Stardust: Μια ταινία που θα ήθελε να γίνει βιογραφία ενός ροκ σταρ

Λέξεις: Γιάννης Γκροσδάνης

Πόσο μπορεί να λειτουργήσει μια βιογραφία ενός σταρ της μουσικής χωρίς να ακούγεται η μουσική του ούτε σε μισό πλάνο; Την απάντηση την δίνει – εν μέρει – το Stardust. 

Καταρχάς έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον πως τα τελευταία 3-4 χρόνια έχει δημιουργηθεί μια μικρή κινηματογραφική φάμπρικα με βιογραφίες και ιστορίες αγαπημένων ροκ μουσικών και συγκροτημάτων του ’70 και του ’80. Το Bohemian Rhapsody και το Rocketman (προσωπικά θεωρώ πιο ειλικρινές στην προσπάθεια του το Rocketman) δείχνουν μάλλον τον δρόμο με την επιτυχία και την απήχηση που είχαν στο κοινό, που ψάχνει να βρει στο πανί της μεγάλης οθόνης τους μύθους αυτής της εποχής. Το Stardust δείχνει ως συνέχεια αυτής της θεματολογικής αναζήτησης αλλά αντιμετώπισε εξ αρχής ένα σοβαρό πρόβλημα που αφορά στη μη συναίνεση της οικογένειας του καλλιτέχνη στην δημιουργία μιας τέτοιας ταινίας με άμεση συνέπεια να μην δοθεί επίσης άδεια για χρήση της μουσικής και των τραγουδιών του Μπόουι. Κάτω από αυτές τις συνθήκες πως λειτουργεί άραγε μια βιογραφική ταινία για έναν από τους δημοφιλέστερους ροκ σταρ; 

Έχοντας υπόψη του αυτά τα δεδομένα ο Γκάμπριελ Ρέϊντς, ο σκηνοθέτης του Stardust,  εξηγεί από την αρχή ότι η ταινία δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα αλλά αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας (ένας καλός τρόπος για να γλυτώσεις από αρκετούς νομικούς πονοκεφάλους). Και αφού δεν έχει πρόσβαση στη μουσική προσπαθεί και σεναριακά να αφήσει τον μουσικό μύθο στην άκρη και να ασχοληθεί με τον άνθρωπο και τους δαίμονες του. Όσο ασχολείται με αυτό το κομμάτι ο Ρείντς – και αυτό το κομμάτι αφορά κυρίως σεναριακά την Αγγλία – φτιάχνει μια ενδιαφέρουσα ταινία προσπαθώντας να ξεφλουδίσει το κρεμμύδι με τις ανησυχίες και τις αναζητήσεις του πρωταγωνιστή του. Ωστόσο εμβόλιμα, και σε ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι της, γεμίζει την ταινία του με ένα road movie που στο περιεχόμενο του έχει μια αντιφατική – και σε πολλά σημεία επίπεδη, μουντή, αμήχανη και ίσως και ελαφρώς κωμική – ιστορία που αφορά στην πρώτη επαφή του καλλιτέχνη με το αμερικάνικο σταρ σύστεμ. Αυτή είναι ίσως η μεγαλύτερη αντίφαση καθώς προς το τέλος της ταινίας ο Μπόουι χτίζοντας σιγά σιγά την περσόνα του Ζίγκυ Στάρνταστ φτιάχνει ένα κολάζ με φωτογραφίες από περιοδικά με φαντεζί, πολύχρωμες και λαμπερές εικόνες (τις οποίες δεν βρίσκουμε στο road movie με τα άχρωμα μοτέλ που έχει φτιάξει πιο πριν ο Ρεϊντς). 

Κοντολογίς το Stardust είναι μια ταινία που αφορά ελάχιστα τους φαν του καλλιτέχνη και μουσικού. Χωρισμένο σε δύο διαφορετικά μέρη προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ οικογενειακού (βρετανικού) δράματος και (αμερικάνικου) road movie. Αν το παρακολουθήσεις χωρίς ιδιαίτερες προσδοκίες ίσως και να περάσεις καλά. Διαφορετικά αν περιμένεις πως θα βρεις εδώ τον Nτεϊβιντ Μπόουι και πως δημιούργησε τον μύθο του Στάρνταστ θα πρέπει να περιμένεις μέχρι την επόμενη βιογραφία του καλλιτέχνη.