
